Genoten van een snelle lunch met een kameraad die zich tegenwoordig mijn collega mag noemen. Benieuwd waar deze carrièrewending hem zal brengen, want ik begrijp van hem dat er een paar lastige obstakels op zijn pad liggen. Ik probeerde hem dan ook zo goed mogelijk te adviseren tijdens onze korte, maar lekkere lunch bij Wolf. Want ja, een heerlijke phô van Hanoï station gaat er bij mij altijd wel in (al had de jongen die mij bediende nog nooit van sriracha gehoord, gelukkig hadden ze wel andere pikante saus).
Onlangs werd ik voorzitter van een nieuwe vergadering die als doel heeft de verschillende digitaliseringsprojecten in ons bedrijf beter op mekaar af te stemmen. Een uitdaging die ik met beide handen heb aangenomen, want er ik ben de eerste om te erkennen dat er zeker ruimte voor verbetering is. Om de verschillende betrokken partijen wat beter te leren kennen, plande ik een aantal lunches in. Mijn ervaring is dat lekker eten en een andere context mensen aanzet om meer open te spreken. En zo kwam het dat ik deze maandagmiddag samen met een collega genoot van een heerlijk koninginnenhapje in Taverne du Passage. Genoten van het gezelschap, het fijne gesprek én het gerecht dat toch nét iets specialer was dan een klassiek koninginnenhapje. (Hoera voor kalfszwezeriken!)
Mijn twee collega’s en ik hadden alledrie niet veel tijd voor een uitgebreide lunch. Kennen jullie dat? Vergaderingen die stiekem in de agenda sluipen en zo stukjes van de lunchtijd afsnoepen. Maar gelukkig is daar dan de beste food court van Brussel: Wolf. Waar je snel én lekker kan eten voor weinig geld. Alleen jammer dat het ons niet gelukt is een plekje te veroveren op het terras. Teveel andere mensen die net zoals wij van het mooie zomerweer wilden profiteren.
En ja, uiteraard koos ik voor de falafelschotel van My Tannour, mijn absolute favoriet!
Wat is de beste manier om na drie weken vakantie in het mooie Puglia er weer in te vliegen op de werkvloer? Een businesslunch bij de Samouraï, uiteraard. Al viel de bentobox deze keer iets minder smakelijk uit dan we gewoon waren. Niet dat het niet lekker was, maar de tonijn was een beetje te hard gebakken.
Tot zover mijn voornemen om na de culinaire uitspattingen in Puglia alleen nog maar slaatjes te eten. 😉
Mijn laatste werkdag op kantoor voordat mijn vriend en ik op reis vertrokken, lunchte ik ‘s middags samen met drie collega’s op het terras van Frank. Gewoon spontaan, zonder dat die afspraak weken op voorhand in de agende gepland moest worden en vervolgens een drietal keer verzet. Zo kan het dus ook! En mijn savoury pancakes smaakten me geweldig!
Wat doe je als je uitgenodigd wordt om het Nationaal Defilé bij te wonen vanaf de tribune tegenover het Koninklijk Paleis? Gaan, natuurlijk! Niet dat ik zo koningsgezind ben, verre van eigenlijk, want ik vind het koningschap een totaal achterhaald concept, maar hey, het is wel eens bijzonder om zo’n defilé mee te maken vanaf een bevoorrechte plaats. En zeker na twee jaren corona.
De namiddag begon met een beetje stress omdat mijn trein vertraging had en het door de nadarhekken en het vele aanwezige volk niet zo makkelijk was om de ingang aan het Paleizenplein te bereiken. Maar gelukkig kon ik een groepje volgen dat ook een uitnodiging had. De veiligheidscontrole bij de security verliep vlot en ik zocht me een plekje uit op de tribune.
De koningskinderen namen eerst plaats op de koninklijke tribune, gevolgd door de zus, broer en halfzus (Go Delphine!) van onze koning. De koning en de koningin arriveerden onder begeleiding van de koninklijke escorte te paard. Het defilé startte stipt op tijd met eerst het militaire gedeelte, gevolgd door het civiele defilé. Van al de deelnemers kregen de oudstrijders, de jonge kadetten en de helden van de zorg en de brandweer duidelijk het meeste applaus.
Het was boeiend om dit eens mee te maken, maar op den duur had ik het wel gehad met al die marcherende mensen. En de dynamische demonstratie door de militaire en civiele onderdelen van defensie werkte soms een beetje op de lachspieren (en die van mijn buren op de tribune). Al vermoed ik dat dit op tv heel cool overkwam. Ik zag de cameramensen hollen om de demonstratie zo mooi mogelijk in beeld te brengen. Wel cool: de gasten die met een helicopter op het koninklijk paleis gedropt werden en vervolgens zich aan touwen via het dak naar beneden lieten zakken.
Van de overvliegende helicopters en vliegtuigen zag ik helaas niet zoveel, daarvoor zat ik te ver naar achter op de overdekte tribune. Te onthouden voor een eventuele volgende keer.
De dynamische demonstratie van Defensie:
Wat coole voertuigen en een hond:
Het civiele defilé:
Applaus voor de federale politie:
Onze brandweerlieden:
Eigenlijk vond ik de afsluiter het mooiste: muziek gebracht door de koninklijke muziekkapellen van de Marine en van de gidsen:
Het Europese volkslied, een klassieker van Beethoven die me altijd weet te raken:
En het Belgisch volkslied waarvan duidelijk echt helemaal niemand (inclusief mezelf) de tekst kent:
Na het defilé bedankte de koninklijke familie de muzikanten en wuifden ze beleefd naar de aanwezigen op de tribunes.
Het moment waarop Mathilde bijna tegen de grond ging omdat naaldhakken en kasseien nu eenmaal geen ideale combinatie zijn:
Deze middag trok ik met de collega’s van mijn voormalige team naar het schaduwrijke terras van restaurant Cabardouche op de Vrijheidsplaats in Brussel om afscheid te nemen van een fijne collega. De collega in kwestie heeft een tijdje ad interim mijn job over genomen toen ik afdelingshoofd werd en we op zoek waren naar een vervanger. En ik zal hem eeuwig dankbaar zijn voor de inzet en verantwoordelijkheidszin die hij toen getoond heeft. Ik zie hem dan ook met lede ogen vertrekken. Maar goed, een beter betaalde job, dicht bij huis. Daar valt iets voor te zeggen, natuurlijk.
Het was zeer aangenaam zitten onder de mooie bomen op de Vrijheidsplaats en het team was voltallig, op een paar collega’s na die met vakantie waren in het buitenland. Jammer genoeg viel het eten tegen. De dagschotel: een Thaise curry met scampi was echt desastreus. In de waterige en smaakloze currysaus dreven met moeite een drietal scampi en de rijstnoedels in dat waterige goedje waren niet lang genoeg gekookt. Zo’n maaltijd zou ik mijn gasten nooit durven voorschotelen… Bovendien had ik een whisky sour als aperitief besteld die pas ná mijn hoofdgerecht arriveerde. Echt, abominabel.
Gelukkig maakte het gezelschap veel goed en was onze collega heel blij met zijn afscheidscadeau: een bon voor AS Adventure (hij is nogal een fan van kamperen met zijn gezin).
Na de lunch hadden we nog meer dan plek genoeg voor een ijsje van Bargello, Italiaanse gelato in het hartje van Brussel. Ik koos voor twee klassieke smaken: de crema fiorentian en de crema vespucci. Zoveel beter dan mijn miezerige curry!
Ik wens mijn collega veel succes met zijn nieuwe uitdaging, maar we houden zijn stoel warm voor het geval hij zou willen terugkeren. 😉
Op aangeven van één mijn collega’s belandden we voor onze reeds lang geplande, maar verschillende keren uitgestelde, business lunch in la Taverne du Passage. Een stukje Brussels erfgoed, verzekerde hij ons. En ik kan niet anders dan bevestigen dat mijn eerste bezoek aan deze stijlvolle zaak met Belgische klassiekers op de menukaart mij zeer is bevallen. Uiteraard koos ik voor de mosselen en ja, stiekem dronk ik daar een glaasje witte wijn bij. Met de vakantie en een iets rustigere periode in het vooruitzicht vond ik dat ik me dat wel kon permitteren.
Het was trouwens ook inhoudelijk een interessante lunch. Veel boeiende wetenswaardigheden vernomen. Moeten we beslist nog eens doen!
Deze maandag stond er opnieuw een teamdag in mijn agenda. Toegegeven, twee teamdagen vlak na mekaar in een drukke periode op het werk, ideaal is het niet. Maar ik merk dat de collega’s het erg appreciëren wanneer ik aansluit en dat ik zelf veel energie haal uit de ongedwongen conversaties tijdens een teamdag. Dat ik na zo’n teamdag ‘s avonds laat nog mails moet beantwoorden, neem ik er dan ook graag bij.
Helaas kon de teamverantwoordelijke zelf er vandaag niet bij zijn, wegens een onverwacht overlijden in haar familie dit weekend. Zo jammer, want het zou haar eerste teamdag zijn in die functie en een gelegenheid om zelf ook wat in het zonnetje te staan na het vele harde werk dat ze de voorbije maanden verzet heeft. Ik heb de job zelf gedaan, dus ik weet heel goed hoe overweldigend dit soms kan zijn. Maar het ongeluk slaat toe wanneer je het het minst verwacht, natuurlijk. En zo moest ik, als oud-teamverantwoordelijke, een beetje stand-in spelen.
We startten de dag met een rondleiding in de AB. Heel boeiend om een blik achter de schermen van deze historische plek te kunnen werpen. Ook erg onder de indruk van de prachtige foto’s van hun concertfotograaf die over de muren van het gebouw sierden. We leerden ook wat meer over de uitdagingen van een concertgebouw in het midden van de stad (trillingen die zich voortplanten tot bij de buren) en de toekomstplannen.
‘s Middags lunchten we bij Grieks restaurant Strofilia, een bijzonder aangename ervaring. De zuivere smaken van de Griekse keuken deden met wegdromen naar mooie zomeravonden op een Grieks eiland. De witte wijn was naar mijn smaak een tikkeltje te oud, waardoor hij te zeer naar sherry nijgde, maar de rode wijn ging wel vlotjes binnen.
Zoals jullie kunnen zien, waren de hoeveelheden meer dan copieus en was het op het einde van de maaltijd zoeken naar een gaatje voor het dessertje met gekonfijte sinaasappel.
Vervolgens ontpopte één van onze collega’s zich tot een ware gids en voerde ons langs de Tour & Taxis site die op dit moment een pijlsnelle transformatie doormaakt.
Voor mij persoonlijk sprong de Gare Maritime food market eruit. Een plek waar je mij in de toekomst zeker vaker zal terugvinden
We sloten de namiddag af met een glas op het zonnige terras van le Quai Gourmand.
Nadat ik de eerste editie moest missen, omdat ik op de Thalys van Parijs naar Brussel zat, was ik dolblij dat ik ditmaal wel samen met mijn collega’s iets kon gaan drinken na het werk. De tweede post-corona editie vond plaats op het terras van De Markten. Het was zalig zitten onder de schaduwrijke bomen van de Oude Graanmarkt en de opkomst was misschien een beetje lager dan bij de vorige editie, maar er moeten in totaal toch een veertigtal collega’s langs gekomen zijn. Ik slaagde erin met veel collega’s een fijne babbel te hebben en het was gewoonweg zo gezellig dat ik helemaal vergeten ben foto’s te nemen. Zelfs niet van het zalig lekkere apero menu met falafel van bloemkool, hummus, paprika dip, halloumi en libanees platbrood. Dan moet het wel goed geweest zijn, he!
