Een collega vertelde me over een voorval op de trein. Iemand die onlangs in Mexico op vakantie geweest was, werd op nogal onvriendelijke toon gevraagd elders plaats te nemen. De heer in kwestie, duidelijk gegeneerd, liet zich de les spellen en vertrok naar een andere wagon.
Triestig.
Terug van de winkel, geen parkeerplekje voor de deur en de o zo handige plastic bakjes helaas niet bij de hand. De aanleiding voor komische jongleeracts met chips, nootjes, grany-koeken, bananen en appels. Gelukkig hebben we de keukenrollen en het toiletpapier wijselijk in de auto laten liggen. Een eigen garage, ‘t zou soms toch handig zijn.
Ik lig er persoonlijk niet wakker van. U wel?
De belegering van Leuven is opgeheven. De rust keert weder. Al moet ik toegeven dat ik persoonlijk bijna niks van heel het gedoe gemerkt heb, buiten wat overvalwagens ten hoogte van de Blijde Inkomststraat.
Ik ging er deze nacht mee slapen en ik stond er deze ochtend mee op. Ik weet dat het belachelijk is mezelf op te jagen voor futiliteiten. Waarom doe ik het dan?
En dan is het tijd voor de derde editie van de Leuvense blogmeet! Er is nog altijd plaats voor een paar bloggers extra!
Vandaag waren we te gast bij vrienden in Limburg. Om de namiddag aangenaam door te brengen, deden we een fietstochtje. Daarbij daagden we de weergoden uit, want er was regen voorspeld en de lucht had een dreigend grijze tint. Gelukkig bleven we op onze tocht over het fietsknooppuntennetwerk gespaard van nattigheid. Het was een hele belevenis: met drie volwassenen en drie kindjes op stap. Een kinderzitje achteraan voor het oudste meisje en de twee jongens in de fietskar achteraan. De mama van pluimgewichtje is een heldin. Ongelooflijk hoe zij dat allemaal klaarspeelt.
Om wat de bekomen van de inspanningen (vooral de supermama had het op een stukje vals plat zwaar), aten we een lekkere pannenkoek in een taverne waar de gemiddelde leeftijd zo rond de zeventig jaar bedroeg. Het smaakte er niet minder om. 😉 Op de terugweg nam ik een deeltje van de last van vriendin L over. Oudste dochter M (al viier jaar!) mocht plaatsnemen in het kinderzitje achterop mijn fiets. Meteen ook de allereerste keer dat er een kleuter bij mij achterop zat. Een unicum. M gedroeg zich de ganse tocht naar huis voorbeeldig. Al keek ze wel geregeld achterom om te controleren of de mama nog volgde.
Fietsen verleer je niet en dat is maar goed ook, want het moet meer dan drie jaar geleden zijn dat mijn zitvlak nog eens in contact kwam met een fietszadel. Conditiegewijs ging het prima. Geen druppeltje zweet gelaten (kon ook moeilijk, want ik denk dat ons tempo zo laag lag dat we zelfs te voet te volgen waren). Maar ojee, mijn gat doet zeer! Mijn billen zijn zachte bureaustoelen gewoon en geen harde zadels. Zadelpijn, ik weet nu wat het is.
Na elk geslaagd concert zeg ik telkens weer: dat moeten we meer doen. Helaas gaat er dan weer een jaar of zo over voordat we die woorden effectief in de praktijk omzetten. De enige reden dat de concertloze periode deze keer doorbroken werd, is omdat het lot wilde dat ik vrijkaarten won. Ik denk dat ik eens meer aan wedstrijden ga deelnemen.
Hebben we eindelijk geleerd over de perfectieve en de imperfectieve vorm van het Russisch werkwoord. Hoezee!
Vandaag bevond ik mij op een conferentie met deelnemers uit gans Europa. Tijdens de conferentie zou een film getoond worden over de zin en onzin van auteursrecht. Je zou denken dat de organisatoren, gezien het hoge aantal deelnemers, op voorhand uitgetest zouden hebben of die film wel correct vertoond werd op hun systemen. Jaja, dat zou je denken. Allez, ik zou dat toch denken.
Enfin, niet dus. Een half uur lang hebben de deelnemers naar een film in horten en stoten mogen kijken. Alsof het ding gestreamd werd over een net te trage connectie. Behoorlijk irritant. Ook irritant: het onderbreken van ondertitels. Niet zo erg voor de Engelse stukken van de film. Het Russisch kon ik nog min of meer volgen (al denk ik dat ik veruit de enige in de zaal was). Het Zweeds bleef ook voor mij een mysterie.
Na een half uur (I kid you not) was dan toch iemand van de organisatie zo slim om de boel stil te leggen, zich te verontschuldigen en een vroeger dan geplande pauze in te lassen. Na de pauze was het probleem opgelost, met hulp van iemand uit de zaal, en kregen we het tweede deel van de film te zien. Ditmaal met ondertitels. Al een geluk, want mijn Portugees is ook niet zo geweldig.
Qua amateurisme kon het alleszins tellen. ‘t Was dan ook een gratis conferentie. 😉