De Demer en de Maagdentoren

Twee weken nadat we onze oorspronkelijke plannen moesten aanpassen om wille van de voorspelde onweersbuien, waren de weersvoorspellingen ons beter gezind. Extra voordeel: mijn vriend kon ons deze zondag nu ook vervoegen. Mijn vriend en ik reserveerden een Cambio, omdat we onmogelijk met z’n zessen in de wagen van onze vrienden konden en spraken af bij hen thuis in Zichem om van daaruit samen te vertrekken. Kon ik meteen ook een blik werpen op hun zwemvijver in wording. 😉

Logistiek kwam er nog wat heen en weer gerij met wagens aan te pas, maar dat liet ik graag aan de mannen over. Onze vrienden hadden alleszins hun best gedaan om ons een gevarieerde wandeling aan te bieden doorheen de Demervallei, Testelt, Zichem, de Demerbroeken en met als letterlijk hoogtepunt een bezoek aan de gereconstrueerde Maagdentoren.

Door de vele regen die de voorbije dagen gevallen is, stond de Demer erg hoog. Sommige delen van de wandeling moesten we zelfs rechtsomkeert maken omdat het pad letterlijk onder water stond. Op die plekken krioelde het ook van de muggen. Iets waar ik naar goede gewoonte helemaal niet op voorzien was. Ik heb heb thuis nochtans muggenafweermiddel met DEET liggen!

De mooiste muurschildering van België van de hand van TUZQ:

Merk op hoe hoog de Demer staat:

De Maagdentoren:

Ondanks die kleine ongemakken genoot ik van de wandeling en de fijne gesprekken. Die we gezellig verder zetten in Afspanning Den Eik (waar ik bij nader inzien al eens eerder geweest was in het gezelschap van mijn peterkindje). Een lekkere portie mosselen, daar doe je mij altijd een plezier mee! Heel laat konden we het niet maken, want onze vrienden moesten hun zoon en dochter ‘s avonds naar hun schaakkamp brengen. Maar niet getreurd, onze volgende afspraak ligt al vast!

In totaal haalde ik meer dan 20.000 stappen vandaag. Niet slecht gedaan, al zeg ik het zelf.

Let’s Move for Parkinson!

Eén van onze goed vrienden is een professor die onderzoek doet naar Parkinson. Hij heeft al een aantal mooie resultaten op zijn conto kunnen schrijven, gekoppeld aan publicaties in belangrijke internationale tijdschriften. Tijdens een vorige afspraak vermelde hij een actie om een steentje bij te dragen aan Parkinsononderzoek: Let’s move for Parkinson. Je kiest een afstand om te lopen of te wandelen en start op één van de dagelijkse startmomenten. Mijn vriend en ik twijfelden geen moment en schreven ons meteen in. Al was het even zoeken, hoe de app precies aan de praat te krijgen. Volgende keer hoop ik dat ze voor een iets gebruiksvriendelijkere applicatie gaan.

Zodoende vertrok ik vandaag na mijn werk met de wave van 19.00u en maakte ik van de gelegenheid gebruik om een mooie wandeling doorheen de avondlijke Leuvense straten te maken, terwijl in mijn oren muziek weerklonk, afgewisseld met verhalen van mensen geïmpacteerd door de ziekte. Onze vriend kwam zelf ook aan het woord. Knap!

Het Sint-Pietersziekenhuis is niet meer!

En een mooie zonsondergang om de avond af te sluiten.

Meesbergwandeling

Deze namiddag genoten van een fijne wandeling met onze vrienden uit Herent en hun twee geweldige dochters. De wandeling vertrok aan de ons ondertussen vertrouwde Sint-Mauruskerk, een blue-bike ritje van Leuven verwijderd. Al had ik op voorhand in iets meer detail naar de route moeten kijken, want googlemaps leidde ons langs ingrijpende wegenwerken waar het niet echt plezant fietsen was. De fietsknopenroute op de terugweg was alvast een pak aangenamer!

De wandeling bracht ons langs statige lanen en pittige klimmetjes mét een uitzicht op Leuven in de verte. Hoewel de wandeling zelf nieuw voor ons was, hadden we toch al stukken van deze route eerder bezocht. Niet verbazingwekkend, uiteraard, de hoeveelheid nog niet bewandelde routes rondom Leuven slinkt weekend na weekend.

Tip voor wie op zoek is naar een bijzondere vakantiewoning: The Trumpet House:

Hét leukste vonden de meiden de bijzondere straatnamen die we onderweg tegenkwamen. Met alles winnaar: het Sukkelpad.

We sloten het weekend af met heerlijke sushi, smaakt altijd na een stevige wandeling!

Groene schatkamer in Zammelen

Deze namiddag brachten mijn vriend en ik door in het gezelschap van mijn broertje en zijn vriendin in het prachtige Zammelen en omgeving. Ook wel het Vlaamse Toscane genoemd. Toegegeven die vergelijking is nét iets te hoog gegrepen, maar mooi was het er wel, zelfs zonder bladeren aan de bomen. Ik kan me voorstellen dat het er fantastisch moet zijn als de fruitbomen in bloei staan.

We startten de wandeling van zo’n 13 kilometer rond het middaguur om de grote drukte voor te zijn. We hadden een lunchpakket meegenomen om onderweg te picknicken. Na een uurtje wandelen, stootten we op een gezellige picknicktafel die voldoende groot was om op veilige afstand van mekaar te eten. Om de verjaardag van mijn vriend te vieren hadden we een flesje champagne meegenomen. Heerlijk om in de buitenlucht onder een zalig zonnetje te klinken op een gezond en voorspoedig nieuw levensjaar.

Na onze lunch zetten we de wandeling doorheen het glooiende landschap verder. De wandeling bracht ons langs fruitboomgaarden, drassige valleien met poelen en spoorlijn 23 in Jesseren, beter bekend als het voormalige fruitspoor tussen Drieslinter en Tongeren. Mooie en idyllische plek! We spotten onderweg massaal veel sneeuwklokjes, zagen de eerste lammetjes van het jaar en genoten van het glooiende landschap met zijn prachtige vergezichten.

Eén van de mooiste wandelingen van het prille 2021!

Middagwandeling in Leuven

Om mijn veel te lange werkdagen een beetje te breken, heb ik mij voorgenomen om ‘s middag wat meer buiten te komen. Doordat onverlaten ook ‘s middags afspraken in mijn agenda begonnen te plannen, kwam dat er steeds minder van en heb ik de eerste dagen van 2021 aan één stuk zittend achter een scherm doorgebracht. Niet bepaald een gezonde gewoonte. Dus probeer ik nu elke middag een blok van één uur in mijn agenda te reserveren om de wandelschoenen aan te trekken. Om de eentonigheid van steeds dezelfde locatie wat te doorbreken, luister ik tijdens de wandeling naar mijn favoriete podcasts. Dus tips op dat vlak zijn altijd welkom!

En zo nu en dan maak ik onderweg een fotootje van ons mooie Leuven:

Dikke Beukwandeling

Zondag onze wandelschoenen opnieuw boven gehaald (ongeveer de enige schoenen die ik tegenwoordig nog draag), een Cambio gehuurd en vertrokken richting Meerdaalwoud voor een wandeling van iets meer dan 13 kilometer tussen statige beuken en hoge dennen. We startten niet aan knooppunt 108, het officiële startpunt van de wandeling, maar wel aan knooppunt 111, omdat we dit knooppunt het eerst tegenkwamen op onze weg. We parkeerden de Cambio op een kleine parkeerplaats in het bos en zogen de gezonde herfstlucht in onze longen.

Het letterlijke hoogtepunt van deze wandeling was de Tomberg, gelegen op 102,5 m boven de zeespiegel. Bij opgravingen in deze oude grafheuvel vonden archeologen verschillende gebruiksvoorwerpen in silex (vuursteen). Ik was er mij tot op deze wandeling niet bewust van dat er archeologische opgravingen hadden plaatsgevonden in het Meerdaalwoud. Alweer iets bijgeleerd dankzij de coronacrisis.

We zetten er stevig de pas in, waardoor de wandeling sneller voorbij was dan gedacht. We hebben alleszins allebei erg genoten van deze wandeling in de frisse buitenlucht. Zeker toen in de latere namiddag de zon doorheen de wolken kwam piepen. Dikke aanrader.

Voor het avondmaal trakteerden we ons op lekkere Luikse balletjes van Convento Food. Simpel, maar smakelijk.

Wandelen in Villers-la-Ville en omgeving

Deze zaterdag was ideaal wandelweer voorspeld en aangezien het onduidelijk is of er ons nog veel zulke dagen gegund zijn, boekten mijn vriend en ik een Cambio om onze actieradius te vergroten. Mijn vriend vond een wandeling die de ideale combinatie leek van natuur en cultuur.

En jawel, we werden niet teleurgesteld. Het begin van de wandeling zakten we met onze wandelschoenen weg op de modderige paden, dus lieten we de zoektocht naar de beverburcht noodgedwongen achterwege. Twaalf kilometer wandelen met natte voeten zagen we niet zitten. Na het drassige gedeelte droogde de wandelpaden op en kwamen we al snel bij de prachtige ruïne van de Abdij van Villers.

De abdij was nog steeds open voor bezoekers en we waren duidelijk niet de enige Vlamingen die dit prachtig stukje cultureel erfgoed wilden bewonderen. Het was er vrij druk, maar gelukkig hield iedereen zich mooi aan de mondmaskerplicht. Aangezien we nog een hele wandeling voor de boeg hadden, konden we niet zo lang blijven als we wilden (de zon gaat vroeg onder), maar ik weet zeker dat we nog zullen terugkeren naar deze prachtige plek.

Aangezien we langer dan verwacht op deze prachtige site doorbrachten, moesten we er noodgedwongen stevig de pas in zetten voor de rest van de wandeling. Geen erg, da’s goed voor de gezondheid!

En kijk, door ons wandeltempo te verhogen, waren we zelfs vroeger dan gepland bij onze wagen. Om 15.50u zaten we alweer in onze Cambio voor de terugrit, met tussenstop bij Cum Laude om ons avondmaal op te halen. Kwestie van deze mooie dag in stijl af te sluiten.

Wandelgebied Donderslag

Opgestaan met miezerweer. Jammer, want mijn vriend en ik hoopten op een even zonnige dag als gisteren. We laten het ietwat tegenvallende weer echter niet aan ons hart komen en trekken goedgezind naar het ontbijt. Want serieus, wie wordt er niet vrolijk van een uitgebreid hotelontbijt? En ja, ditmaal ga ik resoluut voor een glaasje roze bubbels. Kwestie van mijn laatste hotelontbijt van 2020 van de nodige flair te voorzien. En daar hoort natuurlijk een lekker pannenkoekje bij als afsluiter.

Na onze spullen bijeen gepakt te hebben, checken we uit bij de charmante dame aan de receptie. Terwijl wij onze schuld vereffenen, horen we de receptioniste aan de andere balie de ene na de andere klant afbellen. Het hotel sluit de deuren vanaf maandag 2 november. Het is duidelijk dat het voor het hotel niet rendabel is open te blijven zonder de inkomsten uit de bar en de twee restaurants op de site. En weer maar eens besef ik hoeveel geluk we hebben dat ons dit laatste weekendje weg gegund is.

We laten onze bagage achter bij het onthaal, schuiven het personeel nog snel een fooi toe en rijden naar wandelgebied Donderslag dat nét geen deel uitmaakt van het Nationaal Park Hoge Kempen, maar even mooie natuur in de aanbieding heeft. Tijdens de wandeling komen we langs mooie vennen, oude duinen, stukken heide en statige bomenrijen. Het miezert zo nu en dan tijdens de wandeling, maar echt regenen doet het hoop en al een kwartiertje. Onze regenjassen houden ons zonder problemen droog, alleen onze wandelschoenen zien af door de modderige ondergrond.

Op de parking van het hotel wil ik mijn masker opnieuw opzetten, maar helaas: mijn masker en plastiek zakje om het masker in te bewaren zijn nergens meer te bekennen. En dat terwijl ik honderd procent zeker ben dat ik deze in mijn jaszak heb gestopt voordat we aan de wandeling begonnen. Op een gegeven moment heb ik tijdens de wandeling mijn jas uit getrokken en in de rugzak gestopt. Dus ook de rugzak wordt aan een grondig onderzoek onderworpen. Helaas, niets te vinden. Het masker moet onderweg ergens uit mijn zak gevallen zijn. Ik zal mij erbij moeten neerleggen dat mijn favoriete masker met de Madonna van Fouquet erop voorgoed verloren is. Een domper op deze fijne dag, toch wel.

Na onze bagage in het hotel opgehaald te hebben, stoppen we op de terugweg naar Leuven bij mijn broer en zijn vriendin voor een gesprek aan hun grote schuifraam. We zijn blij om hen nog eens te zien, zelfs al kunnen we elkaar niet dichter dan anderhalve meter naderen. Gelukkig maakt deze extreem zachte herfst dit soort ontmoetingen nog redelijk aangenaam. We delen in de vreugde van hun pas geïnstalleerde badkamer en zijn boos omdat de installateurs van de zonnepanelen de installatie totaal verkloot hebben en vervolgens niet komen opdagen op de afgesproken dag om hun geklungel recht te zetten.

Na een uurtje bijgepraat te hebben, nemen we afscheid en rijden mijn vriend en ik terug naar ons appartementje in Leuven. We bestellen ramen via Uber Eats en kijken nog wat Netflix series. Een gezapig einde van een fijn weekend.

Op ontdekkingstocht in Connecterra

Na de uitspattingen van gisteren opgestaan met een lichte kater. Niets van een uitgebreid ontbijt niet kan fiksen! En amai, het ontbijtbuffet van hotel Stiemerheide mag er zijn! Om de verspreiding van het virus tegen te gaan, is zelfbediening niet toegestaan, maar het bijzonder vriendelijke personeel schept met plezier ons eten op ons bord en de vers geperste fruitsap in onze glazen. Chapeau om nog altijd met de glimlach aan het ontbijt te staan, wetende dat maandag de maatregelen alweer verstrengd worden. En of ik het mij laat smaken! Wat gerookte zalm en forel, scrambled eggs, een warm tomaatje en vers gebakken brood. Meer moet dat echt niet zijn. Al laat ik de bubbels wijselijk aan mij voorbij gaan. Morgen misschien!

We nemen de tijd om van het ontbijt te genieten, want we hebben de sauna pas om 11 uur gereserveerd. Terug in onze kamer lezen we nog een beetje en trekken vervolgens onze badjas en slippers aan. Klaar om te zweten! Toch geweldig zo’n privésauna voor ons tweetjes. Al blijft het jammer (maar begrijpelijk) dat het zwembad gesloten is.

Helemaal relax trekken we onze kleren weer aan en vertrekken naar Connecterra, de plek waar meer dan een kwart eeuw geleden de steenkoolmijn van Eisden op volle toeren draaide. De sporen van de mijnactiviteit zijn ook vandaag nog zeer zichtbaar in het landschap: kunstmatige meren en heuvels (de terrils) vormen nu een prachtige omgeving om in te wandelen. En we zijn niet de enige die van deze prachtige herfstdag willen genieten. Het is druk op de terrils en de wandelpaden langs het meer. De herfst toont zich op haar best met kleurrijke bladeren en ontelbare paddenstoelen. Jammer genoeg is het wegens werkzaamheden niet mogelijk om helemaal rond het meer te lopen. Noodgedwongen volgen we dus de alternatieve paarse route van 13 kilometer. Maar dat houdt ons niet tegen om te genieten van al het moois dat de omgevings on te bieden heeft.

Helemaal op het einde van onze wandeling, breekt de avondzon net door de wolken om de twee schachttorens, getuigen van het vorige leven van deze site, in een prachtig avondlicht te omhullen.

Een passend einde van een prachtige wandeling.

Vijf Eikenwandeling revisited

Zondag hadden we afgesproken met een bevriend koppel voor een coronaveilige wandeling in Heverleebos. Aangezien mijn vriend en ik fijne herinneringen hadden aan de Vijf Eikenwandeling, stelden we voor deze samen te doen, want een bos is mooi in elk jaargetijde. En deze zachte herfst toonde zich op zijn best met een ware paddenstoelenexplosie.

Het deed echt deugd, te kunnen bijpraten met onze vrienden in de gezonde buitenlucht en ondertussen op zoek te gaan naar paddenstoelen allerhande. Hét nieuws van de dag: onze vriendin heeft een nieuwe job! Haar tweede job nadat ze haar doctoraat behaalde. Dus ja, toch wel een heel grote verandering op til. Superblij voor haar, maar ook lichtelijk ongerust, want ze gaat werken in de luchtvaartsector. Niet bepaald een werkzekere sector in deze tijden… Nu ja, ik ben er zeker van dat haar huidige werkgever haar met open armen zal ontvangen, mocht ze beslissen terug te keren.

Na deze fijne wandeling wilden we graag de horeca een hart onder de riem steken, want wie weet hoe lang bars en restaurant gesloten zullen blijven door de opflakkering van het coronavirus. We moeten daarover niet flauw doen, als de besmettingscijfers niet snel verbeteren zal die sluiting ongetwijfeld langer dan vier weken duren. En we waren duidelijk niet de enigen die er zo over dachten. Het was erg druk op het terras van Grand Café 500. Gelukkig waren de goden ons goed gezind en kwam er net op het juiste moment een tafeltje vrij.

Terwijl we met z’n drieën al een eerste drankje bestelden, ging onze vriendin haar zoon halen die net wakker geworden was na zijn middagdutje bij de oma. De oma woonde vlakbij, dus een ideale gelegenheid om de zoon van onze vrienden nog eens te zien. En amai, wat een flinke jongen al! Hoe snel gaat de tijd: de baby was ondertussen getransformeerd in een flinke peuter vol levenslust. Wat een dotje!

En ja, we hadden aan deze mooie wandeling een klein hongertje over gehouden. Niets dat niet kon opgelost worden met een lekkere pannenkoek! Ik ga de cafés en restaurants zo hard missen de komende weken….

We bleven zitten op het terras van Grand Café 500 tot valavond. En toen moesten we echt wel vertrekken, want mijn fietslichten zijn nog altijd niet gerepareerd.

We fietsten op het gemak naar huis en genoten van onze gezonde avondmaaltijd van Convento Food.

Yet Another Blog

Life on my side

wandelen