http://www.ceasefirecampaign.org

En ik heb vrieden die morgen terug naar België vliegen via Heathrow. En één van die vrienden heeft een iets donkerder kleurtje. ‘k Hoop dat ze zonder al te veel miserie in België geraken…

Het persoonlijk ongemak daargelaten, is het natuurlijk fantastisch dat de veiligheidsdiensten erin geslaagd zijn mogelijk terroristische aanslagen te verijdelen. Al moet ik toegeven dat ik altijd een beetje sceptisch ben, als ik zulke jubelverhalen lees. Er is altijd een stemmetje binnen in mij dat zegt: “Zou dat nu wel écht waar zijn?” Noem het gerust achterdocht.

Oververdiend! Proficiat, meisje!

Zaterdag zijn we in de namiddag vol goeie moed helemaal naar Aalter gereden om de kleur van onze binnendeuren te kiezen. Veel keuze was er niet: ofwel kozen we één of ander soort nephout ofwel een witte deur met een beetje een structuur erin. Aangezien ik een diep ingebakken afkeer heb van nephout en we de rest van de inrichting van het appartement (als we ooit in dat stadium geraken) redelijk modern willen houden, kozen we voor witte deuren. (Dus binnenkort allemaal de handjes wassen, of jullie mogen niet binnen!) Na welgeteld tien minuten stonden we weer buiten. Grmbl.

Daarna zijn we rechtstreeks doorgereden naar Roosdael om het mijlpaalfeestje (afgestudeerd, gaan samenwonen, begin van haar stage) van een vriendin bij te wonen. Er was niet zoveel volk, maar dat kon ons niet deren. De gastvrouw mengde bijzonder lekkere cocktails (jummie, banana daiquiri). Iets té straf zelfs, want nu waren we wel verplicht om lang te blijven om te ontnuchteren alvorens de rit naar huis aan te vangen. Niet dat we dat erg vonden. Grappig: het baby-mandarijneendje vond het nodig zich op mijn versgewassen rok te ontlasten. Gelukkig kon dit kleine euvel met wat zeep en water opgelost worden. We genoten van de lekkere pasta en de chili con carne. en voerden interessante gesprekken met het aanwezige gezelschap. En dan zijn we nog even de (ongetwijfeld zeer dure) bedden gaan uitproberen om inspiratie op te doen voor onze eigen bedaankoop. Daar wil ik nog wel eens uitgenodigd worden. 😉

Zaterdagnacht veel te laat in bed natuurlijk. Zondag niet in topvorm. Veel te weinig gestudeerd en dan naar de minibarbecue van de schoonfamilie. Lekker en gezellig. En een beetje een afscheid van mijn “schoonzusje” die binnenkort voor een half jaar naar Polen vertrekt. Ben benieuwd hoe het haar daar zal bevallen.

Bleh. ‘k Heb te horen gekregen dat mijn ex-vriendje een appartementje gekocht heeft in Leuven. En is ‘t is niet dat ik het hem niet gun (ok, ik geeft toe, ik ben jaloers), maar hij gaat al verhuizen op 1 september (2006, that is)!! En dat terwijl mijn vriend en ik ons compromis al bijna drie jaar (3 jaar, I kid you not) geleden getekend hebben. ‘t Is zo niet eerlijk.

En wat me nog het meest stoort aan heel die saga van the-never-finishing-appartment, is het feit dat ik continu rondloop met het gevoel dat ik in het zak gezet ben, dat ik opgelicht ben, dat ik als een onnozele gans in de val gelopen ben. En ja, we zijn beschermd door de Wet Breyne, ik weet het, en ja, we hebben recht op een schadevergoeding, maar daar ben ik vet mee. Ik wil in mijn appartement!

Jammer dat Joke op vakantie is. Ik ben er zeker van dat dit berichtje haar wel zou interesseren. 😉

Zondagavond zijn 19 tonnen vloeibare chocolade op de autosnelweg A2 tussen Braunschweig en Maagdenburg terechtgekomen.
De politie berichtte maandag dat een vrachtwagen met chocolade nabij het Duitse Alleringersleben van de weg geraakt was en omkantelde. De bestuurder werd zwaargewond.
Ook maandagochtend werd er nog met man en macht gewerkt om het kleverige goedje, dat ondertussen hard was geworden, weg te krijgen.

Uit de Standaard.

Goed, ik zal dan toch maar mijn stokjesverzet opgeven en meehuilen met de wolven in het bos. 😉 Ik kreeg een stokje van Pierre toegeworpen. Ik zal het vangen, maar niet doorgooien.

De vragen zijn: wat is uw werktitel, geheime titel en droomtitel?

Mijn werktitel is (hou je vast) “kennisbeheerder”, maar ik vermoed dat mijn geheime titel “manusje van alles” is. Mijn droomtitel hangt een beetje af van mijn stemming, op dit moment is dat “wereldreizigster”. Bij voorkeur in de vorm van “wereldreiziger met een privéjacht met persoonlijke masseur aan boord”.

PS: Pierre, het is wel juffrouw, he!

Een groot man is vandaag heengegaan.

Deze middag met enkele collega’s de fototentoonstelling In beeld van de Morgen bezocht. De tentoongestelde foto’s waren van een zeer hoog kwalitatief niveau, maar de presentatie zelf, liet, wat mij betreft, te wensen over.

Zo was ervoor gekozen om de titels bij de werken allemaal samen op één plaats te vermelden. Stel je voor: een wand met een tiental foto’s en je moet altijd teruglopen naar dezelfde plek om te zien wie of wat er op de foto’s geportretteerd wordt. Wat is er mis met de oude vertrouwde werkwijze om onder de foto zelf aan te geven wat erop staat? Te eenvoudig? Of worden we verondersteld een even goeie kennis van de actualiteit te hebben als de journalisten van de Morgen zelf? Een gemiste kans.

Ook jammer dat de foto’s ergens in de kelder weggestoken waren, een kelder waar het lekte… En eerlijk, vijf euro was te veel geld voor het beperkte aantal foto’s dat getoond werd. Ik heb niet het gevoel waar voor mijn geld gekregen te hebben. Gelukkig waren het mooie foto’s. 😉

Deze ochtend zat ik weer tussen een bende jonge meiden die naar zee gingen. Er werd geen bloempot verkozen, deze keer, maar de gesprekken deden mij opnieuw glimlachen. Zo had er eentje in al haar treinenthousiasme niet eens gemerkt dat we in een dubbeldekker zatern. “Hoe? Zitten er mensen onder ons of wa?” Zo schattig.

Man, man, waar is de tijd dat ik met mijn vriendinnen naar zee ging? We hadden ongeveer de ganse rit de slappe lach en de andere treinreizigers maar glimlachen. Nu ben ik jammer genoeg een andere treinreiziger. ‘t Is plezanter om naar zee te gaan. Zelfs als het regent.