buren

Buren

Mijn vriend en ik hebben niet echt veel contact met de medebewoners van ons appartementsgebouw. Voornamelijk omdat de concentratie bemoeizieke bejaarden net iets te hoog ligt. We zeggen mekaar goeiendag en daar blijft het zowat bij.

Een tijdje geleden trok er echter een nieuwe huurder in het appartement naast dat van ons. We kwamen haar zo nu en dan tegen in de gangen en het leek ons wel een hippe en toffe dame. Een kleine online zoektocht leek dit vermoeden te bevestigen. Vandaar leek het ons een goed idee om haar uit te nodigen voor ons feestje. Ik schoof een kaartje met een uitnodiging onder de deur en wachtte af.

Een kaartje onder onze deur volgde met een bedanking voor de uitnodiging en een mededeling dat het niet paste voor haar, maar dat we zeker welkom waren om bij haar iets te komen drinken. En zo zaten we vrijdagavond samen rond onze eettafel met een glaasje champagne in de hand. En toen de fles leeg was, werd er een nieuwe (roze cava) open gedaan. Voor dat we er erg in hadden was het voorbij middernacht en namen we afscheid van elkaar met de belofte dit nog eens over te doen.

De eerste kennismaking met onze nieuwe buurvrouw was een groot succes. Alleen die dode plantjes op haar balkon, daar moeten we het nog eens over hebben. 😉

Eros, de assistentiehond

Zonet even langsgegaan bij onze blinde onderbuur. Sinds een paar dagen is zijn nieuwe assistentiehond (en dus geen hulphond, bedankt Daphné) er en die moesten we natuurlijk gaan bewonderen. Een mooie herdershond die (heel grappig) graag zijn staart achterna zit. Zijn baasje zei dat hij Eros binnenkort speelgoed zal kopen en dat hij dan zal stoppen met zijn staart achterna te rennen. Wie weet brengt de Sint wel wat speelgoed voor Eros, op voorwaarde dat hij braaf is en zijn bovenburen ‘s nachts niet wakker blaft. 😉

Huisje warmen

Het feestje gisteren was de moeite. Voordat we ons richting feestvierders begaven, deden we ons te goed aan gamba’s à volonté in brasserie Ter Linde. Al een geluk dat mijn vriendje gereserveerd had, want het zat daar stampvol met zestigplussers die mekaar allemaal schenen te kennen. Heel leuk om smakelijk eten gewenst te worden door de mensen aan de aangrenzende tafeltjes. Ik voelde mij heel erg welkom. En ja, ik heb drie borden gamba’s naar binnen gespeeld en het smaakte. 😉

Na het eten vertrokken we richting Wilrijk. We kregen een professionele rondleiding van de dame des huizes en na de nodige bewonderende kreetjes uitgestoten te hebben, mengden we ons onder de aanwezigen. Heel erg leuke en vriendelijke mensen leren kennen! Aangename gesprekken gehad met een groepje dat tijdens de zomermaanden een zeilreis had ondernomen. Ik kreeg er spontaan zin van om op vakantie te vertrekken (al moet ik toegeven dat daar bij mij niet veel voor nodig is.) Deed mij terugdenken aan de legendarische groepreizen die ik vroeger gemaakt heb. Genoeg stof om jaren later nog de slappe lach van te krijgen.

Ik was heel erg goed gezind (na de gamba’s en de cava) en het klikte echt met de andere gasten, alleen spartelde mijn lichaam een beetje tegen. Na de laatste vergadering vrijdag had ik een beetje hoofdpijn (ik steek de schuld op te warme en slecht verluchte vergaderzalen), maar ik dacht dat het wel zou overgaan na gegeten te hebben. Niet dus. Het verergerde alleen maar in de loop van de avond. Daardoor zijn mijn vriendje en ik vroeger doorgegaan dan gepland. In de hoop dat een dafalgan en een goeie nachtrust het probleem zouden oplossen.

En maar goed dat we gisterenavond op tijd in bed gekropen zijn, want deze ochtend werden we om twintig na zeven ruw gewekt door de wekkerradio van de bovenbuur, die duidelijk niet thuis was en bijgevolg konden we een uur lang genieten van zijn loeiharde wekkerradio die op 4FM afgestemd stond. Beetje ergerlijk. Gelukkig was de hoofdpijn van de avond ervoor spoorloos verdwenen en kon ik zonder lichamelijke ongemakken naar de Russische les vertrekken.

Buren

Berichtje in de inkomhal van ons appartementsgebouw:

‘k Hoef er zeker niet bij te zeggen dat er nu op regelmatige basis volk voor de deur staat met de vraag of wij de garagepoort aub kunnen open maken want hun auto staat binnen en ze hebben geen sleutel. Helaas heb ik ze telkens moeten teleurstellen want wij hebben ook nog geen sleutel gekregen van de bouwfirma, ondanks eerder gedane beloftes. De fuckers. Gelukkig staat onze auto gewoon op straat.

De buren geven een feestje

Allez, dat hebben ze ons toch proberen wijs te maken door middel van een vriendelijke aankondiging in de inkomhal. Als dit bericht waarheidsgetrouw is, moet dit ongeveer het stilste feestje ooit zijn. Ik het nog helemaal NIKS gehoord. Geen geroezemoes, geen muziek, geen gelach. NIKS. En neen, het zijn niet de buren van het zevende verdiep of zo. Het zijn de buren vlak naast ons. Misschien converseren ze met hun gasten in gebarentaal? En ik was nog wel van plan te gaan klagen over het lawaai en zo mezelf een beetje uit te nodigen. 😉

De nieuwe buren

Sinds vandaag (allez sinds gisteren om exact te zijn) wonen er mensen in het appartement naast ons. Ik was net helemaal gewend geraakt aan de luxe van een burenloos leven. Geen buren naast ons (behalve een luidruchtige graaf- of boormachine zo nu en dan), geen buren boven ons, geen buren onder ons. Zalig. De muziek keiluid zetten met de deuren naar het balkon wagenwijd open, luidruchtige feestjes tot in het kot van de nacht, het kon allemaal en zónder schuldgevoel. Voorbij zijn ook de tijden dat ik ongegeneerd in mijn négligé op het balkon kon gaan staan. Je weet nooit of die nieuwe buren niet net hetzelfde moment gaan uitkiezen om een luchtje te scheppen. Jammer. :-(

En actie!

Soms is trop, te veel. De laatste factuur die de bouwfirma ons opstuurde was de spreekwoordelijke druppel. Een factuur vol met fouten, kosten die wij als kopers normaal niet moeten dragen, allez, genoeg om mij een beetje boos te maken. Tijd voor actie dus. Eerst wat gaan overleggen met de mensen die al in het gebouw wonen. De consensus was dat iedereen een beetje gefrustreerd was door de verregaande incompetentie van de bouwfirma. Dus mijn vriend en ik een actieplan opgesteld. Punt één: zoveel mogelijk kopers bij mekaar krijgen om IRL van gedachten te wisselen over dit bouwproject zonder einde. Punt twee: zwaar van onze tak maken tegen de bouwfirma.

Mijn vriendje heeft verder de rest van de avond besteed aan het opbellen van medekopers en het aanhoren van horrorverhalen alhier en aldaar: over sleutels van garagepoorten die kwijt zijn (wij hebben geen garage in dit gebouw), over vochtplekken op de muren, over zogezegde reglementen van de stad die verbieden dat er in dit gebouw een lift voor meer dan vier personen geplaatst mag worden (huh?), over de deur in de inkomhal die nog steeds mysterieus afwezig is, over verkeerd geplaatste muren, over foute deuren, enzovoort. We zijn er ook achter gekomen dat een paar van de kopers familie zijn van de mensen van de bouwfirma. Toch erg, in het zak gezet worden door je eigen familie.

Het belooft volgende week alleszins een erg leuke vergadering te worden…