vriendschap

Opruimdagje

Lang, lang geleden had ik een dag verlof ingepland voor deze vrijdag. Het laatste weekend van juni 2020 zouden we immers met onze vaste groep van een dertigtal personen naar Libin afzakken voor ons jaarlijkse weekendje in het zwembad en de jacuzzi liggen. Helaas, het coronavirus besliste daar anders over en het weekend werd geannuleerd. (Even klagen: na telefonisch contact opgenomen te hebben met de huiseigenaar, wisten we al vanaf 9 juni dat de eigenaar het huis niet zou verhuren in juni. Belvilla, waarlangs we dit jaar voor het eerst het huis gehuurd hadden, omdat de eigenaar niet meer rechtstreeks verhuurde, was wel zo sympathiek om ons de volle huurprijs aan te reken en slechts een paar dagen vóór het weekend te annuleren. Uiteraard kregen mijn vriend en ik een voucher in ruil voor de ongeveer 2700 euro aan huur die we vooraf betaald hadden. Dat geld zouden we liefst zo snel mogelijk opnieuw op onze rekening zien staan. Dat worden nog fijne discussies met Belvilla.)

Enfin ja, ik besloot de verlofdag niet te annuleren en mijn dag nuttig te besteden aan het opruimen van onze logeerkamer, waarin nog een hele hoop dozen met persoonlijke spullen en papieren stonden, afkomstig van de zolder van mijn vader, die een plek moesten krijgen in de kasten. Uiteindelijk was ik bijna de ganse dag bezig met uitsorteren van al mijn rommel, maar uiteindelijk slaagde ik erin alles weg te bergen in de kasten. Nu alleen nog die collectie steeds aangroeiend leeggoed, bierbakken en plooiboxen die nog van het vorige weekend in Libin dateren naar de Colruyt krijgen en er is opnieuw plaats in de logeerkamer om onze opblaasmatras te leggen.

Gevonden in één van mijn dozen, een vriendenboek met daarin een boodschap van één van mijn beste vriendinnen van de unief, waarmee ik nu nog steeds bevriend ben:

IMG_0876

Werden vandaag geleverd, mijn splinternieuwe wandelschoenen! Hoog tijd, want in mijn vorige paar zaten scheuren, waardoor ik blaren kreeg.

IMG_0874

Ons avondmaal, met dank aan Foodbag: gemarineerde kipfilet in rode curry met zoetzure appelsalade. Lekker fris!

IMG_0877

Japanse Lunch

Gisteren ben ik gaan Japans lunchen met een vriendin die ik al veel te lang niet meer gezien had, de mama van pluimgewichtje. Hoe gaat dat in het leven? Zij druk met haar gezin met drie kinderen en een echtgenoot die te veel en te hard werkt, ik met mijn agenda die maanden op voorhand volgeboekt is. Ondanks het feit dat er maanden voorbij gegaan waren zonder elkaar te zien, klikte het als vanouds. Mijn vriendin is één van die personen die ik enorm bewonder. Ondanks de tegenslagen die het leven haar toebedeeld heeft, blijft ze immer opgewekt. Nooit komt er een klacht over haar lippen, altijd is ze bereid anderen te helpen.

Een persoonlijkheid waar ik nog veel van kan leren. We hebben meteen een nieuwe afspraak voor deze zomer geboekt. Benieuwd of de kinderen mij nog gaan herkennen na al die tijd.

IMG_9683[1]

150 jaar vriendschap tussen Belgie en Japan

Soms passeert er op het werk eens een buitenkansje dat ik echt niet kan liggen. Via een collega kreeg ik een uitnodiging doorgespeeld voor http://www.be.emb-japan.go.jp/150jb/en/index.html“>een symposium over de Japanse culinaire cultuur in het kader van 150 Jaar Vriendschap tussen Japan en België. Niet meteen iets waar ik in mijn dagdagelijkse werkzaamheden mee bezig ben, maar hey, het zou onbeleefd zijn om niemand te sturen, he. 😉

Het symposium begon met een authentieke theeceremonie. Enfin ja, de tatami was wel ingeruild voor een gewoon tafeltje, maar verder werd het ritueel volgens de regels van de kunst uitgevoerd. Per drie mochten de aanwezigen plaatsnemen om de ceremoniemeester de groene matcha thee te zien bereiden. Een goed begin, dat zeker, alleen jammer dat terwijl de drie aanwezigen aan de theeceremonie deelnamen, de rest van het publiek er een beetje voor spek en bonen bij zat. Daar had de organisatie toch iets op kunnen vinden.

Daarna kwamen ondermeer de chefkoks van sushizaak Ko’uzi, restaurant Kamo, restaurant Seino, brasserie La Paix en restaurant Nonbe Daigaku. Fantastisch om al deze experts aan het woord te horen over hun grootste passie: de Japanse keuken. Wat mij persoonlijk nog het meest in deze keuken aantrekt, is de puurheid en de nadruk die in deze keuken ligt op de kwaliteit van de ingrediënten. De Japanse keuken lijkt eenvoudig, maar schijn bedriegt.

Hét hoogtepunt van het symposium was het optreden van de Japanse Iron Chef, Kimio Nonaga. Met de nodige flair toverde hij in een handomdraai de mooiste kunstwerkjes op tafel. En al de aanwezigen maar foto’s nemen van deze culinaire hoogstandjes. 😉

IMG_9336

IMG_9344

IMG_9351

IMG_9356

IMG_9358

Na het symposium was er vlakbij de ambassade nog een kookdemonstratie in restaurant Kokuban. Iets minder geslaagd, want er was zoveel volk dat je amper kon zien wat de chefkoks aan het klaarmaken waren. En op den duur wordt het ook vermoeiend om eerst naar de uitleg in het Japans en vervolgens naar de ganse vertaling in het Engels te moeten luisteren.

De hoge verwachtingen voor de afsluitende receptie werden echter niet geheel ingelost. We konden wel proeven van de bijzondere moderne sushipareltjes van Ko’uzi, maar de hoofdcateraar van de receptie was Les Frères Debekker en laten die nu zowat de hofleverancier van onze eigen evenementen zijn. Weinig verrassingen bij de hapjes dus. Gelukkig konden we wel proeven van verschillende soorten saké.

En de goodie bag mocht er ook zijn. 😉

IMG_9366

Vriendschap

Ik schiet tekort. Er zijn te weinig uren in een dag, te weinig dagen in een week, te weinig weken in een jaar. Mijn agenda maakt dat ik al blij mag zijn als ik mijn vrienden vier keer per jaar zie. En dat is gewoon te weinig. Hoe kan je een goede vriendin zijn als je enkel de oppervlakkigheden van Facebook te zien krijgt? Hoe weet je wat je vrienden echt bezig houdt? Waar ze ‘s nachts van wakker liggen?

De voorbije weken werd ik er twee keer pijnlijk mee geconfronteerd hoe moeilijk het is de banden strak te houden. Twee lunchafspraken leerden me over de besognes over de kinderen van ene en de gezondheidsproblemen van de andere. Zorgen die ik uiteraard niet kon wegnemen, maar waarvoor ik graag een luisterend oor wilde bieden. Toch voelde ik me een tweederangsluisteraar. Iemand die je wel je problemen wilt vertellen, maar niet de eerste persoon naar wie je belt als je problemen hebt. Ik wil graag van mezelf denken dat ik er ben voor mijn vrienden. Maar is dat wel zo? Kunnen ze bij mij terecht? Misschien zijn ze niet geneigd om met hun problemen naar mij te komen, omdat ze weten dat onze agenda zo vol zit? Maar ben ik dan nog wel een goed vriendin? En verwateren vroegere hechte vriendschappen niet stilletjesaan tot gewoon gezellig samenzijn met kennissen?

Ik schiet tekort.

Margarita’s en vriendschap

Maandagavond hadden we een dinner date in de New Mexico met sexy ladies J en L. We genoten van het lekkere eten en dronken margarita’s. De avond vloog voorbij. Het gesprek rolde van het enige onderwerp in het andere en soms ontsponnen er zich parallelle gesprekken die de frustratie dat het niet mogelijk was alles tegelijkertijd te vertellen enkel verhoogden. Op het einde van de avond hadden we alle vier het gevoel dat we nog lang niet uitgepraat maken. En werd er afgesproken elkaar snel weer te zien.

Jammer genoeg verlopen gesprekken niet altijd zo vlot en gemoedelijk. Bij sommige vrienden die ik al jaren ken, vallen er steeds langere pijnlijke pauzes in het gesprek. De gemeenschappelijke grond die er eens was, lijkt verdwenen. Vervangen door twee continenten die in tegengestelde richting uit mekaar drijven. Vaak, maar zeker niet altijd, doet dit fenomeen zich voor bij mensen die kinderen gekocht hebben. De gezamenlijke interesses zijn weg, de gespreksstof op. En dat is uitermate pijnlijk. Want wat doe je daarmee? Hou je een langzaam uitdovende vriendschap in stand? Of knip je de banden door?

Oude kennissen, nieuwe vrienden

Een tijdje geleden ontmoette ik tijdens de cursus coachend leiding geven iemand met wie ik in een ver verleden nog aan de unief had gestudeerd. Iemand die ik vooral kende van ziens, maar met wie het tijdens onze hernieuwde kennismaking geweldig goed klikte. Gelukkig bestaan er dan tools zoals Facebook om het vernieuwde contact in stand te houden. En zo spraken we enkele maanden later, toen hij voor zijn werk in Brussel moest zijn, af om samen iets te gaan eten en wat bij te kletsen. We genoten van de Thaise keuken en de tijd vloog voorbij. Een zeer fijne avond die zeker vervolgd zal worden.

Some people…

Deze avond warn mijn vriend en ik uitgenodigd op de doctoraatsverdediging van een vriendin. Blijkt dat de kersverse doctor een gemeenschappelijke vriend had uitgenodigd. Iemand met wie we vroeger vaak optrokken, maar met wie ik de laatste vier jaar het contact totaal verloren was. De reden hiervoor is simpel. Na zijn afstuderen had die zogenaamde vriend geen tijd meer voor frivoliteiten als vriendschappen onderhouden. Hij was nu een serieuze werkmens. Van de ene op de andere dag verdween hij van mijn irc-kanaal, bleven mails onbeantwoord en kwam hij niet meer naar onze feestjes. En dat was het. Meestal doe ik echt moeite  om een vriendschap levendig te houden, maar het feit dat hij ons allemaal zo gemakkelijk achter zich liet, maakte mij duidelijk hoeveel mijn vriendschap voor hem waard was.

Vandaag kwam hij bij ons staan en praatte hij alsof er niks gebeurd was. Ik ben er niet de persoon naar om scènes te maken op andermans feestjes, dus praatte ik gewoon vriendelijk terug. Zegt hij op het einde van ons gesprek: “Het is toch al veel te lang geleden dat we elkaar nog eens gezien hebben, he.” Zeg ik: “Ja, hoe zou dat komen…” Inwendig kookte ik, maar ik glimlachte beleefd. Hij zei dat hij inspanningen zou doen om de banden te hernieuwen. Ik ben er niet op ingegaan. Eerlijk: voor mij hoeft het niet meer. Ik investeer mijn tijd liever in mensen die het wel waard zijn.

Friendship never ends?

Gisteren hebben mijn vriend en ik de vooruitgang van baby O bewonderd. Baby O is in september ontsproten aan de lenderen van mijn beste vriendin uit het middelbaar. Omdat baby’s de neiging hebben om als kool te groeien, werd het hoog tijd om met eigen ogen te aanschouwen hoeveel vooruitgang ze al gemaakt had. Baby O beschikt alvast over de nodige mensenkennis, want ze trakteerde mij zowaar op een (zij het aarzelend) glimlachje. 😉

Een bezoekje aan vriendin F en haar man heeft altijd iets nostalgisch. Op een zeker moment mondt het gesprek steevast uit in herinneringen ophalen aan vroeger. En hoe zou het met die zijn? En die, heb jij daar nog iets van gehoord? En dan komen we telkens weer tot de vaststelling dat al die vroegere klasgenootjes uit ons leven zijn verdwenen. Foetsie, weg. Zelfs van ons vaste meisjeskliekje van vier (de meisjes van de Latijnse, neen, echt populair waren we toen niet) zijn wij twee de enige restanten. Via via hebben we vernomen dat nummer drie ondertussen al twee kindjes heeft en nummer vier is geëmigreerd naar Italië.

Vind ik het jammer dat die vriendschapsbanden verbroken zijn? Soms wel, meestal niet. Ik maak ook geen aanstalten om het contact te vernieuwen en dat zegt genoeg. Niets duurt eeuwig.

Jeugdsentiment

Bij een recent bezoekje aan het thuisfront pikte ik een stukje “Zo is er maar één” mee (mijn vriend en ik zijn nog steeds die-hard géén-tv-kijkers), waarin Daan een zeer mooie vertolking van Lichtjes van de Schelde ten beste gaf. Ik kreeg zowaar heimwee naar de onvervalste kleinkunst van enkele jaren geleden (Boudewijn de Groot, Bram Vermeulen, Herman Van Veen, Wim De Craene, enzovoort). U weet wel, klassiekers uit de complete kleinkunstcollectie van Radio 1.

Mijn toenmalige beste vriendin (onze wegen zijn daarna op iets minder vriendschappelijke wijze uit mekaar gegaan) en ik draaiden die kleinkunstcollectie grijs. Ons favoriete nummer, mét stip, was Paarse schoenen van de Berini’s. Schitterende tekst gebracht met een pittig Hollands accent. Ideaal om met z’n tweetjes in licht beschonken toestand mee te brullen. :-)

En nu heeft vandaag iemand mij heel gelukkig gemaakt door mij dat liedje in mp3-formaat te bezorgen. ‘k Heb het al een stuk of tien keer achter mekaar gespeeld. Mijn vriendje, de anti-kleinkunstliefhebber, is er niet, dus ik heb het rijk (lees: de kamer van nonkel K) voor mij alleen. Paarse schoenen, met paarse veters all the way!