Ongelooflijk. Het lijkt nog helemaal niet zo lang geleden: die eerste kus, die eerste weken toen alles nog nieuw en avontuurlijk was. We zijn veranderd sinds die dag. Volwassener geworden. Het zorgeloze is verdwenen. Het waren geen tien jaar met alleen maar rozengeur en maneschijn. Maar ik meen te mogen zeggen dat de minder mooie momenten ons sterker gemaakt hebben.
Bedankt om mijn rots in de branding te zijn, schatje!
Je zal zelden filmpjes op deze blog vinden, maar hiervoor maak ik graag een uitzondering. Magnifiek.
Ok, dat reclame voor events en dergelijke mij bereikt via zo’n message, dat ik vervolgens straal negeer, tot daar aan toe. Maar voor persoonlijke communicatie prefereer ik nog altijd mail. ‘t Is wel zo handig om een andere afzender dan “Facebook” in je mailbos te vinden. Vandaar dat ik er een punt van maak al die Facebook messages mailsgewijs te beantwoorden.
In één woord: fantastisch. Het was ver na middernacht zonder dat ik er erg in had (al hangt dat ongetwijfeld samen met iets te enthousiast geconsumeerde cava). Er was te veel chips (stel je voor) en er waren juist genoeg fijne mensen. Goya was zelfs helemaal uit Spanje gekomen voor onze blogmeet. Applaus voor Goya!
Ik bewonderde het souvenir van Lime. (Helemaal goedgekeurd!) Annelies leefde zich uit met ons fototoestel en ontsloeg ons zo van de taak van huisfotograaf. Waarvoor dank! Ik leerde weer wat nieuwe mensen kennen en zorgde hoogstpersoonlijk voor een portie geluk voor iedereen door mijn glas in honderdduizend stukken op de grond te laten vallen. Oeps, zeggen ze dan.
In het holst van de nacht hebben we en petit comité (Pelle, werkmens en boskabout, mijn vriend en mezelfve) nog een mojito op een terrasje op de oude markt gedronken. Waar ik trouwens in eigen persoon de versiertips van Antoon en Bunker op Pelle uitgeprobeerd heb. Ik was helaas niet echt succesvol. 😉 Antoon en Bunker, jullie tips werken niet!
En voor wie niet genoeg krijgt van het blogmeeten, eind mei is het in Antwerpen te doen: http://blogborrel.pbworks.com/. Ikzelf kan er helaas niet bij zijn, maar laat jullie dat beslist niet tegenhouden.
Meestal ga ik ervan uit dat ik mij, door mijn brede interessesfeer, in elk soort gezelschap redelijk uit de slag kan trekken. Ik heb een hoofd voor faits divers, dus meestal vind ik wel een aanknopingspunt voor een gesprek.
Deze middag bevonden mijn vriend en ikzelf ons in een gezelschap waar ik dat aanknopingspunt totaal miste. De nationale voetbalcompetitie volg ik al een tijdje niet meer. Ik weet zelfs niet meer wie er tegenwoordig bij dat amateurploegje dat zich Rode Duivels noemt, sjot. Laat staan dat ik iets ken van de lagere afdelingen van de voetbalcompetitie. Ploegen, transfers, bestuursorganen, sportraden, het is mij allemaal vreemd. En daar zaten we dan, tussen de voetballiefhebbers en meer specifiek de supporters en organisatoren van het vrouwenvoetbal, te genieten van ons gratis warm buffet.
Gelukkig hadden we het weer nog om over te praten. 😉
Bitter weinig, zo blijkt eens te meer.
