brussels airport

Afscheid van Piemonte – 3 juni 2023

Veel te vroeg opgestaan vandaag, want onze vlucht vertrekt om 12u en we willen voldoende marge hebben om de huurwagen in te leveren en onvoorziene omstandigheden te kunnen opvangen. We ontbijten iets minder uitgebreid dan de voorbije dagen. De eigenares van de B&B is dit weekend naar een huwelijksfeest en haar man staat er alleen voor. Geen erg, want op dit vroege uur hebben wij nog niet zoveel eetlust. We nemen nog een laatste foto van het mooie landschap, steken onze valiezen in de koffer van onze huurwagen en beginnen aan de rit terug naar de luchthaven.

IMG_4814

Gelukkig verloopt de rit supervlot en is het inleveren van de huurwagen op tien minuten afgehandeld. De shuttlebus van Noleggiare brengt ons vervolgens in een paar minuten naar Milaan Linate. We zijn met andere woorden dus veel te vroeg. Dankzij mijn vriend zijn status als frequent flyer kunnen we onze bagage in business class laten inchecken. Al ben ik wel niet gediend van de venijnige opmerking van de passagier voor ons die duidelijk vindt dat wij er te zeer plebs uit zagen om in de business class rij te staan.

De security verloopt daarentegen iets minder vlot. Een bijzonder ijverige luchtvaartbediende laat twee punkers (of zo zagen ze er toch uit) hun hele rugzak uitladen en amai indrukwekkend wat die allemaal meezeulen. Zucht. Nuja, we hebben voldoende tijd, dus geen reden om ons op te jagen.

We willen graag nog iets eten voordat we op de vlucht stappen, maar de meeste restaurants op de luchthaven gaan pas om elf uur open. We houden ons dus geduldig bezig tot het elf uur is en zorgen dat we dan zo snel mogelijk een tafeltje toegewezen krijgen in restaurant Sapore. Ik bestel een insalata di salmone, mijn vriend een pizza en mijn broer en zijn vriendin een pizza doppiocrunch (wat nog het meest lijkt op een geroosterd broodje). Eerlijk: alle gerechten zijn echt lekker, en ook de wijn is uitstekend daar kan Brussels Airport nog wat van leren.

IMG_4845

IMG_4846

IMG_4847

Onze bestelling is er snel en we treuzelen ook niet bij het afrekenen, maar op de één of andere manier is het boarden vroeger gestart dan we verwachten en zijn we toch één van de laatsten op het vliegtuig. Gelukkig is er nog voldoende plaats om onze handbagage in de bagagecompartimenten te stoppen. De vlucht verloopt vlotjes en we kijken er reikhalzend naar uit om onze bagage terug te zien, om na te gaan of al de flessen wijn de soms nogal ruwe bagageafhandeling overleefd hebben.

Helaas, de bagageband blijft zorgwekkend leeg. Een kwartier wordt twintig minuten, twintig minuten worden een half uur. Aangezien ik ondertussen al goed bekend ben bij de lost and found weet ik waar ik moet gaan informeren naar vermiste bagage. Bij de lost and found aan bagageband zeven weten ze ons echter niet veel meer te vertellen. De bagage wordt verwacht op bagageband vier zoals op de schermen aangekondigd. Alleen geven die schermen al een hele tijd ‘delayed’ aan.

Er zakken steeds meer verontwaardigde reizigers naar de lost and found af om te informeren waar de bagage van de passagiers op de vlucht van Milaan Linate blijft. Een vriendelijke zwarte jongeman doet zijn best om ons verder te helpen, maar het is duidelijk dat hij ook niet veel weet. Een blonde dame stelt ons gerust dat ze zal informeren wat het probleem is en binnen vijf minuten met extra informatie zal komen. Uiteraard is er vijf minuten later geen spoor meer te bekennen van de dame in kwestie en krijgen we geen enkele extra informatie.

De verwarring wordt nog groter als er opeens een donkerharige dame opduikt die een hele uitleg in het Frans geeft en ons lijkt aan te sporen om naar huis te gaan. Euh, zo snel laat ik mij wel niet met een kluitje in het riet sturen, he! Terwijl ik aan de lost and found wacht op meer info heeft mijn gezelschap zich strategisch verspreid over band vier en band zeven (waarop de bagage nu zou aankomen). Ik maak van de gelegenheid gebruik om een klacht in te dienen via de computers van de lost and found. En amai, wat een gedoe, zeg! Het is duidelijk dat men zoveel mogelijk hordes wil opwerpen om klagers te ontmoedigen, nog nooit zoveel verschillende codes moeten ingeven (vluchtnummer, bagagenummer, boekingsnummer, enz). Dat bagagenummer alleen zou toch ruimschoots moeten volstaan.

Enfin, na nog wat aandringen slaagt de vriendelijke zwarte jongeman (wiens shift eigenlijk al is afgelopen) erin de bagageafhandeling te contacteren en deelt hij ons mee dat de bagage toch op band vier zal aankomen. Hoera!

Na meer dan een uur wachten zien we eindelijk onze bagage van de band rollen. En tot onze opluchting hebben alle flessen de vlucht overleefd!

We nemen afscheid van mijn broer en zijn vriendin en springen op de trein terug naar Leuven. Moe, maar tevreden na een fijne verjaardagstrip.

Van een kale reis terug komen – 17 mei 2023

Woensdagavond voor het verlengde weekend van O.L.H. Hemelvaart spoor ik naar Zaventem luchthaven waar ik afgesproken heb met de ouders van mijn vriend om samen naar Genève te vliegen. Zijn ouders zijn immers sinds zijn vertrek naar Zwitserland in april 2017 (!) nog nooit op bezoek geweest. Na al de coronaperikelen is in 2023 dan eindelijk het moment aangekomen om naar Genève af te zakken.

Ik zorg dat ik een half uur voordat hun trein aankomt al op Zaventem ben, want het is voor de ouders van mijn vriend al meer dan vijftien jaar geleden dat ze nog eens gevlogen hebben en ik wil zeker zijn dat ik er op tijd ben om hen op te vangen. Ik bestel me een smoothie bij de Exki aan de incheckbalies en nestel mij aan een tafeltje met mijn laptop. Ik heb nog een hoop Franse woordenschat te leren voor mijn schriftelijk examen van maandag, dus ik weet wat te doen.

Mooi op tijd verschijnen de ouders van mijn vriend op de luchthaven (gelukkig geen NMBS-problemen vandaag). We wandelen meteen naar de self service voor de bagage check-in. Om de één of andere reden weigert het apparaat mij een bagageticket af te leveren en moet ik mijn bagage alsnog door een luchthavenmedewerker laten inchecken. Een kleine hick-up, maar verder geen erg.

Aangezien we pas rond negen uur in Genève aankomen (ik kreeg ondertussen bericht dat de vlucht met een half uur vertraagd zou zijn), besluiten we iets te eten op de luchthaven. We belanden in de grote, vernieuwde Exki en eten snel een quiche en/of een broodje.

Het is erg druk op de luchthaven met het verlengde weekend in het vooruitzicht, maar ondanks de drukte zijn we in een wip doorheen security. Blij dat alles tot nu toe vlotjes is verlopen. We wandelen meteen door naar de gate alwaar we erin slagen ondanks de drukte drie vrije stoelen te bemachtigen.

Na een tijdje merken we dat de gate veranderd is van A46 naar A44. Het is aan gate A44 echter zo druk dat we beslissen gewoon te blijven zitten en te wachten tot het boarden start. Dat blijkt toch langer te duren dan verwacht, dus uiteindelijk stel ik voor om op te staan en al in de rij te gaan aanschuiven. Dat boarden kan nu echt niet meer lang op zich laten wachten.

Helaas, er komt bijzonder weinig schot in de zaak en ik begin al zo’n donkerbruin vermoeden te krijgen dat er meer aan de hand is dan een beetje vertraging. Ik informeer bij het Brussels Airlines personeel of het vliegtuig misschien technische problemen heeft. De dame aan de balie ontkent dat er technische problemen zijn, maar geeft mee dat in Frankrijk de luchtverkeersleiders staken. Ik frons mijn wenkbrauwen. Vreemd, want daarover heb ik helemaal niets vernomen. Nu ja, een spontane staking is natuurlijk altijd mogelijk, maar een kleine online zoektocht levert geen enkel bewijs op dat er momenteel een staking aan de hand is.

Ondertussen beginnen we moe te worden van het rechtstaan en stel ik voor iets te drinken in het verschrikkelijk drukke Leffe-café vlak langs gate A44. De vader van mijn vriend offert zich op om te gaan aanschuiven in de lange wachtrij en we hebben echt letterlijk net onze drankjes in de handen, wanneer het bericht komt dat onze vlucht geannuleerd is. Ik moet zeggen dat ik het voelde aankomen. Dikke tegenslag.

De Brussels Airlines medewerkers roepen om dat passagiers uit België best terug keren naar huis. Alle geannuleerde vluchten zullen herboekt worden en we zullen hierover asap info krijgen. De bagage kunnen we ophalen bij bagageband zeven. We kappen onze drankjes binnen en haasten ons naar de bagagebanden. Ondertussen is het half negen ‘s avonds en ben ik heel blij dat we eerder op de avond iets gegeten hebben.

Bij de bagageband geen spoor van onze bagage. Ik informeer bij de lost and found of onze bagage onderweg is en daarop krijg ik een bevestigend antwoord. Ondertussen krijg ik bericht dat onze vlucht herboekt is naar de volgende dag (O.L.H. Hemelvaart) om 13.10u. Helaas is die nieuwe vlucht geen rechtstreekse en hebben we een tussenstop van maar liefst zes uur op de luchthaven van Nice. Daar gaan onze plannen om Genève te bezoeken op donderdag.

IMG_3711

Aangezien onze bagage er maar niet doorkomt, ga ik opnieuw informeren bij de lost and found. De jongeman daar zegt ons dat onze bagage al in het systeem gestoken is om op de vlucht naar Nice gezet te worden. Ok, misschien wel een meevaller dat we niet opnieuw met onze bagage naar huis moeten sporen.

Het kost me wat overredingskracht, maar uiteindelijk slaag ik erin de ouders van mijn vriend te overtuigen de trein van 21.41u te nemen. Zij moeten immers nog een uur treinen alvorens ze thuis zijn en uiteindelijk heeft het weinig zin om met drie personen aan de Brussels Airlines balie te gaan aanschuiven. Na afscheid van hen genomen te hebben, zet ik me dus zuchtend in de lange wachtrij van mensen wiens vlucht geannuleerd is (waaronder mensen die van Tokyo en Mumbai komen en voor wie Brussel een tussenstop was).

IMG_3712

Na veel geduld oefenen is het eindelijk mijn beurt. De vriendelijke dame van Brussels Airlines doet nog een poging om een betere vlucht te vinden dan die over Nice, maar door het verlengde weekend zijn de meeste vluchten volgeboekt. Uiteindelijk leg ik mij erbij neer: vannacht zal ik niet in een chic hotel in Genève slapen, maar in mijn eigen bed en morgen staat er een onverwacht bezoek aan Nice op het programma.

Ik neem de trein terug naar Leuven en kruip in bed. Al een geluk dat we morgen pas tegen de middag een vlucht hebben, zo kan ik wat slaap inhalen.

Een geslaagde verrassing

Gisterenavond landde mijn vriend in Zaventem. Daarmee een eind makend aan de langste periode dat we elkaar niet zagen, sinds onze studententijd, ondertussen een eeuwigheid geleden. Zijn vlucht zou om 20.05u landen en ik wilde hem als verrassing opwachten op de luchthaven. Dat kan gelukkig tegenwoordig weer zonder problemen.

Voordat hij opsteeg in Genève liet hij me weten dat zijn vlucht een half uur vertraging had. Wat mij niet zo slecht uit kwam, want zo kon ik nog wat langer op mijn werk blijven om mijn mails te verwerken. Ik stond net in Brussel-Centraal op het perron op de trein te wachten toen ik het bericht kreeg dat zijn vlucht al aan het landen was. Blijkbaar had zijn vliegtuig de wind vanachter tijdens de vlucht.

Even vreesde ik dat mijn romantisch idee in het water zou vallen en dat hij al op het perron van Brussels Airport op zijn trein zou staan te wachten, alvorens ik zou aankomen. Gelukkig kreeg ik hulp van de bagage-afhandelaars die er wel heel lang over deden om zijn bagage op de bagageband te zetten.

En ja, hij was behoorlijk prettig verrast mij te zien staan in de aankomsthal. En zo mogelijk nog blijer met de Belgische chocolaatjes die ik als geschenkje bij had. 😉 Een romantische trein- en busrit later, kon hij zijn valiezen de trap van mijn studiootje in Borgerhout opsleuren. Fijn om ‘s avonds opnieuw tegen elkaar aan te kunnen kruipen in bed.

Verrassing geslaagd!

Open Bedrijvendag preview: Belgocontrol

Dinsdagavond had ik het voorrecht een bezoek te mogen brengen aan Belgocontrol in Steenokkerzeel. Hoewel de meesten onder jullie ongetwijfeld weten wat Belgocontrol doet, ben ik zo vrij even te copy pasten van de Open Bedrijvendag website:

Belgocontrol staat in voor de veiligheid van het luchtverkeer in het burgerlijk luchtruim waarvoor België verantwoordelijk is. Zijn activiteitenzone is één van de meest complexe luchtruimen in Europa en strekt zich uit van de grond – de controle van de bewegingen op de Belgische luchthavens – tot op vliegniveau 245 (24.500 voet) of 7.500 meter.

Behoorlijk indrukwekkend om een blik achter de schermen te mogen werpen. Na snel snel een (overigens zeer lekker) broodje binnen gestoken te hebben, kregen we een zeer boeiende rondleiding doorheen de gebouwen van Belgocontrol (verrassend mooie bedrijfsarchitectuur trouwens). We bezochten de 360 graden simulator waar beginnende luchtverkeersleiders hun opleiding krijgen, het CANAC 2-verkeersleidingscentrum waar we jammer genoeg geen foto’s mochten nemen en (uiteraard) de luchtverkeerstoren. En alhoewel ik weet dat ik geenszins in aanmerking kom voor de zeer stresserende job van luchtverkeersleider, jeukte het om achter zo’n controlepaneel plaats te nemen en zelf eens te ervaren hoe het is om het luchtverkeer in goede banen te leiden.

IMG_2971

IMG_2973

Wisten jullie trouwens dat dit jaar maar liefst 1600 mensen zich kandidaat stelden als luchtverkeersleider? Kandidaten hoeven helemaal geen bijzondere vooropleiding te hebben, maar moeten uiteraard wel zeer nauwkeurig zijn én stressbestendig. Wie slaagt voor het wervingsexamen, wacht een opleidingstraject van maar liefst twee jaar. Momenteel zijn de mannelijke luchtverkeersleiders nog steeds in de meerderheid, dus ladies, waag jullie kans! Lijkt me bij uitstek een job waarin vrouwen kunnen excelleren.

Natuurlijk was de toren het letterlijke en figuurlijke hoogtepunt van ons bezoek. We hadden geluk dat de zon net op spectaculaire wijze was onder gegaan en we fotografisch konden genieten van het blauwe uurtje. Natuurlijk konden we de luchtverkeersleiders zelf niet aan het werk zien, maar we mochten wel rondkijken in de exacte kopie van de controleruimte, een verdieping lager. Deze exacte kopie is steeds volledig operationeel, zodat de controle van het luchtruim in noodgevallen van daaruit kan overgenomen worden.

IMG_2978

IMG_2993

IMG_2998

IMG_2999

Wie zelf graag een blik achter de schermen werpt bij Belgocontrol, moet ik helaas teleurstellen. Belgocontrol ontvangt komende zondag slechts 1200 bezoekers en die plaatsen zijn zo fel begeerd dat ze in een mum van tijd de deur uit waren. Dus schrijf deze afspraak alvast in jullie agenda voor volgend jaar of bezoek gewoon één van de meer dan 300 andere bedrijven die hun deuren op stellen. Op openbedrijvendag.be vind je zeker iets naar je gading. Wat dacht je van een bezoek aan een opleidingscentrum voor helikopterpiloten? Of een ontwikkelaar van drone-technologie?

De campagneslogan dit jaar is trouwens ‘S.T.E.M. voor de toekomst!’ S.T.E.M. staat voor science, technology, engineering en mathematics en is de verzamelnaam voor alle techn(olog)ische, wetenschappelijke en wiskundige opleidingen en beroepen. Als gediplomeerd ingenieur kan ik daar alleen maar blij mee zijn. 😉

Als fan van de serie Air Crash Investigation was dit alleszins een topavond!

Van Leuven naar Aubonne – 4 mei 2016

Omwille van de onrustwekkende berichten over uren aanschuiven bij de pre-screening in de luchthaven van Zaventem en gemiste vluchten, besloten mijn vriend en ik het zekere voor het onzekere te nemen en een extra halve dag verlof te nemen voor onze trip naar Genève. Oorspronkelijk waren we van plan om ‘s avonds rechtstreeks na het werk de trein naar Zaventem te nemen. Onze vlucht van Brussel naar Genève (die we maanden gelegen geboekt hadden, lang vóór de aanslagen) vertrok immers pas om 19.20u. Tijd zat in normale tijden. Helaas het leven onder terreurdreigingsniveau drie heeft vele nadelen, lange wachtrijen veroorzaakt door extra veiligheidsmaatregelen zijn er daar eentje van.

Dus hielden we het na een halve dag werken voor bekeken en spoorden we van Brussel terug naar Leuven om onze valiezen op te halen. We lunchten supersnel in restaurant Hollyworld (ik beken: grote fan van dit concept), gooiden de laatste benodigdheden in onze valies van namen de trein van 15.09 naar Brussels Airport. De trein naar de luchthaven stopte in het oude station dat tijdelijk heropend is. Goed dat deze mogelijkheid er is, maar bereid je voor op trappen omhoog lopen met valiezen en best wel een lange wandeling (een kwartier) langs de parkeergarage naar de pre-screening.

IMG_0152

IMG_0154

Over de pre-screening gesproken, dankzij de zeer goede profiling van het personeel (blond zijn, heeft zo zijn voordelen) mochten wij deze gewoon overslaan. Of zouden al de hartjes die ik de laatste tijd via twitter naar de Brussels Airport account gestuurd had, er voor iets tussen zitten? Feit is dat onze valiezen om 15.51u al ingecheckt waren en we er van de vriendelijke Brussels Airlines crew nog een hartje van Neuhaus bovenop kregen. Nog drieëneenhalf uur wachten tot onze vlucht zou vertrekken! Enfin ja, niet dat mijn vriend en ik ons snel vervelen. Wij zijn altijd goed voorzien van de nodige elektronica en we hadden ons op voorhand voorgenomen de geteisterde handelaars van de luchthaven wat te steunen. Al snel bleek het zoeken naar een plek om iets te kunnen drinken, blijkbaar waren er veel mensen net als wij goed op voorhand naar de luchthaven gekomen.

IMG_0160

Uiteindelijk vonden we een plekje aan een toog waar het personeel duidelijk niet kon volgen met afruimen en ik verschillende keren zelf de self service dienbladen over de toog gehesen heb. Ik dronk een glaasje cava en mijn vriend een Leffe. Heel comfortabel zaten we er niet, dus verplaatsten we ons dan maar naar de gate alwaar er voldoende stopcontacten waren om al onze elektronica van energie te voorzien.

En jawel, ook dit keer liep ik weer een bekende tegen het lijf op de luchthaven. Het wordt zo langzamerhand traditie. Terwijl ik stond aan te schuiven voor een smoothie bij Helixir stond zij in de rij bij de Exki om af te rekenen. We deden even een babbeltje en wensten elkaar vervolgens een goeie vlucht toe.

De vlucht naar Genève was voorbij in een zucht. Van mijn plannen om wat Spaans te studeren kwam niet veel in huis, want vlak na het opstijgen voelde ik mijn oogleden zwaar worden en ik deed mijn ogen pas weer open toen we de landing naar Genève inzetten. Mooi, zo omringd door al die bergen.

Onze vriend kwam ons samen met de drie kinderen (9, 7 en 5 jaar oud) ophalen aan de luchthaven. Wat een luxe! Na aankomst in hun huis in Aubonne hadden we net de tijd om onze valiezen in de logeerkamer neer te ploffen, want de kinderen zaten op hete kolen om hun cadeautjes open te maken.

De legodozen vielen alvast in de smaak. (Al een geluk, want een herhaling van het ‘een boek is geen cadeau’-incident zag ik niet zitten.) Het open doen van de bouwdozen werd echter uitgesteld tot de volgende dag, want ondertussen was het al ver na bedtijd. Maar hey, als de meter en de peter van de jongste dochter op bezoek zijn, mag er al eens gek gedaan worden.

Nadat de kinderen in bed lagen, deden onze vrienden een flesje champagne open en klonken we op het weerzien. We waren nog lang niet bijgepraat toen we naar bed gingen, maar de komende dagen zouden we nog tijd genoeg hebben om onze schade in te halen.