Home cooked food!

Als er één drastische verandering is die deze coronavirussituatie in mijn leven teweeg gebracht heeft, dan is het wel het feit dat ik schoorvoetend mijn kookkunsten vanonder het stof gehaald heb. Toegegeven, onder het toeziend oog van mijn vriend, die duidelijk de masterchef in huis is. Maar hey, toch al een paar keer in de potten geroerd tijdens deze lockdown. Deze avond bereidden mijn vriend en ik een wokgerecht met rundsvlees, paddenstoelen en broccoli. Helemaal niet slecht, al zeg ik het zelf!

IMG_8606

En daar kregen we nog gratis een spectaculaire zonsondergang bovenop!

IMG_8608

Lang leve de moderne technologie

Want hoe zouden we ander met elkaar communiceren in deze barre tijden (just kidding, of course, ik ben mij er terdege van bewust dat mijn vriend en ik niet veel hebben om over te klagen)? Dankzij Zoom, Facetime, Whatsapp en Microsoft Teams is het mogelijk om via een scherm met elkaar te communiceren en hoewel ik het ermee eens ben dat er niets boven ‘the real thing’ gaat, het doet echt deugd een beetje het gevoel te hebben dat je er een sociaal leven op nahoudt.

Deze avond spraken we af met onze vrienden uit Herent en hun twee getalenteerde dochters. Door het coronavirus konden de twee jongedames hun favoriete hobby, acrogym, helaas niet meer beoefenen, maar dat hield hen alleszins niet tegen om thuis de gekste capriolen uit te halen. Huiswerk maken stond duidelijk niet al te hoog op hun lijstje. De dames hebben genoeg brains om zich aan een snel tempo door de opgelegde oefeningen te werken.

Onze vrienden stelden het ook goed. Allebei hard aan het werk van thuis uit. En hoewel ze familieleden hadden die getroffen waren door het virus, was niemand van hun naasten zo ziek dat een ziekenhuisopname zich opdrong. Opgelucht om dat te horen.

Toch fantastisch dat de moderne technologie ons de mogelijkheid biedt om sociale contacten in stand te houden. En superblij dat (voorlopig) niemand die ik ken ernstig getroffen is door het virus. Laten we hopen dat dat zo blijft.

Yet another walk

Want wat doet een mens anders op een vrije zondag in coronatijden? Ditmaal trokken we naar wat minder gekende plekken in Leuven, zoals het goed verborgen Janseniuspark.

IMG_8341

IMG_8342

IMG_8344

IMG_8345

IMG_8347

We legden hier en daar wat corona gerelateerde beelden vast. Kwestie van later te kunnen terug kijken op deze toch wel unieke periode, waarvan ik van harte hoop deze maar één keer in mijn leven te moeten meemaken.

IMG_8348

IMG_8349

IMG_8352

IMG_8353

IMG_8355

En eindigden met de fantastische street art bij Camilo Torres (yep, alweer een studentenresidentie, paste perfect in het thema van dit weekend)

IMG_8356

IMG_8357

IMG_8358

IMG_8359

IMG_8360

IMG_8361

IMG_8362

IMG_8364

IMG_8365

IMG_8366

IMG_8368

IMG_8371

IMG_8372

IMG_8378

Menselijk contact is de max

Zaterdag stuurde de schoonbroer van mijn vriend ons een berichtje dat hij dit weekend in Leuven moest zijn voor zijn werk. Aangezien de skivakantie van de zus en schoonbroer van mijn vriend door het coronavirus in het water was gevallen en daarmee ook de gelegenheid om af te spreken in Genève, konden we het niet laten om af te spreken voor een babbel. Uiteraard met inachtneming van alle social distancing regels! Wij zijn verantwoordelijke mensen! En zelfs al zaten we op twee meter van mekaar, het deed deugd om gewoon face to face met iemand te praten en niet via een scherm (niet dat ik niet blij ben met de mogelijkheden die de moderne technologie ons biedt, integendeel!).

Het is echt bizar hoe snel een mens persoonlijk contact mist en ik prijs me oprecht gelukkig dat mijn vriend zich door een gelukkige samenloop van omstandigheden in België bevindt en niet in Zwitserland. Ik denk dat ik voorwaar gek zou worden, moest ik godganse dagen alleen achter mijn computerscherm op mijn appartement moest zitten.

De mens is nu eenmaal een sociaal dier en ik mis alle fijne momenten met vrienden en collega’s ontzettend hard. En het allermoeilijkste is dat we op dit moment onmogelijk een einddatum op de ganse situatie kunnen plakken. Mij maak je niet wijs dat het gewone leven zal hervatten na de paasvakantie.

Afhaalramen tijdens lockdown

Zoals jullie weten, is ramen mijn favoriete comfortfood. Dus toen ik las dat Ramenbar Susuru de mogelijkheid bood om af te halen, kon ik niet wachten om deze optie uit te proberen. De noedels en de garnituur waren apart verpakt van de bouillon, om te vermijden dat de noedels te zacht zouden worden tijdens het transport. Wat ik wel verkeerd had ingeschat: de wandeling van Susuru naar ons appartement maakte dat de bouillon al bijna helemaal afgekoeld was toen ik thuis aankwam. De bouillon kwam duidelijk niet kokend heet uit de pot, zoals ik verwacht had en eigenlijk vond ik de hoeveelheid bouillon ook te weinig.

Dus ja, lauwwarme ramen levert toch niet hetzelfde geluksgevoel op als heerlijk warme ramen. Beetje een mislukt experiment, dus. Of de volgende keer toch maar met de fiets gaan?

Als uitsmijter een foto van de zonsondergang (zo blij dat de zon schijnt):

IMG_8231

En een foto van onze wandeling bij valavond:

IMG_8233

Een zonnige zondag in de Kruidtuin

Na de Parkabdij zaterdag, trokken mijn vriend en ik zondag naar de Kruidtuin. Kwestie van zoveel mogelijk van dit prachtig, zonnige lenteweer te profiteren, zonder de regels van de social distancing uit het oog te verliezen. Vreemd om op zo’n zonnige dag de Oude Markt over te steken zonder ook maar één terrasje te zien. Surreëel. Deze periode zal mij alleszins nog lang bijblijven. En ook: lang leve Hanami (花見)!

IMG_8183

IMG_8187

IMG_8204

IMG_8200

IMG_8199

IMG_8198

IMG_8196

IMG_8194

IMG_8189

En als uitsmijter, een stukje oude stadsomwalling:

IMG_8208

Ontspanning in tijden van Corona

Na drie dagen thuiswerken, was ik het eerlijk gezegd al beu. En ja, we hebben geluk dat Microsoft Teams tegenwoordig zo goed werkt, maar er gaat toch niets boven écht menselijk contact. Ik vind deelnemen aan zo’n Teams vergadering ook vermoeiender dan een normale vergadering, je moet je meer concentreren om alles goed te verstaan. En ik word ook een beetje ongelukkig van het feit dat ik de godganse dag op één plek moet blijven, gekluisterd achter mijn pc, met amper tijd voor een middagpauze. I like to be on the move.

Na drie dagen meer dan tien uur per dag gewerkt te hebben, snakten mijn vriend en ik zaterdag met andere woorden naar een beetje gezonde buitenlucht and a change of scenery. En hoera, het was frisjes, maar de zon was van de partij! We staken de sporen over en lieten het akelig lege station achter ons om langs het nieuwe Park Belle-Vue en het mooie stadskerkhof naar de Abdij van Park te wandelen. We waren duidelijk niet de enigen die van het zonnetje wilden genieten. Het was behoorlijk druk op de wandelpaden langs de vijver. Maar iedereen deed zijn best om anderhalve meter afstand van mekaar te houden. Sommigen zelfs heel letterlijk. Het is trouwens het ideale moment om sakura te spotten. Prachtig bloeiende bomen tegen gekomen.

IMG_8134

IMG_8135

IMG_8137

IMG_8141

IMG_8149

IMG_8152

IMG_8162

IMG_8165

IMG_8166

IMG_8167

En de prijs voor de origineelste manier om je hobby te blijven beoefenen gaat naar:

IMG_8172

Applaus voor de zorg

Iedereen die nu elke avond applaudisseert voor de helden van de zorgsector, wil ik van harte dit artikel in De Standaard aanbevelen. Het artikel gaat namelijk dieper in op één van mijn stokpaardjes: de onderwaardering van onze maatschappij voor bepaalde essentiële beroepscategorieën. Ik begrijp uiteraard dat dit applaus bedoeld is om de zorgsector een hart onder de riem te steken, maar zou het niet wenselijker zijn om, ik zeg maar wat, verpleegkundigen en andere verzorgende beroepen een beter loon te geven? Ieder van ons zal vroeg of laat in zijn of haar leven zorg nodig hebben en allemaal vinden we dat we recht hebben op de allerbeste zorg. Waarom zorgverleners dan niet waarderen met een loon dat hun harde en emotioneel zware werk naar waarde schat? Zou dat niet beter zijn dan vuil wasgoed buiten hangen en applaudisseren?

Ik hoop alleszins dat deze crisis de ogen van onze maatschappij opent voor wat écht belangrijk is in het leven en een katalysator voor verandering kan zijn. (En ja, die arme, ondergewaardeerde leerkrachten, mogen van mij ook gerust wat meer verdienen.)