De ondernemer uitgebeeld

Vandaag was het de eerste dag van een tweedaagse opleiding voor de nieuwe teamverantwoordelijken binnen onze organisatie. De timing had amper slechter kunnen zijn, in deze gigantisch drukke junimaand volgepropt met teambuilding activiteiten allerhande. Aan de andere kant ben ik natuurlijk blij dat mijn organisatie wil investeren in zijn kersverse teamverantwoordelijken en ik ben er mij maar al te zeer van bewust dat het ideale moment niet bestaat.

De opleiding vond plaats op de zolderverdieping van het ViaVia Café in Brussel, een charmante plek om in groep aan onze leiderschapskwaliteiten te werken. De lesgeefster gaf ons ook de gelegenheid om voor sommige oefeningen een andere plek op te zoeken en we mochten ons zelfs buiten op een bankje op de Vismarkt zetten om te brainstormen.

Zo kreeg mijn groepje van drie dames de opdracht om de rol van de ondernemer uit te beelden. Het duurde even voordat we tot een goed idee kwamen, maar uiteindelijk denk ik dat we het er niet slecht vanaf brachten. Ziehier het resultaat van mijn allereerste volledig zelf-getekende stopmotion filmpje:

PS: Nog een voordeel van opleiding volgen op deze locatie: ijsjes van Gaston als dessert!

Tien Taarten van Simona Denicolai & Ivo Provoost

Gisterenavond had ik de eer en het genoegen van een zeer bijzonder kunstproject te mogen proeven. En dat proeven mogen jullie in dit geval heel letterlijk nemen.

Samen met nog wat hongerige collega’s was ik te gast bij Iselp in Brussel. Het was een prachtige zomeravond. Bijzonder geschikt voor een kunstig uitje! Kunstenaars Simona Denicolai & Ivo Provoost presenteerden er het eindresultaat van hun driejarig traject in samenwerking met Genk en zijn inwoners.

De aanleiding voor het project waren de aanvragen die de Stad Genk in de voorbije jaren ontving voor de oprichting van monumenten. De kunstenaars gingen aan de slag met tien van deze aanvragers en maakten voor elke memorabele gebeurtenis of persoon een bijzondere taart. Zo was er een taart voor de gedeporteerde Joodse vluchtelingen, een taart die het bombardement van Genk op 2 oktober 1944 herdacht, een Barbarataart om de sluiting van de mijnen te herdenken, een Ford Genk taart, een RAF crash taart, enzovoort.

De speeches duurden naar mijn goesting een beetje te lang, zeker omdat de taarten ondertussen in volle glorie uitgestald waren en we allemaal met het water in de mond stonden te wachten tot we konden proeven. Nadat ons geduld stevig op de proef gesteld werd, mochten we eindelijk proeven. Het was nét geen stampede. 😉

Mijn top drie:

De Vieze Taart
De taart voor de overledenen zonder graf
De Barbarataart (vooral het middelste stuk dat de likeur had geabsorbeerd

Taart voor de deportatie van Joodse vluchtelingen

Daniëlle gebak

Ford Genk taart

RAF crash taart

Taart voor de overledenen zonder graf

Verzetstaart

Barbarataart

Vieze taart

DOVO choco sleutel

Hét bewijs dat kunst ook lekker kan zijn. Alleen spijtig van die stenengooiende jongeren die mijn terugkeer naar Borgerhout serieus vertraagden.

In de reeks: waar was yab vandaag?

In Wiels! Voor onze afdelingsdag (allez ja, een halve dag, want het is nog steeds razend druk op het werk). Op die halve dag organiseerden we een speed date, luisterden we naar presentaties over zes belangrijke projecten binnen de afdeling en genoten we van een lekkere lunch en het mooie weer op het dakterras van Wiels. We hadden ook toegangstickets voor de tentoonstelling, maar de tijd vloog zo snel dat ik er gewoon niet aan toe gekomen ben de tentoonstelling te bezoeken. Ofwel was het te fijn in het zonnetje, dat kan ook zijn. 😉

Teamlunch!

Is er een betere manier om elkaar te leren kennen dan bij wat eten en drinken? In een informele context komen de tongen makkelijker los en zeker voor een (ondertussen niet meer nagel-) nieuw team is het belangrijk ook de mens achter de dossiers te leren appreciëren.

Het was niet makkelijk om een lunch in te plannen voor een team van bijna twintig man en wat te verwachten was, gebeurde ook: last minute moesten een aantal mensen door andere verplichtingen afhaken. Ik besloot het etentje toch door te laten gaan, want uiteindelijk is het bijna onmogelijk om een moment te vinden dat voor iedereen past en van uitstel komt afstel.

Met een groep van 14 personen zakten we af naar Au Marché National, waar ik in het verleden zo vaak van een overheerlijk mediterraans buffet had genoten. Helaas, het concept was veranderd (en ik vermoed de uitbaters ook). Nu kan je er enkel kiezen uit een zeer beperkte lunchkaart. Op zich hoeft een beperkte keuze natuurlijk geen bezwaar te zijn, integendeel, dat betekent meestal dat de gerechten vers zijn. Maar ik had me zo verheugd op de heerlijke hummus en de rest van het buffet dat ik niet anders kon dan teleurgesteld zijn.

De bediening was bovendien erg onprofessioneel. Zo had onze ober gewoon niet begrepen dat ik soep voor de ganse groep besteld had. En laat me eerlijk zijn: zo slecht is mijn Frans nu ook weer niet. Hij kwam vervolgens aanzetten met vijf soepjes en toen we hem erop wezen dat de soepen voor de rest van het gezelschap ontbraken, bleek dat een bijna onoverkomelijk probleem. Eerst was de soep op (om 12.30u), maar dan lukte het uiteindelijk toch om (zeer lauwe) soep te voorzien voor de rest van mijn team. En de soep was dan nog niet eens zo lekker. Al geen goed begin.

Gelukkig slaagde het personeel er wel in iedereen een hoofdgerecht te serveren. Ik had als hoofdgerecht een soort vegetarische schijf met quinoa, een gerecht dat vooral uitblonk in fletsheid. Geukkig was de wijn die we besteld hadden wel lekker.

Heel erg jammer dat de eerste teamlunch mijn hooggespannen verwachtingen niet kon inlossen, maar hey, ondanks alles, vonden mijn medewerkers het toch plezant.

IMG_7895[1]

Een dagje faciliteren

Toegegeven, de opkomst voor ons evenement zaterdag was niet bepaald overweldigend te noemen. Het aantal inschrijvingen op zich viel al wat tegen en dan stak het stralende lenteweer nog bijkomend stokken in de wielen. Wie wil nu een dag binnen brainstormen als het buiten zomert? Ik kon de afwezigen dus geen ongelijk geven.

Gelukkig waren de aanwezigen dubbel en dik gemotiveerd. Tot mijn verbazing haakte er na de middagpauze zelfs bijna geen enkele deelnemer af. Chapeau voor iedereen die op zaterdag om 9.30u present tekende! Ik weet niet of ik in hun plaats de lokroep van een terrasje had kunnen weerstaan.

Alhoewel ik gans de methodiek behoorlijk complex vond en naar mijn aanvoelen de resultaten van de dag wat tegen vielen (écht originele voorstellen heb ik niet gehoord), moet ik zeggen dat ik me enorm goed geamuseerd heb in mijn rol als facilitator. Ik moest er alleen voor waken de deelnemers niet te zeer in een bepaalde richting te duwen. Neutraliteit boven alles.

Wat me alleszins het meest zal bijblijven is de deelname van een groepje maatschappelijk kwetsbare jongeren met een laag IQ. Fantastisch om te zien hoe ook hun mening een plek kreeg en iedereen zijn best deed om complexe begrippen op een verstaanbare manier uit te leggen, zodat echt iedereen aan tafel het begreep.

Mijn absolute favoriet was Daniel, een schat van een jongen van gemengd Spaans-Belgische komaf. Telkens wanneer we iemand nodig hadden om de resultaten van ons groepswerk te presenteren, ging de hand van Daniel de lucht in. En ondanks een paar keer op voorhand geoefend te hebben, haperde de verslaggeving telkens weer van zodra het moment suprême daar was. Maar niemand die lachte om zijn gehakkel, in tegendeel hij kreeg de ruimte om zijn ding te doen. En trots dat hij was!

Daniel jongen, als je ooit je grote droom waarmaakt om als verleider aan Temptation Island mee te doen, richt ik hoogstpersoonlijk een fanclub op. De kussen die ik op het einde van de dag als afscheid van hem kreeg, deden me oprecht deugd.

Na al dat harde werk sloten we de dag af in het zonnetje op het terras van Café Caberdouche. Het was zo gezellig dat we met vier van de vrijwilligers bleven plakken en een ronduit geweldig tapasbord bestelden. De whisky sour mocht er trouwens ook zijn!

Spijtig dat deze fijne dag een bijzonder onaangenaam staartje zou krijgen…

Een avond op stap in Brussel

Omdat ik de nacht van vrijdag op zaterdag in Brussel bleef logeren, keek ik uit naar een avondje terrasjes doen in onze hoofdstad. Mijn erg last minute oproep op Facebook om drinkbuddies te vinden, leverde helaas geen resultaten op en dat was misschien maar goed ook, want uiteindelijk verliet ik ons kantoor pas om 20.15u. In mijn nieuwe job blijf ik worstelen met een te hoge vergaderlast, waardoor ik noodgedwongen het reguliere werk buiten de normale werkuren moet doen. Niet goed, ik besef het, maar ik zie dit op korte termijn niet snel verbeteren, zeker niet nu één van mijn nieuwe medewerkers (gestart op 1 januari) ons team alweer verlaat.

De avond was bijgevolg iets korter dan oorspronkelijk gepland, maar ik genoot ervan bij valavond door de Brusselse straten te slenteren. Het leek wel of gans Brussel naar buiten was gekomen om te genieten van het prachtige zomerse weer. De straten en pleinen zagen zwart van het volk. Uiteindelijk belandde ik bij Umamido op het gezellige Sint-Katelijneplein. Ondanks mijn late aankomstuur duurde het even voor ik mijn noedelsoepje had, waardoor ik de resterende minuten van de avond steeds verder zag inkrimpen. Laat kon ik het niet maken, want ik moest zaterdagochtend immers vroeg uit de veren. Dit had ik geheel en al aan mezelf te danken, moest ik maar niet zo gek zijn mij als vrijwilliger voor een evenement van onze organisatie op te geven.

Omdat ik het verdiend had na een best wel heftige werkweek, trakteerde ik mezelf op een ijsje van Gaston: een bolletje passievruchten en een bolletje chocolade. Altijd al een grote fan geweest van de combinatie fruit en chocolade. Ik zette me aan een tafeltje op het terras en genoot van de zomerse vibraties die uit de straatstenen leken op te stijgen.

Volgende keer hoop ik op een normaal uur te stoppen met werken om écht met volle teugen van de Brusselse terrasjes te genieten.

2 jaar geleden…

Kan ik alleen maar bevestigen wat ik een jaar geleden schreef: de herinnering aan de aanslagen is in mijn geheugen zo goed als vervaagd. De beelden verdrongen door ander nieuws. Mochten de media mij er niet op gewezen hebben, twijfel ik eraan of ik mij spontaan gerealiseerd zou hebben dat ik twee jaar geleden op de trein zat toen het nieuws van de aanslagen in Maalbeek mij bereikte. Toch vreemd hoe zo’n schokkend feit vlakbij zo weinig indruk schijnt nagelaten te hebben.

Het Belgisch Stripmuseum

Of is het het Belgisch Stripcentrum? Hun eigen website lijkt te twijfelen, al verzekerde de gids onze groep vrijdagmiddag met stelligheid dat het wel degelijk ‘Belgisch Centrum voor het Beeldverhaal’ was, wat dan weer tegengesproken wordt door wikipedia. Maar goed, deze kleine naamsverwarring daargelaten, greep ik de gelegenheid voor een gratis rondleiding met beide handen aan. In het centrum van Brussel werken heeft zo zijn voordelen.

De gids was duidelijk gepassioneerd door strips en probeerde ons op anderhalf uur tijd zoveel mogelijk geschiedenis van het Belgisch stripverhaal mee te geven. Misschien net iets te veel info voor een niet-kenner, maar aangezien ik al van jongs af aan strips verslonden heb en jaren geabonneerd geweest ben op Robbedoes, kon ik goed volgen. Al kan ik me voorstellen dat voor de niet-kenner zijn uiteenzetting soms wat langdradig was.

Daarna werden we in een hoog tempo door de twee tijdelijke tentoonstellingen geleid. Een gemiste kans, want ik had persoonlijk graag wat langer stilgestaan bij de tentoonstelling over de nieuwe Vlaamse strip. De poging om wat interactiviteit in de tentoonstelling te brengen door iemand al fietsend naar een paar geluidsfragmenten te laten luisteren (het beeldscherm was helaas buiten dienst), vond ik eerlijk gezegd een beetje triestig. De opgenomen stemmen van de Vlaamse striptekenaars kwamen amper boven het geluid van de fiets uit en dat grote scherm met daarop een wit papier met de woorden ‘defect’, leek me nu toch amper iets om mee uit te pakken.

We sloten de rondleiding af met een korte blik op de Chinese strip. Voor mij persoonlijk een grote onbekende. Iedereen heeft al wel eens een Japanse manga in handen gehad, maar hoeveel mensen hebben al eens een Chinese strip gelezen? Ik was alleszins aangenaam verrast door de kwaliteit van de tentoongestelde prenten. Al werd de Chinese strip in haar geschiedenis ook vaak ingezet voor propaganda. Te ontdekken als ik eens wat meer tijd heb.

PS: Wie was de eerste mens op de maan? Wel, Kuifje, natuurlijk! (Althans toch volgens onze gids.)

China in Brussel

Laat me zeggen dat ik dit streepje kleur ‘s avonds na een lange werkdag bijzonder op prijs stel.

Brussels afscheid

Na twee fijne dagen samen in Brussel, moest ik op zondag helaas afscheid nemen van mijn vriend en mijn comfortabele hotelbed. Reden te meer om uit te slapen en voor de laatste keer te genieten van een uitgebreid hotelontbijt. Ik nam zelfs de moeite om mijn eigen gepersonaliseerde smoothie (appelsien, wortel en spinazie) te laten maken door het hotelpersoneel. Ik zat dus nog aan de ontbijttafel toen mijn vriend terug kwam van FOSDEM om afscheid te nemen. De komende drie weken zullen we elkaar immers weer moeten missen. Snif.

Ik moet zeggen dat het deugd deed om elkaar terug te zien. Al die moderne communicatiemiddelen kunnen helaas niet wedijveren met het gevoel van huid op huid en de uitwisseling van allerlei lichaamssappen. 😉

Yet Another Blog

Life on my side

brussel