kinderen

Over de wervelvind die door ons appartement raasde

Aka zes hevige jonge kerels tussen één en vijf jaar. De Fatboy zag af onder al dat jeugdig geweld en de knuffels zagen alle hoeken van het appartement. Gelukkig was er een ipad om sommige van de jongens even tot rust te laten komen in onze slaapkamer, zodat de zes volwassenen rond onze tafel elkaar toch een beetje konden verstaan. De pasta van Pastificio Antonio die we professioneel opgewarmd hadden in onze oven en de taarten van Willems vielen alvast in de smaak.

Omdat het jonge grut ‘s maandag allemaal op tijd uit bed moest om naar de crèche of school te gaan, moesten we naar mijn gevoel alweer veel te snel afscheid nemen. We wisselende knuffels uit en spraken af dat dit beslist voor herhaling vatbaar was. Aja, want dat partijtje Mens Erger Je Niet moet nog afgemaakt worden!

Een kinderrijk weekend

Op deze maandagavond kunnen we alweer terugblikken op een geslaagd, maar erg druk weekend.

Zaterdag stond een bezoekje aan ons petekindje in Den Haag op het programma. De datum lag al maanden vast en ik had er echt naar uitgekeken. Het was geleden van de kerstperiode vorig jaar dat we haar nog eens gezien hadden en dat vond ik, eerlijk gezegd, veel te lang. Tijdens ons bezoek in december vorig jaar wilde ze amper haar mama loslaten en ik vreesde dat het ons door de afstand en onze drukke agenda’s niet zou lukken een band met haar op te bouwen. Iets wat ik toch wel erg belangrijk vind.

En in het begin was het weer van dat: ons petekindje wilde niet van mama’s zijde wijken, maar kijk, langzaam kwam ze los. Aangespoord door grote broer en grote zus die bijzonder uitgelaten ondersteboven aan onze armen hingen te zwieren. Want wie wil er nu niet ondersteboven rondgezwierd worden? En op het einde van de dag kroop ze zonder scrupules op mijn schoot om te spelen. Mission accomplished. :-) Gelukkig zal het weerzien ditmaal niet zo lang duren, want het hele gezin komt in december naar ons appartementje om de cadeautjes van de Sint op te halen.

Op culinair vlak werden we naar goede gewoonte weer erg in de watten gelegd. Toch wel jaloers op de kookkunsten van mijn ex-studiegenootje. Een man die zo kan koken, moet zalig zijn om in huis te hebben! Hint, hint! 😉

Tijdens de rit naar huis werd ik overmand door vermoeidheid en sliep ik bijna de ganse rit. Een combinatie van om half zeven uit bed gebonkt te worden door de bouwvakkers op de werf aan de overkant van ons appartement en een veel te drukke werkweek, neem ik aan.

Zondag werden we om twee uur verwacht op het krokodillenfeestje van mijn jongste petekindje. Zes maanden is hij al en het braafste kind dat ik ooit gezien heb. Zo’n flinke, grote jongen! Er was heel wat volk (enkel volwassenen) afgezakt naar zijn feestje en hij werd dan ook bedolven onder de cadeautjes. Al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat hij meer interesse vertoonde in het inpakpapier dan in de cadeautjes zelf. Dat belooft voor zijn eerste verjaardag… We aten een stukje verjaardagstaart, chocomousse, kaastaart, zelfgebakken koekjes en bewonderden het werk van de mama, die met een bijzonder oog voor detail overal het thema krokodil in had verwerkt. De mama liep er een beetje sip bij, want ze had een ontsteking aan haar oog dat er bijzonder rood en pijnlijk uitzag. Maar toch het feestje niet willen afbellen. Moederliefde overwint alles.

We namen op tijd afscheid, want we moesten om vijf uur bij de ouders van mijn vriend zijn. Ook een afspraak die al maanden vastlag. Het derde petekindje dit weekend, ditmaal dat van mijn vriend: de oudste dochter van zijn zus. Vier jaar al en met een mond die geen minuut stil staat. Het tweede zusje moet in taalvaardigheid trouwens niet onderdoen voor haar oudste zus. En altijd: ikke ook, ikke ook. Gelukkig kan de jongste van de drie gezusters nog niet babbelen. 😉 En jawel, we konden weer menselijke schommel spelen. Het verbaast me telkens weer hoe lang zo’n kind ondersteboven kan blijven hangen zonder ergens last van te hebben. Nog, nog, en hup, daar gaan we weer. Mijn armspieren werden alleszins goed aan het werk gezet, want mijn spieren doen er nog zeer van. Kinderen zijn de beste fitnesstoestellen. 😉

Een kinderrijk weekend

Vorige zaterdag zakten we af naar het Antwerpse voor een bezoekje aan onze vrienden en hun twee schattige dochtertjes (één en drie jaar oud). Er werd in boekjes gekeken tot het bedtijd was, waarna de volwassenen op hun gemak een pizza aten in een restaurantje in de buurt. Met dank aan de oma om op de kleintjes te willen letten. Het was lang geleden dat ik nog eens een restaurantpizza gegeten had, maar de conclusie blijft voor mij dat de lekkerste pizza’s die met spinazie van Dr. Oetker zijn.

Zondag speelden we zelf gastheer en gastvrouw. Twee bevriende koppels en hun kinderen, drie jongens en twee meisjes tussen één en zes jaar, kwamen ‘s middag bij ons lunchen. We hadden ons er een beetje makkelijk vanaf gemaakt: we waren zaterdag pastagerechten gaan kopen bij Dolce e Piccante en taart bij Willems, waar we toen we nog in de Parkstraat woonden regelmatig brood kochten. Voor zes personen en drie grotere kinderen zelf alles vanaf scratch maken, ik had er gewoon geen zin in. En zelf zou ik er nooit in geslaagd zijn om vier verschillende pastagerechten uit mijn hoed te toveren die zo heerlijk waren.

De kinderen amuseerden zich ondertussen kostelijk met alle knuffeldieren uit onze boekenkast te halen en ze namen toe te kennen. Ze werd de  PostgreSQL olifant “Snuffie” gedoopt. Tux mocht zijn naam gelukkig houden. De meisjes vonden ook nog ergens plastic juweeltjes van het nichtje van mijn vriend en toen waren ze helemaal in hun nopjes. De oudste jongen speelde ondertussen braaf spelletje op zijn iPad (waarvoor hij zelf gespaard had).

Uiteraard moest ook mijn nagellakcollectie eraan geloven toen de kleurige flesjes in het vizier van de twee jongedames kwamen. Ze trokken met nageltjes gelakt in alle kleuren van de regenboog naar huis. Best wel een uitdaging om zulke kleine nageltjes te lakken en vervolgens ongeschonden te laten drogen. 😉

Het was ook de eerste keer dat het lukte om een goed contact op te bouwen met voormalig minibaby’tje N, ondertussen al een flinke jongedame. Voordien negeerde ze mij voornamelijk, maar nu kwamen we verrassend goed overeen. Ik mocht zelfs haar nageltjes lakken! Het ijs is gebroken en daar ben ik erg blij om.

Toen we later op de namiddag aan de taart zaten, sprongen mijn broer en zijn vriendin binnen om mijn oude iphone 4 over te nemen (die ondertussen vervangen werd door een iphone 5 van het werk). Gelukkige hadden we meer dan genoeg taart voorzien! Ik verwacht dus binnenkort Facebook updates van hun tripje naar Maleisië!

Normaalgezien zouden we ‘s avonds nog afzakken naar het feestje van Antoon, maar onze pijp was zo ongeveer uit. Een hoop kinderen entertainen zuigt de energie uit je weg. We besloten vroeg onder de wol te kruipen, om uitgerust aan een alweer erg drukke werkweek te beginnen.

Feest

Vandaag trokken we na het examen Russisch naar de Antwerpse suburbs om de eerste verjaardag te vieren van kleine I. Ja, ze worden steeds jonger die feestvarkens, al heb ik zo’n flauw vermoeden dat het vooral een feestje was voor de mama, die blij kirde bij het zien van elke nieuw cadeautje voor haar schattige dochter. De dochter zelf keek een beetje verdwaasd naar al dat volk en zat zich beslist af te vragen waar haar melkje bleef. 😉

Volgende halte: een bezoek aan vriendin E in een ander gedeelte van de Antwerpse suburbs. Vriendin E kreeg ook voor haar tweede zwangerschap rust voorgeschreven, waardoor ze al ettelijke weken thuis op de zetel zat. Ben ik blij dat ik niet in haar plaats ben. Je kan dan nog wel graag boeken lezen en tv kijken, maar uiteindelijk ben je voor alles op anderen aangewezen. Zelfs voor je eigen dochter zorgen wordt moeilijk. Gelukkig heeft mij vriend dochtertje G (twintig maanden) zo hard afgemat met het spelen dat ze vannacht zeker goed zal slapen.

Snooker

Vanavond waren we uitgenodigd voor een diner bij vrienden (de vriendschap gaat bij ons echt wel door de maag ;-)) met drie kleine kinderen, goed voor heel wat decibels en kleine brandjes die voortdurend geblust moesten worden. Zo werd er gevochten om een sjaal, gesprongen op voetbankjes, gesmeekt om nog een paaseitje en ging er een hoop voedsel tegen de grond. En de ouders bleven de hele tijd kalm en beheerst glimlachen. Ik zie het mezelf nog niet doen.

Anyway, ik wilde het niet hebben over mijn opvoedkundige kwaliteiten die zich beperken tot heel veel theorie en bijzonder weinig praktijk, maar wel over het prachtige huis waarin onze vrienden wonen. Ik denk dat ons appartementje er ongeveer vijf keer in kan (in Limburg is er nog heel veel plaats). Het pronkstuk is de kamer onder het dak, waar een heuse snookertafel staat. Nu, is snooker niet meteen één van de sporten waarin ik uitblink, maar met een glaasje wijn op, gaat alles beter. Ik slaagde er zelfs in een gekleurde bal te potten, die, ik geef het toe, nog maar een tikje nodig had om in de pocket te rollen, maar toch.

Chaotische gezelligheid

Net terug van een bezoekje aan onze vrienden in Antwerpen. Ik sta er telkens weer van versteld hoeveel energie hun drie kindjes tussen de één en vier jaar hebben en hoeveel decibels ze met z’n drieën produceren. 😉 Al is het wel leuk dat van verlegenheid geen sprake is en ze letterlijk bovenop mijn vriendje sprongen, die even niet wist wat hij met al die affectie moest doen. 😉

Het werd een gezellige avond, met wafels, petits fours en leuke gesprekken. We hadden het over hun toekomstplannen (ze zijn met de kerstdagen even terug in België na bijna een jaar in Amerika gewoond te hebben). Over de rechtbanken in Amerika en de ervaringen van vriend K daarmee (willekeur, was het eerste woord dat mij te binnen schoot; ik hoop dat deze werkwijze niet door alle rechtbanken gevolgd wordt) en natuurlijk over onze plannen om hen te bezoeken daar ginder in Baton Rouge.

Maar nu moet ik dringend in bed kruipen, want morgen staat een uitstapje naar Luxemburg stad op het programma!

Een kinderhand…

Eergisteren nam de oudste van de drie bij het naar bed gaan afscheid met de gevleugelde woorden: “Jullie mogen nog eens terugkomen. Maar wel cadeautjes meebrengen, he!”

Gisteren zat ik tussen twee kindjes van drie en vierenhalf jaar oud, terwijl ze rustig aan het luisteren waren, terwijl ik uit het boekje voorlas dat we net cadeau gegeven hadden. Superbraaf.

En toch ben ik telkens opgelucht als de kindjes naar bed zijn en we onder volwassenen een goed gesprek kunnen voeren.

Moederinstinct

Als je een bepaalde leeftijd bereikt hebt en al een tijdje in een vaste relatie zit, beginnen de vragen te komen over gezinsuitbreiding. Want ja, het is de normale gang der zaken dat een mens zich voortplant en bij vrouwen bestaat er naar het schijnt zoiets als een biologische klok. Meestal wuif ik dat soort vragen weg met een oppervlakkig: “Och, daar zijn we nog niet aan toe.” Terwijl ik dolgraag wil zeggen: “Ik wil geen kinderen, nu niet en hoogst waarschijnlijk nooit niet.” (dubbele negatie gebruikt als versterking) Ik zie kinderen als een beperking van mijn vrijheid en de enige persoon die mijn vrijheid mag beperken ben ikzelf. Ik heb nog heel veel plannen en dromen en die zijn nu eenmaal onverenigbaar met het concept kinderen. Ik weet dat dit egoïstisch klinkt, maar naar mijn mening moet je enkel nakomelingen op de wereld zetten als je er honderd procent voor wil gaan. Ik heb op geen enkel tijdstip in mijn leven het gevoel gehad dat ik mijn genen aan een volgende generatie wilde doorgeven, zo’n goeie genen zijn het nu ook weer niet. 😉 Moederinstinct het is mijn volkomen vreemd.