Van Jeju naar Seoul – 15 september 2018

Ons laatste ontbijt met zelfgemaakte bibimbap, daar moeten we extra van genieten! We rijden met onze huurwagen naar de kleine luchthaven van Jeju en droppen daar de wagen zonder problemen af. Bij het inchecken krijgt onze bagage een speciale priority tag. Wij vermoeden dat iemand een herhaling van het incident bij de heenvlucht van Gwangju naar Jeju heeft willen vermijden. Spijtig genoeg heeft onze vlucht een uur vertraging. Aangezien er niet veel te beleven valt op de luchthaven van Jeju, zit er niets anders op dan K-drama te kijken. 😉

Buiten de vertraging verloopt de vlucht probleemloos. In de luchthaven van Seoul aangekomen nemen we de metro naar ons ondertussen vertrouwde New Kukje hotel. We droppen onze bagage in de kamer en trekken snel de stad in om nog wat van onze laatste uren in Seoul te genieten. We komen midden in een betoging terecht van aanhangers van de ondertussen afgezetten president Park. Alhoewel ik van mening ben dat de president terecht werd afgezet, kan ik niet anders dan bewondering opbrengen voor de vasthoudendheid van haar aanhangers.

Langs de weg staan kraampjes met street food opgesteld en we kopen een grote portie bungeo-ppang (die verdacht hard lijken op hun Japanse tegenhanger taiyaki: met rode bonen of custard gevulde wafels in de vorm van een vis). Wanneer we willen betalen met muntstukken ontsteekt de dame die het kraampje uitbaat echter in een scheldtirade. Blijkbaar is kleingeld haar te min. Gelukkig neemt een vriendelijke bijstander onze verdediging op zich. Geen idee wat de dame in kwestie ons allemaal naar het hoofd geslingerd heeft, maar vriendelijk zal het niet geweest zijn.

We brengen een bezoek aan Deoksugung Palace (dat met de aangestoken verlichting ‘s avonds feeërieker is, dat moet ik toegeven) en lopen vervolgens naar de Sungnyemun Gate (of Namdaemun Gate), waarvan we de vorige keer de ingang niet vonden. Van daaruit slenteren we doorheen Namdaemun Market, waar de meeste kraampjes helaas aan het sluiten zijn.

We hebben zin om iets te gaan drinken en struikelen op straat over een bord dat reclame maakt voor een rooftop bar. Voor de combinatie alcohol en een mooi uitzicht zijn we natuurlijk altijd wel te vinden. Om de rooftop bar te bereiken moeten we doorheen een verlaten klerenwinkel lopen en een lift naar boven nemen, waarin bijzonder weinig info over de bar te vinden is. Een beetje raar allemaal. De onduidelijke signalisatie is wellicht de reden dat we de ganse rooftop bar voor ons alleen hebben. We drinken een flesje soju, ondertussen keuvelend over de problematiek van de Koreaanse pensioenen, één van de redenen waarom we tijdens deze reis zoveel oude vrouwen fysieke arbeid zagen verrichten.

Voor ons laatste avondmaal kiezen we resoluut voor een korean beef barbecue. Heerlijk in combinatie met een flesje magkeolli. Ondertussen zijn we echte pro’s geworden en rollen we ons op de barbecuegrill gebakken vlees vakkundig met wat knoflook in de slabladeren. Alsof we nooit anders gedaan hebben!

We wandelen net zoals op onze eerste avond langs de open gelegde Cheonggyecheon rivier. Omdat het weekend is, staan hier nu allerlei kraampjes met streetfood opgesteld. Jammer genoeg zijn onze magen goed gevuld met korean barbecue en kan er echt niets meer bij. We zullen nog eens moeten terugkomen!

De avond sluiten we af met een cocktail in een bar op de tweede verdieping van een gebouw. Ditmaal zijn de cocktails wel lekker. Er is niet veel volk in de bar, maar de verlichting is sfeervol en de bar is uitgerust met een automaat die zeepbellen blaast. We twijfelen over een tweede cocktail maar besluiten toch maar verstandig te zijn en op tijd in bed te kruipen om goed uitgerust te zijn voor onze lange vlucht terug naar België.

Yeongsil trail in Hallasan National Park – 14 september 2018

Vandaag serveert het hotel om de één of andere reden geen ontbijt. Mijn vriend en ik beperken ons dus noodgedwongen tot een CU breakfast met onigiri en koekjes dat we al zittend buiten op een bankje verorberen.

Het is een beetje onduidelijk wat voor weer ons vandaag te wachten staat. Het is nogal mistig en regenachtig. We besluiten het er toch op te wagen en naar het startpunt van het Yeongsil trail te rijden. We rijden van de kust richting het binnenland, naar de Hallasan vulkaan. De wagen baant zich een weg door dikke mistbanken en we krijgen onderweg de ene na de andere regenbui over ons heen. Dat ziet er niet goed uit voor onze geplande wandeling…

Maar kijk, we blijven stijgen en opeens klimt onze wagen boven het wolkendek uit en jawel: daar is de zon! Mijn geluk kan niet op! We hebben zoals gewoonlijk niets bij om te eten, daarom besluit we, onze vorige Olle wandeling in gedachten, bij het restaurant aan de parking toch maar wat mondvoorraad in te slaan. We kopen een grote rijstbal met kimchi om onderweg te picknicken. Spotgoedkoop, dus als het tegenvalt, dan is dat maar zo.

Wat ons wacht is een ronduit schitterende wandeling, letterlijk boven en soms ín de wolken. Uiteraard is ook deze wandeling ruimschoots voorzien van trappen, maar daar zijn onze benen ondertussen gewend aan. Op een gegeven moment zien we de wolken letterlijk over de bergrand komen en voelen we de kleine mistdruppeltjes op ons gezicht. Prachtig. Wat verderop bereiken we een houten platform dat een uitzicht biedt op de kust van Jeju. We kunnen net doorheen het wolkendek de zee zien.

Spijtig genoeg kwamen we pas rond twee uur bij het Wiseorum shelter aan en was de trail die verder liep al afgesloten. Echt doodjammer dat al die trails zo vroeg sluiten. Wij hadden graag nog een beetje verder gewandeld, maar goed, niets aan te doen. We delen samen de kimchi rijstbal die we kochten in het restaurant op de parking. Een simpel, maar verrassend lekker gerecht. Na deze korte lunchpauze keren we terug naar het beginpunt van de wandeling, onderweg genietend van de spectaculaire landschappen.

Bij de parking aankomen, besluiten we nog een tweede kimchi rijstbal te kopen, gewoon omdat die eerste ons zo gesmaakt heeft. Bij het afrekenen merken we dat de dame aan de kassa gezelschap gehouden wordt door een tamme kraai. Het beest trekt zich niet veel aan van onze aanwezigheid en blijft rustig zitten.

Bij de afdaling naar Seogwipo duiken we opnieuw dikke mistbanken in. We prijzen ons gelukkig met onze beslissing de berg op te rijden, anders hadden we vandaag de zon zeker niet gezien.

We rijden rechtstreeks naar ons hotel, laten de wagen daar achter in de parking en gaan te voet naar de Jeongbang waterval. Bij aankomst daar blijkt dat je een toegangsticketje moet kopen om deze waterval te bezoeken. De zon is ondertussen bijna onder en we hebben niet veel tijd meer om de waterval uitgebreid te bewonderen. De waterval op zich is prachtig, maar er staan zoveel mensen foto’s te nemen dat de ervaring ietwat tegen valt.

We blijven niet al te lang rondhangen bij de Jeongbang waterval en besluiten voordat de zon helemaal onder is nog snel de de Sojeongbang waterval te bezoeken die vlakbij ligt. Aan één van de talrijke kraampjes bij de kassa voor de waterval koop ik een flesje met versgeperst mandarijnensap (lekker verfrissend!). Terwijl ik geniet van mijn sapje, wandelen we in een stevig tempo naar de Sojeongbang waterval. Deze waterval is de rust zelve én gratis! We komen slechts één andere wandelaar tegen. Toegeven, deze waterval is minder spectaculair dan de eerste, maar zeker zo mooi.

We keren terug naar het hotel om al onze spullen af te droppen en gaan op zoek naar een bankautomaat om onze voorraad cash aan te vullen. In Korea zijn er immers veel restaurants die enkel cash aanvaarden. We beleven even spannende momenten wanneer de automaat in het postkantoor weigert mijn credit card terug te geven. Gelukkig komt er een Koreaanse dame ons te hulp die op wat knopjes ramt waardoor uiteindelijk de kaart weer uit de automaat komt. Een beetje verder vinden we een automaat die wel werkt met onze Europese bankkaarten. Oef!

Op aanraden van ons hotel begeven we ons naar een restaurant waar ze hotpot serveren. Het interieur van het restaurant is bijzonder basic, maar het zit er stampvol. We hebben geluk dat we nog een plekje voor twee personen kunnen bemachtigen. We bestellen een fish hotpot en even later wordt een grote dampende kookpot met bouillon voor onze neus gezet. De dame die ons bedient, voegt levende schelpdieren (abalone) aan de hotpot toe. We zien die beesten letterlijk voor onze neus sterven in het kokende vocht. Verser kan niet, maar wel een beetje luguber.

De hotpot is werkelijk uitstekend, zeker in combinatie met een lekker flesje makgeolli. We merken tijdens het eten dat we een beetje verbrand zijn, wellicht door de combinatie zon en hoogte. Terug in het hotel nemen we een welverdiende douche om het zweet en de zonnecrème van ons af te spoelen en smeren we de aftersun goed dik.

Een mooie laatste dag op Jeju!

Bonte Museum en Yumin Art Nouveau Collection – 13 september 2018

Alweer een heerlijk ontbijt achter de kiezen. Helaas zijn de weergoden ons niet goed gezind vandaag. Het regent pijpenstelen. Echt geen weer om een hond door te jagen, laat staan een lange wandeling te doen. Heel spijtig, want Jeju staat zowat gekend als het ideale vakantie-eiland in Zuid-Korea en ik had gehoopt om hier wat te relaxen op het strand of aan watersport te doen. Helaas laat het weer dat gewoon niet toe.

En dagje musea bezoeken dan maar, ook leuk! Op een half uur rijden van ons hotel ligt het Bonte Museum, ontworpen door de bekende Japanse architect Tadao Ando. Het museum bevat een verrassend interessante collectie voorwerpen uit de late Joseon periode. We starten ons bezoek in de museumshop alwaar we twee paraplu’s kopen om ons te beschermen tegen de gietende regen terwijl we van het ene naar het andere gebouw lopen.

Naast de historische collectie, bewonderen we een aantal prachtige werken van de Japanse kunstenares Yayoi Kusama. Haar werk straalt een vrolijkheid uit die aanstekelijk is: die knalgele reusachtige pompoen met zwarte stippen, is gewoon geweldig én fantastisch fotogeniek. Ik ben ook onder de indruk van de Infinity Mirrored Room, een ruimte die je letterlijk het gevoel geeft de oneindigheid ontdekt te hebben door de ingenieuze plaatsing van talrijke spiegels en lichtbronnen.

Ook zeer knap: de speciale tentoonstelling Carriage to Heaven, waar sangyeo (traditioneel versierde lijkbaren) en kkokdu (kleine beeldhouwwerkjes die dienden als versiering voor de lijkbaar) getoond worden. Volgens de uitleg over de tentoonstelling zijn dit soort overblijfselen van begrafenisrituelen tegenwoordig zeldzaam. Deze tentoonstelling alleen al maakt het Bonte museum de moeite. Heel bijzondere artefacten die ik nog nergens anders in Korea gezien heb.

De architectuur van het gebouw is een kunstwerk op zich en het is jammer dat we door het slechte weer niet optimaal kunnen genieten van de mooie tuin van het Bonte museum. We suiten ons bezoek af in het Bonte café alwaar we een dampende kom udon noedels verorberen. Lekker!

Van het Bonte Museum rijden we naar de Yumin Art Nouveau Collection. We doen zo’n uur en een kwartier over de rit. Ook dit gebouw is ontworpen door de Japanse architect Ando Tadao en is op architecturaal niveau nog indrukwekkender dan het Bonte Museum. Door de keuze van de materialen (vooral beton) en de vormen lijkt het museum onderdeel uit te maken van het ruwe landschap. Simpele, maar zeer effectieve architectuur. Al zijn er wel wat foutjes ingeslopen die door het slechte weer zichtbaar worden: de ticket shop moet beschermd worden met zandzakjes tegen het water dat naar binnen dreigt te stromen en we moeten over een grote plas springen om binnen te geraken.

Het scheelt echter niet veel of we hadden de ganse rit voor niets ondernomen. De dames aan de ticketbalie delen ons mee dat het museum gesloten is, omdat er een groep schoolkinderen op bezoek is. Zo makkelijk laten wij ons echter niet afschepen! Ik rij geen uur en een kwartier om vervolgens onverrichter zaken te moeten terugkeren. We dringen dus aan om de collectie alsnog te mogen bezoeken en we benadrukken dat we het helemaal niet erg vinden om tussen de schoolkinderen rond te lopen. Een beetje tegen hun zin laten de dames zich overhalen en verkopen ze ons toch een kaartje.

Ik ben erg blij dat het toch gelukt is om binnen te geraken. Van die schoolkinderen hebben we trouwens totaal geen last. Hun groep bevindt zich altijd in andere ruimtes, waardoor mijn vriend en ik het museum helemaal voor ons alleen hebben. De Yumin Art Nouveau Collection is alleszins het meest bijzondere museum dat ik bezocht in Korea. Wie verwacht immers een collectie met werken van Franse Art Nouveau artiesten als Emile Gallé, Daum, Eugène Michel en René Lalique in een land als Korea? De nadruk ligt op glazen sculpturen van de Ecole de Nancy en het museum is specifiek opgetrokken om deze kunstwerken te tonen. Zo is er een cirkelvormige ruimte speciaal ontworpen voor één paddenstoelvormige lamp van de kunstenaar Emile Gallé. Al merken we tijdens ons bezoek op dat er hier en daar constructiefouten in het gebouw zitten: serieus, een vrij recent museum waar het binnen regent?

Het ganse museum bevat in zijn totaliteit slechts een zestigtal voorwerpen, maar deze zijn allemaal van hoge kwaliteit en worden op zo’n manier tentoongesteld dat hun schoonheid optimaal tot zijn recht komt. De combinatie van deze prachtige kunstvoorwerpen met de architectuur zorgt voor een serene sfeer. En België wordt mee vermeld als geboorteplaats van de Art Nouveau!

Na ons bezoek bedanken we de twee dames aan het onthaal uitgebreid voor hun vriendelijkheid en besluiten we het omliggende landschap te verkennen. Gelukkig is het even gestopt met regenen, maar de wind waait zo hevig dat we bijna omver geblazen worden. Het schiereiland met de ruige vulkanische rotspartijen in combinatie met het gure weer doen met aan IJsland denken. Op zich passen de weersomstandigheden wel bij de locatie: de schuimende golven die op de woeste zwarte rotsen gegooid worden, de hevige windstoten. Het heeft iets. Terwijl we bij een kleine vuurtoren foto’s maken van het uitzicht, worden we aangesproken door een vader en zoon die vragen om van hen beiden een foto te maken. Het blijken Israëlieten te zijn. De vader vervoegde zijn zoon op wereldreis om een stukje Azië mee te pikken. De zoon had eerder al door Indië gereisd en wist daar allerlei straffe verhalen over te vertellen.

Wat later nemen we afscheid van vader en zoon en we lopen verder naar een soort peperkoeken huis dat nogal afsteekt tegen het ruige landschap. Bizarre combinatie. De zon is bijna onder wanneer we terugkeren naar onze wagen. De terugrit naar Seogwipo is niet bepaald aangenaam. Het slechte weer blijft aanhouden en de regen geselt onze huurwagen. Mijn vriend rijdt heel voorzichtig en we komen heelhuids terug aan in ons hotel.

In Seogwipo lijkt het ergste van de storm achter de rug. De straten zijn nog nat, maar het regent niet meer. Voor het avondmaal gaan we naar een black pork barbecuerestaurant. We zijn de enige klanten en het aanbod aan vlees blijkt ook iet of wat beperkt te zijn. De jongedame die ons vlees komt bakken, is niet echt vriendelijk, maar het smaakt en de soju gaat vlotjes binnen.

Een bijzondere dag op Jeju Island.

Een pakkend afscheid

Gisteren naar de tweede begrafenis van het jaar geweest. We namen afscheid van de vader van een vriendin, in het verre Kortrijk dan nog wel. We twijfelden even of het logistiek zou lukken om er te geraken. Met het openbaar vervoer zouden we er bijzonder lang over doen (en ik had geen zin om weer maar eens op een ontiegelijk vroeg uur op te staan) en ook de carpoolopties bleken eerder beperkt. Maar kijk: een meevaller, onze in allerijl aangevraagde cambio kaart viel net op vrijdag in de brievenbus. En omdat mijn vriend al van donderdagavond in het land was voor onze trip naar Cuba, kon hij chauffeur spelen.

Het overlijden van de vader van onze vriendin was heel onverwacht. Drie dagen nadat hij in het ziekenhuis werd opgenomen, is hij overleden. Een agressieve vorm van longkanker. Wellicht moet hij al langer geweten hebben dat hij ziek was, maar koos hij ervoor zijn kanker niet te laten behandelen om tot op het laatste moment zo kwaliteitsvol mogelijk te leven. Een beslissing die ik uiteraard begrijp, maar omdat hij zijn ziekte met niemand had gedeeld, had niemand van zijn naasten het einde zien aankomen en waren ze er mentaal ook niet op voorbereid.

De afscheidsviering was erg pakkend. Maar liefst vier van de kleinkinderen (tussen negen en veertien jaar oud) lazen iets voor. Heel knap, want het verdriet was duidelijk hoorbaar in hun stemmen en één van de kleinkinderen had een paar minuten nodig om de tranen te verbijten voordat hij verder kon lezen. Ook mijn vriendin bracht een eerbetoon aan haar vader, met tranen in de ogen, gelukkig gesteund door haar man die naast haar stond. Ik voelde mijn eigen wangen nat worden. Zo’n viering brengt je terug naar de momenten waarop je zelf afscheid genomen hebt van dierbaren en je leeft mee met het verdriet dat zo voelbaar in de ruimte hangt.

Omdat ik nog een paar losse werkeindjes aan mekaar moest knopen, konden we niet lang blijven op de koffietafel. Maar onze vrienden maakten duidelijk dat ze onze aanwezigheid erg op prijs hadden gesteld. Ondanks mijn initiële twijfel (“o neen, een begrafenis de dag vóór we op reis vertrekken”) ben ik blij dat we gegaan zijn. En die eerste cambio ervaring is vlekkeloos verlopen.

In vriendschap uiteen gaan

Of toch iets in die aard. Het gesprek dat ik gisteren had met één van mijn medewerkers, was heel vriendelijk en beleefd, maar onderhuids bleven er veel zaken onuitgesproken. De boodschap die ik in mijn negatieve evaluatie had uitgedrukt, was duidelijk binnen gekomen bij de medewerker in kwestie. De medewerker vroeg om haar te ontslaan (hopende op uitbetaling, uiteraard), maar ik zou liever een piste bewandelen die ons toelaat om in onderlinge overeenstemming uiteen te gaan.

Nu, op zich denk ik dat het stopzetten van de samenwerking voor iedereen uiteindelijk het beste is. De medewerker in kwestie was duidelijk niet de juiste persoon voor de functie en lange tijd een functie uitoefenen waarvoor je niet de juiste competenties hebt, dat vreet energie. Ik hoop dat de toekomst een nieuwe job brengt die beter aansluit bij het profiel van deze medewerker.

Of hoe scheiden niet altijd lijden hoeft te zijn.

The return

Of the Swiss Chocolates!

Afscheid van Lyon – 17 maart 2019

De weersvoorspellingen voor vandaag zien er eerder twijfelachtig uit. Toch schijnt de zon als we ‘s ochtends opstaan. Na het ontbijt besluiten we een vervolg te breien aan onze culinaire ontdekkingsreis door Lyon, capitale de la gastronomie. We wandelen op ons gemak naar Les Halles de Lyon – Paul Bocuse, genoemd naar de fameuze chefkok.

We kijken onze ogen uit. Wat een overvloed aan heerlijkheden liggen hier tentoongespreid! We wandelen van het ene kraampje naar het andere. Vis, vlees, zeevruchten, zoetigheden, kazen, charcuterie (waaronder de befaamde Jezus worst van Lyon), bereide gerechten, olijven, confituren, wijn, sterke drank,… Alle kraampjes zijn een lust voor het oog en het is behoorlijk druk, deze zondagochtend. Veel kraampjes hebben tafeltjes waar mensen zitten te eten. Vooral de zeevruchten zijn populair. Ik heb al bijna spijt dat wij een tafeltje gereserveerd hebben bij AOC Les Halles.

Rond het middaguur begeven we ons naar AOC Les Halles, een restaurant dat zich midden in de Halles de Lyon bevindt. Al een geluk dat we een tafel gereserveerd hebben, want het zit er werkelijk stampvol. Ik bestel de vis van de dag en uiteraard drinken we als aperitief een glaasje champagne. When in France… De vis is simpel bereid, een beetje botersaus en wat gestoomde groentjes. Niets spectaculair, maar gewoon heel lekker.

Als dessert kopen we nog een paar macarons in de meest uiteenlopende smaakjes. Het weer is jammer genoeg omgeslagen: daar is de voorspelde regen. We halen onze regenjassen boven, want het is meteen een pak frisser nu de zon nergens meer te bekennen is. Wat doet een mens als het regent: een museum bezoeken, natuurlijk! Tripadvisor raadt me het Musée Cinéma et Miniature aan. Laten we dat dan maar doen.

Tijdens de wandeling naar het museum merk ik dat mijn blaas spoedig geledigd moet worden. We lassen een tussenpauze in en stappen het Grand Café des Négociants binnen, een prachtige zaak die uit een ander tijdperk afkomstig lijkt te zijn. Het is er heel erg druk, deze zondagnamiddag, maar we slagen erin een plaatsje aan de bar te bemachtigen. Ik haast mij naar het toilet dat zowaar over een heuse vestiaire inclusief bewaakster beschikt. We drinken nog een glaasje lekkere Franse wijn aan de toog en wandelen vervolgens verder naar het Musée Cinéma et Miniature gelegen in Vieux Lyon.

Heel eerlijk: ik wist niet zeker of dit museum iets voor mij zou zijn, maar de recensies op tripadvisor waren unaniem lovend, dus waagden we het erop. Het eerste gedeelte van het museum is gewijd aan de special effects die in films gebruikt worden. Van de vroegere ingenieuze handgemaakte truukjes tot de huidige geraffineerde computertechnologie. Best wel boeiend, al zijn het natuurlijk de vele kostuums (Spiderman, Mystique,…) en rekwisieten uit o.a. Gremlins, Back to the Future en Alien die met de aandacht gaan lopen. Ook de filmsets van ‘Parfum’ (naar het boek van Süskind) spreken tot de verbeelding.

Het naar mijn mening meest boeiende gedeelte van dit museum vinden we op de hoogste verdieping: de fabuleuze collectie miniaturen van Dan Ohlmann. Schitterend gewoon. Het oog voor detail van de kunstenaar die dit alles gemaakt heeft, is fenomenaal. Jammer dat we de tijd in het oog moeten houden, want ik had graag nog wat langer van deze miniatuurkunst genoten. Ik wil echter niet het risico lopen mijn Thalys naar Brussel-Zuid te missen. Het is dus een beetje op een drafje dat we dit laatste stuk bekijken.

In marstempo keren we terug naar ons hotel om mijn valies op te halen, om in het treinstation Lyon Part Dieu vast te stellen dat mijn Thalys aangekondigd is met een uur vertraging. Ik vloek binnensmonds. Als ik dat eerder had geweten, hadden we nog wat langer in het Musée Cinéma et Miniature kunnen doorbrengen. Niets aan te doen uiteraard. Dus drinken we nog iets in het hotel terwijl we ondertussen op onze respectieve laptops werken.

Mijn vriend vergezelt me naar het station om me uit te wuiven (zijn trein naar Genève vertrekt iets later). Bij het instappen meldt de conducteur echter dat alle reizigers naar Brussel-Zuid moeten overstappen in Charles de Gaulle Airport. Geen fijne boodschap om te horen, maar niet veel aan te doen, uiteraard. Wel spijtig dat ik niet onbezorgd kan wegzakken in mijn zetel in eerste klasse.

Vlak voordat we in Charles de Gaulle stoppen, komt de melding opnieuw door de intercom: alle reizigers naar Brussel uitstappen, een andere trein zal ons opwachten op het tegenoverliggende spoor aan hetzelfde perron. Er stappen verrassend veel mensen uit (duidelijk veel groepen die naar Disneyland in Parijs geweest zijn, te oordelen aan de muisachtige hoofddeksels) en jawel er staat een trein klaar op het andere spoor. Jarenlange ervaring met de NMBS heeft mij echter geleerd altijd op mijn hoed te zijn. De lichtkrant op de zijkant van de trein vermeldt nergens Brussel als bestemming en het lijkt ook niet het juiste type trein te zijn. Uiteraard valt er niemand te bekennen om bevestiging te vragen, alleen andere gestrande passagiers die even hard in de war zijn als ikzelf.

Enfin ja, uiteindelijk vinden we een SNCF medewerker die ons bevestigt dat we nog even geduld moeten uitoefenen tot de juiste trein op het perron zal aankomen. Het is ijskoud op het perron en ik sta ei zo na te klappertanden. Gelukkig komt onze vervangtrein na een kwartier wachten opdagen en meldt de conducteur ons dat deze trein rechtstreeks naar Brussel zal rijden. Iedereen stapt zomaar een willekeurig rijtuig in, wat duidelijk niet naar de zin is van de conducteur die via de intercom meedeelt dat iedereen op de plaats die op zijn of haar ticket staat moet gaan zitten. Ik kan mijn medereizigers alleen maar gelijk geven dat ze met hun ticket tweede klas gewoon in eerste klas blijven zitten. Ik zit zelf ook niet op mijn plaats.

Het is in de wagon bijna even koud als op het perron en ik zie zwaar af. De conducteur komt langs en jaagt alle tweedeklassepassagiers naar een andere wagon. Tegen mij is hij wel heel vriendelijk en hij zegt me dat in de andere wagon de verwarming wel werkt. Allez, dan toch maar verhuisd naar de zetel met het nummer dat op mijn ticket staat. Als ik het koud heb, smelt mijn opstandigheid als sneeuw voor de zon.

Uiteindelijk kom ik pas om middernacht in Brussel-Zuid aan. Alwaar ik nog een twintigtal minuten moet wachten op de laatste trein naar Leuven. En jawel, het is ook ijskoud in Brussel-Zuid, het meest rottige treinstation van gans België.

Ik ben alleszins dolblij mijn Leuvens bedje weer te zien na een lange en vermoeiende dag. Benieuwd hoe fris ik morgen op het werk zal zitten!

Lyon – 16 maart 2019

De dag begonnen met een lekker ontbijtje met lokale kazen, roerei en pannenkoekjes in ons hotel. Goed begonnen is half gewonnen! Het is een prachtige dag in Lyon. De zon schittert aan een stralend blauwe hemel. Wat een contrast met het grauwe België.

Mijn vriend en ik wandelen van ons hotel naar het oude stadscentrum van Lyon. Een wandeling van zo’n veertigtal minuten, maar wie maalt daarom als je verwarmd wordt door een zalig lentezonnetje? We moeten twee rivieren (de Rhône en de Saône) en evenveel bruggen oversteken om onze bestemming te bereiken. Vanuit Vieux Lyon klimmen we naar de top van de Fourvière heuvel. Boven aangekomen genieten we eerst en vooral van het prachtige uitzicht op Lyon aan onze voeten, alvorens de Basiliek Notre-Dame de Fourvière te bezoeken.

De Basiliek Notre-Dame de Fourvière is werkelijk een pareltje. Zowel van binnen als van buiten. Het bouwwerk combineert romaneske en byzantijnse stijlen in een bijzonder eclectisch geheel. En wat nog meer indruk maakt: deze kerk gewijd aan de Maagd Maria is volledig met privégeld gefinancierd. Het interieur is zo mogelijk nog indrukwekkender dan de gevel. De prachtige glasramen en mozaïeken zijn betoverend mooi onder de steeds veranderende lichtinval. Er is gewoon zoveel te zien in deze basiliek dat we er veel meer tijd in doorbrengen dan gepland. Ik wist trouwens niet dat de Notre-Dame de Fourvière een stop was op de route naar Santiago de Compostela.

Na het uitgebreide bezoek aan de basiliek (al een eerste letterlijk en figuurlijk hoogtepunt van onze trip) drinken we iets op een terrasje in de zon bij een ijsjeszaak in de straten van Vieux Lyon. Mijn vriend bestelt een milkshake met rhum raisin en ik ga voor een drankje met citroensorbet en citroenlimonade. Lekker verfrissend.

Na deze korte tussenstop haasten we ons naar het vertrekpunt van de Lyon Food tour. Al een geluk dat deze pas om 3 uur in de namiddag van start gaat. Plaats van afspraak: bij de afbeelding van Paul Bocuse op de Fresque des Lyonnais, een muurschildering van 800 vierkante meter waarop 30 bekende inwoners van Lyon figureren. Heel toepasselijk, want Paul Bocuse is de enige chef ooit die gedurende 53 opeenvolgende jaren drie sterren toegekend kreeg door de Michelin Gids. En dat de inwoners trots op hun beroemde chef-kok zijn, moge duidelijk zijn. Lyon noemt zich immers niet voor niet Capitale de la Gastronomie.

We maken kennis met onze sympathieke gids en de rest van de deelnemers aan de Food Tour. De andere deelnemers blijken drie Amerikaanse koppels met hun kinderen te zijn die de tour liever in het Engels zouden volgen. Volkomen begrijpelijk, maar het plaatst onze gids wel voor een moeilijk dilemma: wij hebben immers de tour in het Frans gereserveerd (ik wilde graag mijn Frans wat oefenen). Onze gids Mégane put zich uit in duizend verontschuldigingen, terwijl wij blijven herhalen dat het voor ons niet uitmaakt en dat wij in feite veel makkelijker Engels begrijpen dan Frans. In het begin doet ze zelfs moeite om elke uitleg zowel in het Frans als in het Engels te geven, maar na nog een paar keer benadrukt te hebben dat ze gerust Engels mag spreken, geeft ze dat gelukkig op.

Onze culinaire ontdekkingsreis start bij Boulangerie Saint Vincent, een biologische bakkerij alwaar we het meest bekende gebak van Lyon proeven: brioches aux pralines roses. Een zoet brood met geplette roze pralines dat me qua smaak niet geheel weet te overtuigen. Ik ben ook bijzonder verward door de term praline, waarbij ik spontaan aan onze heerlijk Belgische chocoladekunstwerkjes denk. In Frankrijk blijkt een praline echter een amandel te zijn met een suikerlaagje errond. De pralines van Lyon onderscheiden zich van alle andere gelijkaardige zoetigheden door hun roze kleur.

De gids slaagt er meteen in de Amerikaanse kinderen te laten griezelen door hen te vragen of ze weten hoe de praline aan hun roze kleur komen. Dat weten ze uiteraard niet, waarop de gids hen een afbeelding van een aantal kevers toont, die geplet worden om dit mooie roze kleurtje te verkrijgen. Afschuw alom. 😉 De kinderen in het gezelschap zijn trouwens niet op hun mondje gevallen en delen de gids mee dat ze het gebak toch niet zo lekker vinden.

Als volgende halte bezoeken de Halles de la Martinière, een food hall waar je duurzame voedingswaren kan kopen. De gids legt uit dat deze plek die focust op biologische producten vrij uniek is voor Lyon, waar het veganisme en aanverwanten nog als een rare afwijking worden gezien. Op gebied van voedsel zijn de Lyonnais nogal behoudsgezind. Hun maaltijden zijn meestal nogal stevig en rijk aan vlees. Charcuterie en kazen hebben een ereplaats in de keuken van Lyon. Daarnaast zijn de Lyonnais enorm trots op hun streekproducten. Doorheen gans de stad kan je de plaatselijke specialiteiten proeven.

We wandelen verder doorheen de wijk Terreaux terwijl de gids ons vertelt over de geschiedenis van Lyon. Ze toont ons een paar van de steegjes en doorgangen, traboules, waar Lyon zo om bekend is. De traboules lopen dwars door huizenblokken zodat je via binnenkoeren en steegjes naar de andere kant kan. Ze toont ons ook een miraboule: een binnenplaats die doodloopt, maar wel vrij te bezoeken is.

Mijn vriend en ik maken nader kennis met de Amerikaanse koppels, die supervriendelijk zijn en zich ondertussen al ettelijke keren verontschuldigd hebben omdat wij, ocharme, door hun schuld de rondleiding in het Engels moeten volgen. Eén van de drie koppels blijkt in Frankrijk te wonen en aardig goed Frans te spreken. De drie koppels zijn oorspronkelijk afkomstig van Libanon, terwijl de kinderen duidelijk geboren zijn in de Verenigde Staten, want die spreken enkel Engels. Onder mekaar spreken de volwassenen een taal die ik niet kan thuisbrengen, maar aan hun uiterlijk te oordelen vermoed ik dat het Armeniërs zijn. Het zijn duidelijk geen moslims, want ze eten worst met varkensvlees en drinken wijn. Ik durf niet goed doorvragen naar de reden van hun verhuis naar de Verenigde Staten, uit schrik misschien een gevoelige snaar te geraken.

Onze gids leidt ons langs een plek waar vroeger Kapucijner monniken verbleven en legt zo de link naar onze volgende culinaire stop: Tom & Co: Brasseurs de Lyon, een micobrouwerij! Wie dacht dat ze in Frankrijk alleen wijn dronken heeft het jammerlijk mis. Er zijn zo’n 400 microbrouwerijen in Lyon. Bier is de laatste jaren duidelijk aan populariteit aan het winnen. Tom & Co wordt uitgebaat door een sympathiek koppel dat bestaat uit een Lyonnaise en een rasechte Schot met vuurrood haar. Ik laat de bierproevertjes aan mij voorbij gaan, maar smikkel graag van de bijpassende chocolade.

We wandelen verder en onze gids vertelt dat Lyon niet alleen de capitale de la gastronomie is, maar ook de capitale de la résistance. Tijdens de Tweede Oorlog vormde Lyon namelijk het bolwerk van het verzet. De vele steegjes (traboules) maakten het voor de verzetstrijders makkelijk om aan de Duitse vijand en de collaborerende Fransen van het Vichy regime te ontsnappen. Een stukje Franse geschiedenis die mij niet bekend was.

Volgende stop: Les Fromagivores, een supergezellig én mooie kaaswinkel. We krijgen een prachtige kaasplank met proevertjes geserveerd. We proeven geitenkaas, Tomme en een blauwe kaas. Heerlijk! De kinderen zijn enthousiast. Eén van de jongens roept zelfs uit: “This is the best cheese I have ever eaten!” En ja, het is écht heerlijk.

De gids brengt ons vervolgens naar een plek waar zijde geverfd wordt. We lopen het atelier binnen en bewonderen de techniek van de ambachtslieden. Lyon is erg gekend om zijn zijde. En er is zelfs snoepgoed in de vorm van de cocon van een zijderups. Vroeger stonden de zijdewevers op bij het krieken van de dag en nuttigden ze in de ochtend een zware maaltijd (mâchon) in een typische bouchon, een volks restaurant dat stevig eten serveert voor een lage prijs.

Wij werpen een blik op de etalage van de befaamde chocolatier Voisin aan de Place des Terreaux, bekend om de coussins de Lyon, chocolade ganache omhuld met een laagje groene gesuikerde amandelpasta. Onze gids vertelt ons over die keer dat de voetbalclub Olympique Lyon het Franse kampioenschap won en en de voetballers op het balkon van het stadhuis verscheen. De uitzinnige massa op de Place des Terreaux sprong zo hard op en neer dat ze de fonteinen (ontworpen door van Christian Drevet en Daniel Buren) op het plein kapot sprongen. Het plein ligt momenteel open om deze fonteinen te herstellen.

Onze rondleiding eindigt in een authentieke bouchon met roodwit geblokte tafelkleedjes op de tafel. Café des Fédérations ademt een gemoedelijke en volkse sfeer uit. Wij nemen met ons gezelschap plaats aan de tafel die voor ons is gedekt en maken kennis met allerlei specialiteiten uit Lyon: cervelle de canut (romige geitenkaas met kruiden en heel veel look), grattons (gefrituurd varkensvet), charcuterie en linzensalade (om toch een beetje gezond te doen). We wensen mekaar ‘bon appetit et large soif’ en klinken met een glaasje wijn met siroop van blauwe bessen. Deze maaltijd is niet helemaal mijn ding, moet ik ootmoedig toegeven. Maar wel fijn om hetzelfde eten te kunnen proeven als de zijdewerkers een paar eeuwen geleden.

Daarmee zit onze tour erop. Mijn vriend en ik nemen afscheid van de Amerikanen (die zich nogmaals excuseren voor het feit dat de tour in het Engels was) en we lopen terug naar chocolatier Voisin om wat typische zoetigheden te kopen om onze collega’s te trakteren.

We keren terug naar Vieux Lyon op zoek naar een leuke bar om iets te drinken. L’Illustre is een gezellige, niet al te grote bar alwaar we een glaasje champagne (of twee) drinken om te toasten op een geslaagde kennismaking met de culinaire bijzonderheden van Lyon. Veel honger hebben we niet meer, maar voor de goesting bestellen we bij een volgende glaasje wijn een bordje huisgerookte zalm en een bordje eendenborst. Toch iets meer mijn smaak dan het eten dat we in Café des Fédérations voorgeschoteld kregen. 😉

Rond een uur of negen ronden we af en wandelen we door de nachtelijke straten op ons gemak terug naar het hotel.

Ochtendwandeling in Gaasbeek

Mijn collega en ik hadden, vooruitziend als we zijn, een hotelletje geboekt om na het openingsfeest van Feast of Fools in de buurt overnachten. Dit bleek bij nader inzien niet nodig te zijn, want aangezien we geen van beiden bier lusten, kwamen we bloednuchter en totaal verkild terug van de receptie. Gelukkig was de taverne bij ons hotel nog open en konden we daar opwarmen met een glas gluhwein. Man, en óf dat deugd deed. We praatten nog een beetje na, dronken een glaasje prosecco en sloten de avond af met een warme thee om goed te kunnen slapen.

Helaas bleek mijn zwaar verkouden collega nogal hard te snurken en schoot ik gedurende de nacht regelmatig wakker. Gelukkig brachten mijn wireless earbuds in combinatie met mijn favoriete podcasts soelaas.

We startten de ochtend met een naar mijn normen (ik weet het, dik verwend) vrij basic ontbijt. Gelukkig was er vers fruit en actimel! Na het ontbijt maakten we een mooie knooppuntenwandeling doorheen het glooiende pajottenland. Jammer dat de zon zich schuil hield achter de wolken, maar de mistige ochtend had zo ook haar charmes.

Als afsluiter van de voormiddag aten we een heerlijk ijsje van de Krijmerie. Al goed dat ik niet in Gaasbeek woon of werk, want anders zou ik zeker vaste klant zijn. 😉

Feast of Fools. Bruegel herontdekt

Na een iet of wat avontuurlijke rit dwars door Brussel (met dank aan de GPS die de Wetstraat de meest ecologische route vond), woonde ik gisteren in het fabuleuze Kasteel van Gaasbeek de opening van de tentoonstelling Feast of Fools bij. Feast of Fools is een tentoonstelling die helemaal rond Bruegel draait zonder ook maar één schilderij van Bruegel te tonen. In de vele vertrekken van het kasteel konden we werk ontdekken van Belgische en internationale kunstenaars tijdens het interbellum en later (o.a. James Ensor, Gustave van de Woestyne, Jean Brusselmans, Constant Permeke,…) die zich door Bruegel lieten inspireren. Deze werken werden op hun beurt geconfronteerd met werk van hedendaagse kunstenaars. Dit leverde soms geslaagde combinaties op, maar vaak ook niet.

Als ik eerlijk moet zijn: de nieuwe hedendaagse kunstenaars die ik in Gaasbeek ontdekte, werden moeiteloos in de schaduw gezet door klassebakken als Ensor, van de Woestyne en Permeke. Bij momenten was het contrast tussen de werken zelfs pijnlijk. En ook het nieuwe werk van Rimini Protokoll, ‘Global Village. After Bruegel’, kon me slechts matig bekoren. Maar misschien kwam dat ook doordat er zoveel volk was dat er amper tijd was om dit werk grondig te laten doordringen. Het hedendaagse werk dat mij het meest aansprak waren de goudstaven van Leo Copers met de stempel van de duivel.

Gelukkig maakte het lekkere op Bruegel geïnspireerde eten op de receptie veel goed. Al had ik wel liever een glaasje wijn gehad in plaats van bier om dit alles door te spoelen. Ik probeerde een slokje kriek en gevolgd door drie slokken framboise, maar neen, bier, het is en blijft niet mijn ding. Om mezelf te troosten at ik dan maar een extra rijstpapje.

PS: Het was voor mij de eerste keer dat ik de museumtuin van het Kasteel bezocht. Prachtig!

Yet Another Blog

Life on my side