Hoe trap je op yab haar tenen?

In de Koreaanse les moesten we vandaag verschillende beroepen inoefenen. Dat leidde tot de volgende conversatie die ik even voor jullie vanuit het Koreaans naar het Engels vertaal (de lessen worden in het Engels gegeven):

student X: I am a musician. And what about you, Y?
student Y: I am a teacher. And what about you, yab?
yab: I am an engineer. And what about you, B?
student B: I am an engineer.
leerkracht: Yes, student B is a REAL engineer.
yab (bijzonder verontwaardigd): I am also a REAL engineer!

‘t Is niet omdat ik vrouwelijk ben dat ik geen ingenieur kan zijn, he! Tssss!

Hektisch dagje vandaag

Om 9u gestart met een vergadering waarop ik mijn grote baas moest vervangen, vergaderd tot 10.45u, gehold naar de volgende vergadering die duurde tot 12.15u, snel een broodje gegeten en tijdens de middagpauze rap rap wat mails beantwoord. Volgende vergadering om 14u, al de aanwezigen (voornamelijk externen) stond al te wachten aan de vergaderzaal, want binnen ging een Belangrijke Vergadering door die niet onderbroken mocht worden, andere vergaderzaal gezocht (geen sinecure, want wij hebben een chronisch gebrek aan vergaderzalen op het werk), de vergadering waarvan ik normaal secretaris ben dan maar zelf voorgezeten tot de grote baas die nog in de andere vergadering zat het van mij overnam. Vergaderd tot 17u. Nog snel een nota geschreven die vandaag af moest zijn. om 18u afgesproken met mijn vriend om sushi te eten bij de kaiten sushi in de Ravenstein galerij. Om 18.35u vertrokken naar de Koreaanse les om vervolgens op mijn dak te krijgen van de juffrouw dat ik drie minuten te laat was. Mij kandidaat gesteld voor het afwasteam tijdens de Koreaanse kookles van volgende week omdat ik echt niet inzag hoe ik tijd zou moeten vrijmaken om inkopen te doen voor die les en mijn cooking skills zijn ook niet al te best. Om 21.15u einde van de les en op een drafje naar Centraal Station. Ditmaal helaas geen treinen in vertraging, dus twintig minuten moeten wachten op de eerstvolgende trein naar Leuven. Om 22.08u eindelijk in Leuven!

oef!

Juffrouw yab

Gisteren mocht ik voor een paar uurtjes juffrouw spelen. Ik had dankbaar gebruik gemaakt van de vrije zaterdag na onze cocktailparty om de slides voor mijn workshop over sociale media voor te bereiden. Ik vind mezelf nu niet echt een sociale media guru, maar voor een beperkt publiek van een twintigtal dames wilde ik graag mijn kennis delen. Uiteindelijk bleek er toch meer opzoek- en voorbereidingswerk aan te pas komen dan ik oorspronkelijk had verwacht, maar ik was best tevreden over de uiteindelijke presentatie.

Voordat de workshop van start ging, werden we onthaald met heerlijke broodjes en een waar dessertenbuffet. Pentahotel weet hoe zijn klanten in de watten te leggen. De accommodatie voor de workshop zelf was ook dik in orde. Mooie, moderne ruimte, voorzien van een beamer en goed functionerende geluidsinstallatie.

Bij aanvang van de workshop was ik best nerveus. Aan tafel had ik al wat gesprekken opgevangen en daaruit bleek dat sommige dames minder leek waren dan ik aanvankelijk had gedacht. En mijn presentatie vertrok echt wel van een vrij basisniveau. Ik kon ook moeilijk anders, want ik had totaal geen inzicht in het kennisniveau van de ingeschreven dames. Gelukkig bleken de dames een zeer dankbaar publiek, die veel vragen stelden en aandachtig luisterden. Zelfs de dames die al wat verder stonden, wisten mij achteraf te zeggen dat mijn presentatie ook voor hen nuttig was gebleken en dat ze met mijn tips aan de slag konden.

Ik weet wel niet of ze het echt meenden of dat ze compassie met mij hadden omdat ik driekwart presentatie verder ei zo na gestikt was in een afschuwelijke kriebelhoest. 😉 Kennen jullie het soort? Zo’n hoest die je onmogelijk kan onderdrukken en die ervoor zorgt dat je stembanden alleen nog maar een soort piepgeluid kunnen voortbrengen. Wat glazen water later, geraakte ik er gelukkig door. Oef, want het boeiendste deel moest nog komen…

Oja, met dit filpje heb ik mijn tweeënenhalf uur durende (ja, ik kan zelf amper geloven dat ik die tweeënhalf uur helemaal heb volgepraat gekregen, zelfs zonder pauze!) presentatie afgesloten.

Black

Het is ondertussen een mooie jaarlijkse afspraak: een avondje filmfestival in Gent. Ditmaal was ik er al van in de namiddag omdat ik een inspiratiedag bijwoonde met als thema het publiek van morgen. Boeiende presentaties afgewisseld met ronduit saaie presentaties. Een evenwichtig programma samenstellen voor zo’n dag, het is niet gemakkelijk, weet ik uit eigen ervaring.

En zoals zo vaak gebeurd, liepen de presentaties veel te lang uit. Timekeeping is essentieel bij dit soort events. Om wat tijd in te lopen, was de organisatie genoodzaakt de tweede pauze te schrappen. De ijspralines die voor die tweede pauze voorzien waren, werden dan maar uitgedeeld in de zaal. Jummie, ijspralines: de smaak van nostalgie! Mijn collega en ik waren zo in de wolken dat we het aanbod voor een tweede pakje niet afsloegen en dit samen deelden. Enfin ja, blijkt dat negen ijspralines toch wat van het goede te veel is. Ik kan er weer voor een paar jaar tegen.

Na het afsluitende panelgesprek praatten we na met een glaasje wijn. We hadden niet genoeg tijd om iets te gaan eten alvorens het tweede deel van de avond van start zou gaan: de uitreiking van de cultuurprijs film en daarbij aansluitend de vertoning van Black. Om de honger te stillen, verzamelden we zoveel mogelijk schoteltjes met radijsjes en cashewnoten die verspreid stonden op de verschillende tafeltjes in de receptieruimte. Dan hadden we toch al iets in onze magen. Gelukkig bleek het personeel rond te komen met komkommer sandwiches en worstenbroodjes. Hoera!

Terwijl ik genoot van mijn glaasje wijn, hield ik mijn gsm in het oog. Mijn vriend zou nakomen met de wagen, zodat we ons niet moesten haasten om de laatste trein naar Leuven te halen. Hoe sympathiek ik mijn ontmoeting met Avalon ook vond, ik zag het niet zitten om nog eens te moeten bedelen voor een lift in de hoop op tijd in Gent-Sint-Pieters te geraken.

De cultuurprijs ging naar Sam Lowyck, een verdiende winnaar wat mij betreft. Ik nestelde mij samen met mijn collega’s op de allerlaatste rij van de filmzaal (een unicum, ik denk dat ik nog nooit helemaal achteraan in de zaal gezeten heb, ik zit persoonlijk liever op de zesde of zevende rij om het gevoel te krijgen dat ik helemaal in de film zit) om vervolgens helemaal weggeblazen te worden door Black.

Dikke proficiat aan de heren Adil El Arbi en Bilall Fallah voor dit prachtige werkstuk. De film is een echte rollercoaster die je vanaf het eerste moment bij de keel grijpt om je niet meer los te laten. Dit klassieke Romeo en Julia verhaal blijft je, tegen beter weten in, doen hopen op een happy end. Er waren een paar momenten in de film dat ik de neiging om weg te kijken van het grote scherm moest onderdrukken. Ik kan mezelf alleen maar gelukkig prijzen dat ik als vrouw nog nooit met zo’n mensonterend geweld in contact ben gekomen. Prachtige vertolking ook van de hoofdrolspelers. Vooral Martha Canga Antonio die Mavela vertolkt, schittert. Niet te geloven dat deze mensen voordat ze in Black meespeelden geen enkele acteerervaring hadden en zomaar van de straat geplukt zijn. Fenomenaal.

Dat glaasje wijn op de afsluitende receptie (twee recepties op één dag, kan het decadenter?) was dus meer dan welkom.

Al moet ik toegeven dat ik die nacht toch niet zo goed geslapen heb.

Oktoberzondag

Toen het gisteren maar bleef regenen, vreesde ik even dat ik de geplande fotoshoot vandaag zou moeten afzeggen. Het was namelijk de bedoeling om in de buurt van de steeds sneller veranderende Vaartkom op zoek te gaan naar fotogenieke locaties voor een mooi portret. Maar kijk, vandaag werden de hemelsluizen dichtgedraaid en kon de fotoshoot plaatsvinden onder de best mogelijke omstandigheden: een licht bewolkte lucht die als een natuurlijke softbox dienst deed.

De geportretteerde is een vriend van ons die binnenkort een dichtbundel uitbrengt en een portret nodig had om de achterflap van zijn boek op te vrolijken. Ik heb helaas bitter weinig tijd om mij grondig te focussen op mijn fotografie, dus als er zich een gelegenheid voordoet om in alle rust op zoek te gaan naar het juiste beeld, grijp ik deze kans graag aan. En het was een geweldig fijne shoot. Onze vriend bracht zelf ook heel toffe ideeën aan. Leuk om samen met zo’n creatieve denker op zoek te gaan naar het meest geschikte beeld. Afgaande op de resultaten die we op het schermpje van het fototoestel te zien kregen, zit er zeker iets bruikbaars tussen.

Na een kleine omweg langs zijn pas gekochte appartement in opbouw (echt, de transformatie die de omgeving van de Vaartkom momenteel ondergaat is fenomenaal) sloten we de namiddag af met een drankje in het Café Entrepot, één van de hippere cafés van Leuven. Kijk er echt naar uit om mijn foto op de achterkant van een boek te zien staan!

Deze avond hadden we afgesproken om Mexicaans te gaan eten met een bevriend koppel. De afspraak lag al vast voordat we vernamen dat ze uit elkaar zouden gaan. Beiden zagen het echter nog steeds zitten om samen iets te gaan eten. We hadden een tafeltje voor vier gereserveerd in La Cantina del Coronel. Het eten daar was ok, maar de fajitas in El Sombrero vond ik persoonlijk lekkerder. Al was ik dolgelukkig dat er pisco sour op de kaart stond. Verder moet ik toegeven dat ik de hele situatie behoorlijk awkward vond. Oppervlakkig leken onze vrienden nog goed met elkaar op te schieten, maar zo nu en dan werden er toch venijnige prikken uitgedeeld. Enfin ja, de breuk is nog vers en ze zijn natuurlijk nog op zoek naar een goed evenwicht.

We dronken nog een afzakkertje (of twee) in de Metafoor en namen vervolgens op een deftig uur afscheid van elkaar. Morgen wacht er immers een nieuwe werkdag!

Cocktailparty – editie nummer vier

Niet geloven, maar dit jaar organiseerden mijn vriend en ik al voor de vierde keer een cocktailparty voor mijn collega’s. Naar goede gewoonte legden we eerst bij L’Etoile d’Or een stevige bodem met een heerlijke wildschotel. Kwestie van goed voorbereid op het strijdtoneel te verschijnen.

Dit jaar slaagde ik er zelfs in een professionele cocktailmaker uit te nodigen. (Eén van mijn collega’s bleek ooit een cursus gevolgd te hebben.) En het mag gezegd: mijn collega kon er wat van. Waar ik altijd nauwgezet de recepten volg, combineerde hij vlotjes uit de losse pols al de verschillende alcoholische en non-alcoholische uit onze drankvoorraad. Al blijft mijn voorkeur toch uitgaan naar de klassiekers: weinig cocktails die mij zo goed smaken als een heerlijke caipirinha.

Ook heel fijn: een ex-collega die de moeite deed om helemaal in haar eentje uit de verre Kempen naar Leuven te rijden. Veel cocktails kon ze helaas niet drinken, maar ik was wel erg blij met de prachtige bos bloemen die ze bij had. Bijna even blij met de bloemen als met de bon voor een etentje bij Dumon. 😉

Het viel wel op dat alle aanwezigen uiterst voorzichtig waren met hun cocktailconsumptie. Hierdoor vielen er dit jaar geen cocktailslachtoffers en werd mij een nachtelijke toiletschrobbeurt bespaard. We hadden wel zo rond half drie een interessante discussie over het al dan niet pizza bestellen, die zo’n twintig minuten later effectief uitmondde in het bestellen van een pizza. Volgende keer bestel ik gewoon een pizza zonder overleg. 😉

Rond tien voor vier sloten we de party af. We namen afscheid van de drie dappere feestvarkens die nog van plan waren op dit onzalige nachtelijke uur te gaan stappen in het centrum van Leuven, wezen onze barman van dienst de weg naar de logeerkamer en ploften moe, maar tevreden in ons bed neer. (Niks gehoord van het gesnurk waarvoor onze barman ons gewaarschuwd had.)

Alweer een feestje om met veel plezier op terug te kijken.

IMG_8491[1]

IMG_8493[1]

Ondernemend leiderschap

Ik heb ondertussen al redelijk wat cursussen rond leiderschap gevolgd, de ene al wat meer geslaagd dan de andere en het gebeurt zelden dat ik een cursus over de ganse lijn goed vindt. Maar kijk, uitzonderingen zijn er om de regel te bevestigen. Heel erg blij dat ik mij aan deze cursus gewaagd heb, want het was mij op voorhand niet geheel duidelijk hoe de lesgevers de tweedaagse zouden invullen. En als dan blijkt dat de cursus tegenvalt, zit je daar ook maar je broek te verslijten. Gelukkig lag de nadruk vooral op het zelf inoefenen van bepaalde technieken en waren de lesgevers heel goed. Ze konden perfect inspelen op onze vragen en ik had echt het gevoel dat ik technieken aanleerde die ik in mijn dagelijkse werk als leidinggevende kan inzetten.

En zeg nu zelf, wie kan kwaad zijn op een cursus waarin je met legoblokjes mag spelen? Al voelde ik me wel even ongemakkelijk toen ik ontdekte dat op mijn kaartje “leider” stond. Heel lastig om op een non-verbale manier (spreken was verboden tijdens deze groepsoefening) leiderschap te tonen. Ik had vaak het gevoel dat ik er voor spek en bonen bij stond. Het lego-huisje dat mijn team bouwde, mocht er, ondanks mijn twijfelend leiderschap, alleszins zijn.

Trots op mijn team!

IMG_8483[1]

West-Vlaamse avonturen

Heel bijzonder weekendje achter de rug.

Zaterdagochtend begaf ik mij zoals dat een brave leerling betaamt naar de Spaanse les. Drieënenhalf uur geconcentreerd opletten (kuch) later, fietste ik terug naar ons appartementje om de rugzak met de cursus om te ruilen voor de rugzak met het fototoestel. Lunchen deden mijn vriend en ik op het feestje van De Kapblok. Reden voor de feestelijkheden was het binnenrijven van de titel beste slager van België. Daar eten wij graag een lekkere bloedworst op! En tegen dat glaasje cava (voor mij) en die Belgin gin tonic (voor mijn vriend) zeiden we ook geen neen.

Na de lunch vertrokken we richting Zedelgem. Nu vragen jullie je ongetwijfeld af wat een mens te zoeken heeft in Zedelgem. Wel, in Zedelgem bevindt zich het befaamde sterrenrestaurant Hertog Jan. Voor mijn vriend en mezelf zou dit de eerste kennismaking met een driesterrenrestaurant worden. En eerlijk, het is volledig te danken aan onze lieve vrienden K en R dat we in Zedelgem belandden. Onze vrienden hadden de reservatie op zich genomen nadat wij hen carte blanche gegeven hadden wat de restaurantkeuze betreft. Al moesten we wel even slikken toen we hoorden dat ze bij Hertog Jan geserveerd hadden. Een iets bescheidener restaurant was ook al goed geweest voor ons.

Omdat niemand van ons het zag zitten om na het diner nog huiswaarts te rijden, reserveerden we twee kamers in B&B ‘t Lof der Kruiden. Dat bleek een ongelooflijke meevaller te zijn. We hadden niet gewon twee kamers ter onzer beschikking, maar gewoonweg een gans huis, met sauna (die we helaas niet konden uittesten wegens tijdsgebrek) een prachtige zitruimte, een keuken en een bureautje. Dit alles met uitzicht op de prachtige kruidentuin. Echt met ons gat in de boter gevallen.

Na een verkwikkende douche en een hartstochtelijke vrijpartij waren we klaar voor een avondje Hertog Jan. Voor de gelegenheid hadden we onze beste kleren uit de kast gehaald. Hoe vaak eet een mens in een driesterrenrestaurant, nietwaar?

We waren de allereerste klanten in het restaurant en kregen bij het binnenkomen meteen de vraag of we nog even in de tuin wilden wandelen. Een beetje de benen strekken alvorens ze voor enkele uren onder tafel te schuiven leek ons een goed idee. We kregen een fris fruitsapje aangeboden en trokken bij valavond de tuin in. Waar ik al onder indruk was van de kruidentuin van B&B ‘t Lof der Kruiden, was deze moestuin gewoonweg buiten categorie. Zo groot! Zo goed onderhouden! We keken er al naar uit om al die verse groenten en kruiden terug te vinden op ons bord.

Na deze korte wandeling werden we naar onze tafel geleid. Alwaar een jonge dame onze servetten met een houten tang op onze schoot legde. Sympathiek, maar een beetje overdreven, vond ik persoonlijk. Een klein overzichtje van de kunstwerkjes die wij op ons bord aantroffen:

Komkommer / Zalm / Bottarga:

Ganzenlever / Framboos / Rozen

Ganzenlever / Cola / Passievrucht

Aardappel / Vanille / Mimolette

Collectie Tomaat 2015

Komkommer / Noordzeebaars / Kruiden

Rode Biet / Langoustine / Framboos

Polderaardappel / Inktvis / Pimenton

Wagyu Stroganoff

Dessert

Snoepkarbuit

Hoewel alles zeker lekker was en, zoals jullie kunnen zien, elke gang een waar kunstwerkje was, bleef ik ergens toch wat op mijn honger zitten. Sommige gerechten waren zo gecompliceerd dat het hoofdingrediënt niet meer volledig tot zijn recht kwam. Zo vond ik de verzameling tomaten één van de beste gangen: enkel van tomaten van eigen kweek, wat ajuin en wat kruiden. Meer moet dat niet zijn. De (heerlijke) wagyu beef daarentegen werd versmacht door de Stroganoff bereiding. En alles was wel lekker, maar bij geen enkele gang had ik een echt waw-gevoel. Soms is less echt wel more. En ja, ik weet dat ik nu als een verschrikkelijke snob klink. Bijgevolg blijft ons bezoek aan In de Wulf onze absolute culinaire topervaring.

Doordat de glazen met aangepaste wijnen bij elk gang niet bijgevuld werden, bleef het ook een zeer deftig en beschaafd etentje. 😉 Dat kwam goed uit, want de dag nadien stond er een zeiltochtje op de Noordzee op het programma!

Zondagochtend stonden we om 8.30u op om te genieten van een overheerlijk ontbijt. Dat eitje met kruiden uit de tuin was gewoonweg fenomenaal. De rest van het ontbijt mocht er ook zijn, met thee uit eigen tuin en fruitsap en verse broodjes en yoghurt en teveel charcuterie om op te krijgen. Honger hadden we niet echt na de culinaire uitspattingen van de dag voordien, maar goesting des te meer.

Na het ontbijt pakten ze onze spullen, een beetje met spijt in het hart dat we dit heerlijk plekje al achter ons moesten laten en we de sauna niet eens hadden kunnen proberen. We werden echter om 11u in Blankenberge verwacht. Onze vriendin had geregeld dat we met z’n vieren mochten meevaren op de zeilboot van haar oom. We hadden erg veel geluk met het weer: prachtig zonnetje en een stevige bries. Ik had me op voorhand een nieuwe sjaal, handschoenen en een muts gekocht, kwestie van zeker geen kou te lijden op de Noordzee. Ik had een t-shirt met lange mouwen aan getrokken, daarover een winterkleedje met dikke kousen, een windstopper en boven dat alles mijn winterjas. Ik was voorzien om de kou te trotseren.

Uit voorzorg had ik twee pilletjes tegen de zeeziekte genomen. Eén of ander middel tegen zwangerschapsmisselijkheid dat de apotheker mijn vriend had aangeraden, omdat Touristil niet meer in de handel te verkrijgen is. Ik herinnerde mij nog levendig hoe misselijk ik me had gevoeld op de walvisbootje, dus ik wilde het zekere voor het onzekere nemen. Dit zou immers mijn eerste zeiltocht met stevige wind worden en van vrienden die ook met een zeilcursus begonnen zijn, had ik al veel onsmakelijke verhalen over zeeziekte gehoord.

Ik moet zeggen dat in het begin het best wel ok ging. Zeker toen ik een tijdje zelf het roer mocht overnemen. Helaas nadat ik het roer aan mijn vriend had overgedragen, begon ik mij misselijk te voelen. Dat kleine roeibootje schokte alle kanten op en ik klampte mij met de moed der wanhoop aan de reling, vechtend tegen het in golven opkomende gevoel van misselijkheid en tegelijkertijd biddend dat ik mijn maaginhoud zou kunnen binnen houden.

Helaas, op een gegeven moment besloot mijn maag dat het welletjes was met al dat gehots en geklots en kwam de helft van het nochtans zo lekkere ontbijt er weer uit. Gelukkig slaagde ik erin mijn maaginhoud braaf over de reling te mikken en de boot zelf schoon te houden. Enfin ja, plezierig was het allemaal niet. Omdat ik echt zo ziek was, werd besloten rechtsomkeer te maken en terug naar de haven te zeilen. Helaas kwamen we daar niet aan voordat ik de rest van het ontbijt aan de vissen offerde. Ik voelde me echt lullig. Vooral omdat het zo’n ideaal zeilweer was en mijn vriend duidelijk zat te genieten van het tochtje. Die plannen voor een zeilvakantie zullen we alleszins nog eens moeten herbekijken. Ofwel moet ik op zoek naar een ander middel tegen de zeeziekte. ‘t Was te denken dat die pilletjes voor zwangere vrouwen niet sterk genoeg zouden zijn.

Tussen al het ziek zijn door, slaagde ik erin nog enkele foto’s te maken:

Ik ben alleszins nog nooit zo blij geweest een haven binnen te varen. Al vond ik het heel jammer voor mijn vrienden en zeker voor de oom die al die moeite voor ons had gedaan. De rest van de namiddag brachten we dan maar al apertievend door op de boot in de haven. Enfin ja, ik keek toe terwijl de rest aperitiefde en ik mijn maag bemoedigende woorden ter herstel toefluisterde. Rond zes uur achtte ik mij weer in staat om in een rollend voertuig plaats te nemen en de terugweg naar Leuven aan te vatten.

We stopten nog ergens onderweg voor een theetje omdat ik dringend naar het toilet moest en na wat files getrotseerd te hebben, kwamen we terug in Leuven aan. Tegen het avonduur was mijn maag voldoende van de schok bekomen om zonder morren wat Indisch comfortfood naar binnen te werken. Dat had ik wel verdiend, na zo’n dag.

Le Coq en Pâte

De bongobon culinair genieten die ik vorig jaar van mijn collega’s gekregen had, dreigde te vervallen. Hoog tijd dus om een vrij moment in onze agenda’s te zoeken om van dit smakelijke geschenk te genieten. Een beetje op goed geluk kwamen we bij Le Coq en Pâte in Sint-Lambrechts-Woluwe terecht. Oorspronkelijk waren we van plan om rechtstreeks vanaf het werk met de metro naar het restaurant te gaan, maar de treinstaking van vrijdag 9 oktober besliste daar anders over. Om zeker te zijn dat we niet ergens in Brussel zouden stranden, spoorden we eerst terug naar Leuven om vervolgens van daaruit met de auto naar Sint-Lambrechts-Woluwe te rijden.

De ontvangst in het restaurant was een beetje vreemd. Er was duidelijk nog geen zaalpersoneel om ons op te vangen. De twee leden van het keukenpersoneel die nog aan de toog zaten te eten, zeiden dat we maar een tafeltje moesten uitkiezen. Na deze ietwat valse start verliep de rest van de avond vlekkeloos. We waren aangenaam verrast door de kwaliteit en de originaliteit van het eten. En helemaal niet duur!

Jammer dat Sint-Lambrechts-Woluwe niet een plek is waar wij spontaan naartoe zullen trekken voor een avondmaal. Maar het mag gezegd, dankzij Bongo een fijne culinaire ontdekking gedaan!

Staken op een studiedag

Je zal het altijd zien, organiseert een mens een studiedag, gaat de NMBS spontaan aan het staken. De lijst van events die wij al hebben moeten verplaatsen om wille van stakingen wordt langer en langer. Omdat het aanlooptraject naar deze studiedag al zo moeizaam verlopen was, besloten we ditmaal voet bij stuk te houden en de staking te trotseren.

We contacteerden op voorhand alle sprekers en deelnemers met de vraag of zij ook zonder de NMBS vrijdag in Brussel konden geraken. Het merendeel antwoordde hier gelukkig positief op en dus hakten we de knoop door: de studiedag kon doorgaan zoals gepland.

Voor mij persoonlijk betekende dit opstaan om 6u. Wie mij een beetje kent, weet dat dit met veel gezucht en gekreun gepaard ging. Mijn vriend spoorde mij tot spoed aan, maar uiteindelijk vertrokken we tien minuten later dan gepland (6.40u). Ik kan er toch ook niets aan doen dat ik geen ochtendmens ben?

Dat we niet de enige vroege vogels waren, werd al gauw duidelijk. Veel volk op de baan richting Brussel. Al bij al raakten we redelijk vlot tot aan de rand van Brussel. Het stadscentrum inrijden bleek echter andere koek. File, file, file. Verschrikkelijk. Ik kan niet begrijpen dat er mensen zijn die dit dagelijks doen. Ik durf al wel eens sakkeren op de NMBS en haar vertragingen, maar in de file staan, is nog honderd keer erger dan twintig minuutjes rechtstaan in de trein (ik word misselijk in de wagen van al dat starten en stoppen).

Uiteindelijk nam ik afscheid van mijn vriend toen we bij zijn werk aankwamen en stapte ik de resterende afstand te voet verder naar mijn werk. Een frisse ochtendwandeling van zo’n twintig minuten. Onderweg redde ik nog een verloren gelopen Hogeschoolstudente die volkomen gedesoriënteerd was omdat ze deze dag uitzonderlijk met de tram was gekomen.

En zo kwam het dat ik al om 7.40u achter mijn bureau zat, terwijl de studiedag pas om 10u begon. De studiedag zelf verliep gelukkig vlotjes. Niet iedereen raakte er op tijd, maar de belangrijkste spelers waren aanwezig en zorgden voor een bijzonder geanimeerd debat. Zelden meegemaakt dat er zoveel reactie vanuit de zaal kwam.

Hét moment van de dag was toch wel de vertoning van de kortfilm Unwatchable (opgelet, deze film is zeer choquerend, gevoelige zielen zijn gewaarschuwd) in het midden van een gortdroge presentatie. De aanwezigen in de zaal (waaronder ikzelf) waren even in shock na deze onverwacht zeer gewelddadige beelden. Een dame vlak achter mij zei zelfs letterlijk: “Was dat nu nodig?”. Wat mij betreft niet, alvast. Ik weet dat de werkelijkheid gruwelijker is dan we ons kunnen voorstellen, maar zulke beelden blijven op mijn netvlies gebrand staan.

IMG_8438[1]

Om 16u rondden we de dag af. Moe maar tevreden. Tijdens het napraten werkte ik de laatste overschotjes van de lunch weg. Een hele opoffering, dat zullen jullie wel begrijpen.

IMG_8440[1]

Zo rond 16.50u waren zelfs de laatste nakaarters de deur uit en contacteerde ik mijn vriend om mij te komen ophalen. Bij nader inzien bleek dat niet zo’n strak plan, want hij kwam in een monsterfile terecht in het centrum van Brussel. Uiteindelijk was hij pas om 17.30u te plaatse. Zonder verkeer zou hij over die afstand met de wagen zo’n vijf minuten doen. Dat is toch niet normaal meer? Hoog tijd dat er maatregelen genomen worden om Koning Auto aan banden te leggen.

Bij het naar huis rijden ging het niet veel beter. De files op een vrijdagavond blijken niet van de poes te zijn. Vanuit de wagen bestelde ik via Just Eat een Indische afhaalmaaltijd voor twee bij New Holy Cow. Al een geluk dat ik had aangegeven dat wij de maaltijd zelf zouden afhalen, want ik zag de minuten wegtikken terwijl wij geen millimeter vooruit kwamen. Rond het geplande afhaaluur stonden wij nog altijd in de file. Dus belde ik maar met de vraag ons eten nog even warm te houden. Geen probleem!

Gelukkig werden we even later getrakteerd op een prachtig blinkende imec-toren. Ik vind de toren zelf niet bijster geslaagd, maar zo in het avondzonnetje kon hij mij wel bekoren.

IMG_8442[1]

Uiteindelijk waren we rond 18.45u bij het restaurant en konden we vervolgens vijf minuten later van onze welverdiende maaltijd genieten. Oef!

Yet Another Blog

Life on my side