Een koffiegeurtje

Gisteren had ik drie ex-studiegenootjes over de vloer. Eentje daarvan is ondertussen prof, de tweede werkt als projectleider voor een groot internationaal bedrijf en de derde werkt tegen zijn goesting voor een grote bank (iemand een job voor een uitstekend ingenieur met als specialisatie wiskundige ingenieurstechnieken?). De grootste kindjes waren thuis gebleven bij de grootouders. En zo bestond ons gezelschap uit acht volwassen, twee doodbrave baby’s en één baby in wording. Het was al een tijdje geleden dat we mekaar gezien hadden, dus er werd druk bijgepraat. En ik heb jammer genoeg niet alle gesprekken volledig kunnen volgen. Groot nieuws was natuurlijk de prille zwangerschap, maar ook de wettelijke trouw én de aankoop van een nieuwe woonst van één koppel. En dat allemaal in nog geen drie maanden tijd.

De dag was nochtans met een valse noot begonnen, want mijn favoriete kraam met quiches op de zaterdagmarkt in de Brusselsestraat, bleek er niet meer te staan. En zo belandden mijn vriend en ik in de Delhaize zonder plan B. Gelukkig bestaat er zoiets als mobiel internet en consulteerden we onze wiki met favoriete recepten. Ik gingen voor een lekker en makkelijk recept van La Cucina en als voorgerechtjes kochten we wat makkelijke voorgemaakte hapjes. Over het dessert moest ik niet lang nadenken: chocoladefondue is altijd een topper, zeker bij dames die zwanger zijn of nog borstvoeding geven. 😉

Het bleek het recept voor een bijzonder geslaagde avond. De hapjes verdwenen aan een snel tempo, van de pasta met zalm en spinazie bleef niets meer over en de chocoladefondue was een voltreffer van formaat. En de plannen voor een grote reünie wanneer we tien jaar afgestudeerd zijn, worden steeds concreter.

En oja, wat betreft de titel. We kregen maar liefst vier zakken gemalen koffie van koffiebranderij Maes cadeau en een geur dat die dingen verspreiden, ongelooflijk. Jammer genoeg lust ik geen koffie en hebben wij hier tegenwoordig een nespresso-machine voor mijn vriend en de gasten. Oh well, we zullen er nog wel iemand plezier mee kunnen doen. De Antwerpse handjes en de bloemetjes vielen daarentegen wel in de smaak. 😉

Sikinoya

Het voordeel van de herfstvakantie, is dat er opeens weekavonden vrijkomen om af te spreken met vrienden. Zo hadden we donderdagavond afgesproken met een collega en een gemeenschappelijke vriend. Mijn collega en ik begonnen de avond lekker marginaal met een glas wijn uit een plastieken potje (gelukkig kregen we er een écht glas bij) in het stationscafé van Brussel Centraal. We hadden met onze gemeenschappelijke vriend afgesproken om samen dezelfde trein naar Leuven te nemen. De trein zat overvol (iets met een voorgaande afgeschafte trein), maar we vonden nog een plekje voor drie personen. Door de wijn op onze nuchtere maag, waren mijn collega en ik al in opperbeste stemming en ik zag vanuit mijn ooghoeken sommige medereizigers mee grinniken met ons gesprek.

In Leuven splitsten we even op. Ik en mijn vriend, die ons aan het station opwachtte, gingen te voet naar het nieuwe Japanse restaurant Sikinoya in de Tiensestraat, terwijl onze vrienden hun fiets ophaalden in de gigantisch grote fietsenparking aan het station. Onderweg liepen mijn vriend en ik vriendin F tegen het lijf, die bijzonder weinig overtuiging nodig had om ons te vergezellen voor het diner. Alle excuses zijn goed om niet zelf te moeten koken, nietwaar?

In restaurant Sikinoya (ja, de Japanse keuken is ontzettend populair tegenwoordig, de restaurants schieten in Leuven als paddenstoelen uit de grond) aangekomen, stelden we vriendin F voor aan ons gezelschap en bogen we ons over de menukaart. We kozen allevijf voor de menu Teppanyaki die de ideale mix van sushi en andere gerecht bood om van alles wat te kunnen proberen. De gesprekken vielen geen moment stil en een dik half uur later vervoegde ook K, de vriend van F, ons gezelschap.

Even was ik van mijn stuk gebracht, toen mijn nieuwe iphone, die ik altijd zo goed mogelijk probeer te bewaken, opeens niet meer op de plek lag waar ik hem enkele minuten geleden neergelegd had. Aangezien ik nogal vaak eens dingen verloren leg en ik ook al enkele keren het slachtoffer werd van pickpockets, probeer ik extra voorzichtig te zijn met mijn iphone. Natuurlijk verdacht ik dadelijk mijn tafelgenoten, maar die bleven keihard ontkennen. Iets te overtuigend, want ik begon bijna het personeel dat zonet de tafel had afgeruimd te verdenken. Gelukkig dook toen de iphone op uit de zak van mijn collega, die medeplichtig bleek te zijn aan de ontvreemding. Ik kon er wel mee lachen, maar het was toch niet met volle overtuiging.

Japan

Eindelijk! Na al die jaren Japanse les, is het dan zover. De vluchten zijn geboekt. Volgend jaar zo rond Pasen trekken we voor drie weken naar het verre en exotische Japan. Wat we gaan bezoeken en hoe we dit zullen doen, moet nog een invulling krijgen. Uiteraard zullen we zeker Tokyo (東京) en Kyoto (京都) bezoeken. De rest zal zichzelf in de komende weken en maanden wel uitwijzen. En omdat ons vorige uitstapje naar Barcelona zo goed is meegevallen, zullen we de volledige drie weken in het gezelschap van mijn broertje en zijn vriendin doorbrengen. Ojee, als dat maar goed gaat! 😉

Wegenwerken in Gent

Wat een dikke miserie. Die bussen stoppen altijd op andere plaatsen en de routes van de trams veranderen om de haverklap. Raak daar als niet-Gentenaar maar eens uit wijs. Bovendien was ik in het gezelschap van zo’n mannelijk exemplaar dat het duidelijk beter wist (en waar ik voor de lieve vrede niet al te hard tegenin ben gegaan) waardoor het erop neerkwam dat we in de gietende regen helemaal van het station naar de Vooruit gestapt zijn. Niet dat dat zo ver is, maar in de gietende regen en met natte voeten is alles ver. Op de terugreis hield ik het wel droog, zij het dat ik bijna geplet werd tussen de studenten in een overvolle tram en dat terwijl er een halve meter verder plek zat was. Gelukkig waren er toch een paar mensen die, na een venijnige opmerking van mijn kant, eraan dachten om een beetje door te schuiven. Gelukkig moest mijn mannelijke gezelschap een andere kant op, want mijn humeur bereikte even een dieptepunt.

Namaste

Dinsdagavond hadden we een afspraak met vrienden T en H. Onze eerste keuze van restaurant, Le chameau s’ en fout, was jammer genoeg volzet. Gelukkig bleek restaurant Namaste een meer dan valabel alternatief.

T en H hadden een hoop nieuwtjes: ze hadden een bod gedaan op een huis en hij had zijn ontslag ingediend op zijn huidige job, zonder een andere job op het oog te hebben. Enerzijds begreep ik perfect waarom hij een punt wilde zetten achter zijn huidige contract, maar ik word al nerveus bij de gedachte alleen een krabbel te moeten zetten onder een verkoopcontract, zonder een vaste job in het vooruitzicht. ‘t Is toch ook niet dat je op een week een nieuwe job gevonden hebt.

En ondertussen blijkt dat ze eind december uit hun huidige huurwoning moeten. En het is nog niet eens zeker dat hun bod overeind zal blijven. Ik zou nogal lopen stressen, denk ik. Maar zij bleven er doodkalm onder, in de overtuiging dat het allemaal wel zou loslopen. En daar kan ik als controlefreak alleen maar respect voor opbrengen.

Wat ik mij ook afvraag

Wanneer waait die brei- en naaihype in blogland eindelijk eens over? Het zal aan mij liggen, maar ik zie niet in wat er zo creatief is aan een patroon uitknippen en de verschillende stukken aan mekaar naaien. Ik heb mijn moeder vroeger uren zien naaien, kledingstukken opnieuw uit elkaar halend om ze vervolgens al vloekend weer in mekaar te steken. Veel creatieve vreugde scheen ze daar toch niet uit te halen.

PS: Dit geldt niet voor mensen die hun eigen patronen maken.

Mijn Halloween

Begon met lekker lang uitslapen, tot na de middag in pyama rondhangen om tegen de avond onze spullen bijeen te pakken voor drie heerlijk ontspannende uurtjes sauna, stoombad, jacuzzi en zwembad bij Aquaheaven. Daarna haalden we onze verkleedspullen boven en trokken we in het gezelschap van Firefox Lucie richting Wemmel voor een Halloweenfeestje (na jarenlang verzet tegen het concept Halloween ben ik dan toch overstag gegaan) in het teken van de wondere wereld van het internet. We reden net niet met onze wagen vast in een veld (dankgod dat de grond niet drassig was) en bereikten veilig onze bestemming. Mijn vriend was Kimberley het sterrenmeisje en ik was Apache (al moet ik toegeven dat het bij mij net iets langer duurde voordat mijn outfit geraden werd). Het was gezellig, er waren veel beesten en die sterren bleken zelfs besmettelijk te zijn.