The day after

Toegeven, echt fris voelde ik me niet toen ik zaterdagvoormiddag uit bed rolde. Gelukkig had mijn schoonzus goed geslapen en de rest van de nacht nergens meer last van gehad. Mijn broer ging naar de bakker en de express GB zodat we gezellig samen konden ontbijten (met de verhuis in het vooruitzicht had ik niets anders dan drank en yoghurt in huis).

Terwijl wij aan het ontbijten waren, arriveerde mijn vriend, die dezelfde ochtend met het vliegtuig vanuit Genève naar Brussel gevlogen was. Net op tijd om een pistolet mee te eten en kennis te nemen van de heroïsche verhalen over het feestje de dag voordien. Na het ontbijt namen we afscheid van mijn broer en zijn vriendin en begonnen we met het inpakken van onze spullen en het kuisen van ons appartement.

Rond half twee zouden immers de eerste geïnteresseerde huurders langskomen om ons appartement te bezichtigen. We konden hen wel niet zelf rondleiden, want op datzelfde moment werd ik in het CLT verwacht voor het in ontvangst nemen van mijn certificaat en een kleine receptie (niet dat ik op dat moment echt stond te springen om alcohol). Op het moment dat mijn vriend en ik vertrokken, stond de makelaar reeds buiten op de stoep te wachten om de potentiële huurders rond te leiden.

Tot mijn grote tevredenheid stond er ‘grootste onderscheiding’ op mijn certificaat. Als dat niet mooi is om aan mijn CV toe te voegen, dan weet ik het ook niet meer… We dronken nog een glaasje samen met de leerkracht en de andere leerlingen, namen afscheid en wensten iedereen een fijn leven toe. De kans dat deze mensen ooit nog mijn pad zullen kruisen, acht ik niet groot. Maar je weet nooit natuurlijk, ik ben in het verleden al op de gekste plekken bekenden tegen het lijf gelopen.

Après-examen feestje

Vrijdag was de laatste dag dat ik nog vrienden kon ontvangen op ons appartementje in Leuven. Omdat ik in de namiddag examen Frans had (mondeling en schriftelijk), had ik wel zin in een klein feestje ‘s avonds. De respons op mijn facebook-oproep was echter nogal mager. Veel van onze vrienden zijn momenteel al met vakantie en als je kinderen hebt, is het natuurlijk niet zo evident om je last minute ‘s avonds vrij te maken.

Maar niet getreurd, mijn lieve schoonzusje had wel zin om ‘s avonds iets te komen eten en drinken. Yep, u raadt het, alweer afhaalfood. Ditmaal werd het Thais. Omdat mijn broer de late had, zou hij pas later aansluiten. Een andere vriend had ook nog toegezegd om even binnen te wippen in de late uurtjes.

Zo hadden mijn schoonzus en ik de ganse avond voor ons alleen. Ideaal om wat bij te praten. En een flesje wijn te kraken. 😉 De eerste fles Chardonnay die ik opende was een schot in de roos, helaas viel de tweede fles (nochtans ook een Chardonnay) zwaar tegen. De wijn rook al wat vreemd en de smaak die daarop volgde, viel eerder als zurig te omschrijven. Na wat twijfelen, besloten we de fles in zijn geheel door de gootsteen te kappen. Ik ben te oud om nog slechte wijn te drinken. 😉

De uren vlogen voorbij en toen mijn broer aanbelde, waren we al goed aangeschoten. Zo rond 23u kreeg ik een bericht van onze kameraad of we nog wakker waren en of hij nog welkom was. Uiteraard! Het feestje was nog maar pas goed begonnen! ‘t Was allemaal superleuk tot de maag van mijn vriendin besloot dat haar alcohollimiet bereikt was en zij zich noodgedwongen moest neervlijen naast mijn (gelukkig) pas opgeblonken wc-pot. Meteen werden de noodtroepen ingeschakeld en offerde onze kameraad zich op om naar de nachtwinkel om wat cola te gaan, terwijl mijn broer zich om zijn ietwat misselijke vriendin bekommerde. Na de cola-heldendaad nam ik afscheid van onze kameraad en kon ik me verder bezig houden met het troosten van mijn schoonzus. 😉

Niet bepaald de manier waarop ik me voorgesteld had dat mijn feestje zou eindigen, maar alleszins wel een memorabele afsluiter. 😉 Omdat het geen goed idee leek om met mijn schoonzus nog helemaal naar huis te rijden in deze toestand, bood ik mijn broer en zijn vriendin aan om te blijven slapen. Een klein bezoekje aan de nachtwinkel later om wat tandenborstels te kopen, konden we allemaal in bed kruipen. Ondertussen was het klokslag vier uur. Een goed uur om een feestje af te sluiten!

Petit déjeuner

Wat is de beste voorbereiding voor een namiddag mondeling en schriftelijk examen Frans? Zonder twijfel een gezellig en ontspannen ontbijt samen met de klasgenootjes, ter afsluiting van een superleuke veertiendaagse. Naar goede gewoonte was er veel te veel eten. Dat krijg je als iedereen iets meeneemt, natuurlijk. Ik genoot vooral van het heerlijke notenbrood in combinatie met de Franse kazen. De zelfgemaakte brownies waren het perfecte dessert.

Als bedankje hadden we voor de juffrouw een paar cadeautjes voorzien. Ik had pralines gehaald bij de beste chocolatier van heel de wereld en met de rest van het bijeengehaalde bedrag kocht ik vrijdagochtend een prachtig boeket bloemen op de markt. Maar hét topcadeau was toch wel de prachtige karikatuur van Marín. Onze leerkracht was erg onder de indruk van dit schitterend werkstuk en zei het portret zeker te zullen meenemen naar haar thuisbasis in Barcelona. Oprecht waar, ik heb al veel goede leerkrachten gehad aan het CLT, maar deze dame was fenomenaal. Bijzonder goed voorbereide lessen en haar enthousiasme werkte zo aanstekelijk dat je niet anders kon dan meezingen met alweer een Franse chanson. Heerlijk!

Cartoon

C’était vraiment chouette.

Président Drumpf

Un nanti a trouvé sa route dans la Maison Blanche.
Son adversaire est tombée sur un manche.
Maintenant, il sert la main avec pas mal de confidence.
Conquérir des femmes est une vraie évidence.

Le républicain est très entreprenant.
Il va construire un gros mur sans d’argent.
Il a le courage de réduire la sécurité sociale.
Retirer des accords, c’est son cheval.

Refrain:
Etrange bonhomme, président des Etats-Unis,
Fils à papa qui croit pas en la démocratie,
Star de la télé-réalité,
Marié trois fois, qui connaît que l’amour de soi.

Cent quarante caractères pour exprimer
Ses politiques les plus estimés,
Véritable poésie du bout des doigts,
Tout l’monde fasciné par sa brièveté.

Expert des relations extérieures,
Putin et lui, alliés pour la vie,
Le paix au Moyen-Orient juste au coin d’la rue,
Le terrorisme va bientôt être combattu.

Refrain:
Etrange bonhomme, président des Etats-Unis,
Fils à papa qui croit pas en la démocratie,
Star de la télé-réalité,
Marié trois fois, qui connaît que l’amour de soi.

L’Arnacoeur

Ja, die zomercursus Frans blijkt echt een schot in de roos te zijn. Heb me de voorbije twee en een halve week al ontzettend goed geamuseerd met mijn klasgenootjes. Naast de boeiende discussies over het glazen plafond en de plaats van de vrouw in de maatschappij (I know, mijn stokpaardje), hebben we presentaties gegeven, radiospots opgenomen en heb ik al twee keer de slappe lach gehad. Het feit dat ik de voorbije nachten een paar keer in het Frans gedroomd heb, is ook een goed teken.

Toen de gelegenheid zich voordeed om na de lesuren nog een streepje Franse cultuur in de vorm van een romantische komedie mee te pikken, schreef ik me bijgevolg meteen in. Gewapend met een zakje (gratis) popcorn zocht ik me een plekje op de comfortabele (not) houten zitbanken van het Van Den Heuvelinstituut. Helemaal klaar voor L’Arnacoeur met in de hoofdrollen Romain Duris en Vanessa Paradis.

IMG_4998[1]

Nu moet ik eerlijk toegeven dat romantische komedies over het algemeen niet aan mij besteed zijn. Maar goed, in het genre valt L’Arnacoeur best nog wel te pruimen. De premisse van het verhaal is origineel genoeg: de hoofdrolspeler is professioneel relatiebreker en een kei in zijn vak. Toch kan je hem niet zomaar voor eender welk klusje inhuren, enkel als de vrouw ongelukkig in haar relatie is, maat dit zelf nog niet doorheeft, gaat hij aan de slag.

Uiteraard komt er dan een moment waarop de Echte Liefde in het spel komt, enfin ja, de rest kunnen jullie wel raden, zeker? Dat deze film een happy end heeft, mag dus geen verrassing zijn. Vooral naar het einde toe, had ik wat moeite om mijn suspension of disbelieve vol te houden en heb ik een paar keer mijn wenkbrauwen opgetrokken. En ja, er zitten gaten in het plot, maar over het algemeen was dit een ontspannende film, waarin vooral het spetterende acteursspel opviel. De mannelijke hoofdrolspeler was op dat vlak de absolute uitblinker, wat een energie en een uitstraling!

Mét applaus voor het recreëren van die éne Dirty Dancing scène.

Savez-vous deviner qui je suis?

Bon, pour vous dire la vérité, ma vie n’est pas très intéressante. ça m’embête que je n’aie pas l’occasion de voir plus du monde. Mais bon, je suis quand-même convaincu que la famille où j’habite apprécie mon travail. Ils me consultent surtout quand ils ont soif ou faim.

Je connais la boisson favorite de toute la famille! Parfois je me sens un peu vide, mais heureusement ce sentiment passe vite. L’été est ma saison préférée, parceque je peux offrir des rafraîchissements à tout le monde.

Pendant tout l’année j’assure la qualité de la nourriture de la famille et en échange la famille me nettoye deux fois par an. Je trouve ça très gentil!

Uitstapje naar Luik met de Franse les

Deze zaterdag stond er een (niet verplichte) uitstap naar Luik op het programma. Aangezien ik deze twee weken zomercursus wil gebruiken om mijn Frans zo snel mogelijk terug op een aanvaardbaar niveau te krijgen, kon ik deze uitstap moeilijk aan mij laten voorbij gaan. Daarnaast was het al geleden van het middelbaar dat ik Luik nog eens bezocht. Al dan niet gewilde uitstapjes naar Liège-Guillemins buiten beschouwing gelaten. In mijn hoofd zweefde nog ergens een vaag beeld van een stad aan een stroom, een zeer mooie doopvont, smalle straatjes en heel veel trappen.

Dat beeld bleek nog min of meer accuraat te zijn, al moet ik zeggen dat het beeld in mijn hoofd veel grauwer was dan de realiteit. Ik vermoed dat er de voorbije jaren heel wat investeringen gedaan zijn om van Luik een aangenamere plek te maken. Ik was alleszins aangenaam verrast.

Na een busrit van ongeveer een uur, waarin ik gezellig babbelde met een klasgenootje, stond eerst een wandeling met gids op het programma. De gids nam ons mee op een boeiende en gevarieerde tocht door Luik en mixte geschiedenis met archeologie en andere fijne weetjes. De gids deed extra moeite om zo duidelijk en verstaanbaar mogelijk te praten, waardoor het voor mij soms een beetje te traag ging. Maar in onze groep zaten ook leerlingen van een lager niveau, dus fijn dat iedereen kon volgen.

‘s Middags gingen we lunchen bij A Pilori. Niet echt om over naar huis te schrijven, maar wat kan een mens verwachten voor de prijs van 15 euro (inclusief een glas warme witte wijn)? Hoe ouder ik word, hoe meer de combinatie van pasta en room mij trouwens begint tegen te steken.

IMG_4970[1]

Na de lunch splitste onze groep op. Eén groep zou een bezoek brengen aan de Curtius brouwerij, een tweede groep zou een korte wandeling maken en de echt stoere mensen zouden een lange wandeling maken. Drie keer raden tot welke groep ik behoorde. 😉

Die lange wandeling bleek trouwens helemaal niet zo lang te zijn. Het moeilijkste gedeelte was de beklimming van trappen van de Montagne de Bueren in het begin, daarna kwamen we (met wat verloren lopen, onze gids kon niet zo goed kaart lezen) terecht in een bijzonder verrassend stukje Luik: Favechamps, een stukje platteland in de stad, met een boomgaard en grazende koeien. Echt heel bijzonder.

Twintig minuten voor vier waren we terug op de plek van afspraak. Aangezien de bus die ons terug zou brengen naar Leuven pas om vier uur vertrok, hadden we nog net genoeg tijd om in een galerie vlakbij een Australian Ice Cream te gaan kopen en op te smikkelen. Een smakelijk einde van een fijne dag.

Tijdens de busrit naar huis zag ik veel knikkebollende hoofden, maar zelf voelde ik me verrassend fit en wakker. De herontdekking van Luik had me duidelijk wat extra energie gegeven.

Nationale Feestdag

Jaja, zelfs op de Belgische Nationale Feestdag, gaan de zomercursuslessen aan het CLT gewoon door. Niet dat ik dat erg vond, want veel affiniteit met België heb ik toch niet en de cursus Frans bevalt me bijzonder goed. Omdat één van onze medestudenten (een Spaanse die net de middelbare school achter de rug had) voor het eerst in België was en nog nooit Belgische frietjes gegeten had, besloten we tijdens de middagpauze ter gelegenheid van de Belgische Nationale Feestdag frietjes te gaan eten. Niet dat ik zo dol ben op frietjes van ‘t frituur, maar enfin, onze frietcultuur is wel immaterieel erfgoed, he!

Helaas, blijkt dat op de Belgische Feestdag verrassend veel frietkoten gesloten zijn. Ook frituristen hebben recht op een vaderlandslievend dagje vrijaf. En om nu frieten te gaan eten bij een kebabzaak, dat is er toch ook wat over. We stonden wat besluiteloos te draaien op het kruispunt van de Muntstraat en de Naamsestraat toen iemand voorstelde om naar de Domus te gaan. Op zich een goed idee, de Domus serveert typisch Belgische brasseriekeuken én ze serveren zelfgebrouwen bier op hun mooie binnenkoer. Behoorlijk Belgisch als je het mij vraagt.

Het onthaal bij de Domus was echter allesbehalve hartelijk. De ober trok een lelijk gezicht toen we vroegen of we wat tafels bij elkaar mochten schuiven voor onze groep van een tiental personen. Of we gereserveerd hadden? Uiteraard hadden we dat niet. De ober zuchtte eens diep en legde uit dat zulk een verzoek onmogelijk kon ingewilligd worden. Ik had geen zin om een scène te maken, ik kan me voorstellen dat dit lastig voor hen zijn tijdens een drukke lunch, maar ik stoorde me wel aan de allesbehalve vriendelijke manier waarop hij die boodschap overbracht.

We verdeelden ons dus noodgedwongen over een aantal tafels. Terwijl een aantal studenten in ons groepje afhaakten, wellicht wegens het prijskaartje van een brasserielunch. Uiteindelijk bestelden mijn tafelgenoten weinig echt typisch Belgische gerechten (een hamburger met frieten kan je amper Belgisch noemen, nietwaar?) en was ik de enige die de moeite nam om een Belgische klassieker te bestellen: tomaat garnaal.

Ons eten kwam gelukkig vrij snel, want de juffrouw begon al wat zenuwachtig te worden dat onze middagpauze te lang zou uitlopen. Het humeur van de ober verbeterde er echter niet op. Hij kwakte de schotels zowat neer en de glazen die moesten we zelf maar verdelen over tafel. Hij deed wel de moeite om te komen vragen of het smaakte, maar op een toon die insinueerde dat je het vooral niet moest wagen om negatief te antwoorden.

Gelukkig scheen de zon en was ik in het gezelschap van fijne mensen. Maar mij zal je alleszins niet snel meer terugzien bij de Domus, mooie binnenkoer of niet.

Yet Another Blog

Life on my side

français