Een beetje zenuwachtig voor de allereerste transcontinentale reis die ik in mijn eentje zou ondernemen, was ik al een uur voordat mijn wekker zou afgaan wakker. Na mij op mijn gemak gedoucht te hebben, pakte ik mijn laatste spullen bijeen in mijn (veel te zware) koffer. Doordat ik veel te vroeg klaar was, had ik zeeën van tijd om op mijn gemak ontbijten en nog een stukje Korean Drama kijken, ter voorbereiding van mijn trip.

Deze business trip voor een internationale bijeenkomst in Seoul heb ik te danken aan mijn voormalige baas. Na zijn pensionering werd ik immers aangeduid als officiële afgevaardigde voor ons bedrijf. Op voorhand had ik getwijfeld of ik wel zou gaan, want momenteel is het een enorm drukke (en stresserende) periode op het werk en dan laat ik mijn collega’s niet graag voor een week in de steek. Maar mijn lieve collega’s wisten me te overtuigen dat ik deze opportuniteit niet mocht laten voorbij gaan. En eigenlijk kon ik hen geen ongelijk geven. Ik heb niet voor niets anderhalf jaar op de Koreaanse taal gezwoegd!

Terwijl ik tien minuten op voorhand in Leuven station arriveerde om de trein naar Brussels Airport te nemen, realiseerde ik mij dat ik slechts één externe batterij bij me had, de tweede zat nog in de rugzak van mijn werk. Aangezien de batterij van mijn iphone het tegenwoordig slechts enkele uren uithoudt, is zo’n tweede batterij echt geen overbodige luxe. Snel stuurde ik een berichtje naar mijn vriend, die ‘ridder op het witte paard’-gewijs mij in het station nog snel de tweede batterij kwam brengen. Niet dat ik op de luchthaven niet zo’n ding kon kopen, maar we hebben thuis ondertussen al een hele collectie. En zo kon ik nog eens extra afscheid nemen van mijn vriend. 😉

De rit naar de luchthaven verliep vlekkeloos, mijn koffer werd nét niet te zwaar bevonden bij het inchecken en ook de security verliep behoorlijk vlotjes. Een ideale start! Restte mij nog te wachten tot ik aan boord kon gaan van de vlucht naar Rome.

De vlucht naar Rome was voorbij in een zucht. Ik probeerde nog een oogje dicht te knijpen om wat van mijn slaapachterstand weg te werken, maar dit lukte helaas niet. Gelukkig waren er voldoende elektronische toestellen om mij te entertainen tijdens de vlucht.

Ik had me op voorhand een beetje zorgen gemaakt over de overstap op Fiumicino, omdat ik maar 1 uur en 25 minuten had. Zelf zou ik dat wel halen, maar een voorgaande ervaring leerde dat de koffers in zulke gevallen helaas niet altijd mee zijn. Gelukkig (!) had mijn vlucht een uur vertraging, waardoor er meer dan genoeg tijd was om mijn koffers op het juiste vliegtuig te krijgen en ikzelf op mijn gemak kon lunchen. Ik deed lekker tegendraads en at in plaats van een typisch Italiaans gerecht, spicy ramen met rundsvlees. Toegegeven, niet meteen de beste ramen die ik al ooit gegeten heb, maar toch smaakte het me. Vooral de pittige soep was een echte opkikker.

Doordat ik nog een treintje moest nemen, was ik maar een tiental minuten voor boarding aan de juiste gate. Erg blij met dat uurtje vertraging. De vlucht zat stampvol Koreanen, met een occasionele westerling voor de afwisseling. Om niet te zeggen dat ik nogal opviel tussen al die zwartharige mensen.

Tot een paar minuten voor opstijgen, zag het ernaar uit dat ik een stoel voor mij alleen zou hebben. Op het laatste nippertje nestelde zich echter een Koreaanse jongedame aan het raam naast mij (ik neem, indien mogelijk, altijd een zitje aan het gangpad omdat ik tijdens een lange vlucht frequent naar het toilet moet en niet graag over slapende mensen heen kruip). Een dame met een grote blaas, want ze is de hele vlucht geen enkele keer naar het toilet gemoeten. Gemakkelijk voor mij!

Veel sliep ik niet tijdens de vlucht, maar zo had ik de gelegenheid om eens een serie te binge watchen, dat komt er normaalgezien nooit van. Bij aankomst in Seoul voelde ik mij dus behoorlijk verkreukeld. Het land binnenkomen bleek a piece of cake. De security check (ik liet een foto van mijn dikke wallen en een paar vingerafdrukken achter) verliep supervlot en ook de douane stelde niet veel voor (je moest enkel een zeer beperkt formulier invullen om af te geven). Wellicht zal het feit dat het nog geen hoogseizoen was, wel een verklaring zijn voor de vlotte afhandeling.

Volgende halte: mijn op voorhand gereserveerde SIM-kaart afhalen. Kwestie van mij niet te moeten inhouden op het vlak van dataverkeer. 😉 Ook dat was gefikst op vijf minuten. Ik was er zelf van onder de indruk hoe vlot het ging. Omdat het ondertussen middag was in Seoul en ik, ondanks het feit dat het vliegtuigontbijt nog niet zó lang geleden was, mijn maag hoorde rommelen, besloot ik iets te eten op de luchthaven. De busrit naar het hotel zou immers minstens anderhalf uur duren. En is er een betere manier om een verblijf in Korea te starten dan met het meest bekende Koreaanse gerecht: bibimbap? Ik dacht het niet. Het aanschuiven aan de besteltoog duurde effectief langer dan de tijd die ik moest wachten tot mijn eten geserveerd werd. Spijtig genoeg was de bibimbap eerder aan de lauwe kant, en zoals ik al meermaals gezegd heb: ik heb mijn eten liever goed warm! Verder was het wel lekker én uiteraard werd de bibimbap vergezeld door een portie kimchi!

Na een bijzonder snelle en efficiënte lunch, ging ik op zoek naar de KAL limousinebus. Ticketje gekocht, tien minuutjes wachten en ik zat op een behoorlijk luxueuze bus richting Lotte Hotel. Daar aangekomen, mocht ik meteen naar het 31ste verdiep om in te checken in de lounge. Blijkbaar was dit inbegrepen in mijn reservatie. Een prettige verrassing.

Na de check-in had ik een dipje. Ik twijfelde om even op bed te gaan liggen, maar vreesde dat ik dan niet meer wakker zou worden en dat zou nefast zijn om direct in het juiste ritme te komen. Ik prutste dus wat op de kamer en moest mezelf na een tijdje echt streng toespreken om de wijde wereld (zijnde Seoul) te gaan verkennen.

Ik beperkte me tot het stadhuis van Seoul en het Deoksugung paleis. Het stadhuis was niet geheel mijn ding, maar het paleis was zeer mooi, al zal deze plek nog veel indrukwekkender zijn met bladeren aan de bomen. Nu oogde het park een beetje kaal. Eigenlijk had ik gerust nog een beetje langer op de hotelkamer kunnen suffen, want bij valavond werd de verlichting aangestoken en kwamen de verschillende gebouwen in het park pas echt goed tot hun recht. Alleen jammer dat ik mijn statief niet had meegenomen. Nuja de komende dagen kan ik alsnog voor de herkansing gaan.

Rond 19u werd het me echt te koud buiten (momenteel vriest het ‘s nachts nog in Seoul) en besloot ik terug te keren naar het hotel om nog een uur te profiteren van Cocktail Hour in de Club Lounge: drank en eten à volonté. Misschien niet verstandig om drie glazen wijn te drinken na een bijna slapeloze nacht, maar mijn eerste avond in Seoul wilde ik graag in stijl vieren.