Italiaans diner in Limburg

Deze namiddag hadden mijn broer en ik een afspraak met het zorgpersoneel van het rusthuis. Omdat ik dus toch al in Limburg was, besloten we het nuttige aan het aangename te paren en ‘s avonds samen iets te eten. Mijn vriend zou ons in de late namiddag vervoegen om het viertal compleet te maken.

Ons eerste idee was om samen van een heerlijke barbecue te genieten, maar aangezien de weersvoorspellingen er niet al te veelbelovend uit zagen, gooiden we de plannen om en zorgden mijn broer en zijn vriendin voor Italiaanse afhaalgerechten. En amai, wat een verwennerij! Geen gewoon afhaaleten dit, maar culinair hoogstaande creaties van NOEN. Heerlijk!

Mijn broer zorgde met veel liefde voor heerlijke aangepaste wijntjes. Handig zo’n broer die een wijncursus volgt! En ja, natuurlijk trokken we samen een flesje Poderi Rosso Giovanni van Lionello open.

Aperitiefhapjes met pastrami, mortadella, salami, ham, kaas, olijfjes en taralli:

Vitello tonnato:

Carpaccio met knolselder, truffelmayo & parmezaansneeuw:

Burrata met courgettebloemen:

Pasta van de chef:

Het was alleszins een vrolijke treinrit terug naar Leuven!

Bezoek aan het thuisfront

Gisteren bracht ik een bezoekje aan het thuisfront om twee verjaardagen in één klap te vieren.

Natuurlijk koos ik voor mijn favoriete vervoersmiddel: de trein. Die zelfs voor één keer mooi op tijd reed! De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Het leverde alleszins die pittoreske plaatje op:

In ‘t Krievelkuut genoot ik samen met mijn tante, nonkel en vader van een uitgestelde verjaardagslunch ter ere van de verjaardag van mijn vader in december. De relatie met mijn vader verloopt wat stroef op dit moment, dus dit was een welgekomen manier om het ijs figuurlijk te laten ontdooien. Al blijkt het water op sommige vlakken nog altijd veel te diep. Gelukkig is een flesje cava, lekker eten en een goed glas wijn altijd een pleister op de wonde.

Hertentourneods met pastinaakpuree, wintergarnituur & wildjus:

Na de lunch trokken we met z’n vieren naar het rusthuis om mama een gelukkige verjaardag te wensen, gebruik makend van het feit dat haar verjaardag dit jaar op een zaterdag valt en de strenge coronarestricties eindelijk tot het verleden behoren. Mijn broer vervoegde ons in de cafetaria en we dronken samen iets ter ere van de jarige.

Daarna reed ik met mijn broer mee naar huis om de katten (en zijn vriendin) goeiedag te zeggen. Het was zo gezellig dat ik bleef plakken. Een mogelijkheid om te genieten van de kookkunsten van de vriendin van mijn broertje sla ik natuurlijk nooit af. En doe daar maar een lekker wijntje van Ad Bibendum bij!

Uiteraard sloten we de avond af met een lekker glaasje whisky. Noblesse, oblige! Alleen jammer dat ik moeite had om de appelsmaak te identificeren in de whisky die op calvadosvaten had gerijpt.

En dankzij de NMBS kwam ik probleemloos thuis, iets later dan oorspronkelijk gepland.

Verrassingen aan het thuisfront

Zaterdag reden mijn vriend en ik met onze Cambiowagen richting Limburg. Mijn moeder vierde zondag haar verjaardag en mijn broer en ik hadden afgesproken om haar samen te bezoeken zaterdagochtend. Ik had een gigantische witte orchidee meegenomen als cadeautje. Of ze blij was met de orchidee, wie zal het zeggen, maar ik hoop alvast dat deze bloemen haar kamer en haar dagen in het rusthuis wat zullen opfleuren.

Na ons bezoek aan het rusthuis maakte ik kennis met de nieuwe huisgenoot van mijn broer en zijn vriendin. Mijn broer en zijn vriendin hadden zowaar een katje in huis gehaald! Een heus raskat dan nog wel: een ragdoll. Persoonlijk ben ik niet zo aan katten, want ik vind de meest katten vrij onverschillige en hautaine beesten, maar ik moet toegeven dat dit echt wel een mooi exemplaar was. Al is er duidelijk nog wat opvoedkundig werk nodig, want het katje kwam de hele tijd de aandacht opeisen terwijl we aan het middag eten waren. Het is dan ook nog maar een kitten, he. Spijtig genoeg heb ik met de hand op hart moeten beloven geen foto’s van de nieuwe huisgenoot te delen op het wereldwijde web, dus geen schattige kitten-foto’s hier.

De aanwezigheid van het katje was niet de enige verrassing, tijdens het gesprek dat mijn broer en ik met met vader hadden in de namiddag, kwam er weer een onaangename verrassing boven drijven. Serieus, hoe komt het dat sommige ouderen op een gegeven moment terug pubers lijken te worden? Moeilijk allemaal. Zeker als de ander partij niet voor rede vatbaar lijkt.

Enfin, een uitstap waaraan in stevig gemengde gevoelens overhield. Gelukkig waren er ‘s avonds mosselen van l’Etoile d’Or!

Wandeling in Thorpark

Veel te vroeg opgestaan voor een zondagochtend om tijdig op de trein richting Limburg te zitten. Mijn broer pikte me op aan het station en vervolgens brachten we samen een bezoek aan mijn moeder in het rusthuis. Enfin ja, ik mocht het rusthuis niet binnen omdat ik geen vaste bezoeker ben, maar ondertussen is het wel al toegestaan om samen met de bewoner buiten een wandeling te maken. Gelukkig zat het weer mee vandaag en konden we samen het terras van het rusthuis zitten. Na de lijdensweg van de voorbije maanden had ik me werkelijk aan het allerergste verwacht, maar al bij al viel de toestand van mijn moeder beter mee dan ik me in mijn hoofd had voorgesteld. Al is ook dat heel erg relatief, natuurlijk.

Na ons bezoek at ik samen met mijn broer en zijn vriendin een worstenbroodje in hun chique nieuwbouw villa, eindelijk voorzien van een badkamer! Wat een luxe! Met een worstenbroodje achter de kiezen, hadden we voldoende energie voor een mooie wandeling in Thorpark, een onderdeel van het ondertussen beruchte Nationaal Park Hoge Kempen. Laat ons hopen dat de uitdrukking “there’s no such thing as bad publicity” veel extra bezoekers naar die mooie park zal lokken!

We kozen een wandeling van een twaalftal kilometer en beklommen met enthousiasme één van de befaamde mijnterrils om van het uitzicht op de omgeving te genieten. Het laatste gedeelte van de wandeling leidde ons langs de straten van de cité van Waterschei-Noord, een interessant stukje onroerend erfgoed.

Mijn broer, zijn vriendin en ik sloten onze wandeling af met een drankje op het outdoor zomerterras van Thor Terrazza. Heel gezellig! Bonuspunten voor de werkelijk uitstekende sangria! En de gyoza waren perfect om dat eerst hongertje te stillen.

Na dit geslaagde aperitief gingen we verder op hetzelfde élan bij mijn broer en zijn vriendin. Dankzij Atelier Eik genoten we van een werkelijk uitstekend avondmaal. Serieus, vis, sint-jacobsvruchten, asperges, garnalen en broccoli, dit gerecht was gewoon gemaakt voor mij!

En ja, daar hoort uiteraard een lekker flesje wijn bij. Super om kennis te maken met deze uitstekende Bulgaarse wijn!

Mijn broer bracht me net op tijd naar het station om mijn afspraak met mijn kameraad in De Hoorn om 21u na te komen. Ik had net genoeg tijd om mijn rugzak met mijn laptop af te zetten op mijn appartement in Leuven om me daarna in sneltempo naar De Hoorn te begeven. Ik had nog net twee minuten speling. Just in time! Zo fijn om na meer dan een jaar tijd onze kameraad opnieuw te zien. Amai, hoeveel deugd kan een mens hebben van samen iets te drinken op een terrasje. Leve de vriendschap! Dankjewel corona om ons opnieuw duidelijk te maken wat echt belangrijk is in het leven.

The Last Restaurant Dinner of 2020

Allez, volgens mijn prognose dan toch. Let wel, ik ben superblij dat mijn vriend en ik de mogelijkheid hebben om van deze laatste avond te genieten. Ik besef maar al te goed dat wij ons op dat vlak in een luxepositie bevinden. En het lijkt wel of het personeel voor deze laatste avond dubbel zijn best wil doen om ons in de watten te leggen. Toegegeven, restaurant Corneille is natuurlijk een maatje te klein om zich te kunnen meten met sterrenrestaurant De Kristalijn, maar dat wil niet zeggen dat het eten ons niet smaakt. We hebben allebei een gezonde eetlust overgehouden aan onze wandeling in Connecterra.

Appetizers:

Zalm met rode bietjes:

Hertenfilet:

Fabuleus chocoladedessert:

En ja, daar mochten gerust aangepaste wijntjes bij geschonken worden, want wie weet wanneer we opnieuw op restaurant zullen kunnen gaan? Ik klasseer dit weekend bijgevolg onder ‘laatste decadente uitspattingen van 2020′. Snif.

Op ontdekkingstocht in Connecterra

Na de uitspattingen van gisteren opgestaan met een lichte kater. Niets van een uitgebreid ontbijt niet kan fiksen! En amai, het ontbijtbuffet van hotel Stiemerheide mag er zijn! Om de verspreiding van het virus tegen te gaan, is zelfbediening niet toegestaan, maar het bijzonder vriendelijke personeel schept met plezier ons eten op ons bord en de vers geperste fruitsap in onze glazen. Chapeau om nog altijd met de glimlach aan het ontbijt te staan, wetende dat maandag de maatregelen alweer verstrengd worden. En of ik het mij laat smaken! Wat gerookte zalm en forel, scrambled eggs, een warm tomaatje en vers gebakken brood. Meer moet dat echt niet zijn. Al laat ik de bubbels wijselijk aan mij voorbij gaan. Morgen misschien!

We nemen de tijd om van het ontbijt te genieten, want we hebben de sauna pas om 11 uur gereserveerd. Terug in onze kamer lezen we nog een beetje en trekken vervolgens onze badjas en slippers aan. Klaar om te zweten! Toch geweldig zo’n privésauna voor ons tweetjes. Al blijft het jammer (maar begrijpelijk) dat het zwembad gesloten is.

Helemaal relax trekken we onze kleren weer aan en vertrekken naar Connecterra, de plek waar meer dan een kwart eeuw geleden de steenkoolmijn van Eisden op volle toeren draaide. De sporen van de mijnactiviteit zijn ook vandaag nog zeer zichtbaar in het landschap: kunstmatige meren en heuvels (de terrils) vormen nu een prachtige omgeving om in te wandelen. En we zijn niet de enige die van deze prachtige herfstdag willen genieten. Het is druk op de terrils en de wandelpaden langs het meer. De herfst toont zich op haar best met kleurrijke bladeren en ontelbare paddenstoelen. Jammer genoeg is het wegens werkzaamheden niet mogelijk om helemaal rond het meer te lopen. Noodgedwongen volgen we dus de alternatieve paarse route van 13 kilometer. Maar dat houdt ons niet tegen om te genieten van al het moois dat de omgevings on te bieden heeft.

Helemaal op het einde van onze wandeling, breekt de avondzon net door de wolken om de twee schachttorens, getuigen van het vorige leven van deze site, in een prachtig avondlicht te omhullen.

Een passend einde van een prachtige wandeling.

Het versmelten der bubbels

Deze zondag hadden mijn vriend en ik voor het eerst sinds lang een cambio gereserveerd. Van de Nationale Veiligheidsraad mogen we onze bubbel versmelten met één andere bubbel, dus maakten we van de gelegenheid gebruik om naar Limburg af te zakken voor een bezoek aan mijn pas verhuisde broertje en zijn vriendin én mijn vader, die vlak naast de nieuwe woning van mijn broer woont. Aangezien mijn broer en zijn vriendin lang bij mijn vader ingewoond hebben in afwachting van de afwerking van hun nieuwbouw, behoren zij tot één en dezelfde bubbel. Kwam dat goed uit voor ons!

Uiteraard had mijn vader taart voorzien. Een zondags bezoek in Limburg zonder taart, dát zou pas heiligschennis zijn! Het voelde vreemd aan om elkaar na al die tijd weer in het echt te zien en de gesprekken draaiden natuurlijk voornamelijk rond corona en de obstakels die dit virus opwerpt. Kussen of aanraken was er uiteraard niet bij, maar het deed me plezier om te zien hoe mijn broer ons trots een rondleiding gaf door zijn nieuwe woonst, met de superstrakke deuren én het meest fancy toilet van België (uiteraard niet van Japan, daar zijn de toiletten nog véél fancier.)

Mijn vriend en ik brachten de ganse namiddag door in onze uitgebreide bubbel om vervolgens terug naar Leuven te keren. We waren nét te laat om de Hello Fresh box in ontvangst te nemen, gelukkig had de bezorger deze achtergelaten in de inkomhal. Wel vervelend dat die boxen altijd zo vroeg op de avond geleverd worden (meestal tussen 17u en 18u). Het is elke zondag haasten om vóór de levering thuis te zijn. Maar goed, voor de prijs van zo’n box mogen we uiteraard niet klagen.

Voor het avondmaal maakten we het ons gemakkelijk. Ik bestelde opnieuw asperges bij Van De Weyer, terwijl mijn vriend koos voor de iets exotischer chicken tikka masala.

Oja, we zijn ook aan een nieuwe puzzel begonnen!

Nazomer in Limburg

Zondag begaf ik mij met de trein naar Limburg om mijn burgerplicht te vervullen. Omdat mijn domicilie nog bij mijn vader stond op het moment dat de kieslijsten opgemaakt was, kon ik niet stemmen in Leuven en dus ook niet mee beslissen wie onze nieuwe burgervader zou worden (proficiat, Mo). Nu, het was schitterend weer én ik had recht op een gratis ticket van de NMBS, dus ik besloot het nuttige met het aangename te paren en ineens mijn verjaardag te vieren. Een paar weken te vroeg, maar hey, zoveel valt er hier tegenwoordig niet te vieren, dus elk excuus is goed.

Na in een recordtempo mijn stem uitgebracht te hebben (ik kende toch niemand op de lijst), reden mijn broer en zijn vriendin naar brasserie ‘t Krievelkuut, waar we afgesproken hadden met mijn vader. Er was binnen een tafel voor ons gereserveerd, maar het leek ons zonde om niet van die prachtige herfstzon te genieten, dus pikten we een tafeltje buiten in. Het weer was heerlijk, waardoor het niet zo erg was dat we net iets te lang op ons eten moesten wachten. Gelukkig waren de mosselen die ik voorgeschoteld kreeg, mooie en dik en smaakten ze heerlijk.

We sloten de fijne namiddag af met een glas witte wijn, dat mijn vader beslist kon gebruiken, toen ik hem het spijtige nieuws meedeelde dat de relatie met mijn vriend momenteel in zwaar water zit. De arme man was er oprecht van aangedaan. En hij had dan nog getrakteerd ook.

De namiddag bracht ik al wandelend door met mijn broer en zijn vriendin. De herfstzon op mijn gezicht deed deugd en ik merkte dat ik genoot van de lichaamsbeweging. Ik klop tegenwoordig te lange uren op het werk, waardoor er tijdens de week niet meer voldoende energie overblijft om wat aan sport te doen. En ik was net in topconditie teruggekeerd uit Korea!

Onderweg maakte ik kennis met een alpaca.

En we sloten de wandeling af met een lekker ijsje van Megusto.

We gingen met z’n allen nog even langs het rusthuis om mijn moeder te bezoeken en toen zat mijn uitstapje naar Limburg er al weer op.

Lang leve de nazomer!

Yet another weekend

Voorbij gevlogen. Zaterdag te gast bij vrienden in Limburg (die geheel toevallig in dezelfde straat wonen als onze andere Limburgse vrienden) en hun schattige, zij het over-actieve kroost. De drie kinderen waren alweer flink gegroeid en zo mogelijk nóg mondiger geworden. Dat belooft! Net als op vrijdag, lagen we ook op zaterdag later dan twee uur ‘s nachts in bed. Op zich geen probleem, want op zondag sliepen we lekker lang uit, alleen vrees ik dat het opstaan maandag weer zwaar zal tegenvallen.

Zondag beperkten we ons tot een namiddagje wijn proeven in de business lounge van OHL in het gezelschap van onze Leuvense vrienden. Heel fijn om nog eens bij te babbelen, want we hadden hen al lang niet meer gezien. En ja, we konden het niet laten om weer een paar flesjes wijn in te slaan. Komt altijd van pas!

Limburg

Altijd leuk, een uitstapje met collega’s, zeker als er ook nog eens interessante projecten te bekijken vallen. En zo belandden mijn teamgenoten en ikzelf dankzij de goede zorgen van onze bedrijfschauffeur op de e-culture fair in het verre Hasselt. Een beetje back to the roots voor mij. Al heb ik nooit ook maar één moment heimwee gehad naar mijn Limburgse heimat. ‘t Is vreemd, zelfs als kind voelde ik me niet thuis in het slaperige plattelandsdorpje waar ik ben opgegroeid. Zo lang als ik me kan herinneren heb ik een hekel gehad aan die dorpsmentaliteit: het gefluister achter de mensen hun rug, de gemaakte vriendelijkheid, het stiekeme leedvermaak als het iemand eens wat minder voor de wind ging, het gewijs wanneer iemand een nieuwe auto voor zijn deur had staan (ho! ho! waar heeft die dat geld vandaan!), de naijver, het geroddel,… Niet dat dat in een stad niet zal gebeuren, maar op de één of andere manier wordt ik daar nu minder mee geconfronteerd.

Niet dat Limburg geen mooie streek is. Al dat groen om in te wandelen, de geschiedenis van de mijnstreek, mooie steden als Hasselt, Sint-Truiden en Tongeren, dat alles is zeker de moeite. Alleen er wonen, neen dat hoeft voor mij niet meer zo nodig. Want, hoeveel moeite het mij ook kost om mijn accent te verbergen, ik voel mij al heel lang Leuvense, veel meer dan ik mij ooit Limburgse gevoeld heb.

Yet Another Blog

Life on my side

limburg