Brusselse culinaire ontdekking: Vertige

Ik moet zeggen dat ik na deze bijzonder vermoeiende werkdag even overwoog om de afspraak met mijn vriendin af te zeggen. Maar hey, ik ben geen watje en ik weet dat mijn energiepeil altijd stijgt van fijne sociale contacten. En blij dat ik niet geannuleerd heb, want ik heb enorm genoten van onze ontmoeting in Brussel.

We troffen elkaar rond 18.30u aan de Beurs en trokken van daaruit op goed geluk naar de Vlaamsesteenweg. We hadden er alle vertrouwen in dat we op een woensdagavond voor twee personen wel een tafeltje zouden vinden. Ons oog viel op Vertige, maar dat restaurant ging pas open om 19u. Op zoek naar een plek om een aperitiefje te drinken dan maar. Helaas, de wijnwinkel met bar waarop we ons oog hadden laten vallen, was net aan het sluiten. En zo belandden we in het volkscafé Au Laboureur. Op een groot scherm werd een voetbalmatch getoond en ze serveerden Gran Baron, maar goed, het was er spotgoedkoop en ik kon de volkse gezelligheid wel appreciëren.

Al moet ik eerlijk toegeven dat Vertige toch iets meer mijn ding was. Mijn vriendin heeft niet echt de gewoonte om chic te gaan eten, dus die keek haar ogen uit toen de verfijnde gerechten aan tafel geserveerd werden. Gelukkig vond ze alles erg lekker. De heerlijke wijntjes maakten de avond compleet.

We hadden zeer aangename gesprekken en het deed me plezier met haar te kunnen praten over haar nieuwe job. Ze heeft ervoor gekozen meer een HR richting uit te gaan en ik was erg benieuwd om te horen hoe haar bedrijf omgaat met plaats- en tijdsonafhankelijk werken na corona en welke stappen haar bedrijf onderneemt om ondanks een hoge werkdruk het welzijn van het personeel te bewaken. Ik noteerde alvast wat nuttige tips voor mijn eigen job als leidinggevende.

Hapjes:

Kokkels met gekonfijte en krokante schorseneren, zeewier, dragon:

Groenteravioli van gele bieten in bouillon met gerookte ketchup, geitenkaas:

Belgische hertenfilet, gekonfijte knolselderij met hooi, diverse champignons van Eclo Farm:

Pompoentaartje met groene koffie, citrus:

Nadat we de rekening gevraagd hadden en afgerekend hadden, wilden we eigenlijk vertrekken om onze trein te halen, maar toen kwam de vriendelijke ober nog met wat zoetjes aandragen. Ach ja, dan maar de volgende trein genomen! Zeg nu zelf, dat konden we toch niet laten staan!

Uiteindelijk was ik dus weer later dan gepland thuis en kwam er niet veel in huis van vroeg in bed kruipen. Mijn vriend was, terwijl ik nog in Brussel was, geland in Zaventem, maar die lag al in bed tegen dat ik thuis kwam. Ach, dat bijpraten doen we morgen wel!

Van hot naar haar

Amai, wat een ongelooflijk drukke dag. Ik weet de laatste tijd echt niet meer waar mijn hoofd staat. De traditionele eindejaarsrush slaat dit jaar nog onverbiddelijker toe dan de vorige jaren.

Deze ochtend spoorde ik van Leuven naar Antwerpen om een symposium aan de UA bij te wonen. Uiteraard had de trein naar Antwerpen vertraging (serieus, wat scheelt er met de lijn Brussel-Antwerpen?) en was ik een kwartier te laat op het symposium. Gelukkig kon ik nog net een chocoladebroodje mee grissen als ontbijt. Het symposium was erg boeiend, maar doordat er zoveel dringende vragen mijn mailbox overspoelden, kon ik helaas maar met een half oor luisteren. Ik kon ook niet tot het einde blijven, want ik moest om 13.30u al weer in Brussel zijn voor een belangrijke managementvergadering. Geen tijd om wat te netwerken tijden de broodjeslunch dus.

Gelukkig had ik nog vijf minuten over om snel de Foodmaker binnen te stappen om een wrap te kopen, zodat ik net op tijd was voor de start van de vergadering om 13.30u. Uiteraard liep de vergadering uit en was ik daardoor tien minuten te laat voor de opnames van onze maandelijkse interne video, waarvoor ik als nieuwsanker moest fungeren. Met wallen onder mijn ogen van het Worlds Collide concert van de dag voordien en totaal gestresseerd, struikelde ik tijdens de opnames een paar keer over mijn woorden en moest de opname herstart worden. Bloopers genoeg voor de nieuwjaarscompilatie, dus.

En nu ga ik zo dadelijk op stap met een vriendin in Brussel. Onder het motto: je leeft maar één keer!

Een rustige Wapenstilstand

Ideaal om te bekomen van het personeelsfeest op donderdagavond! Net als vorig jaar vond ons personeelsfeest plaats de avond voor wapenstilstand, want zo’n vrije dag om te recupereren is echt geen overbodige luxe. Mijn collega’s weten hoe een feestje te bouwen!

Al begon de avond met een valse noot: aangezien ons feestje op een boot zou plaatsvinden, hadden de organiserende collega’s gezorgd voor een (elektrische) bus om iedereen naar de Heembeekkaai te vervoeren. Ik had me opgegeven voor de tweede bus. Helaas bleek dat er maar één bus voorzien was en die bus geraakte bij de eerste rit helemaal vastgereden in de Brusselse files. Geen nood, een beetje vertraging, daar kijken doorwinterde treinreizigers niet van op. In afwachting van de terugkeer van de bus besloten we dus met een groep van ongeveer twintig personen iets te gaan drinken bij Wings Taverne.

Terwijl we genoten van ons drankje stroomden de berichten van de collega’s binnen die op de bus zaten: dat de bus echt geen vooruitgang maakte en dan ze nog maar een paar honderd meter verder geraakt waren. Niet echt bemoedigend. Aangezien ik de hoogste in hiërarchie was, hakte ik de knoop door en stelde ik voor de tram te nemen. Ik gaf het adres in dat op ons intranet stond: Vilvoordsesteenweg 2 en zocht via Googlemaps de snelste tram. We geraakten met gans onze groep redelijk vlot op de tram en daarmee dacht ik dat het ergste leed geleden was.

Bij het uitstappen bleek echter dat de plek waarheen googlemaps ons geleid had zich op nog twintig minuten stappen bevond van de Heembeekkaai. Ik snapte er niks van, want ik had echt het correcte adres ingegeven. Dubbel gecheckt en al. Ik moet zeggen dat de moed mij even in de schoenen zakte. Ik had al een zware week achter de rug en had ernaar uitgekeken gewoon op het gemak op een bus te kunnen stappen en een avond te feesten. Ik had niet voorzien dat ik een bende van twintig collega’s op sleeptouw zou moeten nemen en dat ik dan ook nog eens aan een halte zou afstappen die op twintig minuten wandelen van onze bestemming lag. Komt daar nog eens bij dat het thema voor ons feestje ‘summer chic’ was en dat ik en nog wat collega’s sandalen met hakken aan hadden. Niet meteen het meest ideale schoeisel om lange wandelingen mee te maken.

Nu, uiteindelijk geraakten we ter plekke, maar ik heb nog een uur de adrenaline door mijn lijf voelen razen. Gelukkig zat ondanks de niet zo ideale start de sfeer er goed in en vond ik na een tijdje mijn goede humeur terug. Ik genoot van het lekkere vegetarisch buffet, de leuke quiz die mijn collega’s in mekaar gestoken hadden, de zangstonde met Allez, Chantez!, maar vooral de leuke gesprekken met collega’s en het dansen op de dansvloer. De boot die op het kanaal van Brussel naar Vilvoorde en terug voer, had voor mij persoonlijk weinig meerwaarde. Doordat het pikkedonker was, merkte je amper dat we aan het varen waren. Het ganse feest had wat weg van een ouderwets trouwfeest op een tikkeltje marginale locatie. Totally my jam!

Ik danste tot iets voor half twee mijn telefoon ging: Taxi Jenny was onderweg! Dankzij Taxi Jenny geraakten mijn twee andere collega’s uit Leuven veilig thuis. Al gebeurde er in de taxi een kleine omwisseling van de goodie bags en heeft mijn collega per ongeluk mijn truitje mee naar huis genomen. Oh well! Ik koester alvast de fijne herinneringen aan weer een geslaagd personeelsfeest.

Diner bij La Manufacture en cocktails bij La Pharmacie Anglaise

Gisterenavond was ik met een collega op stap in Brussel. Ik weet dat onze hoofdstad niet altijd de beste reputatie heeft, maar persoonlijk boeien de tegenstellingen in deze stad, waarin zoveel verschillende werelden elkaar tegen komen, mij wel. En het culinaire aanbod is er enorm divers, da’s natuurlijk ook een pluspunt.

Mijn collega had nog een bongobon op te maken vóór de vervaldatum, dus trokken we naar restaurant La Manufacture, iets verder dan mijn normale actieradius in Brussel, maar ik was erg onder de indruk van het mooie historische pand waarin dit restaurant gelegen was. We kregen met onze bongobon voor het voorgerecht, hoofdgerecht en dessert telkens twee opties om uit te kiezen. Ik ging tweemaal voor de vis en als dessert kon ik de crème brûlée niet weerstaan. Mijn collega en ik hadden zeer fijne gesprekken, zowel over het werk als over onze privésituatie en genoten samen van een lekker flesje wijn. Alleen jammer dat het grote pand waarin het restaurant gelegen was, maar voor één zesde opgevuld was. Niet voldoende klanten om uit de kosten te komen, vrees ik. En dat op een vrijdagavond.

Velouté van pompoen met vanille van Madagaskar:

Vis van de dag, bouillabaisse sap, citrusvruchten:

Crème brûlée:

Na de maaltijd trokken we naar La Pharmacie Anglaise, een poepchique cocktailbar waar je moet aanbellen om binnen gelaten te worden. We vonden een plekje voor twee op de galerij en genoten van de bijzondere omgeving (met slangen op sterk water achter ons) en de lekkere cocktails. Al moet ik eerlijk zeggen de cocktail mij toch wat te duur was, je betaalt vooral voor de exclusieve en stijlvolle locatie.

Bij het checken van de NMBS-app merkte mijn collega opeens op dat zijn laatste trein naar huis afgeschaft was. Daardoor moesten we onze avond wat vroeger afbreken dan gepland. Ik wandelde met hem mee naar het station en stelde samen met hem vast dat zijn trein maar liefst 37 minuten vertraging had. Gelukkig is de Brewdog een ideale plek om nog iets te drinken terwijl je op de trein wacht. Uiteindelijk vertrok de trein van mijn collega met 54 minuten vertraging. Dan hadden ze die trein beter nog 6 minuten later laten vertrekken, om eventuele reizigers die rekenden op de laatste trein niet te laten stranden in Brussel-centraal. Echt, de NMBS is de laatste tijd weer extreem onbetrouwbaar. Zelf nam ik een trein over de luchthaven, die me gelukkig zonder problemen in Leuven bracht.

Een fijne avond die iet of wat doorkruist werd door treinperikelen.

Lunch with a friend at Wolf

Genoten van een snelle lunch met een kameraad die zich tegenwoordig mijn collega mag noemen. Benieuwd waar deze carrièrewending hem zal brengen, want ik begrijp van hem dat er een paar lastige obstakels op zijn pad liggen. Ik probeerde hem dan ook zo goed mogelijk te adviseren tijdens onze korte, maar lekkere lunch bij Wolf. Want ja, een heerlijke phô van Hanoï station gaat er bij mij altijd wel in (al had de jongen die mij bediende nog nooit van sriracha gehoord, gelukkig hadden ze wel andere pikante saus).

Koninginnehapje bij Taverne du Passage

Onlangs werd ik voorzitter van een nieuwe vergadering die als doel heeft de verschillende digitaliseringsprojecten in ons bedrijf beter op mekaar af te stemmen. Een uitdaging die ik met beide handen heb aangenomen, want er ik ben de eerste om te erkennen dat er zeker ruimte voor verbetering is. Om de verschillende betrokken partijen wat beter te leren kennen, plande ik een aantal lunches in. Mijn ervaring is dat lekker eten en een andere context mensen aanzet om meer open te spreken. En zo kwam het dat ik deze maandagmiddag samen met een collega genoot van een heerlijk koninginnenhapje in Taverne du Passage. Genoten van het gezelschap, het fijne gesprek én het gerecht dat toch nét iets specialer was dan een klassiek koninginnenhapje. (Hoera voor kalfszwezeriken!)

A quick ladies lunch

Mijn twee collega’s en ik hadden alledrie niet veel tijd voor een uitgebreide lunch. Kennen jullie dat? Vergaderingen die stiekem in de agenda sluipen en zo stukjes van de lunchtijd afsnoepen. Maar gelukkig is daar dan de beste food court van Brussel: Wolf. Waar je snel én lekker kan eten voor weinig geld. Alleen jammer dat het ons niet gelukt is een plekje te veroveren op het terras. Teveel andere mensen die net zoals wij van het mooie zomerweer wilden profiteren.

En ja, uiteraard koos ik voor de falafelschotel van My Tannour, mijn absolute favoriet!

Goed begonnen is half gewonnen

Wat is de beste manier om na drie weken vakantie in het mooie Puglia er weer in te vliegen op de werkvloer? Een businesslunch bij de Samouraï, uiteraard. Al viel de bentobox deze keer iets minder smakelijk uit dan we gewoon waren. Niet dat het niet lekker was, maar de tonijn was een beetje te hard gebakken.

Tot zover mijn voornemen om na de culinaire uitspattingen in Puglia alleen nog maar slaatjes te eten. 😉

Een spontane lunch bij Frank

Mijn laatste werkdag op kantoor voordat mijn vriend en ik op reis vertrokken, lunchte ik ‘s middags samen met drie collega’s op het terras van Frank. Gewoon spontaan, zonder dat die afspraak weken op voorhand in de agende gepland moest worden en vervolgens een drietal keer verzet. Zo kan het dus ook! En mijn savoury pancakes smaakten me geweldig!

Op de tribune van het Nationaal Defilé

Wat doe je als je uitgenodigd wordt om het Nationaal Defilé bij te wonen vanaf de tribune tegenover het Koninklijk Paleis? Gaan, natuurlijk! Niet dat ik zo koningsgezind ben, verre van eigenlijk, want ik vind het koningschap een totaal achterhaald concept, maar hey, het is wel eens bijzonder om zo’n defilé mee te maken vanaf een bevoorrechte plaats. En zeker na twee jaren corona.

De namiddag begon met een beetje stress omdat mijn trein vertraging had en het door de nadarhekken en het vele aanwezige volk niet zo makkelijk was om de ingang aan het Paleizenplein te bereiken. Maar gelukkig kon ik een groepje volgen dat ook een uitnodiging had. De veiligheidscontrole bij de security verliep vlot en ik zocht me een plekje uit op de tribune.

De koningskinderen namen eerst plaats op de koninklijke tribune, gevolgd door de zus, broer en halfzus (Go Delphine!) van onze koning. De koning en de koningin arriveerden onder begeleiding van de koninklijke escorte te paard. Het defilé startte stipt op tijd met eerst het militaire gedeelte, gevolgd door het civiele defilé. Van al de deelnemers kregen de oudstrijders, de jonge kadetten en de helden van de zorg en de brandweer duidelijk het meeste applaus.

Het was boeiend om dit eens mee te maken, maar op den duur had ik het wel gehad met al die marcherende mensen. En de dynamische demonstratie door de militaire en civiele onderdelen van defensie werkte soms een beetje op de lachspieren (en die van mijn buren op de tribune). Al vermoed ik dat dit op tv heel cool overkwam. Ik zag de cameramensen hollen om de demonstratie zo mooi mogelijk in beeld te brengen. Wel cool: de gasten die met een helicopter op het koninklijk paleis gedropt werden en vervolgens zich aan touwen via het dak naar beneden lieten zakken.

Van de overvliegende helicopters en vliegtuigen zag ik helaas niet zoveel, daarvoor zat ik te ver naar achter op de overdekte tribune. Te onthouden voor een eventuele volgende keer.