Motet voor de kardinaal bij deBuren

Mijn college en ik zakten op vrijdagmiddag samen af naar deBuren voor een cultureel verantwoorde middagpauze verzorgd door ClubMediéval en Vic De Wachter.

Vic De Wachter las stukken voor uit Motet voor de kardinaal, een roman van Theun de Vries. De beeldrijke tekst van deze roman voerde ons mee naar de vijftiende eeuw en bracht ons van de Nederlanden, over Milaan naar Rome en terug. Het hoofdpersonage in Motet voor de kardinaal is weesjongen Wolf die opgroeit als lijfeigene en opvalt door zijn prachtige stem. Hij slaat echter op de vlucht na een ongelukkig voorval met de dame die hij dient en belandt zo in Milaan, waar hij de grote componist Josquin des Prés (1445-1521), grondlegger van de vocale polyfonie, ontmoet. Deze neemt hem aan als leerling, en dat is meteen het begin van een langdurige vriendschap. Door de pest worden ze gedwongen Milaan te verlaten en ze belanden in Rome, waar ze als zangers en componisten verbonden geraken met het pauselijk Domkoor.

Vic De Wachter bracht tijdens onze lunchpauze de wereld van de polyfonisten tot leven, de reizen van de zangers uit de hofkapellen en de ervaringen in de pas opgerichte Sixtijnse Kapel in Rome. ClubMediéval (Thomas Baeté op de gamba en Guillermo Perez op de organetto) wijdden ons in in de wereld van de eenvoudigste polyfonie: die van de tweestemmige “bicinia“.

Alleen jammer dat de portie soep die we kregen echt wel onvoldoende was om de magen te vullen. En doordat het optreden langer duurde dan gepland, was er ook geen tijd meer om naderhand nog een extra portie te vragen. Spijtig.

Pensioneringsfeestjes zijn hip!

Gisteren was ik te gast op een pensioneringsfeestje van een collega die na jaren trouwe dienst afscheid nam van het werkleven. Toegegeven, in het verleden botste het zo nu en dan tussen ons, maar ondertussen zijn de plooien gladgestreken en is er sprake van wederzijdse appreciatie. Ik was dan ook erg vereerd een uitnodiging voor het feestje te krijgen en ik moet zeggen dat ik erg onder de indruk was van de boeiende loopbaan van het feestvarken. Heel knap hoe ze haar emoties overwon en als allereerste spreker van de namiddag met licht trillende stem de spits afbeet. Behoorlijk a-typisch, dat wel, maar ik begrijp dat zij de enige persoon was om zo’n gevarieerde carrière met de juiste nuances te overlopen. Daarop volgden nog een paar prachtige speeches, waarin ook een beetje de draak gestoken mocht worden met haar taalpurisme. Het allermooiste was toch wel het lied dat alle aanwezigen gezamenlijk aanhieven te harer ere, begeleid door twee muzikale collega’s op de gitaar.

Daarna werd er druk nagebabbeld met een glaasje biologische cava en wat hapjes. Wel jammer dat de cateraar het een beetje liet afweten: de hapjes waren erg lekker, maar helaas waren er veel te weinig hapjes. Ik sprak kort even met één van de organisatoren en die was niet te spreken over het schrale aanbod. Een kleine valse noot op wat verder een schitterend feest was. Benieuwd of ooit in de verre toekomst mijn collega’s ook zo lovend over mij zullen spreken wanneer ik met pensioen ga.

Mijn stedenlijstje

Maak een lijstje met landen en steden die je ooit een keer wil bezoeken.

Omdat de lijst anders ongetwijfeld te lang zou worden, beperk ik me hier tot Europese steden in Europa die ik graag zou willen bezoeken. Omdat je het niet altijd ver hoeft te zoeken om onvergetelijke ervaringen mee te maken.

Bosnië en Herzegovina:

  1. Mostar

Bulgarije:

  1. Plovdiv

Duitsland:

  1. Hamburg
  2. Heidelberg
  3. Freiburg
  4. Leipzig
  5. Meersburg
  6. München
  7. Rothenberg
  8. Wiesbaden

Estland:

  1. Tartu

Frankrijk:

  1. Carcassonne
  2. Collioure
  3. Colmar
  4. Straatsburg

Ierland:

  1. Dublin

Italië:

  1. Firenze
  2. Venetië

Kroatië:

  1. Dubrovnik
  2. Pucisca

Malta:

  1. Valetta

Oostenrijk:

  1. Salzburg

Polen:

  1. Torun

Portugal:

  1. Guimarães
  2. Porto

Rusland:

  1. Barentsburg
  2. Moskou
  3. Sint-Petersburg

Slovenië:

  1. Bled
  2. Ljubjana

Spanje:

  1. Bilbao
  2. Cádiz
  3. Córdoba
  4. Ronda
  5. Segovia
  6. Toledo
  7. Valencia

Tsjechië:

  1. Cesky Krumlov

UK:

  1. Bath
  2. Cambridge
  3. Glasgow
  4. Oxford

Zweden:

  1. Göteborg

Zwitserland:

  1. Lugano
  2. Zürich

Sinds kort van het lijstje gevallen: Istanboel, wegens volstrekt geen sympathie voor het huidige regime van Erdogan.

Hmm, tijd voor een nieuwe Europareis, me dunkt!

Het meest vreemde voedsel dat ik ooit at

Een variante op onderstaande vraag:

Eet iets dat je nooit eerder at en schrijf op je blog wat je er van vond (sushi, quinoa, walvis,…)

Trouwe lezers van dit blog weten ongetwijfeld dat ik op culinair vlak het avontuur niet uit de weg gaat. Ik denk dat er weinig culinaire uitdagingen zijn die ik niet zou durven aangaan. Zo at ik al meermaals insecten (best wel lekker, dus ik snap de weerstand van de meeste mensen hiertegen niet echt). Waagde ik mij aan rijstpap met durian (een vrucht die zo hart stinkt dat het op verschillende plaatsen verboden is met deze vrucht rond te lopen). Proefde ik van de fameuze Japanse nattō (gefermenteerde sojabonen). En ben ik vast van plan ooit in mijn leven Surströmming te eten.

Het meest bijzondere voedsel dat ik tot nu toe at, moet echter toch wel hákarl (gefermenteerde Groenlandse haai) zijn. Verse Groenlandse haai is voor de mens giftig omdat het blubberachtige vlees zeer hoge concentraties van afvalstoffen bevat. Om eetbaar te zijn moet het vlees eerst op een speciale manier behandeld worden, en wel door het onder de grond te laten besterven. Daardoor worden de opgeslagen afvalstoffen afgebroken, en voor een groot gedeelte in ammonia omgezet. Vandaar ook de doordringende ammoniageur die deze delicatesse verspreid. Hákarl wordt traditioneel klaargemaakt door een Groenlandse haai te onthoofden en van de ingewanden te ontdoen. In de grond, dat uit redelijk grof materiaal zoals kiezels en zand moet bestaan, wordt een niet te diep gat gegraven. Het schoongemaakte lichaam wordt op een klein heuveltje in het gat gelegd, en vervolgens wordt de haai weer met het grind en zand bedekt. Vervolgens worden er een aantal zware stenen op gelegd, en de druk zorgt ervoor dat lichaamssappen uit de haai worden geperst. De haai moet zo enige tijd onder de grond liggen, en afhankelijk van de buitentemperatuur wordt de haai na 6 weken tot 3 maanden weer opgegraven. Na deze periode van rijping wordt het vlees in brokken gesneden en vervolgens in droogschuren gedurende enkele maanden in de wind te drogen gehangen. Tijdens deze droogperiode ontstaat er een bruine korst die voor het definitief opsnijden van het spek eerst moet worden verwijderd. De haai is nu geschikt om gegeten te worden. (met dank aan wikipedia voor deze schitterende uitleg)

Wat is het meest bijzondere voedsel dat jullie ooit aten?  

Emotional support

Een beetje onverwacht spoorde ik deze avond na mijn werk naar Vilvoorde. Een paar dagen eerder had ik van mijn vriendin het nieuws gekregen dat haar vriend er een dubbel leven op nahield. Jawel, je zou denken dat zoiets voer is voor slechte stationsromans en soap series, maar de werkelijkheid overtreft vaak elke verbeelding. Ik was er even niet goed van. Hoe iemand in staat is om zijn partner maanden lang om de tuin te leiden en een steeds ingenieuzer web van leugens te spinnen, het is me een raadsel. Ik begrijp best dat je binnen een relatie op iemand anders verliefd kan worden en dat de verleiding om een slippertje te maken soms erg dichtbij is. Ik geloof oprecht dat een relatie zulke zaken kan overleven als je open en eerlijk communiceert met elkaar. Maar ik kan me eerlijk waar niet voor de geest halen wat het doet met je vertrouwen en je zelfbeeld als de persoon waar je het meeste om geeft in de hele wereld, je zo hard heeft voorgelogen.

En zo zat ik vanavond in de Tommenmolen te luisteren naar een verhaal dat bij wijlen meer op fictie dan op realiteit leek. Het leek me het beste om mijn vriendin gewoon de ruimte te geven om haar verhaal te vertellen en haar (ex-)partner niet meteen te veroordelen. Het leek me dat ze daar even geen behoefte aan had. En alhoewel ik heel erg met haar meeleefde, had ik tegelijkertijd het gevoel dat ze hier sterker zou uitkomen. Dat deze onsmakelijke geschiedenis een trigger was geweest om een innerlijke kracht aan te spreken waarvan ze zich voordien niet bewust was. En welke beslissing ze ook zal nemen over de toekomst van haar relatie, ik zal voor de volle honderd procent achter haar staan.

(Oja, best wel een gezellige plek, die Tommenmolen.)

IMG_3324[1]

IMG_3326[1]

Mijn ter ziele gegane hobby’s

Wat is een hobby die je vroeger deed maar die je nu niet meer doet? Zou je deze hobby graag terug oppikken? Wat houdt je tegen?

Een paar jaar geleden heb ik mij eens bezig gehouden met het opstellen van een lijstje met al dan niet ter ziele gegane vrijetijdsactiviteiten. Ondertussen mogen aan dit lijstje nog een aantal activiteiten aan toegevoegd worden en ben ik nog steeds naarstig op zoek naar mijn échte passie. Al moet ik toegeven dat ik de hoop die ooit te vinden zo langzamerhand heb opgegeven.

Min of meer nieuwe activiteiten:

De hobby die ik het liefste weer zou opnemen is muziek spelen. Mijn dwarsfluit die hier al jaren in een hoekje van de kast stof ligt te vergaren, opnieuw ter hand te nemen en een harmonie of een kamerorkest met niet al te grote ambitie zoeken. Of misschien wel een gans nieuw instrument proberen onder de knie te krijgen. Dat lijkt me nóg leuker. Maar zoals mijn vrijetijdsbesteding er momenteel uitziet, lijkt me dit niet echt realistisch. Al ben ik ervan overtugid dat als je iets écht graag wil doen, je tijd maakt. Dus misschien ben ik gewoon te lui om me er opnieuw aan te zetten.

Een zonnig babybezoek

Na een naar mijn aanvoelen eindeloos grijs en koud voorjaar, lijkt het alsof de lente eindelijk definitief is aangebroken. Ter gelegenheid van het zomeruur haalde de zon haar warmste stralen boven. Mijn vriend en ik hadden een rustige zondag voor de boeg, met enkel een babybezoekje in de namiddag. Omdat de kersverse baby in Kessel-Lo woonde, zagen we de kans schoon om optimaal van het mooie weer te profiteren en tot ginder te wandelen. Heerlijk, die zonnestralen op mijn gezicht!

De tien dagen oude baby leek een modelbaby recht uit een catalogus geplukt. Zó braaf en rustig. Oogjes wijd open om te poseren en de zwarte haartjes mooi in de plooi, als een volleerd fotomodel. Die nieuwsgierige blik zal haar ongetwijfeld nog ver brengen in het leven! We genoten van een drankje op het heerlijk zonnige terras van onze vrienden en klonken op zoveel pril geluk. Ondertussen lag de baby wat rond te kijken in haar koets, goed afgeschermd van die schadelijke UV-stralen. De gebakjes die onze vrienden gehaald haren, waren minder mijn ding: ik ben niet echt een liefhebber van slagroom en crème-au-beurre en al deze gebakjes waren rijkelijk met één van beide afgewerkt. Behalve de rijsttaart, maar die was teleurstellend droog. Al een geluk dat de trotse mama dat zelf ook vond.

IMG_3306[1]

De minder lekkere gebakjes namen niet weg dat ik erg genoten heb van een ontspannende namiddag in de zon in fijn gezelschap. De korte wandeling naar huis was de kers op de taart.

En nu is het tijd voor sushi en een Game of Thrones aflevering!

Paaseieren rapen

Gisteren waren mijn vriend en ik te gast bij zijn ouders voor het jaarlijkse paasfeest. Om vóór de start van het feest nog even langs de opa van mijn vriend te kunnen gaan, heb ik me na de Koreaanse les de longen uit het lijf gelopen om de trein naar Leuven te halen. Ik had geluk, want doordat de trein van 12.16 twee minuten vertraging had, was ik zelfs sneller in Leuven dan verwacht. Ik at snel snel het slaatje op dat ik tijdens de pauze in Brussel was gaan kopen en hup, de auto in voor een rit van ongeveer een uur.

Uiteraard was de opa van mijn vriend blij met dit onverwacht bezoekje. De opa van mijn vriend is nog heerlijk helder van geest, alleen spijtig dat zijn oren en ogen het steeds meer laten afweten. Door zijn slechte ogen kan hij geen boeken meer lezen, een ramp voor zo’n intelligent en belezen man, in het bezit van een mooie collectie boeken. En gesprekken met hem moeten noodgedwongen al schreeuwend gevoerd worden, in de hoop dat zijn hoorapparaat toch nog iets oppikt van wat er gezegd wordt. Ik duim van harte dat de technologie van de hoorapparaten snel verbetert, want het is frustrerend hoeveel energie het nu vergt om een gesprek gaande te houden, langs beide kanten.

Na dit korte bezoekje was het tijd om paaseieren te rapen. We leidden de kinderen eerst af met de spelletjes die mijn vriend en ik gekocht hadden en deden de gordijnen van de vensters die op de tuin uitgaven dicht, zodat ze de nep-paashazen niet aan het werk zouden zien. Ik kan me eerlijk gezegd niet herinneren dat ik als kind ooit in de paashaas geloofd heb. In Limburg waren het trouwens de paasklokken die uit Rome de eieren meebrachten, maar ook dat fabeltje heeft nooit veel indruk gemaakt op mij. Wellicht vond ik het idee van vliegende klokken gewoon te gek of zo. Al was ik altijd blij met de chocolade!

Wel grappig om te zien dat het oudste nichtje van mijn vriend ondertussen al door heeft hoe de vork in de steel zit, maar mooi meespeelt om het plezier voor de kleintjes niet te vergallen. Enfin ja, het gejoel van de kinderen toen ze zagen dat de paashaas doorheen gans de tuin paaseieren verstopt had, was genoeg om gans de buurt uit hun middagdutje te halen. Met zijn vijven stormden ze de tuin in om al dat lekkers bijeen te rapen. Om het plezier nog wat te verlengen werd zo nu en dan een eitje uit de mand gevist en stiekem terug verstopt. Hoe mooi om nog jong en goedgelovig te zijn!

Daarna genoten we van een aperitief in het zonnetje. Het deed me echt deugd om te ontspannen met een glaasje prosecco in de hand. Het zijn nogal stresserende tijden geweest, de voorbije weken, maar ik heb het gevoel dat alles nu wel op zijn pootjes aan het vallen is. Uiteraard werd er veel naar onze plannen gevraagd en ik begin nu zelf ook echt af te tellen. Fijn ook dat de ouders van mijn vriend zich ondertussen met het idee verzoend hebben.

Alleen spijtig dat ik zo dom geweest ben mijn splinternieuwe zonnebril, speciaal gekocht om in de paasvakantie op reis te gaan, in Herentals achter te laten. Hopelijk slaagt de post erin mijn zonnebril snel terug naar Leuven te brengen.