Na een verrassend vlotte treinrit van Leuven naar Diksmuide (dat mag ook al eens), was het vanaf het station nog een dikke vijf minuten wandelen naar de Grote Markt van Diksmuide waar mijn vriend en ik afgesproken hadden met zijn ouders en zijn zus en haar gezin voor de kick-off van het familieweekend. Voor de gelegenheid had ik een tafel voor negen gereserveerd in ‘t Gouden Mandeken, een klassieke brasserie met een gastvrije bediening. Ik merkte helaas te laat dat ze als suggestie mosselen serveerden, maar mijn garnaalkroketten waren zeker ook lekker.
Gezellig stadje, trouwens, Diksmuide. Zeker toen na de lunch onverwacht de zon erdoor kwam. En dat ondanks al de regen die er voor deze vrijdag voorspeld was. We brachten een kort bezoek aan het volledig gereconstrueerde Begijnhof (wat helaas niet uitzonderlijk is in deze streek, waar de Eerste Wereldoorlog een spoor van vernieling achterliet) en genoten van de stilte en de rust daar. Fijn dat deze plek vandaag de dag onderdak biedt aan mensen met een verstandelijke handicap.
Na het bezoek aan het Begijnhof wandelden we terug naar de Grote Markt, waar de broer van mijn vriend en zijn dochter zich bij ons gezelschap voegden. Helaas was zijn oudste zoon ziek en moest die noodgedwongen thuis blijven samen met zijn mama. Jammer genoeg geen voltallig familieweekend, dus.
Vanaf de Grote Markt reden we met drie wagens (mijn vriend en ik kregen een lift van zijn ouders) naar de Dodengang, die mijn vriend en ik zo’n tien jaar geleden al eens bezochten. Het bezoekerscentrum naast de Dodengang was duidelijk vernieuwd na ons laatste bezoek in 2014 en bevatte echt een schat aan documentatie. Via gedigitaliseerde foto’s en documenten kon je je beter voorstellen hoe het leven aan het front geweest moet zijn en hoe uitzichtloos de soldaten de situatie in de loopgraven moeten ervaren hebben.
Ik had zeker nog veel langer door al de oude foto’s kunnen grasduinen, maar de pubers werden ietwat ongedurig. Dus wandelden we door de loopgraven en overgebleven bunkers, blij dat wij in ons stukje Europa in vrede leven. Al was ik mij er tegelijkertijd heel erg van bewust dat de gruwel die wij hier in West-Europa achter ons gelaten hebben voor veel mensen helaas nog dagdagelijkse realiteit is.
Na de Dodengang brachten we een bezoek aan de IJzertoren. Even vreesde ik dat het niks zou worden, want op googlemaps stond dat de toren al om 17u sloot en wij waren er pas om 16.45u, maar gelukkig bleek 17u het laatste tijdstip te zijn waarop er nog bezoekers in de toren werden toegelaten en sloot de toren zelf pas om 18u. Oef! Het uitzicht vanop de toren was een pak beter dan een dikke tien jaar geleden, toen de weergoden ons minder goed gezind waren. Ik had niet de indruk dat er veel veranderd was aan de opstelling in de toren sinds ons vorige bezoek, maar het blijft natuurlijk een bijzonder monument. Eentje dat oproept tot vrede maar door zijn bestaan zelf conflict uitlokt. Al lijkt de grote controverse tegenwoordig wat te zijn gaan liggen. De tentoonstelling zelf brengt het verhaal van de Vlaamse beweging en identiteit gelukkig zeer genuanceerd.
De laatste verdiepingen van de toren moesten we spijtig genoeg op een drafje doen. We waren dan ook de allerlaatste bezoekers die de IJzertoren stipt om 18u verlieten. Kwestie van toch waar voor ons geld te krijgen (niet dat we iets moesten betalen, want met onze museumpas mochten we hier, net zoals in de Dodengang, gratis binnen).
Tijd om naar ons hotel af te zakken. De ouders van mijn vriend hadden via een kustpromotie voor ons allemaal kamers gereserveerd in Domein Westhoek. Niet meteen het soort hotel dat ik zelf zou uitkiezen, maar wel ideaal voor een grote groep zoals de onze. Tot 1995 stond op deze plek trouwens het Home Emile Vandervelde II, een voormalige vakantiekolonie van de Federatie van Socialistische Mutualiteiten van Brabant. De plek heeft dus een rijke geschiedenis en daar pakken ze graag mee uit. De gangen en de bar zijn gedecoreerd met oude foto’s. En ja, de gemiddelde leeftijd van de bezoekers lag hier duidelijk boven de zestig jaar, maar dat deerde ons niet.
In de kustpromotie was half pension inbegrepen en ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast was door de kwaliteit van het buffet, met een mooi aanbod aan koude en warme gerechten. Grootkeuken, uiteraard, maar lekker en smaakvol gepresenteerd. Zo’n buffet is ook ideaal voor kieskeurige eters. Al moest ik toch slikken toen ik zag wat op het bord lag van één van de nichtjes van mijn vriend: gratin van aardappelen met een broodje.
Na het diner wandelden we naar het strand, toch een goed kwartier stappen van Domein Westhoek. De vier nichtjes, broer en schoonbroer van mijn vriend waagden zich in zee, maar ik hield het wijselijk bij pootje baden. Morgen is er nog een dag!
En de harde wind. Hoe harder, hoe liever ik het had.