verkiezingen

Verkiezingen 2024

Op deze verkiezingsdag was de zon, na dagenlange afwezigheid, opeens wel van de partij. Benieuwd of dat een goed of slecht voorteken is!

Ik heb alvast mijn plicht gedaan. Twee keer zelfs, want ik had een volmacht van een kameraad die in het buitenland verblijft. Al maakte ik wel een beginnersfout door eerst de volmachtstem te willen uitbrengen. De voorzitter van het stembureau legde me uit dat je eerst je eigen stem moet uitbrengen alvorens je met een volmacht mag stemmen. Die instructies had ik blijkbaar ergens gemist, nochtans had ik op voorhand informatie opgezocht over het stemmen met een volmacht, omdat het de eerste keer was dat ik dit deed. Ik was dus lichtelijk misnoegd, want ik had stevig moeten aanschuiven. Maar goed, niets aan te doen. Gelukkig was de rij in mijn eigen stembureau iets korter en kon ik tijdens het opnieuw aanschuiven bij het stembureau van mijn kameraad Duolingo spelen. Bij mijn tweede poging lukte het gelukkig wel om de volmachtstem uit te brengen.

En nu is het wachten tot de eerste uitslagen binnen lopen. Spannend.

Onslagen van mijn plicht als voorzitter

Het zit erop! En ik ben verdorie blij dat het erop zit. Van zeven uur ‘s ochtends tot zes uur ‘s avonds in de weer zijn voor de luttele som van 23,40 euro, dat put een mens uit. Alles ging vlot. De bijzitters waren heel sympathieke mensen (al zijn er twee bijzitters gewoon niet komen opdagen, foei!) en de taakverdeling verliep vlotjes. Alleen de administratieve formaliteiten bij het afsluiten van het bureau zorgden voor wat stress. Eén kiezer hebben we terug naar huis moeten sturen omdat die op het allerlaatste nippertje kwam stemmen, zonder identiteitsbewijs.

Het minst leuke van heel het verhaal, vond ik het lange wachten op de rechtbank. Van kwart na vier tot zes uur hebben we daar gezeten terwijl de voorzitters en de secretarissen telkens een stoel opgeschoven, dichter naar de computers die onze stemmen zouden registreren. Dat stuk was er voor mij echt te veel aan.

En nu ga ik iets doen aan mijn hevig rommelende maag.

Gezocht: goed excuus

Ergens had ik het een beetje verwacht. Maar toen ik van enkele collega’s hoorde dat zij hun brief al ontvangen hadden, hoopte ik dat ik er niet bij zou zijn. Maar het is dus zover. Vorige week stak er een droog briefje in de brievenbus: of ik aub naar het politiekantoor kon gaan om daar de blijde boodschap op te halen. Brave burger als ik ben, stond ik zaterdagochtend in het politiebureau alwaar de dame in kwestie mijn brief helemaal niet terugvond. Stiekem hoopte ik op een administratieve fout. Die hoop werd echter door een voicemailboodschap op maandagochtend de kop ingedrukt.

Gisterenavond werd ik dan door een lang aangehouden beltoon opgeschrikt van mijn cursussen Russisch. Een politie-agent, die het nodig vond om twee minuten lang zijn vinger op de bel te houden, stond voor de deur, met de leuke mededeling dat ik kon gaan zitten. Hoera! Ik heb dus de eer en het genoeg om aangesteld te zijn als voorzitter van het stembureau. Ik mag zelfs zelf mijn secretaris aanduiden. Als dat niet mooi is!

Ik kan alvast een kruis maken over de babyborrel waarop we die dag uitgenodigd waren. De plicht roept. Om 7.15u wordt ik al verwacht in het stembureau. Wat een onchristelijk vroeg uur om op een zondag te moeten opstaan. En dat voor een schamel bedragje van enkele euro’s. Bah. Tenzij iemand mij een goed excuus kan bezorgen? Liefst snel?

De dag na de verkiezingen

Mensen, mensen, ‘t is niet omdat CD&V/N-VA gewonnen heeft dat de wereld zal vergaan. Zo’n achttal jaar geleden was het precies omgekeerd. Een zware afstraffing van de CVP na de dioxinecrisis. Veel tranen werden toen vergoten over de ondergang van de rooms-rode regering. Als het jullie kan geruststellen: de CD&V is niet de baarlijke duivel, net zomin als de N-VA, Groen!, de Open VLD of de SPa dat zijn. De CD&V heeft al eerder dit land bestuurd en toen is de hemel ook niet naar beneden gevallen. Politiek is nu eenmaal een cyclisch gegeven. De verliezers van gisteren, zijn de winnaars van morgen.

Afscheid van Verhofstadt

Na acht jaar dit land geleid te hebben, moet hij nu op zoek naar andere uitdagingen. Het moet voor Verhofstadt een harde pil zijn om de uitslag van deze verkiezingen door te slikken, want ik geloof werkelijk dat hij zich steeds voor de volle honderd procent heeft ingezet en steeds het beste van zichzelf gegeven heeft. Toch vrees ik dat de kiezers hem hebben afgerekend op zijn voluntarisme. Het is immers niet genoeg om iets heel hard te willen, je moet het ook kunnen realiseren en Verhofstadt II viel op dat vlak een beetje plat. Maar toch, ik zal hem missen, da joenk.