Interne verhuis

Deze ochtend zat dit bijzonder beknopte mailtje in mijn mailbox en in die van mijn collega’s:

De verhuis van onze afdeling zal vrijdag doorgaan. Nadere informatie m.b.t. toegewezen werkplek volgt nog.

Mayhem ensued. Qua kort op de bal spelen en doordachte communicatie kon dit tellen. Tot nu toe werd ons voorgehouden dat de verhuis (die, toegegeven, al een half jaar aangekondigd was) zou plaatsvinden op 15 januari. Hét gespreksonderwerp van de dag stond meteen vast. U kan zich het koor van misnoegde stemmen beslist voor de geest halen.

Tegen de middag kregen we het plan van de werkvloer te zien met daarop de aangeduide plaatsen. Ik moet afscheid nemen van mijn favoriete werkplek waar ik anderhalf jaar lang mij erg goed heb gevoeld. Ik verhuis naar een nieuwe plek en kom in een gloednieuw team terecht. De fysieke verhuis vind ik niet zo erg. De vorige verhuis ligt nog fris in het geheugen dat die heb ik ook zonder kleerscheuren overleefd. Ik hou eerder mijn hart vast voor de samenwerking binnen het nieuwe team. Het heeft zijn tijd nodig voordat nieuwe mensen op mekaar ingespeeld raken en ik kan niet met iedereen van het nieuwe team even goed opschieten. Ook inhoudelijk zal er binnen mijn functie het één en ander verschuiven. Omdat ik het voorbije jaar op het werk echt mijn draai had gevonden, heb ik wel een beetje schrik dat de verandering een achteruitgang zal zijn.

Maar goed, stilstaan is óók achteruitgaan, zeker? Ik wil niet al op voorhand negatief staan ten opzichte van de veranderingen, dus probeer ik er het beste van te maken. Omdat ik morgen en overmorgen niet op het werk ben, heb ik meteen de koe bij de horens gevat. Twee kartonnen dozen volgeladen met al mijn papieren rommel en de rest weggegooid. Ik heb mij helemaal kunnen uitleven in het weggooien. Al geef ik ruiterlijk toe dat het weggooien van werkgerelateerde rommel mij iets beter ligt dan het weggooien van privérommel (vandaar de hoop nog steeds onuitgepakte dozen in onze logeerkamer).

Het worden spannende tijden.

Verloren maandag

Echt wel. Niks nuttigs gedaan op het werk. Te vaak gestoord door mensen die mij lastig kwamen vallen met pc-futiliteiten en bijna de ganse dag verprutst aan het updaten van een site waarvan ik dacht dat het updaten maar een uurtje of zo zou duren. Ik geef de schuld aan mijn kraaknieuwe versie van Dreamweaver. De helft van de pagina’s werden opeens niet meer aangepast, terwijl ik wel degelijk de templates die aan de pagina’s gekoppeld waren, had veranderd.

Maar! Om het einde van deze slechte werkdag te vieren, ga ik speciaal op Dikkie zijn ongelijk te bewijzen nu appelbollen eten!

Bang!

Gisteren op het driekoningenfeestje een geweldig nieuw spelletje leren kennen: Bang! Echt leuk. Het spel speelt zich af in het wilde westen en iedereen aan tafel is een bepaald karakter: sheriff, outlaw, deputy of renegade, maar niemand van de andere spelers weet welk karakter je bent. Doel van het spel: mekaar afknallen! :-) Helemaal mijn ding. Vooral omdat ik als slechte outlaw twee van de drie keer mijn als sheriff vermomde vriendje het genadeschot heb gegeven. I’m evil like that. ]:-)

En zo kwam het dat wat een feestje in mineur dreigde te worden omdat R, de oudste zoon van onze gastheer en gastvrouw, ziek was (en nog besmettelijk ook) en daardoor de andere genodigden met kleine kinderen afgebeld moesten worden, toch nog een daverend succes werd. Door de ziekte van R (die ocharme, echt wel superzielig was), waren we met net genoeg personen om Bang! te spelen. Een geweldig alternatief voor het eeuwige weerwolven, alleen jammer dat je Bang! maar met maximaal zeven personen kan spelen.

@smara: Helaas geen boon voor mij dit jaar. Maar geen erg, ik heb in de loop der tijden al genoeg bonen verzameld en volgend jaar komt er een nieuwe kans. 😉

Onveiligheidsgevoel

Ze zijn hiernaast weer druk aan het boren en het hameren in onze enige overblijvende zijmuur. Wij voelen ons niet zo echt op ons gemak (understatement). Alles wat enigzins breekbaar is of schade kan oplopen, hebben we ondertussen al verhuisd weg van de muur. Nu maar hopen dat er nog een muur staat als we straks van het driekoningenfeestje terugkomen.

Helemaal vergeten

Vorige week donderdag stond er een dagje ontspannen op het programma voor mijn vriendje en mezelf. Al weken op voorhand gepland in de agenda, want ontspannen moeten wij op commando. 😉  Ik was van plan de volgende dag (vrijdag) een klein verslagje over onze belevenissen neer te typen, maar de zoveelste bouwblunder weerhield mij daarvan. Omdat het een fijne dag was, krijgen jullie vandaag het verslagje.

We rolden donderdag blijgezind uit bed, gristen hier en daar wat kleren bij mekaar en vertrokken richting centrum. Eerste halte: de Inno, voor de minst leuke activiteit van de dag: winkelen. Gelukkig was het ‘s ochtends vroeg heel rustig in de winkel. Vooral dan op de lingerie-afdeling waar we het rijk bijna voor ons alleen hadden. De lingerie-afdeling heeft ook vrij grote paskotjes zodat het toch nog een spannend uitje werd. 😉 Resultaat: een nieuw setje in het blauw en een nieuwe gestreepte bustehouder waarvan ik helaas nergens een bijpassend broekje vond. Achja, combineren is in.

Daarna zetten we onze tocht verder naar de Improvisio. Dankzij de Bongo cadeaubon die ik voor mijn verjaardag kreeg van een gulle schenker, konden we genieten van een uitgebreid ontbijt vergezeld van een glaasje champagne. ‘t Was wel geen ontbijtbuffet zoals in het foldertje van Bongo vermeld stond, maar dat vonden we niet zo erg. Hetgeen we op ons bord kregen, was supervers. Misschien een klein minpuntje: er lag te veel charcuterie op mijn bord naar mijn smaak. Ik ben eerder een kaaseter, alhoewel ik geen neen zei tegen de gerookte zalm en de garnaaltjes. Mijn vriend heeft zich, hoffelijk als hij is, opgeofferd om mij van de overtollige charcuterie te verlossen. 😉

Na het ontbijt reden we richting Dilbeek. Van een andere gulle schenker had ik namelijk een bon voor een saunabezoek voor twee én een massage cadeau gekregen. Voor mijn verjaardag, jullie raden het al. De bon kon ook gebruikt worden voor een bezoek aan zustersauna ‘t Mineraal, maar omdat we daar ondertussen al twee keer geweest zijn, besloten we de thermen van Dilbeek een keertje te proberen.

De thermen van Dilbeek waren ok, maar volgende keer gaan we terug naar het Mineraal. Het was superdruk in Dilbeek (zal natuurlijk wel te maken hebben met het feit dat het vakantie was)  waardoor het in sommige sauna’s zoeken was naar een plaatsje en een ligzetel vinden die niet bezet was, was quasi onmogelijk. Het aanbod aan saunaruimten was ook aanzienlijk kleiner dan dat in ‘t Mineraal. Niet dat we ons niet geamuseerd hebben. Al bibberend in onze badjas door de winterse kou op weg naar de buitensauna’s. Al moet ik zeggen dat ik de eerste minuten van zo’n saunabezoek nog steeds wat schroom moet overwinnen. Zoveel blote piemels, ik moet er altijd weer aan wennen. 😉

Hoogtepunt van ons bezoek in Dilbeek, was echter de massagebeurt van 50 minuten. Voorheen had ik al eens een rugmassage gehad, een gelaatsmassage en een échte Thaise massage (wat op het moment zelf soms een behoorlijk pijnlijke ervaring kan zijn), maar nog nooit een full body massage. Echt ontspannend. Ik vermoed zelfs dat mijn vervelende hersencellen die nooit willen stoppen met nadenken, even trager dan normaal gefunctioneerd hebben. Alleen jammer dat ik geen knappe bink als masseur had. 😉 Ik weet alvast dat ik mijn vriend nooit zo’n massage cadeau kan doen: zo’n jong knap meisje dat overal aan je lijf zit te frunniken, er zijn grenzen. 😉

Mijn vriend en ik hebben alleszins genoten van ons bezoek. En mensen die mij nog bonnen of zo cadeau willen doen, ga gerust uw gang. 😉

Een laat kerstgeschenk

Deze namiddag heb ik op het werk een splinternieuwe laptop gekregen ter vervanging van mijn oude, helaas steeds meer tegensputterende laptop. Onder het motto beter laat dan nooit, want mijn laptop moest normaalgezien al in november vervangen worden. Dat maakte mijn vreugde er niet minder om. Een nieuwe supersnelle laptop, een groter scherm (met iets te hoge resolutie, want ik kan de lettertjes nog amper lezen en de resolutie verlagen maakt dat de karakters niet meer scherp zijn), een blitse zwarte muis en een hip nieuw keybord dat bijna geruisloos typt, ik ben er helemaal weg van.

Mijn vreugde werd echter getemperd doordat er iets is misgelopen tijdens het synchroniseren van de outlook en mijn treo. Al mijn contacten en afspraken staan nu dubbel in outlook en in mijn treo. Ik heb al een uurtje zitten prutsen om het weer goed te krijgen, maar omdat ik vanavond nog voor sluitingstijd bij de schoenmaker moest zijn, heb ik het al grommelend opgegeven. Mijn humeur zat even in een dipje en ik moest even de neiging onderdrukken om met iets te gaan smijten.

Maar ik laat mij niet doen door zo’n vervelend stukje software! Morgen vlieg ik er weer met volle moed in! We zullen zien wie als overwinnaar uit het strijdperk komt.

Elizabeth The Golden Age

Een film die uitblinkt in originele camerastandpunten en prachtige kostuums en decors. Een visueel snoepje. Je hebt door het tragere ritme van de film ook volop de tijd om te genieten van al dit moois. En wat hebben geleerd uit de film? Het koningschap is een totaal absurde instelling & godsdienst is een excuus als een ander om ten oorlog te trekken.

Een dikke dankjewel aan Patricia voor de filmtickets!