Partneravond in het Concertgebouw Brugge

Deze avond spoorde ik na het werk naar Brugge. Ik was immers uitgenodigd voor de partneravond van het Concertgebouw. En ja, ik had even getwijfeld of dat wel een goed idee was, want het is momenteel razend druk op het werk en ik denk niet dat ik al ooit zoveel overuren geklopt heb, maar hey, netwerken is belangrijk en het was van de Ultimas in 2020 geleden dat ik nog eens het Concertgebouw had bezocht.

En jawel, ik heb me deze beslissing niet beklaagd. We kregen een heel interessant programma voorgeschoteld met een pianoconcert op het podium van het grote concertzaal, een zeer bijzondere voorstelling in wording die gebruik maakte van AI en VR en een gesprek met een aantal belangrijke partners in de kamermuziekzaal. De avond was echt opgevat als een wandeling door het gebouw. Een fijn concept dat het makkelijk maakte om een praatje te slaan met de andere partners.

We eindigden de avond in Forum 6, waar we konden genieten van heus avondmaal met koude voorgerechtjes en warme hoofdgerechten. Ik kwam aan een zeer toffe statafel terecht met een aantal mensen met wie het meteen klikte. Het was zo tof dat ik te lang bleef kletsen en daardoor geen tijd meer had om naar het toilet te gaan en letterlijk moest rennen om de trein van 21.58u van Brugge naar Leuven te halen. Gelukkig vond ik één proper toilet in de trein waar ik mijn blaas kon ledigen. Volgende keer toch iets minder op het nippertje vertrekken.

In de reeks: waar was yab vandaag?

In Brugge voor een drie uur durend bezoek aan de toekomstige museumsite. Dat ik daardoor even lang met de trein onderweg was dan effectief ter plaatse, zien we graag door de vingers. Altijd leuk om in Brugge te komen, zelfs al is het maar voor even.

En na zo’n vermoeiende uitstap was die sushi boot van restaurant Kintsugi dubbel en dik verdiend!

Tomaten op de Ultimas

Het was een zeer bewogen editie van de Ultimas dit jaar. Eentje die ook onze minister-president ongetwijfeld niet licht zal vergeten, want de tomaten vlogen hem letterlijk om de oren. En ik vermoed dat onze minister-president ook niet zo blij was met het feit dat Walter Swennen, winnaar van de Ultima Beeldende Kunst zijn prijs wegschonk aan de PvdA. Luc Tuymans, winnaar van de Ultima voor Algemene Culturele Verdienste was dan tenminste nog zo beleefd om zijn prijs te schenken aan het culturele project Let’s Go Urban, een urban dansstudio in Antwerpen. Beide heren lieten trouwens anderen in hun plaats opdraven.

Wat het mij het meest zal bijblijven, zijn de scheldwoorden die de minister-president naar zijn hoofd geslingerd kreeg, waarmee de roepers voor mij toch wel een grens overschreden. Je mag het oneens zijn met iemands beleid en dat voor mijn part heel erg duidelijk maken. Maar laten we het toch proberen een beetje beschaafd te houden. Door met dingen te smijten en mekaar de huid vol te schelden, raak je nergens. Een ludieke actie om het ongenoegen van de sector te uiten was mijns inziens veel sterker geweest. Die kleine minderheid die het nodig vond scheldwoorden te hanteren, blonk niet meteen uit in creativiteit en deed door hun gedrag de deur van de dialoog dicht. En als er één ding belangrijk is in tijden van polarisatie dan is het wel met elkaar blijven praten.

Maar allez, de vele leuke babbels op de receptie achteraf toonden aan dat de cultuursector zelf voor het merendeel uit sympathieke en hartelijke mensen bestaat. En ik had de gelegenheid om één van mijn collega’s wat beter te leren kennen tijdens de lange nachtelijke rit in de wagen van Brugge naar Leuven. Chapeau voor onze bob van dienst die de hevige stortregen als een echte super woman trotseerde.

PS: Favoriete moment van de avond: de samenzangsessie onder de deskundige begeleiding van Allez, Chantez! die de Ultima voor cultureel ondernemerschap wonnen.

Genieten in Brugge!

Eén trein later dan gepland (I know, mijn punctualiteit heeft te leiden onder de hoge werkdruk), spoorde ik vrijdagavond naar Brugge. Aan het station werd ik opgepikt door onze lieve vrienden die ginder een huisje hebben. Bourgondiërs als ze zijn, hadden ze een tafeltje voor drie gereserveerd. Vooruitziend als onze vrienden zijn, gelukkig pas om 20.30u, zodat we, ondanks mijn latere aankomst, toch mooi op tijd in Tom’s Diner waren.

Trouwens nog nooit gedineerd in een restaurant waarvan de naam zo slecht de lading dekt. Bij het woord ‘diner’ denk ik meteen aan van die typische Amerikaanse toestanden met nep-leren zitbanken, waitresses met kauwgom in hun mond en goedkoop eten. Tom’s Diner in Brugge serveert echter zeer verfijnde en mooi afgewerkte gerechten tegen een eerlijke prijs. Oordeel zelf, ziet dit er niet lekker uit? (

De avond vloog voorbij. Uiteraard waren mijn vrienden benieuwd om te horen naar mijn ervaringen in Genève. Een periode in mijn leven waar ik niet echt met plezier op terug kijk, maar goed, het leven is nu eenmaal niet altijd rozengeur en maneschijn. En uiteindelijk heb ik weinig recht te klagen over een situatie waarvoor ik zelf bewust gekozen heb.

Op zaterdagochtend sliepen we heerlijk lang uit. Ik kan niet zeggen hoeveel deugd het deed om tot half elf (!) in bed te liggen. Ik denk dat mijn gastheer en gastvrouw er hetzelfde over dachten, want zij waren niet veel vroeger op dan ik. Het was dan ook een heel bijzondere dag waarop een beetje verwennerij gepast was: de veertigste verjaardag van mijn lieve vriendin. Een pittige dame vol met grootse plannen die over een kleine maand start in een splinternieuwe job. Ik duim van harte dat dit haar droomjob zal worden, want haar professionele leven is de laatste jaren wat in woelige wateren verzeild geraakt. You can do it, girl!

Doordat we de dag nogal op ons gemak gestart waren, waren we net te laat om nog te kunnen ontbijten bij Bistro Sint-Anna. We moesten dus genoegen nemen met een paar croques en een slaatje. Ook lekker, natuurlijk, maar second best ten opzichte van een écht ontbijt met een heerlijk spiegeleitje.

Na de lunch profiteerden we van het heerlijke zonnetje om door de straten van het mooie Brugge te slenteren. De winterzon op mijn gezicht deed ongelooflijk deugd, zeker na de voorbije grauwe maanden. We bezochten twee kunstgalerijen (Jan Desmarets en Absolute Art Gallery), waar vooral de recyclagekunstwerken me aanspraken en ik liet me ergens onderweg verleiden tot de aankoop van een lekker ouderwetse negerzoen. Gelukkig kon ik wél de verleiding weerstaan om gans The Chocolate Line leeg te kopen (ja, die eenhoorn is volledig uit chocolade gemaakt). Eerst zorgen dat er weer wat geld op mijn rekening staat. 😉 Een warme glühwein in een lokale brasserie was de ideale manier om weer op te warmen.

De rest van de namiddag brachten we door in het gezellige rijhuisje van onze vrienden. Rond vijf uur brachten ze me terug naar het station van Brugge en namen we afscheid. Oprecht genoten van onze momenten samen!

Een weekendje Brugge – zondag 2 oktober 2016

We startten de dag met een gezamenlijk ontbijt. Onze vriendin had het onderste uit de kan gehaald om ons in de watten te leggen: een overdaad aan brood, koffiekoeken, heerlijk gerookte zalm, ambachtelijk gemaakte kaas, confituur, appelsap uit hun eigen boomgaard. En jawel, bubbels om de dag goed te beginnen. Ik grapte dat als ze haar huidige carrière beu was, ze nog altijd een B&B kon beginnen.

Ondanks de rotslechte voorspellingen voor het ganse weekend, was ook deze ochtend de zon van de partij. Na het ontbijt trokken we dus onmiddellijk de stad in om van het mooie weer te profiteren. En zo kreeg ik toch nog mijn boottochtje. We bemachtigden de laatste vier plaatsen in een toeristenbootje en voeren de reien af. Niet de eerste keer dat ik Brugge vanaf het water bewonderde, maar ik ben altijd aangenaam verrast hoe je al varend toch weer een andere kijk op de stad krijgt. Ergens onderweg tijdens onze boottocht overmeesterden een stel donkere regenwolken op schandalige wijze de zon en begon het te druppelen. We zetten onze kap op en lieten het niet aan ons hart komen. Ook in de regen is Brugge mooi. Gelukkig bleef het bij wat druppels hier en daar en bleef een echte stortbui uit.

Na de boottocht wandelden we verder richting brouwerij De Halve Maan. Helaas waren we te laat om nog te kunnen aansluiten voor het begeleid bezoek. Dan maar verder naar het klein Begijnhof. Helaas was op dat moment ons geluk op weergebied opgebruikt. De hemelsluizen werden nu echt goed open gezet en we hadden geen andere keuze dan iets te gaan drinken om aan de regen te ontsnappen. 😉

Toen de regen iets minderde, waagden we ons aan de wandeling naar de Lobster Pot. Alweer een zeer aangename culinaire ontdekking. Een werkelijk fenomenale zeevruchtenschotel werd voor onze neuzen getoverd. Wat een festijn! Jammer dat wij de enige vier mensen in de ganse zaak waren. Laat ons hopen dat Brugge en zijn bezoekers de weg vinden naar deze zaak, want het zou zonde zijn dat zo’n toprestaurant op de fles gaat.

We tafelden gezellig na met een glaasje wijn en toen was het al tijd om afscheid te nemen. Onze vriend moest om vier uur de trein naar de luchthaven nemen en wij zouden hem vergezellen tot in Brussel-Zuid om vandaar verder te sporen naar Leuven.

Fijn dat we er een nieuwe uitvalsbasis in Brugge bij hebben!

Een weekendje Brugge – zaterdag 1 oktober 2016

Onze vrienden, de levensgenieters met wie we reeds menig klasserestaurant onveilig maakten, kochten onlangs een buitenverblijf in Brugge. Toegegeven, mijn eerste reactie was: ‘huh?’, maar toen mijn vriendin vertelde dat het al lang de droom van haar moeder was om haar oude dag in Brugge te slijten en wetende dat onze vriend zijn geboortehuis in Brugge staat, was het niet moeilijk deze beslissing te begrijpen.

Onze vrienden wilden hun nieuwe aanwinst natuurlijk maar al te graag aan ons tonen. En toegegeven, een uitnodiging om te gaan logeren in het mooie Brugge, die namen mijn vriend en ik uiteraard met beide handen aan.

En zo haastte ik mij zaterdag na de Koreaanse les om in Brussel-Centraal op dezelfde trein als mijn vriend te springen (hij stapte op in Leuven). We vonden mekaar zonder problemen en na een aangename treinrit kwamen we aan in Brugge, alwaar onze vrienden ons op de kiss and ride stonden op de wachten. Punten voor Brugge trouwens, waar men duidelijk wel het nut inziet van een kiss and ride zones, dit in tegenstelling tot Leuven.

Ik kocht mij nog snel een smoothie in het station, want ik had niet de tijd gehad om in Brussel nog iets te kopen voor het middagmaal. Een beetje honger lijden, kon geen kwaad, want onze vrienden kennende, zou dit ongetwijfeld een culinair weekend worden.

Het huisje dat onze vrienden gekocht hadden, was een charmante, ouderwetse rijwoning waar de tijd leek te hebben stilgestaan. Ze hadden de woonst dan ook overgenomen van een oud dametje zonder familie dat nu in een rusthuis verbleef. De ganse woning was perfect bewoonbaar, alleen niet al te hip ingericht. 😉 Maar dat droeg bij aan de charme van het geheel. Wij kregen de grootste kamer vlak onder het dak toegewezen en voelden ons meteen thuis.

Na het welkomstdrankje genuttigd te hebben, trokken we te voet de stad in. Het charmante rijhuisje van onze vrienden bevond zich op wandelafstand van het centrum. Ideaal!

Onderweg sprongen we even binnen in de wonderlijke Jeruzalemkerk niet ver van het huisje van onze vrienden. Zeer interessant bouwwerk met een erg boeiende geschiedenis. Het bezoeken waard.

Toen onze vriendin bezig was met de planning van het weekend had ze mij een aantal voorkeuren gevraagd om op basis daarvan een keuze te mken. Die had ik doorgegeven, maar om de één van andere reden dacht ik dat onze vriendin een boottocht voor ons geregeld had. Dat bleek niet zo te zijn, want tot mijn verrassing hadden onze vrienden één van mijn eerste voorstellen weerhouden: de segway tour. Communicatiestoornis.

Ik vloekte inwendig omdat ik geen sportschoenen aangedaan had, maar laarzen met hakken. Gelukkig bleek deze Segway op de één of andere manier veel makkelijker bestuurbaar te zijn dat het exemplaar waarop we in IJsland rondgetoerd hadden. Brugge is natuurlijk iets vlakker dan het heuvelachtige Heimaey). Het verkrampte gevoel in de voeten dat ik me herinnerde, was nog wel degelijk aanwezig, maar deze Segway was echt een fluitje van een cent om te bedienen. Op geen enkel moment had ik het gevoel dat ik de controle over het ding kwijt was. Integendeel. Ik slaagde er zonder problemen in enkele leuke gopro selfies te maken. En ook de weergoden waren ons goedgezind, want de ganse tocht door Brugge scheen de zon. Onverwacht, want alle weersvoorspellingen hadden regen gegeven.

Dankzij de zeer goede gids vloog het Segway uurtje voorbij. We hadden nog tijd genoeg om even binnen te springen in het Crowne Plaza hotel en daar de ruïnes van de Sint-Donaaskathedraal te bezoeken en de fundamenten van wat ongetwijfeld eens een indrukwekkende kerk was te bezoeken. Daarna was het tijd om ons op te frissen en om te kleden voor het avondmaal.

Wat volgde was een bijzonder aangename avond in restaurant Guillaume, één van de favoriete Brugse restaurants van onze vriendin. We kregen een fijne plek aan de grote tafel toegewezen, vlak langs een prachtig boeket bloemen en lieten ons meevoeren op een culinaire ontdekkingsreis langsheen spijs en drank.

Dit aten wij:

Aperitief van het huis

Appetizers

Ganzenlever – Eendenborst – Vijgenchutney – Chocolademacaron

Scampi – Rabarber – Pijpajuin – Chorizomayonaise

Kwartelfilet – Courgette – Tomaat – Parmezaan – Ansjovis

Kreeft – Copa – Aubergine – Kumquat – Amandelen:

Sneeuwhoender – Raapjes – Zwarte Bes – Truffelaardappel

Verrassend dessertbord

Vrijgezellenweekend

Ondanks een paar dramaatjes was het een erg gezellig weekend. Wel superbraafjes, maar dat schijnt eigen te zijn aan vrouwelijke vrijgezellenuitstapjes. 😉 Omdat ik zaterdagvoormiddag toch nog twee uurtjes Russisch wilde meepikken, sloot ik pas in de namiddag bij de groep aan. Ik miste zo de rondvaart op de Brugse reien en de brunch in het park. Een mens moet er iets voor over hebben om wat Russische dialoogjes te kunnen oefenen.

Na anderhalf uur treinen bevond ik mij in het station van Brugge. Eerst wat gevloekt op de bagagelockers die alleen maar gepast geld aanvaardden (het ding weigerde mijn vier euro aan te nemen, ik was verplicht exact drie euro in de automaat te steken, grmbl). Gelukkig vond ik tot mijn opluchting iemand in het stationscafé bereid om wat geld te wisselen. Ik weet niet of ik pech had, maar alle mensen die ik aansprak in het station waren bijzonder onvriendelijk. En ik die dacht dat West-Vlamingen de gastvrijheid zelve waren. De meneer bij wie ik mijn buskaartje kocht was ook een geval apart, maar ik geraakte na wat aandringen toch aan mijn kaartje. De mevrouw die de bus bestuurde liep dan weer over van de vriendelijkheid.

Na een busrit van een tiental minuutjes, was ik op de plaats van afspraak. Ik kocht snel een chocoladebroodje om wat energie op te doen en stond net met volle kaken de restanten van het broodje naar binnen te werken, toen ik de toekomstige bruid en haar hofdames ontwaarde. Na een korte voorstelling (en een tevergeefse poging om al die nieuwe gezichten aan namen te koppelen) trokken we naar een fietsverhuurder. We maakten een tochtje langs plekken waaraan de vrijgezellin leuke herinneringen had. Zo bezochten we het huis van een buurjongen waarmee ze ooit doktertje gespeeld had. Naar het schijnt konden zijn erg katholieke ouders daar destijds niet mee lachen. En het feit was duidelijk nog niet vergeven. Toen we gingen aanbellen, bleef de deur op slot, terwijl een wagenwijd openstaand raam beslist deed vermoeden dat er iemand in huis was.

Na de fietstocht, trokken we onze schoenen uit en begonnen we twee aan twee te dansen op onze sokken (ik danste met de bruid in spé). We waagden ons aan salsadansen onder de deskundige begeleiding van twee geoefende dansers. In het begin had ik wat moeite met de stapjes, maar eens de klik gemaakt, ging het vlotjes. Spijtig dat er in mijn huidige leven zo weinig tijd overblijft om te dansen. Vroeger, toen ik nog geen agenda had die volgeboekt was tot in juli, stond ik elke week minstens één keer op een fuif met mijn gat te schudden. In een ver verleden volgde ik rock-and-roll en stijldanslessen. Helaas is er van al die danspasjes niet veel blijven plakken, ik doe het gewoon te weinig.

Na de dansles zetten we koers richting onze slaapplaats om ons wat op te frissen na al de lichamelijke inspanningen. De bruid to be was geblinddoekt. Groot was haar verrassing toen bleek dat ze de nacht zou doorbrengen in een heus kasteel. En wat voor een kasteel. Met een torentje en een slotgracht. Alleen de prins ontbrak om haar te komen bevrijden (die zat ergens in het verre Limburg met verfkogels op zijn vrienden te schieten). Na wat traantjes bij de kamerverdeling en wat sussende woordjes van mezelf (ojee, ik waande me even terug in het tweede middelbaar: ik vol onbegrip voor al de puberhysterie van mijn vriendinnen, maar toch geduldig luisterend naar hun persoonlijke drama’s en goeie raad gevend) , trokken we richting restaurant.

De tocht naar het restaurant bleek een hele uitdaging. De parkeergarage bevond zich op flinke afstand van het restaurant, niemand had een plannetje bij en niemand kende de weg in Brugge. Gelukkig had één van de hofdames een draagbare GPS bij zich, die ik haar snel ontfutselde en op wandelroutes instelde. Ha, daar had ze niet aan gedacht! En mijn vooroordelen over juristen die niet veel moeten hebben van IT-toepassingen werden maar weer eens bevestigd. 😉 Navigeren doe ik dolgraag (ik loop op citytrips ook altijd met de kaart in de hand), dus eens ik de GPS in handen had, waren we snel op onze bestemming.

In het restaurant werden we zeer vriendelijk onhaald. Blijkbaar concentreert de Westvlaamse onvriendelijkheid zich enkel rond het station. Jordy, onze ober deed er alles aan om het ons naar de zin te maken. Het vegi-drama werd zonder problemen opgelost. Het slaatje met kip en de steak met frietjes werden omgeruild voor kaaskroketjes en een vegetarische spaghetti en iedereen was tevreden. We lachten, we dronken, we aten, we babbelden. We zochten naar mannen met een stoere borstkas, maar moesten het doen met het kokshulpje dat wel heel erg graag uit de kleren ging om zijn spichtige borstkas te laten bewonderen.

Na het eten was iedereen doodop. Dus kwam er van een stapje in de wereld zetten niet veel meer in huis en dropen we met hangende pootjes af naar het kasteel. Waar iedereen snel in bed kroop voor een (in mijn geval slecht) nachtje slaap. Bij het uitgebreide ontbijt dronken we nog een glaasje cava en besloten we dat het een geslaagd weekend was. We namen afscheid van elkaar met de gevleugelde woorden: “Tot op het trouwfeest!”

Yet Another Blog

Life on my side

brugge