Zalig zomerweekend

Vrijdagavond 10 juli stond al een hele tijd met stip aangeduid in mijn agenda: het openingsweekend van Het Groot Verlof wilde ik voor geen geld van de wereld missen. Wij liepen van de ene naar de andere act en genoten van de optredens met als rode draad percussie. Van trommelen op een ouderwetse kiosk met hamers en andere werktuigen, over met houten stokken slaan op grote olievaten tot een spectaculaire percussie-battle ondersteund door vuurwerk. En als daar dan nog blote mannentorso’s aan te pas komen, dan hoor je mij niet klagen. Jawadde, de zomer is op een spectaculaire wijze van start gegaan, hier in Leuven.

Onderweg naar het Ladeuzeplein voor de slotact liepen we toevallig een goede vriendin en haar vriend tegen het lijf. Ik wist dat ze hier ook zouden zijn vanavond, maar het leek me te lastig om af te spreken, omdat mijn vriend en ik voortdurend in beweging waren. Maar kijk, soms helpt het toeval een handje en zo konden we samen genieten van de slotact.

We sloten de avond af met een cocktail op het terras van de Gainsbourg, waar we tot onze eigen verbazing erin slaagden een leeg tafeltje voor vier op de kop te tikken.

Ook onze Vlaamse Feestdag was goed volgeboekt. In de namiddag gingen we naar Aartselaar om een ondertussen niet meer zo kersverse baby te bezoeken. Wat een schatje! Gaf de hele tijd geen kik terwijl hij in mijn armen lag te slapen. Het geboorteverhaal was wel een beetje akelig, omdat de mama een zwangerschapsvergiftiging opgelopen had. Gelukkig kende het verhaal een happy end en ging alles nu prima met moeder en zoon. Met onze doopsuikertjes in de hand en enkele glaasje cava achter de kiezen namen we afscheid om verder te rijden naar Willebroek.

In Willebroek kwamen we net op tijd aan om de barbecue te zien ontvlammen (piece of cake als je met een gasbarbecue werkt). Onze vrienden hadden net een nieuw zwembad laten aanleggen met alles erop en eraan. Mijn vriend dook het water in om met de kinderen (zes jongens en één meisje) te spelen, terwijl ik bijpraatte met onze vrienden en een ander bevriend koppel dat samen met ons uitgenodigd was.

Een heel relaxte avond. Blij trouwens dat ons cadeau (een Kubbspel) meteen op enthousiast gejuich van de kinderen onthaald werd.

Zondag gaf de zon die de twee voorbije dagen zo haar best gedaan had, verstek. Jammer, want we hadden het petekindje van mijn vriend graag zon gegund op haar verjaardagsfeestje. Naar goede gewoonte werd ze overladen met cadeaus. Al moet ik zeggen dat het me deugd deed dat één van onze cadeaus het meest in de smaak leek te vallen: een simpel UNO spel. We hebben bijna de ganse namiddag UNO gespeeld. Een cadeau hoeft niet duur te zijn om er plezier aan te beleven… Het Tambuzi-spel werd eerder op gemengde gevoelens onthaald. De dreiging van de nakende blikseminslag was wellicht wat té spannend voor onze zesjarige. De volwassenen aan de andere kant, amuseerden zich kostelijk.

We werden door de ouders van de jarige getrakteerd op koude schotel met kip en de jarige mocht onder luid gezang zes kaarsjes op de smurfentaart uitblazen. Ze was zo trots als een pauw. Over anderhalve maand gaat ze naar het eerste studiejaar. Niet te geloven hoe snel de tijd gaat.

Pinksterweekend!

We hielden het bewust rustig, dit Pinksterweekend, want ik had zaterdagochtend nog een mondeling examen Spaans. En door al dat studeerwerk was ik flink achterop geraakt met mijn mails en administratie. Hoog tijd voor een kleine inhaalbeweging!

Naar goede gewoonte liep het mondeling examen Spaans gigantisch hard uit. (Om de één of andere reden gebeurde dit nooit bij mijn examens Japans, I wonder why that would be?) Na ongeveer een uur (!) wachten, mochten mijn examenpartner en ik eindelijk het examenlokaal betreden. Het examen ging wel ok, maar na een mondeling examen heb ik altijd een ontevreden gevoel. Ik kan mij nooit zo vlot uitdrukken als ik wel zou willen en de fantastische volzinnen die door mijn hoofd zweven komen nooit uit mijn mond. Ik heb daarnaast ook altijd het gevoel dat mijn partner het veel beter kan dan ikzelf. Enfin ja, gebuisd zal ik wel niet zijn.

Normaal gezien hadden mijn vriend en ik om 12u afgesproken om samen te gaan lunchen met de kersverse ouders van de schattige couveusebaby, maar door een borstpomp-vergetelheid kon dat niet doorgaan. Maar goed ook, want anders hadden onze vrienden dankzij de vertraging die de juf Spaans had opgelopen, een tijdje mogen wachten op mij (ons mondeling examen begon pas om 12u).

Geluncht met gewone boterhammetjes dus en niet veel later vertrokken naar Heffen (ergens vlak voor Mechelen) om het (tweede) huwelijk van mijn squashpartner te vieren. Het was een heel relaxte receptie waarbij vrienden en familie de catering op zich namen. Fijn ook dat er nog een ander bevriend koppel was dat we al een tijdje niet meer gezien hadden. Ik had zelfs de gelegenheid om enkele woordjes Russisch te praten. Grappig dat elke Rus tegen wie ik drie woorden zeg, me complimenteert met mijn Russisch. Ik denk dat ze vooral onder de indruk zijn van het feit dat iemand überhaupt een paar woorden kan spreken in hun erg moeilijke taal, want ik moet daar eerlijk in zijn, ik heb niet echt veel moeite gedaan om mijn Russisch te onderhouden. Denk dat mijn niveau opnieuw op dat van het tweede jaar zit of zo.

Ik vloog na het examen Spaans misschien net iets té vlot in de cava, maar goed, dat maakte dat ik meer open stond voor tikkertje spelen met de kinderen van onze vrienden. En geloof me vrij, tikkertje spelen op hakken is een sport op zich.

Rond een uur of half zeven waren we terug van de receptie en na een uitgebreide vrijpartij liet mijn maag van zich horen: honger! Niets was onze favoriete afhaal-Indiër niet kon remediëren. Spinaziemomo’s are the best! Veel nuttigs deed ik die avond niet meer. Alcohol is een productiviteitskiller. Een goeie reden om op tijd in bed te kruipen.

Zondag werd de zweep erop gelegd en werkten mijn vriend en ik vlijtig onze achterstand weg. Na de middag trokken we een klein uurtje naar het provinciedomein om eindelijk nog eens wat te oefenen met mijn splinternieuwe rollerblades. De rolschaatspiste is een ideale plek om te oefenen voor beginners. Mooie gladde piste en weinig volk. Ik slaagde erin zo’n 4,5 km af te leggen zonder op mijn bek te gaan en naar het einde van deze eerste serieuze oefensessie toe voelde ik dat het al wat vlotter begon te gaan.

Om vier uur hadden we afgesproken met vrienden in Overijse. Het was de eerste keer dat ik hun volledige verbouwde huis waarover ik al zoveel gehoord had, kon bewonderen. We begonnen ons bezoek met een rondleiding door de gigantische tuin (met twee kippen, een haan, twee konijnen, een poes en twee schapen). Een hele dierentuin, zowaar. Onze gastvrouw vertelde me dat ze elke dag om 6 uur opstond om alle dieren eten te geven. Respect, want om 6 uur slaag ik er nog niet eens in mezelf eten te geven.

Het huis was een prachtige verbouwing van een mooi, oud en karaktervol huis van drie verdiepingen met prachtige houten tussendeuren en een schitterende houten trap. Het huis was enorm, ik denk dat ons appartement er meer dan drie keer in paste en dan waren onze gastheer en gastvrouw nog aan het klagen over gebrek aan opslagruimte. Euhm, ja, al een geluk dat mijn vriend en ik geen verzamelaars zijn. Ik zou niet weten waar we het allemaal zouden moeten opbergen.

We aperitiefden in de schaduw van het huis (spijtig, want de zon scheen zo prachtig). De prosecco en de hapjes waren de ideale opmaat voor ons bezoek aan Italiaans restaurant Pino. Een heerlijk restaurant volledig in het teken van de Italiaanse keuken. Een echte aanrader!

IMG_7050[1]

IMG_7059[1]

IMG_7067[1]

Op Pinkstermaandag stonden er helemaal geen sociale verplichtingen op het programma. We kwamen enkel ons appartementje uit voor een oefensessie met de roller blades in het provinciedomein. Een zegen voor mijn todolijstje!

Het land aan de overkant, wit zand en kaas en wijn

Het voorbije weekend samengevat in één zin.

Vrijdagavond gingen we voor de verandering nog eens fancy dineren. Dit keer konden we genieten van het uitmuntende gezelschap van de zus van mijn vriend en haar echtgenoot. We zien elkaar regelmatig, maar meestal op familiebijeenkomsten en dan is er gewoon geen tijd om deftig bij te praten. Het was alleszins een fantastische avond, daar in het Land aan de Overkant, met grapjes over smelly pee (er stonden asperges op het menu) en, zoals we dat ondertussen gewoon zijn, uitstekend eten vergezeld van een glaasje voortreffelijke wijn.

Dit lag er op ons bord:

Makreel, romanesco, pijpajuin, hiikki
Asperge, erwten, tuinbonen en salie
Pieterman, jus van bouillabaisse en venkel
Petits gris, saucisse de Toulouse en daslook
Lam, artisjok, kardemon en zeeaster
Wortel, ijs van karnemelk, tandoori

Aandachtige lezers van mijn blog zullen opmerken dat een paar gerechten hetzelfde zijn als twee weken geleden (en dat ik de petits gris ben vergeten te fotograferen), maar dat stoorde helemaal niet. Integendeel, het was fijn deze gerechten nog eens opnieuw te kunnen proeven.

Zaterdagvoormiddag reden we naar een grote sportwinkel ergens aan de andere kant van de taalgrens om loopschoenen voor mijn vriend te kopen een inline skates voor mezelf. De midlife crisis komt in zicht. 😉 We moesten een beetje omrijden wegens wegenwerken waardoor het allemaal wat langer duurde dan verwacht en omdat we ook nog onze bestelling bij Kazen Elsen moesten ophalen, moesten we ons haasten om tijdig onze afspraak om vier uur in Mortsel te halen. Kwam daarbij dat we vergeten waren in de voormiddag pralines te gaan halen om als cadeautje af te geven. Helaas waren zowel Demeestere als Delvaux (beide goede chocolatiers die met de wagen bereikbaar zijn) gesloten. Gelukkig kwamen we onderweg in Mortsel een Leonidas zaak tegen. Niet van hetzelfde niveau, maar beter dan niks.

Onze vrienden zaten al op ons te wachten op het zonnige terras van de Vlegel. Wat een aangename verrassing om midden in de stad een oase met wit zand en palmbomen aan te treffen. Het was een beetje aan de frisse kant, maar dat hield mij niet tegen om een heerlijke sangría te bestellen en van de zon te genieten, terwijl de twee dochters van onze vrienden samen in het zand speelden. Het eten was eerder middelmatig en aan de koude kant, maar goed, de keuken was nog niet zo lang geleden volledig uitgebrand en vervolgens in een recordtempo hersteld, dan ziet een mens al iets door de vingers. Na het avondmaal vertrok onze vriend naar huis om de dochters in bed te stoppen terwijl wij met zijn echtgenote nog even langs hun huis in wording reden. Over twee maanden trekken onze vrienden in hun gloednieuwe huis en wij waren natuurlijk erg nieuwsgierig om als één van de eersten een blik op hun nieuwe stulpje te werpen. Je kon nu al zien dat het een fijne thuis zou worden, gelegen in een mooie en rustige buurt. We keuvelden nog wat na in hun oude huis en namen op een deftig tijdstip afscheid.

Zondag brachten we de voormiddag al kuisend door, want we verwachtten’s avonds bezoek. Maar vooraleer het zover was, besloot ik mijn nieuwe inline skates eens uit te testen. Ik moet hierbij vermelden dat ik nog maar één keer in mijn leven op inline skates gestaan heb en dat ik toen zo zwaar gevallen ben dat ik er een zwart-blauwe plek groter dan een hand aan overgehouden heb. Het ging in het begin wat moeizaam, maar mijn vriend was zo sympathiek om mij te begeleiden, zodat ik deze maiden trip overleefd heb zonder op mijn gezicht te gaan. Feit is dat ik alleszins nog veel zal moeten oefenen.

Beetje energie verbrand om ruimte te maken voor de fantastische kaasschotel ‘s avond. Zo’n kaasschotel is een ideale manier om zonder stress een gezellige avond met vrienden door te brengen. De kazen kwamen van Elsen, de wijn uit onze eigen wijnvoorraad. Met z’n zessen slaagden we er vrij goed in bijna alle kazen soldaat te maken. Het was een geweldig avond, zeker voor herhaling vatbaar!

De kazen op onze plank:

Délice de Bourgogne
Verse Maurice bio
Brie de Meaux
Banon Sarriette
A Filetta Corse
Cantal Entre-deux
Brebis Basque
Comte de Jura Arnaud mei 2013
Shropshire Clawson

Zalig aprilweekend

Uitslapen op zaterdagochtend, die paasvakantie heeft zo zijn voordelen. Op het gemak wat boodschappen gedaan, iets waar we normaal geen tijd voor hebben en in de namiddag naar de dansvoorstelling Droooomen van dansschool Marleen Sempels geweest. De twee dochters van een goeie vriend met wie ik nog samen gestudeerd heb, dansten mee. En ze deden dat met verve, zonder overdrijving. Vooral de jongste ontpopte zich als een echt podiumbeest. Jammer genoeg kon ik na de voorstelling niet blijven wachten tot ze omgekleed waren om hen persoonlijk te feliciteren, want we werden voor het avondmaal in het verre Kruibeke verwacht.

‘k Had nooit gedacht ooit in mijn leven in Kruibeke te belanden, maar kijk, wanneer vrienden daar een huis kopen en vervolgens blijkt dat er zich een sterrenrestaurant op loopafstand van hun nieuwe woonst bevindt, tja, dan is twijfelen overbodig. Zwaar onder de indruk van de nieuwe woonst van onze vrienden, trouwens: een fenomenaal herenhuis met hoge plafonds, stucwerk, beschilderde deuren, een moderne achterbouw die het licht binnen zuigt en een grote tuin mét zwembad. Zeer knap.

In het Hofke van Bazel klonken we dan ook eerst en vooral op hun nieuwe woonst en zetten we een avond vol culinaire verrassingen in. Is trouwens de eerste keer dat ik een rondleiding kreeg in een sterrenrestaurant, de keuken waar iedereen hard aan het werk was, inbegrepen. Ik proefde ook voor de eerste keer in mijn leven hopscheuten. Echt een bijzonder aangename ontdekking, dat Hofke van Bazel: gezellig interieur, vriendelijke bediening en originele smaakcombinaties. We zullen ongetwijfeld nog vaker beroep doen op de gastvrijheid van onze vrienden daar in Kruibeke. 😉

Een overzichtje van het lekkers dat op ons bord passeerde:

Schotse zalm / gravad lax / mierikswortel / dille / sugar snaps / rammenas / bergamot
Op de huid gebakken wilde zeebaars /venkel / Schots scheermes / mini-paksoi / quinoa / heldere bouillon citroengras
Hopscheuten met gepocheerd ei
Granny Smith on ice / koriander / granité selder
Tussenribstuk melkkalf uit Corrèze / bloemkool / Italiaanse peterselie / relish / kalfsjus bbq
Citroen, rabarber, steranijs, tonkaboon, basilicum-ijs

Elke gang was een waar festijn, enkel het dessert viel me wat tegen. Die deconstructie van een citroentaart had voor mij gerust een echte authentieke citroentaart mogen zijn. Ach ja, you can’t win ‘m all.

Na dit voortreffelijke avondmaal was het tijd om onder de wol te kruipen. Speciaal voor mijn nachtelijke toiletbezoekjes (ik heb een kleine blaas), werd er een nachtlampje opgeduikeld om de duistere gang te verlichten, zodat ik niet per ongeluk van de trap viel of zo. Gelukkig diende ik slechts één maal de oversteek naar het toilet te maken.

‘s Ochtends waren onze gastheer en gastvrouw zo vriendelijk om ons te laten uitslapen. We ontbeten samen in het zonnetje op het terras (mét uitstekend roerei van de chefkok van dienst), al was het net een beetje te fris om echt comfortabel buiten te zitten. Zo rond het middaguur kwamen de ouders van onze gastvrouw kleine I terugbrengen (hij was een nachtje gaan logeren zodat wij zonder zorgen op restaurant konden) en speelden we nog even samen met I op de mat. Wie had gedacht dat zo’n zakje papieren zakdoekjes zo’n plezierig speelgoed kon zijn?

We namen afscheid en reden naar Mol voor de volgende festiviteiten op het programma: het verjaardagsfeestje van het neefje van mijn vriend. Vijf jaar al, niet te geloven hoe snel de tijd vliegt. De jarige werd bijna begraven onder een berg van cadeaus. Zoveel cadeaus dat ik me in stilte afvroeg of hij wel met alles zou spelen dat hij gekregen had. De jeugd van tegenwoordig is toch echt verwend. Terwijl de kinderen hun hartje ophaalden op de trampoline en het springkasteel genoten wij van een zalig lentezonnetje in de tuin (blij dat ik mijn in Singapore opgedane kleurtje nog een beetje kan onderhouden). Het avondmaal kon me niet echt bekoren (hamburgers zijn mijn ding niet echt), maar de voortreffelijke maaltijd in het Hofke van Bazel en het uitstekende ontbijt maakten dat ik toch niet echt veel honger had.

We keerden op een deftig uur terug naar Leuven. Kwestie van de nieuwe werkweek goed uitgerust te kunnen aanvangen.

Een bijna-lente weekend

De zon liet zich dit weekend van haar beste kans zien. Zo fijn om de eerste aarzelende zonnestralen op je huid te voelen en te ruiken dat de lente in aantocht is.

‘s Avonds hadden we (alweer) gasten over de vloer: Joke, Vincent, Peter, Lynn en hun schattige dochters. En, jullie raden het nooit, we plaatsten een bestelling bij Convento Food om hen eens goed in de watten te leggen. Enfin ja, ik weet op dit punt eerlijk gezegd zelfs niet meer of ik nog kán koken. 😉

Stonden op het menu: Oesterzwammensoep met truffel, Carpaccio van rode biet (dé verrassing van de avond, overheerlijk), Luikse balletjes met groentjes voor de kinderen, Varkenshaasje in graanmosterdsaus met bloemkool en spruitjes. Om duimen en vingers bij af te likken, zo lekker. Ditmaal hadden we de porties beter ingeschat, waardoor de overschotten beperkt bleven.

Als dessert had ik fruitsla gemaakt (eentje mét en eentje zonder). Omdat we ook weer niet té gezond wilden doen, kochten we ijs bij Bittersweet.

IMG_6384[1]

Ik werd door onze gasten letterlijk in de bloemetjes gezet. Bloemen en planten maken mij altijd vrolijk, dus dat was een schot in de roos. Hoe het komt weet ik niet, maar de planten op ons appartementje doen het de laatste jaren verrassend goed (zie ook de plant die ons afwasbak bijna heeft over genomen). De ruiker zal natuurlijk sterven, maar de potplant zal ik met veel liefde omringen.

IMG_6377[1]

Zondagnamiddag werden we op het verjaardagsfeestje van mijn petekindje verwacht. Ik waagde mij voor het eerst met blote benen buiten. Het was even rondrijden om bij het huis van mijn petekindje te geraken, want vlak voor zijn deur vond de aankomst van een wielerwedstrijd voor vrouwen plaats. Veel volk was er niet, maar de weg was wel helemaal afgezet voor de finishlijn.

Als cadeautje had ik een grote duplo treinset gekocht voor kinderen van twee tot vijf jaar, maar aan de reactie van de papa te zien was die leeftijdsgrens niet volledig goed gekozen. 😉 Wat een hilarisch tafereel opleverde van een hoop volwassen ingenieurs die met duplo treintjes aan het spelen waren, terwijl mijn petekindje buiten in het zand zat te spelen. 😉

Omdat mijn petekindje een geweldige fan van ballen is (jawel, er werden de ganse avond veel dubbelzinnige grapjes gemaakt), had zijn mama er een heus ballenfeestje van gemaakt. Bitterballen als hapje, erwtensoep met balletjes als voorgerecht, balletjes in tomatensaus en preisaus met aardappelballetjes als hoofdgerecht en soesjes als dessert. De kaarsjes op de taart uitblazen interesseerde mijn petekindje niet echt, de vele ballonnen die over het huis verspreid waren, konden des te meer op zijn goedkeuring rekenen.

Benieuwd naar het thema van zijn verjaardagsfeestje volgend jaar! 😉

IMG_6386[1]

Het laatste weekend van februari

Alweer een weekend gevuld met vriendschap achter de rug.

Zaterdag speelden mijn vriend en ik gastheer en gastvrouw voor een gezelschap van vier volwassenen en vier kinderen. We smulden van pastinaak-peersoep, vitello tonnato, saltimbocca van schelvis met groenten en aardappelgratin. Voor de kinderen waren er tomatensoep met balletjes en Luikse ballen met groenten en purée. Dit alles afkomstig van onze hofleverancier Convento Food. De porties waren zo riant dat we het geplande dessert (chocoladefondue) toch maar beslisten achterwege te laten. Overdaad schaadt, of zoiets.

De kinderen waren zo vriendelijk nog rijkelijk veel balletjes, purée en groentjes over te laten. Zo hebben mijn vriend en ik nog iets te eten voor de komende week. 😉

Onze gasten arriveerden iets voor het middaguur en vertrokken alweer tegen dat het tijd was voor het vieruurtje. Ook drukke mensen die meerdere afspraken op één dag hebben staan, al waren het in dit geval de kinderen die de drukste agenda hadden. En zo brachten we zaterdagavond in alle rust door. Ik hield trouwens twee dozen pralines van mijn twee favoriete chocolatiers (Demeestere en Bittersweet) aan dit bezoekje over. Score!

Zondagnamiddag reden we richting Tongeren om onze vriendin en haar twee kinderen te bezoeken. Het was al een tijdje geleden dat we de kinderen nog gezien hadden en ik schrok ervan hoe groot ze geworden waren. De oudste van de twee gaat volgend jaar al naar het middelbaar en speelt prachtig marimba. En de jongste gaf zonder ook maar een spoor van zenuwen samen met haar mama een prachtig vioolconcert voor ons. Aiaiai, zij worden groot en wij worden oud…

Onze vriendin (een gediplomeerd kokkin) haalde het familierecept voor pannenkoeken (met echte gist) boven en bakte dat het een lieve lust was. Je zou het niet geloven als je deze reusachtige stapel ziet, maar we slaagden erin deze zo goed als te decimeren.

We bleven langer plakken dan gedacht, dus kropen we bij thuiskomst bijna meteen in bed. Dankbaar voor de vriendschap die ons dit weekend te beurt was gevallen.

Exit january, hello february!

Een vrij rustig weekend om afscheid te nemen de eerste maand van 2015 die alweer aan een sneltreinvaart voorbij gevlogen is.

Vrijdagavond woonde ik een alfabetvoorstelling bij in de kleurrijke theaterzaal van OPEK. Hoewel ik de hoofdrolspeler een beetje fout gecast vond, kon ik toch genieten van het stuk, dankzij de prachtige muziek en de originele opbouw.

Nadat mijn vriend op een ontiegelijk vroeg uur was opgestaan om toch zeker een parkeerplek te vinden (de populariteit van FOSDEM blijft maar toenemen), kon ik nog even blijven liggen en genieten van de rust in ons appartement (‘t is dat mijn vriend zo’n ontzettende lawaaimaker is).

Het tweede semester Spaans vatten we rustig aan met de bespreking van de thema’s die de komende weken op het programma staan. We kregen ook de resultaten van onze examens terug en ik was zeer verheugd bij elke examenonderdeel “zeer goed” te zien staan. Om mijn goede uitslag te vieren, trakteerde ik mezelf op een veganistische maaltijd bij de Loving Hut. Ik liet me verleiden door het tapasbord. Het smaakte! (Terwijl ik aan de lunch zat, kreeg ik bericht van mijn vriend dat hij op FOSDEM ook een veganistische maaltijd achter de kiezen had. Ooit gaan we de wereld nog redden!)

‘s Namiddags nam ik de trein naar het thuisfront in Limburg om te overleggen over Heel Serieuze Zaken. Niet zo fijn, maar het leven is spijtig genoeg niet alleen rozengeur en maneschijn.

Mijn vriend was tot mijn verbazing ‘s avonds op een redelijk uur terug van FOSDEM. We konden zelfs samen eten en een serietje kijken. Hoera voor een rustige zaterdagavond! Bijzonder nuttig voor het wegwerken van mijn foto-achterstand, die zowaar wat begint te krimpen.

Zondag sliep ik uit, terwijl mijn vriend weer vroeg uit de veren was. Chapeau voor zijn enthousiasme, ik heb het al moeilijk om mij op zaterdagochtend om acht uur uit bed te hijsen om naar de Spaanse les te gaan. In de namiddag had ik afgesproken met de ouders van mijn petekindje om samen naar de binnenspeeltuin te gaan. Geen onverdeeld succes, moet ik toegeven. In het begin vond mijn petekindje het maar niks. Hij wilde niet in het ballenbad en niet op de schuifaf. Waarschijnlijk wat te veel lawaai en te veel andere kindjes. Na wat aanmoediging voelde hij zich meer op zijn gemak en ging hij zelfs samen met zijn mama van de hoge schuifaf. De brede glimlach die op zijn gezichtje verscheen, luchtte me eerlijk gezegd een beetje op.

‘t Is wel jammer om te moeten vaststellen dat hij mij momenteel niet zo tof vindt. Ik denk zelfs dat hij een beetje schrik van mij heeft. Hij wilde niet met me spelen en op mijn schoot zitten, was al helemaal een brug te ver. Nu, ik maak me niet al te veel zorgen. Ons Zwitsers petekindje heeft ook zo’n periode gehad. Maar ik hoop toch dat het snel beter gaat.

Net toen we onze bestelling voor het avondmaal doorgegeven hadden aan het personeel van de Sportoase cafetaria, kreeg ik bericht van mijn vriend dat hij onderweg was naar Leuven en of hij nog kon aansluiten. Geen probleem. Ik bestelde voor hem een spaghetti, erop rekenend dat die ongeveer klaar zou zijn tegen dat mijn vriend er was. Uiteindelijk was de spaghetti er eerder dan hem (ongelooflijk vlotte bediening). Al een geluk dat de borden voorverwarmd waren. 😉

Het laatste weekend van januari

Geen Spaans op zaterdagvoormiddag! Fijn om eens wat langer in bed te kunnen liggen én bij het wakker worden te mogen vaststellen dat er een dun laagje sneeuw op de Leuvense daken lag.

De rest van de dag besteedden we vooral aan boodschappen:

een blinkend nieuwe outfit als cadeautje voor een jarige jongedame
een kort bezoekje aan de al bijna volledig leeggeplunderde Club op het Rector De Somerplein, jammer dat deze winkel uit Leuven verdwijnt
een nieuw hoeslaken en kapstokken bij de Hema (in afwachting van onze nieuwe inbouwkast)
en oja, we bestelden onze nieuwe kast en maakten een afspraak om de opmetingen te komen doen in onze slaapkamer. There is no way back!

En keerden we van een kale reis terug uit Tienen.

Goed dat we op zaterdag konden uitslapen, want zondagochtend werden we al om 10 uur ‘s ochtends in Geel verwacht voor het verjaardagsfeestje van het nichtje van mijn vriend. Apetrots dat ze vier jaar werd. Uiteraard was haar verjaardagstaart versierd met de personages uit Frozen. Is er een kleuter die geen fan is van Elsa, Anna en Olaf? Of die niet de ganse tekst van “Let it Go” uit het hoofd kent? Disney zal nog lang inkomsten kunnen genereren uit deze kaskraker.

Op de terugweg naar huis hoorden we plots een eigenaardig fluitgeluid in de wagen. Het geluid was behoorlijk irritant, dus besloten we toch maar even te stoppen onderweg om te kijken wat er aan de hand was. Bij het uitstappen roken we meteen een scherpe geur van verbrand rubber. Leek ons niet zo’n gezonde situatie, dus zijn we rechtstreeks naar de garage gereden en hebben we onze auto en de sleutels daar achtergelaten (een geluk dat de showroom uitzonderlijk op zondag open was). Een klein busritje later waren we terug thuis.

‘s Avonds deden we niet al te veel meer. Zo’n middag met kinderen kan erg vermoeiend zijn. Al ben ik altijd blij wanneer ik mee mag kleuren. Binnen de lijntjes kleuren is mijn specialiteit. 😉 We bestelden sushi en keken samen een serietje. Je moet ervan profiteren als de gelegenheid zich voordoet, nietwaar?

Wat ik in het weekend deed

Zaterdag in de voormiddag had ik te veel zenuwen voor mijn mondeling examen dat bij nader inzien best wel goed ging. Zaterdagnamiddag gingen mijn vriend en ik informatie vragen over een inbouwkast op maat voor onze slaapkamer bij Kast-id. Onze huidige kast is te klein en ongeschikt om orde in de chaos te scheppen. We hebben ondertussen genoeg geld bijeen gespaard om ons een betere kast aan te schaffen. We sloten de dag af met een ietwat tegenvallende culinaire ervaring in het Depot.

Zaterdag aten we in het rusthuis een stukje taart om de verjaardag van mijn moeder te vieren. Niet bepaald de meest feestelijke omgeving, maar het is wat het is. Daarna gingen we langs bij mijn broertje en zijn vriendin en aten we samen afhaal-Indisch terwijl we het hadden over hun steeds concreter wordende bouwplannen. De Japanse keuken staat voor mij al jaren onbetwistbaar op nummer één in mijn persoonlijke top tien, maar de Indische keuken heeft zich langzaam maar zeker opgewerkt naar de tweede plek. Tegenwoordig eten we bijna even frequent Indisch als sushi. Ben vooral een fan van de vegetarische gerechten. Spicy én gezond!

Al bij al een vrij rustig weekend waarin we ons aan wat huishoudelijke karweitjes zetten en de niet eindigende berg administratie te lijf gingen.

Het eerste weekend van 2015

Ik speel een beetje vals, want voor deze gelegenheid laat ik het weekend starten op vrijdag. Een eerste werkdag die enkel bestaat uit een receptie en een portie stappen met de collega’s, kan je moeilijk een echte werkdag noemen. Het behoort tot de mogelijkheden dat ik ietsiepietse te veel had gedronken. Sommige gedeelten van de namiddag zijn nogal wazig in mijn geheugen. Buiten dan dat beschamende slippertje met hoge hakken op een gladde dansvloer. Enfin ja, heb me geweldig goed geamuseerd en meteen het jaar met het nodige feestgedruis ingezet. Om te ontnuchteren at ik samen met mijn vriend ‘s avonds heerlijk Indisch (spinaziemomo’s are the best) en keken we nog een paar serietjes.

Zaterdag bestond onze enige noemenswaardige activiteit uit het bijwonen van de nieuwjaarsreceptie voor de inwoners van de stad Leuven. Het weer was fenomenaal slecht. Toch stonden er in de gietende regen een ganse rij zoetebekken aan te schuiven voor hun taartje. Dit jaar liet ik het slagroom- of crème au beurre-rijke taartje aan mij voorbij gaan. Ben nooit een fan van biscuit geweest en de kans dat je een beeldje in je gebakje vindt, is niet zo groot. Ik gun de prijzen graag aan mijn medebewoners en at in plaats daarvan een pannenkoek van ‘t Wit Madammeke.

Zondagnamiddag overhandigde mijn petekindje (nog geen twee jaar) zijn nieuwjaarsbrief aan mij. Ik kreeg er meteen ook een flesje zelfgemaakte limoncello bij (gemaakt door de mama, niet door het petekindje, uiteraard). Het vergde wat overtuigingskracht om hem zijn envelopje te laten aannemen, maar uiteindelijk lukte het toch. Ik denk dat hij het concept ‘een cent voor Nieuwjaar’ nog niet helemaal door heeft. Volgend jaar zal hij trouwens voor het eerst een op school gemaakte nieuwjaarsbrief overhandigen. Ik ben benieuwd!

We sloten de avond af met een gezellig diner vergezeld van een goed glas wijn met de mama en papa van mijn petekindje. Op het menu stonden met veel liefde klaargemaakte lasagne en tiramisu van Jeroen Meus. Daar kan een mens alleen maar gelukkig van worden.

Yet Another Blog

Life on my side

weekend