De dag na ons Grote Afscheidsfeest waren we uitgenodigd op een cozy afternoon tea party ter gelegenheid van de zestigste verjaardag van de moeder van mijn favoriete Chicago-inwoner. Normaal gezien nemen mijn vriend geen afspraken aan The Day After, maar aangezien ik N, de moeder van onze vriend, zo’n geweldig toffe madam vind, zag ik het helemaal zitten om in de namiddag naar een gezellig feestje af te zakken.
Gelukkig viel de kater de dag nadien heel erg mee. Zowel mijn vriend en ik waren erg moe, maar verder voelden we ons eigenlijk prima. Ik verwachtte van het verjaardagsfeestje een informele bijeenkomst in de tuin met wat thee, koekjes en taart. Boy, was I wrong! Er ging al een klein belletje branden toen aan de inkom een groene loper uitgerold lag en grote ballonnen in roze en wit de inrit opfleurden. We werden welkom geheten door een vriendelijke jongedame die onze jassen, tassen en geschenken in ontvangst nam. Opeen voelde ik me een beetje onnozel met mijn haastig mee gegrist flesje champagne. Al een geluk dat we de fles in een feestelijk zakje hadden gestoken. Uiteraard stond er helemaal nergens onze naam op, maar de jongedame verzekerde ons dat ze onze naam op het geschenk zou schrijven.
We liepen verder en werden zowaar onthaald op rustgevende klassieke muziek, live gebracht door een violiste en een celliste. De tafels waren prachtig versierd met geborduurde tafelkleedjes en bloemstukjes van échte rozen. We feliciteerden uitgebreid de jarige, die er stralend bij liep. Ze kon gerust voor tien jaar jonger doorgaan. Toen ik zag hoe feestelijk al de andere gasten uitgedost waren, kon ik mezelf wel voor het hoofd slaan dat ik uit gemakzucht mijn favoriete havaianas had aangetrokken. Al een geluk dat deze zilverkleurig zijn en afgewerkt met een steentje, zodat ze nog enigszins een feestelijke uitstraling hebben. Wat niet wegneemt dat mijn vriend en ik ons verschrikkelijk underdressed voelden. En dat overkomt mij werkelijk uiterst zelden.
Zo’n schitterend feest dat vraagt natuurlijk om champagne. En alhoewel ik de dag voordien al meer dan genoeg alcohol verzet had, kon ik het niet laten een glaasje (of twee) te drinken. Daarnaast werden we in de watten gelegd met hapjes geïnspireerd op de Engelse high tea. Hét hoogtepunt van het feest moest echter nog komen: de witroze taart in drie verdiepingen, waarvan N de kaarsjes uitblies samen met haar oudste kleinkind. Echt een prachtig moment.
En laten we dan vooral de professionele fotograaf niet vergeten, die zowaar zijn drone bovenhaalde om luchtfoto’s te maken van het feest. Alleszins inspiratie genoeg opgedaan voor mijn eigen zestigste verjaardag (die uiteraard nog veertig jaar in de toekomst ligt). 😉
Oja, er was ook nog een klein akkefietje met een door de wind in brand gevlogen tafelkleedje, maar dat euvel was snel verholpen door oplettende omstaanders die het vuur uittrapten en de emmer water die over het nog smeulende tafelkleed uitgegoten werd door de toesnellende gastheer.
