huwelijk

Tokyo wedding – 25 augustus 2012

What a beautiful day for a Tokyo wedding! Vijfendertig graden of meer, stralend blauwe hemel en van de hitte zinderende straten. Lang leve de airco!

We ontbeten samen met de toekomstige bruid en bruidegom en gaven na het ontbijt onze cadeaus af. Geen enkele reden om al die flessen bier naar de feestzaal te sleuren in deze temperaturen, als het koppel in de kamer naast je overnacht. We wilden iets typisch Belgisch geven en omdat chocolade afviel vanwege de tropische temperaturen, werd het bier. Gekocht in de tax free in Zaventem en zonder problemen door de security in Moskou geraakt.

We hadden nog een vrije voormiddag voordat het feest begon, dus gingen we samen met kameraad P naar het Meiji shrine. Een plek die veel meer sereniteit en introspectie uitstraalt dan de veel te commerciële Senso-ji tempel. Het prachtige groene park rondom maakt het plaatje compleet.

Het was erg druk in het station vlakbij de tempel en al snel bleek waarom: er was een festival aan de gang, het Super Yosakoi festival, volgens de vele vlaggen die er hingen. Het liep er vol met groepen Japanners in kleurige klederdracht gestoken. In het park waren twee podia opgesteld waar de verschillende groepen na mekaar een choreografie uitvoerden op moderne Japanse muziek met live zang, terwijl één lid van de groep instructies door een microfoon schreeuwde om de choreografie in goed banen te leiden. Een hele belevenis.

We waren er zeker langer gebleven om naar de optredens te kijken, ware het niet dat we ons nog moesten optutten voor het feest. We aten snel een kom met noedels en namen de metro terug naar ons hotel. Een verkwikkende douche later waren we er helemaal klaar voor. Het was ons nog steeds onduidelijk wat exact te verwachten van de ceremonie en het feest, maar we waren wel zo slim om een taxi te nemen naar de feestzaal. Kwestie van niet helemaal bezweet aan te komen voordat het feest goed en wel begonnen was.

We hadden geluk. We wandelden met ons drietjes net over de binnenplaats van de tempel toen het bruidspaar daar rondliep om in vol ornaat foto’s te laten nemen. Het paar zag er prachtig uit. Allebei in kimono gestoken: zij in het wit, met een rare witte hoed (een Tsunokakushi, heeft onze Japanse vriendin ons verteld) die zogezegd haar ‘hoorns’ moest verbergen en hij in het zwart. Ze leken uit een ander tijdperk afkomstig. De professionele fotograaf was zo vriendelijk om een paar fotootjes van ons met het bruidspaar te nemen. Een geweldig aandenken.

Daarna begaven we ons naar de feestzaal. Het feest vond plaats in een groot gebouw vlakbij het shrine waar een tiental huwelijken tegelijkertijd gevierd werden. In elke ruimte liep er wel een bruidspaar rond. Trouwen is duidelijk big business in Japan.

Misschien is dit ook het juiste moment om iets te zeggen over de manier waarop in Japan cadeaus aan het bruidspaar gegeven worden. Iedereen geeft een cadeau in de vorm van geld en het bedrag is voor iedereen gelijk: zo’n 50.000 yen per koppel of 30.000 yen voor een alleenstaande. Het geld wordt gegeven wanneer de gasten bij aankomst geregistreerd worden. Iedereen krijgt vervolgens een cataloog waar je een cadeau voor jezelf uitkiest dat iets meer dan de helft van het geschonken bedrag waard is. Omgerekend naar euro’s zou dit voor ons neerkomen op zo’n 500 euro. Een smak geld. Gelukkig werden we door de bruidegom vrijgesteld van dit systeem.

Ondertussen waren we in een soort wachtzaal terechtgekomen waar we een fruitsapje of een koude thee konden drinken. De westerlingen waren duidelijk in de minderheid, maar we hadden niets anders verwacht. Om half drie werden we naar het shrine geleid. Wij mochten plaatsnemen op de eerste rij aan de kant van de bruidegom. Vervolgens kwam het bruidspaar binnen gevolgd door hun beider ouders. Het bruidspaar nam plaats in het midden van de ruimte met achter zich hun ouders. Daarna begon de ceremonie.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik geen woord verstond van wat er gezegd werd, maar het was heel bijzonder om dit ritueel te kunnen meemaken. A once in a lifetime experience. De rituelen waren anders, maar minder ver verwijderd van een katholiek huwelijk dan ik had verwacht. Zo dronken bruid en bruidegom bijvoorbeeld van hetzelfde kopje sake en sprak de bruidegom een soort huwelijksgeloften uit. Een stresserend moment voor de bruidegom, want alles gebeurde uiteraard in het Japans. Gelukkig fluisterde zijn bruid hem de stukken in die hij moeilijk kon lezen. Opvallend: de bruid werd niet aan het woord gelaten, een kort ‘hai’ van haar kant volstond. Voor mij een illustratie van het diepgewortelde machismo in de Japanse samenleving.

De ceremonie was erg kort en er was geen ruimte voor vrije invulling van het bruidspaar, alles gebeurde volgens de geijkte formules, zoals dit waarschijnlijk al eeuwen vastligt. Na de ceremonie werden we naar een andere zaal gebracht en kon het feest echt beginnen. De bruidegom had ons op voorhand gezegd dat we ons aan een soort receptie konden verwachten, maar Japanners verstaan toch iets anders onder een receptie dan wij.

Wij kwamen terecht in een poepchique zaal waar iedereen een aparte plaats toegewezen kreeg aan ronde tafels. We kregen al een drankje en dan was het wachten op het bruidspaar. De bruid moest namelijk uit haar witte kimono geholpen worden om een ander meer kleurrijk exemplaar aan te trekken. Iedereen zat aan tafel toen dan eindelijk het bruidspaar binnenkwam. Beiden schreden door de zaal langs de tafels zodat iedereen hen goed kon bekijken, om vervolgens plaats te nemen aan een aparte tafel met hun gezicht naar de gasten gericht.

Na een kort welkomstwoord van de bruid en bruidegom, werd de eerste gang opgediend. En na de eerste de tweede en de derde en de vierde en de… Enfin, ik raakte de tel kwijt. De gangen volgende zo snel op elkaar dat ik op een gegeven moment drie gangen achter stond. Ik denk dat we in totaal een tiental gangen kregen. Allemaal kleine hapjes, allemaal even lekker, in totaal meer dan voldoende om een volwaardige maaltijd te vormen.

Tijdens het eten werd door de gastvrouw, verbonden aan de feestlocatie, een soort biografie van het bruidspaar voorgelezen. Zo werd ettelijke keren vermeld wat het beroep was van de bruidegom en hoeveel talen hij wel niet sprak. Een huwelijk met ondertitels, zoals kameraad P het treffend uitdrukte. Stil werd het nooit, want als de ondertitels even uitrustten werden de grootste westerse muzikale plakkers uit de kast gehaald om de romantiek van het moment te benadrukken.

Opvallend: hoewel sake werd aangeboden als drank, dronken al de Japanners bier. Wij, als westerlingen dronken uiteraard sake. :-) Het arme bruidspaar werd geen moment rust gegund, iedereen wou met hen op de foto, terwijl de verschillende gerechten die zich opstapelden op hun tafel, onaangeroerd bleven. In het midden van het feestmaal verliet de bruid opnieuw de zaal, ditmaal begeleid door haar moeder, om een half uur later opnieuw te verschijnen in een witte westerse bruidsjurk met heel veel bling bling (Japanners houden nogal van kitsch).

Daarna werd de taart aangesneden: een wit exemplaar met rode aardbeien, zo perfect gelijk van vorm dat het hele ding wel uit plastic gemaakt leek. Bruid en bruidegom voerden elkaar een stukje van de taart, onder luid gejuich van de aanwezigen en er kon zelfs een zedig kusje op de wang vanaf (Japanners kussen niet in het openbaar).

Ik had wel een beetje medelijden met het echtpaar dat amper de tijd had om te genieten van hun moment, hun eigen gerechten moesten laten koud worden (als ze dat al niet waren) en voortdurend krampachtig moesten blijven glimlachen voor al die foto’s. De bruid moest zich dan ook nog eens de helft van de tijd verkleden. Niet mijn idee van een leuk feestje.

Stipt om 18.00 uur ‘s avonds (!) werd het feest afgesloten. We kregen nog allemaal een klein cadeautje mee naar huis als aandenken en bedankten het bruidspaar en hun ouders voor de heerlijke (up tempo) maaltijd. Daarna werd er nog een kleine fotosessie gehouden in de tuin bij de tempel. Een tuin met een vijver en wie houdt er zich graag op in de buurt van vijvers na zonsondergang? Juist, ja. Het resultaat: een stuk of vijftien kanjers van muggenbeten. En jeuken dat die bulten deden, verschrikkelijk.

Tijdens de fotosessie maakten we kennis met een koppel sympathieke Russen die hun woonplaats in Moskou ingeruild hadden voor Tokyo. Op mijn vraag of ze Rusland niet misten, antwoordden ze volmondig neen. Heel interessante mensen. Allebei waren ze naar Fukushima geweest vlak na de ramp om er te tolken voor nieuwsploegen. Dat betekent dat ze een verhoogde stralingsdosis hebben opgelopen tijdens hun verblijf daar. Nu, de risico’s die ze liepen zijn beperkt, omdat ze niet lang daar zijn geweest. Maar toch.

Met de bruidegom hadden we afgesproken dat we na het feest nog samen iets zouden drinken. Wij (kameraad P, de vader van de bruidegom en zijn vriendin en nog een andere Belg) vormden de voorhoede. We trokken naar Shibuya (even een scary moment toen mijn vriend dacht zijn portefeuille kwijt te zijn, gelukkig bleek het ding gewoon in een ander deel van de rugzak te steken, ik vermeld dit hier omdat ik normaalgezien degene ben die vanalles kwijtspeelt). We vonden een gezellige tafel in een soort Irish pub en dronken een glas op de gezondheid van het bruidspaar.

Even later sloot onze Japanse vriendin M bij ons gezelschap aan. M was speciaal om ons nog eens te zien van haar thuisbasis op een ander eiland helemaal naar Tokyo gereisd. Fantastisch vind ik dat. En eerlijk, het is altijd handig om een native speaker bij de hand te hebben.

Toen het bruidspaar arriveerde, stelde de bruidegom voor om een andere bar op te zoeken. Karaoke kreeg hij niet verkocht aan de aanwezigen. 😉 Het werd The Lock-up, een thema-bar waar je eerst een kronkelige weg met spookhuisachtige taferelen moest passeren om vervolgens in een donkere ruimte terecht te komen die aan een cel deed denken. Niet echt mijn ding. Ik hou meer van stijlvolle gezelligheid.

Het grootste obstakel was dat we gehurkt aan een lange tafel kwamen te zitten met absoluut geen beenruimte. Het kan zijn dat Japanners makkelijk uren op hun knieën zitten, de lange westerlingen in ons gezelschap zuchtten en kreunden. Doordat we aan een lange tafel zaten was het ook absoluut onmogelijk het gesprek aan het andere eind te volgen. Gelukkig waren de Russen aangesloten bij ons gezelschap en had ik een tof gesprek in gebrekkig Russisch met de Russische dame.

De cocktails pasten ook in het thema. Je kon er eentje bestellen met een drijvend oog in of een fluoriserend groene mojito of shots uit proefbuisglaasjes. Beetje flauw allemaal. Geef mij maar een echte cocktail volgens de regels van de kunst. Deze cocktails waren gewoon gemaakt voor het optische effect en smaakten flets

Toen er na een anderhalf uur opeens een sirene minutenlang begon te loeien en iemand met losse flodders kwam schieten in onze kamer, had ik het wel gehad. Enfin, leuk als je van dit soort dingen houdt, niet aan mij besteed.

Trouwfeest

Eens te meer is gebleken dat de feestjes waar je het minste van verwacht, altijd een meevaller zijn. Gisterenavond werden we verwacht op een tuinfeest/huwelijksfeest. Het feest vond plaats in de (niet zo grote) tuin van het koppel. Het koppel zelf was in intieme kring getrouwd in het verbluffend mooie Toscane (aan de foto’s te zien, zelf ben ik er nog nooit geweest). Ik had er niet zoveel zin in. Het weer leende zich niet echt voor een tuinfeest en ik wist dat ik op het feest bijna niemand zou kennen.

Gelukkig hadden bruid en bruidegom tenten en gasbranders voorzien om hun gasten droog te houden. We hadden afgesproken met de enige persoon die we nog kenden om op hetzelfde tijdstip aan te komen. Er was superlekker barbecuevlees van een Turkse slager, massa’s groentjes en Limburgse vlaaien als dessert. De ouders van de bruidegom bleken supertoffe mensen te zijn. En aangezien de vader ook fotografie als hobby had, was er meteen een gemeenschappelijk onderwerp gevonden.

We zijn niet tot de laatste man gebleven, want op den duur begon ik toch koude voeten te krijgen, maar het was gezellig. En de limoncello als afsluiter vormde een perfect tegengewicht voor het druilerige weer.

Een memorabel feestje

Na een prachtige viering, volgde een magistraal feest. Ik vond het ergens wel jammer dat we niet konden meeëten op het zestigsteverjaardagsfeest van mijn nonkel en tante, zeker nadat ik de water in de mond brengende koude schotels had gezien die ze voor de gasten besteld hadden. Maar dit gevoel verdween snel, toen we in het Huis van Mihr onthaald werden op een zalig drankje (een aftreksel van rozenbottel, citroen en suiker aangevuld met cava). Het Huis van Mihr is een heel bijzondere feestlocatie. In tegenstelling tot de meeste locaties, worden de gasten verdeeld over verschillende ruimtes. Elke ruimte heeft zijn eigen unieke stijl waarin je nog elementen van de vroegere vierkantshoeve kan terugvinden. Er werden ons geen plaatsen toegewezen, dus iedereen kon kiezen waar hij of zij wilde zitten. Heel gezellig en gemoedelijk allemaal.

Het eten was overheerlijk. Zo lekker dat ik mezelf een klein beetje te buiten gegaan ben. Die tweede portie groentencurry en dat laatste pannenkoekje van het dessertenbuffet, waren er wat te veel aan. Al heb ik die calorieën er later op de avond weer proberen af te dansen.

De bruid en de bruidegom waren, zoals we dat van hen gewoon zijn, te laat op hun eigen feest, maar niemand die daar om maalde. Hoogstens werden er met een kwinkslag herinneringen opgehaald over de legendarische last minute ingesteldheid van de bruidegom (die keer op de 24-urenloop dat hij bij het startschot nog de code voor het telsysteem zat te compileren). Op het feest hadden we heel veel toffe babbels met sympathieke en interessante mensen uit alle windrichtingen. Het was een atypisch feest, in die zin dat de openingsdans in de schuur een volksdans was en we daarna uitgenodigd werden om samen te boomballen. Er was voor life muziek gezorgd en een instructrice leerde de mensen de danspassen aan. Helaas kon ik mijn vriend niet echt overtuigen om de uitdaging aan te gaan, maar foto’s nemen van de dansende mensen was zeker zo leuk.

Daarna mocht de DJ in een andere ruimte met modernere muziek het volk aan het dansen brengen. Wat hem aardig lukte. Het was zo leuk dat het vier uur was, voordat we er goed en wel erg in hadden. En dat terwijl we ons voorgenomen hadden het niet te laat te maken, wegens erg vermoeid de laatste tijd. Ach, de fijne mensen en de toffe sfeer hebben me alleszins genoeg energie gegeven om dat slaapgebrek te vergeten.

Een muzikaal huwelijk

Altijd fijn, een huwelijksviering waar de bruid en bruidegom hun eigen persoonlijke stempel op drukken,. Deze middag werden we in het pittoreske kader van het Leuvense begijnhof verwacht om de huwelijksinzegening bij te wonen van twee mensen die leven voor muziek. Zij geeft les aan de muziekacademie en hij is in zijn vrije tijd een getalenteerd pianist. Samen leiden ze een koor. De trouwmis was één grote ode aan de muziek. Met een gelegenheidskoortje, een duet tussen bruid en bruidegom, een zelfgeschreven meerstemmige ode van de bruidegom aan de bruid en een afsluitende samenzang van de bruid met het koor. Genieten. En het leuke was dat ook in de kerk zelf meegezongen werd met de liederen.

Straks gaan we hun huwelijk verder vieren, maar eerst nog even over en weer naar Pulderbos om de zestigste verjaardag van mijn oom en tante te vieren. Jammer dat het bij een blitzbezoek zal blijven en dat we niet de ganse avond kunnen meefeesten. De mensen die op het feest aanwezig zullen zijn, heb ik al zeker in geen vijftien jaar meer gezien. Benieuwd of ik veel gezichten zal herkennen.

Zonnige zaterdag

Zaterdag trokken we richting Sint-Truiden voor het huwelijk van vrienden B en M. De massa’s eieren die het bruidspaar en hun familie naar de Clarissen hadden gedragen, hadden duidelijk effect gehad, want de zon was de ganse dag stralend van de partij. De misviering was een beproeving voor mijn geduld, wat wil je ook als én een katholieke priester én een protestantse dominee hun ding moeten doen. Waar de homilie van de priester nog meeviel en zoals dat de gewoonte is de nodige verwijzingen naar het bruidspaar bevatte, bestond die van de dominee uit een exegese van de bijbeltekst die net was voorgelezen. It was horrifying. Gelukkig had ik mijn fototoestel bij zodat ik ondertussen wat foto’s kon nemen van de bruidsmeisjes.

Na de ellenlange viering, scheen de zon gelukkig nog altijd. Omdat het feest pas om half zeven begon en mijn vriend en ik toch al een hongertje voelden opkomen, zochten we een plaatsje op een terrasje van de Sint-Truidense Grote Markt. Dat bleek lastiger dan gedacht, want het mooie weer had duidelijk veel terrasjesliefhebbers naar Sint-Truiden gelokt. Gelukkig vond mijn vriend na even zoeken een plekje op het terras van eetcafé Bacchus. Ik bestelde pannenkoeken met appeltjes en mijn vriend een omelet. Over de kwaliteit van het eten kan ik kort zijn. Dit moeten voorwaar de allerslechtste pannenkoeken zijn die ik in heel mijn leven gegeten heb. Vermoedelijk opgewarmd in de microgolfoven, waardoor ze verschrikkelijk taai waren en de appeltjes bestonden uit drie kleine schijfjes appel die niet eens opgebakken waren. Dat je zoiets je klanten durft voorschotelen, het is een echte schande. Eetcafé Bacchus, u blijft er beter weg als u iets wil eten.

Ondertussen was ik bij de toeristische dienst een kaart gaan halen om een bloesemwandeling te doen. Twee euro, kostten ons deze drie velletjes papier. Lichtelijk overdreven vond ik dat, maar soit, ze hebben gelijk dat ze de troeven van hun streek optimaal exploiteren. De wandeling stelde alleszins niet teleur. Prachtige vergezichten, mooie holle wegen. Op sommige momenten waanden we ons alleen op de wereld. De kerselaars stonden in volle bloei, de perenbomen stonden vol knoppen die op barsten stonden, maar om hun bloesems te kunnen bewonderen was het nog net iets te vroeg. We lieten het niet aan ons hart komen en genoten van de wandeling. Al vermoed ik dat andere wandelaars ons maar een vreemd stel gevonden zullen hebben: mijn vriend in het pak en met zijn nette schoenen en ik met mijn kleedje met diepe decolleté en flipflops (ik zag het niet zitten om met mijn hoge hakken door de velden te banjeren).

Na de wandeling van vijf kilometer was het tijd om richting feestzaal te trekken. Ik deed mijn andere schoenen aan en was er helemaal klaar voor. Naar goeie traditie was er veel te veel eten, puilde het dessertenbuffet uit en werd er uitbundig gedanst. We zaten aan tafel met de meisjes die ik tijdens de vrijgezellen had leren kennen en de gesprekken waren zeer gemoedelijk. Hoogtepunten van de avond: mijn gesprekje over camera’s en lenzen met de fotograaf die het bruidspaar had ingehuurd, de prachtig ingestudeerde openingsdans van het bruidspaar, de slideshow van de foto’s van de vrijgezellen die iedereen heel leuk vond en de overheerlijke gevulde parelhoen, die ik helaas niet op kreeg.

Rond drie uur ‘s nachts was onze pijp echter uit. We grepen al ons materiaal bijeen (een laptop, een netbook, de rugzak met mijn fototoestel en lenzen in, de projector en al onze verlengkabels) en trokken richting Hotel Stayen, een dikke tien minuutjes stappen van de feestzaal.

Statistiek

Met al die huwelijken in onze vriendenkring was het statistisch gezien bijna een zekerheid. Vroeg of laat zou iemand de twijfelachtige eer hebben om de spits af te bijten en als eerste een echtscheiding in gang te zetten. De mededeling dat het net koppel X was dat uit elkaar ging, kwam niet helemaal onverwacht. Toch blijft het een spijtige zaak. Gelukkig zijn ze zonder veel drama als vrienden uit mekaar gegaan. Ik wens hen beide het allerbeste toe.

Een Pools huwelijk

Eerlijk, ik was vrijdag met weinig verwachtingen naar Kraków vertrokken. En dan bedoel ik niet vanwege de stad. Acht jaar geleden bezocht ik Kraków voor de eerste keer en het was meteen grote liefde (en neen, dat kwam niet enkel door de massaal geconsumeerde wodka). Ik keek er vanzelfsprekend ontzettend naar uit om mijn enthousiasme voor deze stad met mijn vriend te delen, die er nog nooit was geweest. Neen, het was het huwelijksfeest zelf, waarbij ik me niet veel kon voorstellen. In mijn verbeelding zag ik ons al stierlijk verveeld aan tafel zitten tussen een hoop Polen die enkel Pools spraken. De opzet van het feest bleef tot het laatste moment wat onduidelijk. En ik had niet veel vertrouwen in een feest waarvoor ik, hoe origineel ook, enkel via Facebook was uitgenodigd.

Ik en mijn verbeelding sloegen de bal echter volkomen mis. De kerkelijke plechtigheid was volledig in het Pools en alhoewel Pools wel wat gelijkenissen vertoont met Russisch snapte ik er de ballen van.  Gelukkig duurde de viering niet zo lang. Iets wat me voor het katholieke Polen erg verbaasde. Achteraf hoorde ik dat de bruid enkel gedoopt was en daarbuiten geen andere sacramenten meer ontvangen had.  Of de viering daarom korter was, dat weet ik niet, maar de trouwgeloften weken daardoor wel af van de norm. Het bruidspaar had zelfs speciaal toestemming moeten vragen aan de bisschop om te mogen huwen voor de kerk.

Na de mis werd aan de ingang van de kerk duchtig gekust en gefeliciteerd. (Twee kussen in plaats van drie, hoe vaak ik dat niet mis gedaan heb. Heel stom gezicht. Hangt je derde kus daar ergens in de lucht te zweven.) Daarna trokken we met de familie en de getuigen naar het restaurant waar we zouden eten. Op straat begonnen mensen spontaan ‘Stola, stola’ te zingen, een lied dat ‘Moge jullie honderd jaar worden’  betekent.  Onze groep bestond uit zo’n veertig personen, voornamelijk familie. Mijn vriend, ikzelf, de Italiaanse collega van mijn vriend en een Waalse vriendin van de bruidegom waren de enige buitenlanders. Al gauw babbelden we onder mekaar een gezellige mix van Frans, Italiaans en Engels, waarbij Engels duidelijk de bovenhand haalde.

In het restaurant aangekomen, bleek dat men ons aan de eretafel neergezet had, bij de bruid en bruidegom. Dit had ik niet verwacht, vooral niet omdat ik de bruid en bruidegom in heel mijn leven nog maar vijf minuten gezien had. We voelden ons vereerd, maar ook een beetje gegeneerd. Blijkbaar was het feit dat we helemaal uit het buitenland gekomen waren voldoende om ons als bevoorrechte gasten te behandelen. Verder waren er enkel familieleden en een beperkt aantal vrienden.

Het eten was heerlijk, maar zwaar, zoals het Pools eten betaamt. Het voorgerecht bestond uit varkensvlees in aspic, daarna kregen we Hongaarse goulash geserveerd in een brood. Heerlijk! Het hoofdgerecht was supermalse eend met krieken, gebakken patatjes en bietenpuree. Daarna volgde er nog een ijsje dat ik met veel moeite binnengewerkt kreeg. De veel te zware schuimtaart met een soort crème au beurre (waar ik sowieso al niet dol op ben) liet ik na een paar minihapjes liggen. Vanaf het voorgerecht werden, zoals verwacht, de flessen wodka op tafel gezet en er werd menig toost uitgebracht op de bruid en de bruidegom en het leven in het algemeen. De fles was nog niet leeg of er stond er al een nieuwe op tafel.

Bij ons aan tafel zaten ook de beide getuigen. Met de getuige van de bruid (die ontzettend hard op Lady Gaga leek) klikte het meteen. Haar Engels was heel vlot en ze was een beetje prettig gestoord. Al snel was er een wedstrijdje wodka drinken tussen haar en de Italiaan aan de gang. De uitslag bleef die avond onbeslist, maar ik weet dat de dag nadien de getuige van de bruid paddenstoelen is gaan plukken en de Italiaan tot vier uur ‘s namiddags in bed is blijven liggen. 😉 De gesprekken met de getuige van de bruidegom en zijn vriendin gingen iets stroever, omdat hun Engels wat slechter was, maar ook zij bleken heel toffe mensen te zijn.

Later op de avond, voegden zich nog andere gasten bij aan onze tafel, die duidelijk de tofste tafel van allemaal was. Onze nieuwe disgenoten bleken geen Engels te kunnen, maar wel Duits. Het leek bij momenten de toren van Babel wel. 😉 Al moet gezegd dat er niets boven wodka gaat om de tongen losser te maken.

Uiteraard sloten we als eregasten het feest af met een laatste glas honinglikeur (krupnik). We kregen allemaal een plantje mee als aandenken en besloten een bar op te zoeken om verder te feesten. Ons gezelschap was ondertussen geslonken tot zeven personen. In de bar sloeg bij mij de vermoeidheid echter toe en rond een uur of twee hielden we het voor bekeken. We wilden immers zaterdag nog wat van de stad zien en zaterdagavond stond er een tweede feestje op het programma, waarover later meer.

Een weekendje Noord-Italië

Man, man, man, de superlatieven ontbreken mij. Het was een weekend waarop werkelijk alles meezat. We waren ruimschoots op tijd voor onze vlucht (mijn vriend wil om de één of andere reden altijd drie uur op voorhand op de luchthaven zijn of hij wordt doodnerveus, hij denkt ook altijd dat de treinen gaan staken als we naar de luchthaven moeten). Genoeg tijd om ons op ons gemak neer te vlijen in een zetel in een wijnbar en van een zalig glas rode wijn te genieten. Heel relax.

De vlucht zelf verliep vlot. We landden perfect op tijd. Bij de bagageband troffen we een ander met de bruid bevriend koppel, die dezelfde vlucht als wij genomen hadden. De taxi die de toekomstige bruid voor ons geregeld had, stond ons na de douane volgens afspraak op te wachten. Piece of cake. Na een donkere rit van een half uurtje, werden we afgezet in ons hotel. Omdat het zo donker was, konden we het meer waaraan het hotel lag niet zien of zelfs maar vermoeden. De kamer was groot en luxueus en we kropen snel in bed. Een goede nachtrust is belangrijk als je een dag feesten voor de boeg hebt.

‘s Ochtends stonden we op en werden we meteen overdonderd door het prachtige uitzicht op het meer vanaf ons balkon. Magnifiek. Aan het ontbijt troffen we de familie van de bruid die met een stuk of twintig vanuit België waren overgekomen. Het was een bont gezelschap. De jongste van de bende was zeven maanden, de oudste (de bomma) was 97. Zévenennegentig, jullie lezen het goed. Een krasse dame. We werden vriendelijk onthaald en meteen opgenomen in het gezelschap. Ik voelde me zowaar een beetje familie.

Na het ontbijt verscheen de bruid om zich te laten kleden en schminken in het hotel. Het haar van vriendin F was veel langer dan ik mij herinnerde, maar voor de rest was ze niks veranderd. De zon scheen, ondanks de door BBC weather voorspelde rainshowers (BBC weather, geloof er niks van), en iedereen keek uit naar de Italiaanse trouwmis en het feest achteraf. Een grote witte bus kwam heel het gezelschap ophalen aan het hotel en we trokken naar het kerkje van de parochie San Carlo di Cazzago Brabbia.

Het kerkje was een schattig roze geval, met een charmante toren en fotogenieke trappen ervoor. De trappen waren bezaaid met Italiaanse familie van de bruidegom en vrienden van het koppel. Er werd gekakeld dat het een lieve lust was. En natuurlijk deed er zich menige Babylonische spraakverwarring voor tussen de familie van de bruid en die van de bruidegom die geen van beide elkaars taal beheersten.

De mis duurde een beetje te lang naar mijn goesting. Maar het viel wel op hoe gelovig Italianen nog zijn. De liturgische gebeden worden vol overgave meegebeden en iedereen zingt mee. Aan de kant van de bruid werd er hier en daar een beetje gemurmeld, maar dat kan ook aan het feit gelegen hebben dat de ganse viering in het Italiaans was. Nuja, niet de ganse viering, sommige lezers lazen een stuk in het Nederlands en de bruidegom sprak zijn trouwgeloften zowel in het Italiaans als in het Nederlands uit. Hij moet daar weken op het geoefend hebben, want zijn Nederlands is voor de rest onbestaande. Ontroerendste moment: de bruid de half wenend haar trouwgeloften voorlas. Ik vermoed dat ze het ook nog in het Nederlands wilde doen, maar de emotie werd haar te veel. En de kerk snikte mee, natuurlijk,

Na de viering werden er tonnen rijst naar het koppel gegooid, ondanks het uitdrukkelijke verbod van de priester. Het duurde even voordat we bruid en bruidegom te zien kregen, want ze dienden nog samen met de getuigen het trouwregister te tekenen. In Italië zijn de burgerlijke en de kerkelijke trouw geïntegreerd in één en dezelfde viering. Een beetje vreemd, want midden in de mis wordt er opeens een stuk uit het burgerlijk wetboek voorgelezen. Terwijl we op de bruid en bruidegom wachtten, werden er duchtig bellen geblazen door jong en oud.

F en H straalden toen ze eindelijk na het afhandelen van alle formaliteiten op de trappen verschenen. La mamma deelde suikerbonen uit (da’s een traditie in Italië) en er werd duchtig gekust en “Auguri!” geroepen. Ondertussen was de zon op volle sterkte en was het kwik tot zeker 28 graden opgelopen. Ik zweette ervan. Gelukkig had ik een reservekleedje aangetrokken en zou ik na onze terugkomst in het hotel van outfit wisselen. Mijn feestoutfit bleek immers niet geschikt om in de mis te dragen. Blote schouders zijn namelijk niet toegelaten in Italiaanse kerken en tja, ik had een strapless kleedje.

Terug in het hotel ging het feest van start met een feestelijke receptie aan het zwembad. Het had een scène uit het film kunnen zijn, zoals we daar stonden met een glaasje prosecco in de hand aan de rand van het zwembad met uitzicht op het prachtige Lago Maggiore. En toen begon de eetmarathon. We zaten maar liefst vijf uur aan tafel om acht gangen te verorberen (de aperitief niet meegerekend). Ik heb meestal een gezonde eetlust, maar dit was toch een beetje van het goeie te veel. Maar de Italiaanse traditie vraagt dat er veel gegeten wordt op een feest en dat deden we dus. Al liet ik wijselijk het één en ander liggen.

We hadden erg veel geluk met het gezelschap aan onze tafel. Totale onbekenden voor ons, maar het klikte meteen. De helft van het gezelschap bleek trouwens uit mijn geboortestreek afkomstig. En één van onze disgenoten had zelfs in dezelfde middelbare school gezeten. Hij herinnerde zich mij nog, helaas moest ik bekennen dat dit omgekeerd niet het geval was. Echt niet. Onze disgenoten waren een vriendenkliek die mekaar al van de unief kenden en ze wisten de nodige straffe verhalen te vertellen.

We aten, we dronken en de avond viel. Als digestief dronken we amaretto en limoncello en nog iets waarvan ik de naam vergeten ben. Daarna werd het tijd om de dansvloer onveilig te maken. Dit was het niet-traditionele stuk van het trouwfeest, want Italianen gaan normaalgezien na de koffie en de digestief naar huis. Wij hadden echter geen haast en dansten verder tot middernacht. De dj was een prutser, maar al de alcohol zorgde ervoor dat iedereen in goeie stemming bleef. Al was het erg vervelend dat er op een gegeven moment nergens meer een glaasje water te verkrijgen viel. Dorst! Gelukkig was er nog de minibar op de slaapkamer.

Om middernacht werd de muziek stilgezet. We kregen allemaal een cadeautje mee (Italiaanse koekjes) en nog wat suikerbonen en het feest was ten einde.

Wat wij aten:

  • Aperitief van het huis met buffet van hapjes
  • Carpaccio van rundsvlees met zwarte olijven en pijnboompitten, parmaham met groentetaartje, rolletje van courgette gevuld met ricotta en rode peper
  • Pasta van het huis gevuld met aubergine in een sausje van verse tomaten en basilicum
  • Risotto met eekhoorntjesbrood
  • Baarsfilet in auberginerolletje in de oven op een bedje van kerstomaten en olijven met pomme duchesse
  • Limoensorbet
  • Rundsfilet met drie pepers en een tuintje van groenten
  • Mandje van warme bosvruchten met roomijs (maal twee voor mij, want ik heb die van mijn vriend ook opgegeten)
  • Bruidstaart millefoglie
  • Caffè (die ik gelaten heb voor wat het was)

Merendree

Nog niet zo lang geleden wist ik niet eens dat dit gehucht bestond. Maar dat heeft ons niet tegengehouden om er vannacht een fantastisch feestje te bouwen! Bedankt Joke en Vincent, jullie zijn een prachtig paar. Geniet van jullie huwelijksreis naar Mexico!

PS: De situatie met de oudere heer die mij herhaaldelijk kwam verzekeren dat ik “toch zo’n mooie vrouw was”, was eerst charmant, daarna een beetje genant.

Trouwpartij – the day after

Dit weekend stond volledig in het teken van het huwelijk van de zus van mijn vriend. Verliefd,  huis gekocht, verloofd, zwanger en getrouwd en dat allemaal in minder dan één jaar tijd, er zullen er niet veel zijn die het haar nadoen. En ze is er zelfs in geslaagd een hele toffe gast aan de haak geslagen te hebben. Het zusje van mijn vriend heeft niet altijd veel geluk in de liefde gehad, maar ik denk dat ze deze keer de jackpot gewonnen heeft.

Op voorhand had ik een beetje schrik voor het weer. Gelukkig bleef het gisteren droog. Het was frisjes, maar doenbaar. Mijn zware verkoudheid speelde me nog parten, maar het snot liep niet meer continu uit mijn neus en mijn stem was ook aan de beterhand. Het voorlezen in de mis ging vlotjes, al had ik bij het verlaten van het spreekgestoelte even een Marilyn Monroe-moment. Wie zet er nu ook een verwarmingsrooster vlak achter het spreekgestoelte! Enfin, er heb toch een glimlach op de gezichten van de aanwezigen kunnen toveren. 😉

‘s Avonds mochten de gasten van de eretafel in eetzaal De Vlier kennismaken met een gloednieuw concept: peronta, iets met draaiende pruttelpottekes op een vuurtje. Leuk én lekker, alleen was het veel te veel. Onverwacht bleek er bij dit concept ook nog een bijzonder calorierijk dessert te horen, waardoor ik echt geen plekje meer overhad om te proeven van het prachtige dessertenbuffet tijdens het avondfeest. Ter compensatie heb ik er dan maar heel veel foto’s van genomen. (Zo’n 650 in totaal, niet enkel van het dessertenbuffet, natuurlijk.)

Na een kleine ik-ben-moe-en-ik-heb-zeer-aan-mijn-voeten-dip en een welgekomen schoenenwissel stegen mijn energielevels weer en moest de dansvloer eraan geloven. Waarschuwing: te veel headbanging veroorzaakt spierpijn de dag nadien.

Mijn vriend en ik sloten het feest af (trouwfeesten duren tegenwoordig zelden langer dan half vier ‘s nachts) en pikten nog enkele decoratieve ballonnen mee om ons appartementje op te fleuren. Gelukkig mochten we blijven slapen bij de schoonfamilie, want geen van beiden had nog zin om het hele eind naar Leuven terug te rijden.

Blooper van de dag: de bruidegom vergat tijdens de fotoshoot de sleutels van de bruidsmobiel in de wagen. Gelukkig bleken de opgetrommelde professionals niet veel problemen te hebben om het slot zonder sleutel te openen. Tijdens het wachten op hulp dook het bruidskoppel samen met de fotograaf een donkere kroeg in om aldaar op kosten van de fotograaf (geld ook in de wagen) iets te drinken. Ik kon alvast smakelijk lachen met het verhaal. De bruidegom op het moment zelf, iets minder.