corona

171

Dat is het aantal mails dat ik verzameld heb in het mapje ‘corona’ van mijn outlook mailbox sinds de start van de crisis. Ik heb het gevoel dat ik al dagen non-stop bezig ben met alleen maar het implementeren van maatregelen tegen corona en dat terwijl er nog genoeg andere dringende dossiers op mijn bord liggen. Alhoewel dringend, alles is natuurlijk relatief in deze tijden. Het is gewoon doodjammer dat mijn collega’s, die zo hard gewerkt hebben, al hun inspanningen nu verloren zien gaan. En ik ben realistisch genoeg om te beseffen dat de huidige gederfde inkomsten nooit meer goedgemaakt kunnen worden de rest van het jaar. En wie weet hoe lang blijft deze situatie nog duren?

Maar hey, flatten the curve, baby!

Flatten the curve

En daarmee trok ik de deur achter mij dicht

Deze ochtend nog naar mijn werk gespoord voor de zoveelste corona-crisisvergadering. Bijzonder rustige treinrit, moet ik zeggen. Het is dan toch waar wat de NMBS altijd zegt: het zijn de passagiers die voor de vertragingen zorgen. 😉 De crisisvergadering zelf vond ik eerlijk gezegd een een maat voor niks. Een beetje meer doortastendheid in deze tijden is toch wel aangewezen, vind ik.

Na een ganse voormiddag fysiek vergaderd te hebben, op respectabele afstand van mekaar, uiteraard, ondersteunde ik de arme mensen van de catering in ons bedrijf door een broodje en een kommetje soep te kopen. De catering zit immers met gigantische overschotten, omdat hun bestellingen al geplaatst waren voordat quasi iedereen bij ons is beginnen telewerken. De self service in onze cafetaria was volledig afgeschaft en ook de aanraakschermen om af te rekenen, mochten we niet aanraken. Die werden door één van de collega’s van de catering bediend. Speciaal, moet ik toch wel zeggen.

In de namiddag had ik nog twee teleconferenties en toen hield ik het zelf ook voor bekeken. Op dat moment was ik nog de enige persoon op onze verdieping, dus deed ik het licht uit en trok de deur achter mij dicht. Niet wetende wanneer ik weer terug op post zou zijn. Vanaf morgen doe ook ik aan telewerken.

Verjaardagfeestje in Troostembergbos

Zondag stond het verjaardagsfeestje van mijn petekindje op het programma. Ook hier dreigde heel de coronacrisis roet in het eten te strooien. Ik was vooral bezorgd omdat het om een intergenerationeel feestje ging: beide paren grootouders zouden immers aanwezig zijn. Na heel veel whatsappberichtjes heen en weer, besloten de mama en de papa van mijn petekindje de locatie van het feestje te verplaatsen naar Troostembergbos, zodat alle aanwezigen de regels van de social distancing (min of meer) konden naleven.

Ik was er nog niet honderd procent gerust op, maar omdat alle grootouders jonger waren dan 65 jaar, behoorden zij (gelukkig) niet tot de risicogroep. Zelf heb ik weinig vrees om ziek te worden, omdat ik een vrij goeie weerstand heb. Ik ben echt zelden ziek en als ik dan ziek ben, is het nooit meer dan een verkoudheid of een luchtwegeninfactie. En zelfs al zou ik het virus wel te pakken krijgen, zie ik mezelf nog niet direct op intensieve zorgen terecht komen. Voor oudere mensen is dat natuurlijk een ander verhaal, maar ik begrijp dat niemand mijn petekindje wilde teleurstellen, die ongetwijfeld weken had zitten uitkijken naar dit feestje.

We vonden elkaar op de parking bij Troostenbergbos en trokken van daaruit beladen met cadeaus, koffie, thee, fruitsap en een heuse verjaardagstaart naar de dichtstbijzijnde picknicktafel. Ere wie ere toekomt, de mama van mijn petekindje had, de omstandigheden in acht genomen, voor een prachtige kroon én bijpassende taart gezorgd. Al vond ik het uitblazen van de kaarsjes iet of wat op het randje. 😉

IMG_8087

Na een stukje taart gegeten te hebben, brachten we alles terug naar de wagen en wandelden we samen door het bos. Ik was nog nooit op deze plek geweest, maar moet zeggen dat ik aangenaam verrast was. Een mooi bos met prachtige loofbomen. Fijn om dankzij mijn petekindje een nieuw stukje natuur te ontdekken.

IMG_8100

IMG_8103

IMG_8106

IMG_8109

IMG_8110

IMG_8111

IMG_8112

Laatste Brusselse Lunch…

Het was akelig leeg op de werkvloer deze vrijdag, nog leger dan gewoonlijk, want vrijdag is traditioneel een telewerkdag voor veel collega’s. Na de maatregelen opgelegd door de Nationale Veiligheidsraad donderdagavond koos het merendeel begrijpelijk voor thuiswerk. Je kon het aantal aanwezigen letterlijk op één hand tellen. Aangezien de Nationale Veiligheidsraad de sluiting van cafés en restaurants vanaf middernacht oplegde, besloten mijn baas, mijn collega en ik de Brussels horeca nog een laatste keer een hart onder de riem te steken. Het zal de komende weken heel lastig worden voor de horeca, dat beseffen we maar al te goed en het is niet zeker dat elke zaak deze gedwongen sluiting zal overleven.

We kozen voor Le Comptoir des Galeries, omdat het daar altijd lekker is en er genoeg plaats is om op een respectabele afstand van de andere klanten te zitten. Bij het binnen komen, bleek dat we ons geen zorgen moesten maken over de afstand ten opzichte van andere klanten. Buiten ons tafeltje waren er slechts twee andere tafeltjes in gebruik.

Dit aten we als Laatste Brusselse Lunch:

Fris slaatje met zalm:
IMG_8053

Skrei met groentjes:
IMG_8059

Zoetigheden voro bij de koffie:
IMG_8061

Oh boy, ik kijk echt niet uit naar de komende weken…

Mijn eerste coronacrisisvergadering

Ik moet eerlijk toegeven dat ik in het begin van deze week niet verwacht had dat de situatie zo snel zou escaleren. Maar hey, daar zat ik dan deze namiddag, in onze grootste vergaderzaal, afspraken te maken over de te nemen maatregelen. Je voelde de onzekerheid rond de tafel, wetende dat er wellicht nog strengere maatregelen zullen volgen, met de bijhorende economische consequenties. En het is onmogelijk te voorspellen wanneer deze situatie zal eindigen. Bangelijk.