Dat bijna tien jaar na de moord op JonBenet Ramsey er eindelijk duidelijkheid komt over wie deze gruwelijke misdaad op zijn of haar geweten heeft?

Maar wel een hele originele. 😉

Net terug van een blitzbezoekje aan het verrassingsafscheidsfeestje (phew, wat een woord) voor de zus van mijn vriend. Ze vertrekt namelijk binnen een paar dagen voor een half jaartje op stage naar Polen. Paar dikke kussen gegeven en beloofd dat we in november zeker eens op bezoek zullen komen. (Lang leve het onbetaalde verlof!)

Zijn toestand is weer verslechterd. Het enige nut dat het zielige rekken van Sharon’s leven nog heeft, is dat het de wenselijkheid van euthanasie in bepaalde gevallen maar al te duidelijk illustreert.

Ha, ik ben dus niet alleen.

Uit het artikel:

Cijfers die Scotland Yard dit weekend bekendmaakte, geven de Britten ook reden om sceptisch te zijn. Tussen september 2001 en juni van dit jaar arresteerde de politie 1.047 terreurverdachten.

De meesten zouden extremistische moslim-jihadi’s zijn geweest. In totaal werden slechts 158 verdachten aangeklaagd voor terroristische activiteiten. Zulke cijfers voeden de onvrede binnen de moslimgemeenschap dat onschuldige moslims worden opgepakt en dat de antiterreurmaatregelen hen discrimineren.

Je zal zo maar eens een brave, onschuldige, Allah-vrezende moslim zijn die op een goeie dag uit zijn bed gezet wordt op verdenking van terroristische activiteiten. Ik kan me voorstellen dat, zelfs al wordt je daarna vrijgelaten, de buren nooit meer hetzelfde naar je zullen kijken.

Ik blijf erbij dat het grootste slachtoffer van heel die oorlog tegen het terrorisme onze rechten en vrijheden zijn. Recht op een eerlijk proces? Onschuldig tot het tegendeel is bewezen? Recht op een privé-leven? Vergeet het maar.

Om ons te beschermen tegen de dreiging van het terrorisme worden onze rechten stelselmatig beperkt. En zo winnen de terroristen zonder ook maar één aanslag te moeten plegen. Tragisch.

Maar allez, heb ik jullie nog steeds niet verteld hoe ik met een bloggende baby op mijn schoot beland ben? ‘k Zal dat eens snel rechtzetten.

Wel, het gebeurde als volgt. Donderdagavond ging de bel. E met de sleutel van het huisje waar hij samenwoont met T en hun baby M. E, T en M gingen op reis en wij hadden beloofd hun brievenbus leeg te maken en zo nu en dan de plantjes wat water te geven. Effe korte babbel, E uitgezwaaid, want T en baby M zaten beneden in de auto op hem te wachten.

Nog geen tien minuten later, opnieuw de bel. Wij een beetje verbaasd, want het was al wat later op de avond en wij verwachtten geen bezoek in ons rommelhok. T, met de vraag of ze mochten binnenkomen. Tuurlijk dat. Wij: “Hey, zijn jullie iets vergeten misschien?” Blijkt dat hun auto weigerde nog te starten en bijgevolg hun vertrek naar Duitsland in het water dreigde te vallen.

Wij opvang gespeeld voor T en M, terwijl E met de takeldienst van zijn verzekering belde. Ok, binnen een half uurtje zou de takeldienst hier zijn. T had ondertussen honger gekregen, want ze hadden nog niks gegeten. Dus een frietje gehaald, want wat moet een mens doen tijdens het wachten op de takeldienst? Baby M ondertussen wat geëntertaind met Linux pinguins, heldere computerschermen en Treo’s (ze was dol Zap!2016).

Het probleem met de wagen van E en T bleek de batterij te zijn. Even aan een andere batterij gehangen en het euvel was gefixt. Maar, om nu met een wagen die je niet honderd procent vertrouwd in het holst van de nacht met een baby naar Duitsland te vertrekken, dat zagen E en T toch niet direct zitten. Dus zijn ze opnieuw naar huis gereden (zonder de motor van de wagen af te zetten, uit schrik dat ze hem dan weer niet meer aan de praat zouden krijgen).

Of ze nu de dag erna een nieuwe batterij hebben laten steken, dat weet ik niet, maar ik heb gelukkig al bericht gekregen dat ze zonder kleerscheuren op hun bestemming zijn aangekomen. Eind goed, al goed.

EINDELIJK. Nu maar hopen dat de betrokken partijen zich ook effectief aan dit staakt-het-vuren zullen houden…

“Blokken is voor watjes” (vooral als het gaat over cursussen van duizend bladzijden), ben ik net terug van een superleuke vrijgezellenavond. En omdat ik toch wel een klein beetje een watje ben, heb ik toch maar braafjes de laatste trein van Lier naar Leuven genomen en niet het nachtje doorgedaan. 😉

Jammer dat de opdrachten wat langer duurden dan gepland, want ik had gehoopt het uitgaansleven in Lier wat van naderbij te kunnen bestuderen. ‘t Zal voor een ander keertje zijn.

Gelukkige verjaardag, Fidel. 😉

Babylonische spraakverwarringen kunnen soms grappig zijn.