Deze middag genoot ik in het gezelschap van twee geweldig collega’s van een overheerlijke bento lunchbox in het Brusselse restaurant Samouraï. Ontdekking van de dag: het overheerlijke ijs met warme geglaceerde kastanjes met saké. Het dessert zag er niet uit, maar lekker! Je moet het proeven om het te geloven.
En dan besef ik eens te meer dat ik een geweldige geluksvogel ben.
Dit semester Japans was letterlijk het semester teveel. Het kostte mijn vriend en mezelf steeds meer moeite om ons op te laden voor de wekelijkse lessen. Het nieuwe handboek waar ik veel van verwacht had en dat de leerkracht zo goed vond, viel tegen. Alles wat ook maar een beetje naar structuur en grammatica rook werd zo summier mogelijk verteld en verbannen naar een appendix (I kid you not). Daar waar andere talen in mijn hoofd langzaamaan opgebouwd raken en ik me de structuur eigen maak, leek Japans in het vierde jaar enkel maar warriger te worden en langzaam te desintegreren in mijn hoofd. En ik geloof eigenlijk niet dat Japans een warrige taal is, volgens mij is Japans een supergestructureerde taal. Alleen vielen de puzzelstukjes maar niet op z’n plaats bij mij.
De lessen op zich vielen nog mee, omdat het voor een groot deel herhaling van de vorige jaren was. Al raakte ik moeilijk gewend aan de manier van lesgeven van de leerkracht, die het bijvoorbeeld overbodig vond om de verbetering te geven van mondeling gemaakte oefeningen en vaak tijd verloor door stil te blijven staan bij anekdotes. Maar wat ons definitief deed afhaken, waren de ellenlange woordenlijsten en de kanji die geblokt moesten worden voor het schriftelijk examen. Kanji moet je uiteraard bijhouden in de loop van het jaar, je moet als het ware je spiergeheugen trainen door ze honderden keren op te schrijven, iets waarvoor mij de tijd en (vooral) de goesting ontbrak. En ja, ik heb geprobeerd die kanji in mijn kortetermijngeheugen te pompen, maar dat liet me dit keer in de steek. We hebben het examen nog meegedaan, maar daarna de knoop doorgehakt. Met dit semester sluiten we drieëneenhalf jaar Japans af. Hopelijk leverde drieëneenhalf jaar Japans ons genoeg basiswoordenschat op om de typische toeristische zaken te regelen als we in Japan zijn.
Omdat ik toch een beetje (veel) het gevoel had gefaald te hebben, heb ik dan maar snel de vrijgekomen woensdagavond opgevuld met een gloednieuwe cursus Photoshop. De vaardigheden die ik daar opdoe, zullen alleszins meer gebruikt worden dan die van de Japanse les.
Woensdagmiddag hadden we een lunchdate in Brussel met een medestudent uit de Japanse les die in september op vakantie geweest is in Japan. Ideaal dus om wat tips te krijgen voor onze eigen reis die opeens helemaal niet meer zo veraf is en ons reisschema staat nog niet eens vast (paniek!). Het was de bedoeling om shabushabu te eten in restaurant Kabuki, maar helaas bleek dat je daar op voorhand voor moest reserveren. Doodjammer, want deze vorm van de Japanse keuken had ik nog niet geproefd. Het werd dan maar een gewone Bentolunch, die minder goed smaakte dan de vorige keren dat we er waren.
Na de lunch gingen mijn vriend en kameraad K terug aan het werk en liep ik nog even over de Brusselse kerstmarkt op zoek naar enkele last minute cadeaus. Ik zag veel rommel en prulletjes die ik zelf nooit zou willen krijgen, dus hield ik het bij chocolade en chocoladejenever. Iets lekkers, dat krijgt iedereen graag.
Mijn weekend startte gisteren vroeger dan gewoonlijk met een receptie op het werk. De laatste weken zijn behoorlijk hectisch geweest, dus ik vond dat ik, na twee vergaderingen, om vier uur wel een glaasje schuimwijn verdiend had. En eentje is geentje, dat weet iedereen. 😉
Ik was dus behoorlijk goedgezind toen ik samen met mijn vriend naar Zaventem spoorde. We hadden daar afgesproken met een kameraad die al ettelijke keren in Japan geweest is en net als wij Japans volgt, zij het dat hij een jaartje later begonnen is. Hij had hopen documentatie bij voor onze reis. Nu alleen nog tijd vinden om dat allemaal door te nemen.
We aten noedels bij Nanaban. Echt een aanrader voor mensen die de Japanse keuken (die zoveel meer te bieden heeft dan sushi en sashimi) wat beter willen leren kennen. En nog goedkoop ook. Alleen was het er net iets te fris naar mijn goesting.
Na ons avondmaal spoorden we verder richting Leuven om daar snel wat verkleedkledij uit de kast te halen voor het verrassingsverjaardagsfeest van kameraad-filmfanaat K. Helaas is onze voorraad verkleedkledij nogal aan de beperkte kant. Wat maakte dat ik mijn Apache-outfit van het halloweenfeestje bij Antoon noodgedwongen moest recycleren. Ik ben dus als de last of the Mohicans naar het feestje gegaan (zo’n verentooi is echt multi-interpretabel), terwijl mijn vriend gelukkig nog ergens een t-shirt met Stuntman erop in de kast had liggen.
Op het feest aangekomen, zagen we dat de meeste mensen veel meer moeite in hun outfit gestoken hadden. Volgende keer toch maar een kostuum gaan huren in die winkel in Scherpenheuvel die iedereen ons aanraadt.
We feliciteerden de jarige en hadden een leuke babbel met vrienden L en J. L was verkleed als Superman en J als een retrogirl. Het ging hen geweldig goed af. Ook nog een babbel gehad met de ma van feestvarken K, die zich afvroeg waarom haar zoon de ware nog altijd niet gevonden had. Volgens mij is hij niet echt op zoek. 😉
We bleven niet al te lang, want ik was wat ziek en voelde dat mijn stem het elk moment kon begeven. Bovendien wilde ik een beetje uitgeslapen zijn voor de fotoshoot van de volgende dag.
Gisteren zijn we met de juffrouw en vriendjes van de Japanse les naar een Gagaku concert gaan kijken. Initieel was ik blij dat de helft van de les daardoor zou wegvallen, maar toen ik het snerpende geluid van de instrumenten hoorde, twijfelde ik toch even of ik niet liever kanji had geleerd. 😉
Het begon allemaal een goed half jaar geleden. Na een weekendje Libin werd op een terrasje het idee geopperd om een lan-party te organiseren op ons appartement. Zodoende zaten een goed half jaar later acht gamers in opperste concentratie achter hun laptops om mekaar zo efficiënt mogelijk af te knallen. Omdat gamen nooit echt mijn ding geweest is (al blijf ik een zwak hebben voor tetris), was het al snel duidelijk dat er een alternatieve activiteit voor niet-gamers zou georganiseerd worden. En dus gingen we met een groepje van acht niet-gamers bowlen en poolen. Na jaren niet meer gebowld te hebben, kostte het wat moeite om de bal de juiste lijn te laten volgen, maar door de deskundige uitleg van kameraad L vond ik op het einde de juiste techniek om er zelfs een paar strikes uit te persen (of misschien was het toch gewoon geluk). Poolen was wat minder lang geleden. Het begon redelijk vlotjes en ik potte behoorlijk wat ballen, maar helaas bleef dat niet duren. De competitie op de damestafel eindigde op een ex-aequo, omdat op het laatste niemand de zwarte bal gepot kreeg (zelfs niet in de verkeerde pocket). Na ettelijke pogingen smeten we dan maar de handdoek in de ring.
We eindigden de avond met negenen rond de bakplaat van de Samourai en al liep er daar het één en ander mis met de bediening, we hadden toch een geweldige avond.
Wat een contrast met drie jaren zwoegen en zweten op Russisch en Japans! Zo vlot dat die eerste les ging, ongelooflijk. Alle woordjes makkelijk te verstaan, geen nieuw schrift moeten leren, meteen vertrokken voor een kennismakende babbel in het Spaans en een nieuwsbericht begrijpen bleek ook een fluitje van een cent te zijn. Piece of cake. Alleen opletten dat ik Spaans en Italiaans niet door mekaar begin te mixen, want er durfde al eens een Italiaans woord in mijn zinnen sluipen. En de uitspraak, daar zal ik ook nog wat op moeten oefenen.
PS: Ja, ik weet dat het waanzin is om drie talen te volgen, maar mijn vriend wilde er graag een tweede taal bijnemen (hij volgt geen Russisch) en ik kon hem toch moeilijk Spaans zonder mij laten doen! Het is sowieso het laatste jaar Japans, dus nog even doorbijten.
En willen jullie wel geloven dat ik stiekem blij ben? Het is jammer dat ik het moet zeggen, maar de wekelijkse afspraak met de Japanse taal wordt meer en meer een opgave. Met de juffrouw van Japans heeft het nooit geklikt en met de taal ook niet, om eerlijk te zijn. Ik kan geen beroep doen op mijn taalgevoel om de exotische Japanse constructies onder de knie te krijgen en na drie jaar heb ik nog steeds het gevoel op absoluut beginnersniveau te staan. Frustrerend. Toch doen we dapper verder, want het zou jammer zijn om al die inspanning nu verloren te laten gaan. En als alles volgens plan gaat, staat er in 2011 een reis naar Japan op het programma.
Of beter gezegd, ik vul hem te goed aan. Je zou denken: fantastisch, niet? Helaas geldt dat niet voor een mondeling examen Japans. En nu moeten we van de juffrouw in de les uit elkaar gaan zitten, omdat ik hem een paar keer aangevuld en gecorrigeerd heb tijdens het examen. “Ze kon ze hem op die manier niet goed beoordelen.” Ja, dat had ze dan misschien tijdens het examen moeten zeggen? Doet mij eraan denken dat er ooit een juffrouw Italiaans ongeveer dezelfde opmerking gemaakt heeft. Van haar moesten we ook uit elkaar gaan zitten in de les. Zien of het deze juffrouw wel zal lukken. 😛 Ze moeten niet overdrijven. Het blijft een hobby, he.