Oorverdovend

Dit filmpje geeft maar een vaag idee van hoe het werkelijk was. Als je te dicht bij de geïmproviseerde orgelpijen kwam, werd je echt omgeven door een muur van geluid die je trommelvliezen en je ingewanden deed trillen. Behoorlijk indrukwekkend.

En verder was het een heel gezellige namiddag bij de Girl Geeks in het Gentse S.M.A.K.. Hacking Public Space was een fascinerende tentoonstelling en Ed Templeton overdonderde met zijn overdadige overvloed aan foto’s die een vaak nogal grauw beeld schetsten van la condition humaine. En het was sowieso leuk om al die oude bekenden nog eens terug te zien en weer frisse nieuwe gezichten te leren kennen.

Chocolade-overdaad

Deze namiddag hadden we zeven volwassenen en vijf kinderen tussen drie maanden en vier jaar op ons appartement over de vloer. Het was hier, om het met een understatement te zeggen, behoorlijk druk. In geen tijd lag onze vloer bezaaid met kinderspeelgoed. We hadden voor de gelegenheid chocoladetaartjes bij Demeestere gekocht, pralines en peperkoek van ‘t Zoet Mondje in de Diestsestraat en voor de kindjes een rijst- en een fruittaartje. En om toch ook een beetje gezond te doen, had ik een gigantische kom fruitsla gemaakt. En raad eens wat we cadeau kregen: drie keer chocolaatjes van Demeestere. Gelukkig had het vierde koppel twee flessen wijn bij, anders zou het helemaal grappig geweest zijn. We gaan nu nog weken van de heerlijke chocolade van Demeestere kunnen genieten. 😉

Uiteraard hadden we veel te veel voorzien, want zelfs ondanks de inspanningen van onze vrienden, is er nog superveel fruitsla over en gaan we nog een week chocoladetaartjes kunnen eten. Van de twee gewone taarten is zelfs niet gegeten. Ik wed dat mijn collega’s maandag blij zullen zijn met een stukje taart voor bij de koffie. De peperkoek werd zowat voor de helft opgegeten door U, bijna twee, en omdat het hem zo smaakte hebben we meteen ook maar de andere helft meegegeven.

PS: Vraag ik aan meisje M: “Hoe heet jouw juffrouw? Juffrouw Sofie?” Knikt ze ja. Waarop ik me nogal verbaasd omdraai naar de ouders die inderdaad bevestigen dat de juffrouw in kwestie Sofie heet. In één keer juist gegokt. Wat een ongelooflijk toeval.

Bemiddelaar

Vandaag zat ik toevallig op de trein met een collega die als bijberoep bemiddelaar is. Ze bemiddelt vooral tussen mensen die in echtscheiding liggen, maar ze vertelde me dat ze nu ook een cursus volgt om mensen met een verslaving te kunnen helpen. Kijk, daar heb ik nu eens ongelooflijk respect voor. Ik denk niet dat ik het zou kunnen opbrengen, na mijn werkuren me nog eens bezig houden met de problemen van anderen. Volgens mij heb ik daar te weinig geduld voor. Of ben ik stiekem gewoon te egoïstisch. 😉

Meertalige lunch

Binnenkort zal mijn vriend op een nieuwe werkplek de consultant gaan uithangen. Dit wil zeggen dat hij afscheid zal moeten nemen van zijn huidige multinationale werkplek. Jammer, want die werkplek heeft ons enkele leuke contacten opgeleverd en trouwfeesten in Kraków en zo. We zijn alleszins vast van plan de gelegde contacten te onderhouden. Daarom (en ook omdat samen lunchen gewoon leuk is, natuurlijk) zijn we gisterenmiddag gaan lunchen met wat collega’s van mijn vriend. In het bonte gezelschap werd Pools, Frans, Nederlands, Engels en Vietnamees gesproken. Wat tot grappige situaties leidt zoals  per ongeluk op de verkeerde taal overschakelen en in het Engels bestellen bij het Chinese meisje dat onze bestelling kwam opnemen en duidelijk alleen maar Frans verstond.

O Fado

Bestaat er een betere manier om je te verwarmen op de koudste meidag ooit dan met lekker eten en goed gezelschap? Gisteren bevonden mijn vriend en ik ons in het uitmuntende gezelschap van vriendinnen J en N. We zien elkaar niet vaak genoeg, wegens druk druk druk, maar als we mekaar zien valt het gesprek nooit stil. Voor het restaurantje viel onze keuze op O Fado. Het was geleden van een zonnige open monumentendag in 2006 dat ik dit restaurant voor het laatst bezocht. Het contrast kon moeilijk groter zijn op deze koude meidag, maar het eten was nog even lekker en de bediening was ongelooflijk vriendelijk. Zo kregen we een proevertje van de moscatel die als aperitief aangeraden werd, omdat vriendin J niet zeker was of ze hem wel zou lusten. Ze lustte de wijn inderdaad niet, maar kreeg zonder morren een ander aperitief. Mijn hoofdgerecht was om duimen en vingers af te likken en zeker meer dan genoeg, maar pasteis de nata als dessert kon ik toch niet laten liggen. Gelukkig kon ik mijn dessert delen met mijn tafelgenoten. Ook nog een leuk gesprek gehad met andere klanten in het restaurant, die ons een beetje zaten af te luisteren tot ze in ons gesprek konden inbreken. 😉 De commentaar dat het de schuld was van al de hoogopgeleiden in Leuven dat de vastgoedprijzen er zo hoog zijn, hebben we maar naast ons neergelegd. 😉

Familie

Gisteren was een dagje gewijd aan de familie. In de namiddag naar de oma en opa van mijn vriend, op wie de jaren nu echt beginnen te wegen. De oma loopt krommer en krommer en het gehoor van de opa gaat er steeds verder op achteruit, wat de gesprekken er niet echt makkelijker op maakt. Maar ze wonen op hun hoge leeftijd nog met z’n tweetjes samen in hun eigen huis en dat is prachtig.

Daarna werden we voor het diner verwacht bij de ouders van mijn vriend. Die altijd erg hun best doen, maar er nooit in slagen écht lekkere gerechten op tafel te toveren. Het is me onduidelijk waar het net misloopt, want wat er op tafel getoverd wordt, smaakt altijd zo flets. Versta me niet verkeerd, ik heb mijn bord mooi leeggegeten zoals het een braaf meisje betaamt en ze krijgen een A for effort.

Terug in Leuven maakten we ons op voor een rustig avondje, toen opeens, geheel onverwacht de deurbel ging. Mijn neven uit Antwerpen die toevallig in Leuven waren voor een avant-première en besloten even binnen te wippen. Een heel leuke verrassing, want ik zie mijn neven niet zo veel. Blijkt dat neef X in het najaar voor drie maanden naar Zuid-Amerika trekt om daar vrijwilligerswerk te doen. Prachtig vind ik dat, al moet ik toegeven dat ik altijd een tikkeltje jaloers ben als mensen mij zulke plannen uit de doeken doen. Waar is het avontuur in mijn leven?

Barcelona – 3 april 2010

We begonnen deze dag met een ontbijt bestaande uit enkele ontbijtkoeken die we nuttigden terwijl we onder een dreigende wolkenhemel naar het beroemdste gebouw van Barcelona stapten: de Sagrada Família. Mijn broer begon al te zuchten toen hij de lange, lange rij wachtenden zag staan. Maar we slaagden erin hem te overtuigen om in de rij te gaan aanschuiven. Gelukkig hadden we een laptopje bij en konden we het wireless signaal van de MacDonalds in de buurt oppikken. 😉

Al bij al ging het aanschuiven vrij vlot, vond ik, maar ik moet wel toegeven dat ik zo nu en dan de rij verlaten heb om foto’s te nemen en ik ondertussen ook info over de hop-on hop-off bus was gaan vragen. Toch handig zo’n place-holders. De Sagrada zelf maakte op mij minder indruk dan de eerste keer dat ik er was. Ondertussen heb ik al wat meer van de wereld gezien en ik vermoed dat mijn waw-grens waarschijnlijk een beetje is opgeschoven. Al is het uitzicht vanaf de torens uiteraard prachtig en blijft de geboortegevel met zijn vele details een wonder van vakmanschap.

Ons bezoek aan de Sagrada had, het aanschuiven inbegrepen, een ganse voormiddag geduurd. Tijd voor een snelle lunch met pizza in één van de toeristische eetgelegenheden vlakbij de Sagrada. Daarna sprongen we op de hop-on hop-off bus richting Park Güell. B, de vriendin van mijn broertje had vóór we op reis vertrokken te kennen gegeven dat ze dit park beslist wou zien. En wie ben ik om haar dit plezier te ontzeggen?

Tegen dat we in Park Güell waren, had de zon de donkere wolken verdreven en konden we genieten van schitterend lenteweer. Aan de ingangspoort van het park moesten we even naar adem happen. Zoveel volk! En uiteraard wilden alle toeristen op de foto met de bekende drakenfontein. Enfin, reden genoeg om er niet te lang te blijven plakken. Verder in het park was het al veel beter. We genoten van de wonderen van Gaudí, zochten een plekje op de beroemde terrassen, keken naar de straatartiesten en voelden de zon op onze huid prikken. We klommen tot aan het hoogste punt van het park: de Turó de les tres creus en genoten van het uitzicht.

Na een welverdiend ijsje sprongen we opnieuw de bus op voor een ritje door Barcelona. We passeerden langs Camp Nou waar er net die avond een wedstrijd was. De straten zagen zwart van het volk. Indrukwekkend. We lieten ons door de straten van Barcelona rijden en genoten van de avondbries. We stapten af aan la Pedrera, maar omdat er nog een gigantisch lange rij mensen stond aan te schuiven en sluitingstijd nog maar anderhalf uur van ons verwijderd was, stelden we ons bezoek uit tot de dag erna.

Er volgde een hele zoektocht naar een geschikt restaurant. Mijn gids raadde verschillende adressen aan, maar die bleken ofwel gesloten ofwel pas om half negen open te gaan (die Spanjaarden en hun vreemde eetgewoonten toch) ofwel volzet. Uiteindelijk kwamen we bij een Italiaan op de Passeig de Grácia terecht. Een goede keuze zo bleek al snel toen we de schattige tapas op stokjes in mooie glaasjes gepresenteerd kregen. En de cocktails waren duur, maar zalig lekker. Als dessert kreeg mijn vriend iets wat ik alleen maar kan beschrijven als hondendrollen op brownies, maar naar het schijnt smaakte het beter dan het eruit zag.

Een nachtelijke wandeling bracht ons terug naar ons hotel. Op naar de volgende dag.

Lime is een slikker

Gisterenavond hadden we een vrolijke bende bloggers te gast: Lime, Koen, Lucie en respectievelijke aanhangels. Er werd gegeten (correctie: er werd ENORM VEEL gegeten), gedronken (correctie: er werd enorm veel gedronken) en chapeau gespeeld en dan durven de gesprekken later op de avond al eens vreemde kronkels vertonen. Want zeg nu zelf, wat is het semantische verschil tussen “ik slik alles” en “ik slik altijd”? I really want to know.

PS: Uiteraard is bovenstaande titel enkel in strikt medische context te interpreteren. (Moest ik er van Lime bij zetten.)
PS2: Benieuwd hoe onze gasten zich vandaag voelen na al die RussiSche wodka.
PS3: De eenvoudigste recepten zijn vaak nog de lekkerste.
PS4: Lucie haar lief kan nogal eten.
PS5: Hmmm, chocoladefondue.