Er was een tijd dat ik me niet eens kon voorstellen dat ik voor het middaguur zou afspreken met vrienden. Hell, er was een tijd dat ik nooit voor het middaguur uit bed rolde. Maar hey, tijden veranderen en onze vriendenkring neemt de bijbelse woorden “Ga en vermenigvuldig u” zeer letterlijk. En zo blijkt dat elf uur ‘s ochtends nog niet zo’n gek tijdstip is om af te spreken, want dan liggen de kindjes nog niet in bed voor het middagdutje.En zo was er tijd zat om te genieten van een heerlijke brunch met quiche en omelet en broodjes en beleg en balletjes in zoetzure saus en aardappelsla en groentesla en nog veel meer. En weet je wat? Het was nog plezant ook.
Cocktails
Eigenlijk moest ik vanavond naar een verrassingscocktailfeestje, maar ik voelde me na de voorbije drukke weken zo moe en uitgeput, dat ik het maar gewoon afgezegd heb. En iedereen die mij kent, weet dat ik niet gemakkelijk feestje afzeg en al zéker niet als het om cocktailfeestjes gaat. Nu, uiteindelijk zouden we alles bijeen waarschijnlijk langer onderweg geweest zijn naar het feestje dan dat we effectief op het feestje waren. En dat was voor mij voldoende reden om de knoop definitief door te hakken en af te zeggen.
Ik denk dat ik vandaag voor de verandering eens heel vroeg onder de wol ga kruipen. Het zal me goed doen.
Een post-examen namiddag
Het moment waarop al die al veel te lang uitgestelde dingen eindelijk gedaan worden. Dingen zoals:
- goedkoop en lekker gaan eten
- kleren kopen voor mijn vriend (in de allerlaatste solden!)
- kleren kopen voor mezelf (van de nieuwe collectie, uiteraard)
- strips kopen (ok, niet dat we op dit vlak veel last hebben van uitstelgedrag, maar het is nooit een goed idee strips vóór een examen te kopen)
- cadeautjes kopen voor twee peuters
- cadeaubon in de INNO kopen
- chocolaatjes kopen en er zelf eentje gratis krijgen
- een bongo-wijnbon verzilveren bij een plaatselijke wijnhandelaar
Al vergde dat laatste punt iets meer inspanning dan voorzien. Doordat wij niet over een garage beschikken, staat onze auto gewoon buiten op straat geparkeerd. Toen wij deze namiddag, blijgezind na zoveel geld uitgegeven te hebben, naar de auto stapten, bleek die niet op de verwachte plaats te staan. Nochtans was mijn vriend er heel erg zeker van dat hij hem op die plaats geparkeerd had. Na een beetje pijnigen van de hersenen kwamen we erachter dat de laatste keer dat mijn vriend de wagen gebruikt had, maandag moest geweest zijn. Nu had het wel gesneeuwd, maar onze knalrode voiture bleek zelfs niet onder een wit laagje sneeuw verborgen te zitten. De ganse straat twee keer afgelopen, niets te vinden. Twee mogelijkheden: ofwel was hij getakeld ofwel was hij gestolen.
Gelukkig heeft mijn vriend de nummer van de Leuvense politie in zijn gsm zitten (wij zijn op alles voorbereid) en leverde een snel telefoontje ons zekerheid. Onze auto was ambtshalve getakeld. Blijkbaar waren er, nadat mijn vriend hem volledig reglementair geparkeerd had, op die plek verboden-te-parkeren bordjes verschenen en had de politie hem daarna laten takelen. De vriendelijke mevrouw van de politie verzekerde mijn vriend echter dat we niet voor de takelkosten zouden moeten opdraaien. Een hele opluchting. Het ongemak dat we de wagen aan de andere kant van de stad op de Bodartparking moesten ophalen, namen we er zonder veel gemor bij. Er rijden veel bussen in het Leuvense en een kleine twintig minuten later waren we opnieuw in het bezit van ons voertuig en konden we toch nog onze wijnflessen ophalen.
Eind goed, al goed.
Wit
Op een ontieglijk vroeg uur kroop ik deze ochtend uit bed. Nog half slapend wierp ik een blik naar buiten waar ik geheel onverwacht een witte wereld aantrof. Mijn hart werd vervuld met een kinderlijke vreugde (sneeuw! sneeuwballen! sneeuwgevechten!) en even vergat ik dat ik nog van een ganse lijst Russische werkwoorden moest memoriseren of ze met de datief, de genitief dan wel de accusatief voorkwamen.
Ach, hoe graag zou ik weer een kind zijn…
Moeheid
De vermoeidheid nestelt zich in mijn botten. Ik sta ‘s ochtends moe op en ga ‘s avonds nog meer moe slapen. Maar nog even doorbijten. Zaterdag het laatste schriftelijk examen van Russisch en dan is er weer plaats voor ontspanning buiten de werkuren. Kan ik ook mijn verwaarloosde squashracket opnieuw vanonder het stof halen. Op het werk zal het nog wel even op de tanden bijten zijn, maar hey, een uitdaging mag je nooit uit de weg gaan.
Waarvoor Russisch al niet nuttig is
Om te kunnen verstaan wat de Russische kassiersters in de Express GB zoal onder mekaar bekokstoven.
Too much of a good thing
Gisteren twee recepties afgeschuimd, eentje voor het werk en eentje voor ‘t plezier. Genetwerkt alsof mijn leven ervan afhing. En óf het plezierig was. Zó plezierig dat mijn hersencellen deze ochtend duidelijk nog aan het verder feesten zijn, zonder mij dan, welteverstaan. En dat met een zware dag vol vergaderingen voor de boeg…
Hell has frozen over!
Mijn broertje heeft erin toegestemd om samen met ons en zijn vriendin naar Barcelona te gaan tijdens het paasweekend. Mijn ik-haat-reizen-broertje die nog nooit een voet in een vliegtuig gezet heeft. Mijn ik-blijf-liever-thuis-broertje-want-het-is-nergens-beter-als-thuis. Zonder al te veel tegenstribbelen, heeft hij ja gezegd op ons voorstel om samen vier dagen naar Barcelona te gaan. Dat ik dit nog mag meemaken!
Ik kijk er nu al naar uit om hem de stad te laten kennen die zo’n indruk op mijn gemaakt heeft. Hopelijk doet de zon die vier dagen extra haar best om Barcelona op z’n zonnigst te laten zien. (Ik heb trouwens ook nog wat foto’s nodig rond het thema kleur.)
Same old, same old
Vandaag de resultaten van mijn eindopdracht fotografie teruggekregen. Vooral de reeks portretten en de reeks foto’s rond het thema diepte vielen bij de jury in de smaak. Persoonlijk ook mijn twee favoriete reeksen. Mijn landschaps- en lichtfoto’s waren het zwakste, maar dat wist ik op voorhand. Voor de landschapsfoto’s had ik te weinig tijd, waardoor het resultaat erg banaal was (snel, snel een paar sneeuwlandschappen getrokken onderweg naar het driekoningenfeestje, ik heb veel sterkere landschapsfoto’s in mijn portfolio zitten, maar die werden niet genomen tijdens de cursus en mochten bijgevolg niet ingediend worden) en mijn lichtfoto’s vielen letterlijk in duigen toen het dak van het ijssculpturenfestival instortte, waardoor ik foto’s moest indienen die naar mijn aanvoelen wat minder goed in het thema pasten.
Maar opvallend, de commentaren op mijn foto’s lijken heel erg op de commentaren die ik kreeg van de juffrouw tekenen toen ik enkele jaren geleden tekenles volgde. Technisch zeer sterk, maar artistiek minder. Ik kan er niet aan ontsnappen, eens een toegepaste wetenschapper, altijd een toegepaste wetenschapper. En dat terwijl ik zo graag artistiek zou willen zijn. 
Asociaal
Vandaag zat ik de hele dag in opleiding. Zo’n opleiding is meestal een ideale gelegenheid om je medecursisten beter te leren kennen en interessante mensen aan je netwerk toe te voegen. Maar ditmaal heb ik mij uitermate asociaal opgesteld en heb ik tijdens de koffiepauzes mijn Russische woordjes zitten herhalen en tijdens de middagpauze mijn gigantische mailachterstand proberen weg te werken. Het deed wel een beetje zeer dat ik de andere cursisten gezellig praatjes zag maken, terwijl ik zat te zwoegen om het Russische woord voor bezienswaardigheid te onthouden (niet gelukt, trouwens). Mijn mede-cursisten zullen mij wel een ongelooflijk raar mens gevonden hebben. Oh well, better to make a bad impression, than no impression at all, zal ik maar denken.