Garnaalkroketten eten op het terras van de Appel. Genieten van een gigantisch glas sangria. Zuchten dat de zomer ons dit jaar nog niet veel mooie zomerse avonden gegund heeft. Met het vriendje op het gemak door de Leuvense straten slenteren en genieten van het rozige avondlicht. Een strip lezen op ons balkon met op de achtergrond beiaardmuziek. “Yesterday” van de Beatles: de beiaardier geeft het beste van zichzelf. De zon zien ondergaan, de wolken in prachtige pastelkleuren kleurend.
Zalig.
B, de vriendin van mijn broertje vertrekt op 1 september voor een half jaar op Erasmus naar Utrecht. Nu is Utrecht helemaal niet ver (ocharme twee uurtjes rijden), maar voordat we haar aan de Hollanders overleveren, wilden we nog een avond uitgebreid van haar gezelschap genieten.
Ik reserveerde een tafeltje in de Tr3s, een nieuw restaurantje in Leuven, ons aangeraden door vrienden F en K. Helaas bleek de menukaart in het restaurant iets minder uitgebreid dan op de site. Allemaal de schuld van Marktrock! Achja, een goeie reden om later nog eens terug te gaan om het degustatiemenu uit te proberen. Het eten (gegrilde tonijn met gewokte groenten en een kokossoepje) was erg lekker. Alleen vrees ik dat mensen met grote honger er niet genoeg mee zouden hebben.
Een dessertje hebben we niet genomen in het restaurant, want er zat een grote groep buitenlanders en mijn vriend vond het net iets te lawaaierig. Naar Rodins op de Oude Markt dan maar. Onder het genot van een paar lekkere cocktails hebben we dan maar meteen een weekendje vastgelegd om B te gaan bezoeken. Ja, Nederland, ik krijg er maar geen genoeg van. 😉
Een cocktailrecept dat ik nog niet kende. Ik zit op dit eigenste moment met diezelfde cocktail achter mijn pc na te genieten van een geslaagde avond. De ouders van mijn vriend wilden graag eens onze nieuwe meubels komen bewonderen, wat wij dan weet een goeie aanleiding vonden om eens lekker voor hen te koken. Als voorgerechtje aten we pikante scampi (danku Jamie), als hoofdgerecht de lekkerste eend ooit en als dessert een gezonde portie fruitsla. En nu een lekker glas engelenpis om dat alles door te spoelen. 😉 Feeling happy.
Deze zondag was het Hapje-Tapje in Leuven. Hapje-Tapje is een jaarlijks gebeuren waarbij de klemtoon ligt op het verwennen van de smaakpapillen. De straatjes van het centrum staan vol met eet- en drankkraampjes en de grootste uitdaging bestaat erin een keuze te maken uit het massale aanbod.
Wegens te veel werk dat ik al te lang had uitgesteld, was ik dit jaar niet van plan om te gaan, maar ik heb een zwak karakter en heb mij (veel te gemakkelijk) laten overtuigen om “voor een uurtje” te gaan. Kon ik meteen het optreden van Fester Fester op de Oude Markt meepikken. Niet dat ik een fan ben, daarvoor ligt hun muziekstijl een beetje te ver van mijn smaak af, maar ik ken een paar mensen die in dat groepje meespelen en hun Charming Frieda-actie wist zowaar een glimlach op mijn gezicht te toveren.
En ach, hoe gaat dat? Je komt wat bekend volk tegen. Het oorsponkelijke vriendengroepje groeit gestaag aan. Je begint je, ondanks een mindere dag, goed te amuseren. De cocktails zijn verleidelijk, de hapjes ook. Het is een zwoele zomeravond zoals we er dit jaar nog veel te weinig gehad hebben. En dan blijft er van de oorspronkelijke voornemens niet veel meer over. Maar gezellig was het wel.
Een tijdje geleden viel er een uitnodiging voor een barbecue bij ons in de virtuele bus. De barbecue werd georganiseerd door Y, een collega van mijn vriend, iemand die ik zelf ook heel graag heb. De andere collega’s van mijn vriend zouden ook allemaal komen, een ideale gelegenheid om nog eens wat bij te praten. Ik verplaatste dus met plezier een andere, eerder gemaakte afspraak en keek al uit naar een gezellige dag.
Jullie voelen het ongetwijfeld al aankomen: de barbecue viel een beetje tegen. Het begon nochtans goed: met een paar glaasjes wijn, een spelletje petanque en een paar overwinningen op rij voor mijn team (ik was wel zo slim geweest om mij een goede partner uit te kiezen). Ik waande mij eventjes op vakantie in Zuid-Frankrijk, maar dan zonder voedselvergiftiging en onhygiënische wc’s. 😉
De sympathieke collega van mijn vriend is echter niet zo sterk op organisatorisch vlak. “Oja, die barbecue, die zullen we maar eens aansteken, zeker?” Om dan vervolgens het werk aan mijn vriend en een andere behulpzame gast over te laten. Omdat er meer dan vijftig gasten waren, was een gewoon barbecuestel niet voldoende. Geen nood, de boer die het vlees had geleverd, had Y ook een barbecue uitgeleend. Zo’n halve ijzeren ton met een rooster erop. Géén barbecue die op een half uurtje aan is, want eerst moesten er grote houtblokken in en van zodra die zelf al wat verkoold waren, kon er pas het laatste laagje houtskool bovenop. Een werk dat zijn tijd nodig heeft.
Ik bespaar u de vurige details, maar rond een uur of negen (mijn maag begon toen al heel erg te protesteren) konden we eindelijk beginnen met bakken. “Och neen, nog effe wachten. Ja, mijn vriend de smid hier, gaat nog even gauw van die braadijzers halen waar je heel veel vlees tegelijkertijd kan tussen steken. Da’s gemakkelijker om het vlees om te draaien.” Ok, handig is dat natuurlijk wel, maar euh, had die vriend geen half uur eerder kunnen vertrekken? D’r hebben hier mensen honger!
Goed, nog even gewacht. Gelukkig kenden de vijftigtal gasten Y ook al langer van vandaag en kloeg er niemand. Waarschijnlijk hadden ze stiekem proviand ingeslagen, wijzer geworden van vorige ervaringen. Toen de smid terug was, zijn mijn vriend, ik en de behulpzame gast volop beginnen bakken. Ik vrees dat ik sommige worstjes een beetje te snel heb meegegeven aan de hongerigen en dat ze nog niet voldoende gaar waren, maar alweer, niemand die kloeg. De duisternis was ondertussen al ingevallen en het enige licht dat we hadden, was afkomstig van het vuur van de barbecue en wat kaarsjes op de tafels wat verderop. En tja, dan is het wat lastig om in te schatten of de worstjes al goed doorbakken zijn. We stonden al ongeveer een uur in het donker te bakken, toen opeens iemand een licht in de duisternis liet schijnen. Bleek dat er dus effectief een spot was om de bakkers bij te lichten, maar dat niemand de moeite had genomen om die op te hangen en aan te steken.
Het bakken op zich vond ik wel leuk: samen met mijn vriendje vuurtje stook doen. Fun. Ik had ook niet zoveel zin om mij tussen de andere gasten te mengen. Veel gasten waren franstalig en dat maakt een gesprek sowieso al wat lastig. Niet dat dit mij onder normale omstandigheden zou tegenhouden, maar het publiek bestond voor een groot deel uit zwangere vrouwen, pas bevallen vrouwen, iets minder pas bevallen vrouwen en hun luidruchtige kroost. Je kan dus al raden waar het merendeel van de gesprekken over ging… En ik had zó geen zin in baby- en kindertalk. En al helemaal niet in de vaak gehoorde vraag: “En wanneer is het aan jullie?” Dus ja, het bakken was een goede afleiding.
Ik vond wel had Y ons wat meer dankbaarheid had mogen betonen voor de geleverde inspanningen. Of zelfs maar voor de schijn had mogen komen vragen of we niet afgelost moesten worden of nog iets te drinken wilden. Ik neem het hem natuurlijk niet kwalijk, want ik weet dat hij er gewoon niet aan gedacht heeft. Het zal wel aan de controlefreak in mij liggen, maar ik had een heel aantal zaken toch radicaal anders aangepakt. Je kan toch geen barbecue organiseren en er dan zomaar vanuit gaan dat andere mensen voor jou het werk doen?
Gisterenavond hadden wij (o originaliteit) bezoek. Natuurlijk hebben mijn vriend en ik weer ons uiterste best gedaan om een lekkere en voedzame maaltijd op tafel te zetten, maar ik ga jullie hier niet lastig vallen met de menu en de bijhorende aangepaste wijnen uit de doeken te doen. Er zijn andere en beter blogs die het over de geneugten van een goeie maaltijd hebben. Het volstaat te zeggen dat het heel lekker was, we veel complimentjes gekregen hebben en ik mij ditmaal niet verbrand heb. Met dank aan mijn vriendje die de hete ovenschotels uit de oven gehaald heeft. 😉
Neen, waar ik het écht over wilde hebben: ik heb gisteren voor de allereerste keer een baby in de buik van een mama voelen schoppen. Nu denken jullie misschien, hoe kan dat nu, met die legioenen zwangere vriendinnen? De waarheid is dat ik het nog nooit heb aangedurfd om aan een zwangere vrouw te vragen of ik eens aan haar buik mocht voelen. Ik denk dat veel vrouwen dit toch als een aantasting van hun privacy zien en ik ben thuis opgevoed met bijzondere aandacht voor goeie manieren en zo. Gelukkig nam vriendin F zelf het intiatief door te vragen of ik niet eens wilde voelen hoe de baby de hik had. Waarvoor dank. Alweer een levenservaring rijker.
Fijn. Met z’n vieren rond de tafel zitten. Genieten van het eten. Een glaasje wijn in de hand (niet voor haar, want zij is zwanger). Bijpraten voor een jaar. Felicitaties krijgen voor het lekkere eten. Gelukkig zijn dat het iedereen zo smaakt. Fruit in warme chocolade doppen. Genoeg onderwerpen hebben om een week mee vol te praten. Te horen hoe gelukkig ze zijn, daar in hun pas gekochte huis in Den Haag. Hoe ze uitkijken naar de baby. Dat ze het geslacht al weten. Dat de jobs boeiend zijn. En dat het klikt. Gewoon. Fijn.
Gisteren hadden we twee vrienden uitgenodigd in een poging om de overschotjes van vorig weekend weg te werken. Ze hebben erg hun best gedaan, maar hebben jammerlijk gefaald.
Iemand zin in een stukje oudbakken appeltaart?
De overschot van dit rijkelijk gevulde weekend: 3 quiches, een halve rijsttaart, een stukje chocomoussetaart, een stukje frambozentaart, een volledige appeltaart en een grote peperkoek met kokos. Dit alles onder het motto: beter te veel dan te weinig. Het mag gezegd zijn: als u bij ons op bezoek komt, zal u zeker niet omkomen van de honger. 😉
Tot gisteren zijn alle etentjes op ons appartement mits een paar schoonheidsfoutjes zeer goed verlopen. Dat was totdat ik gisteren gloeiendhete saus van de overigens voortreffelijke sint-jacobsschelp over mijn hand kreeg. Een welgemeende “aaaaw” ontsproot aan mijn mond. Verdorie dat deed zeer. ‘k Heb op aandringen van onze gasten vervolgens ongeveer een half uur met mijn hand in koud water gezeten, al moet gezegd dat dit de groei van de brandblaren geenszins verminderd heeft.
Het bereiden van de tweede gang van ons diner (ook een ovengerecht) heb ik maar wijselijk aan mijn vriend overgelaten. Die zwierde gezwind de witte wijn, de tijm, de paddenstoelen, het klontje boter en de kipfilets in vier zakjes van aluminumfolie, liet deze een twintigtal minuten gaarstoven in de oven om vervolgens zonder ongelukken en brandwonden het bakblik uit de oven te verwijderen en de kip op ons bord te poneren. Een supereenvoudig, maar superlekker gerecht.
En omdat ik een beetje verbrand en daardoor zielig was, was er speciaal voor mij chocoladefondue als dessert. Ok, ok, zonder dat spijtige voorval zou er ook chocoladefondue op het menu gestaan hebben. 😉 De chocoladefondue smaakte alleszins even lekker met verbrande vingers. Al paste ik toch wel op voor het vlammetje onder het fonduestel.
Deze ochtend ben ik dan maar direct flammazine gaan kopen bij de apotheker. Hoe lang duurt het eer zo’n brandwonde geneest?