Onbewuste stress?

‘t Zijn drukke tijden voor mij. Veel te veel te doen op het werk, ik hol van het ene naar het andere. Bovendien komt er binnenkort een reorganisatie aan, wat de nodige onzekerheid/ontevredenheid met zich meebrengt. Voeg daaraan toe: een ingestorte muur, een ongewenst voorzitterschap, een veel te drukke sociale agenda, baby’s die bezocht moeten worden, een gigantische fotoverwerkachterstand, twee nieuwe talen om onder de knie te krijgen, een examen rechten dat geblokt moet worden, een paar feestjes die georganiseerd moeten worden, teksten die geschreven moeten worden, enzovoort. En toch heb ik niet echt het gevoel dat ik de controle verlies. Het is druk, maar het gaat wel. Alles ok, ik voel me goed.

Mijn onderbewustzijn schijnt er echter een andere mening op na te houden. Vannacht ben ik weer in volle paniek wakker geschoten. Mijn hart klopte in mijn keel en het duurde zeker een kwartier voordat de adrenaline weggeëbd was en ik mij weer te slapen kon leggen. Ik weet niet meer wat er mij in mijn dromen zo’n schrik heeft aangejaagd, maar het zal niet fraai geweest zijn. En natuurlijk is mijn arme vriend ook wakker geworden door mijn luide jammerklacht. Mijn onderbewustzijn heeft last van stress. Wat doe je daar nu aan?

Een beetje teleurgesteld

In de fotografiecursus waaraan ik deze maand vier avonden lang drie uur van mijn kostbare tijd besteed heb. Het bleef voor mij allemaal een beetje te theoretisch. Te veel (saaie) powerpointpresentaties, te weinig praktijk. Ik had gehoopt dat de cursus iets meer hands-on zou zijn. Pas op, ik ben ervan overtuigd dat je een theoretische basis moet hebben om goeie foto’s te nemen, maar de theoretische uitleg had beperkt kunnen blijven tot één avond. Fotograferen leer je toch voornamelijk door het te doen. Trial and error. Waarom niet wat uitleg over flitsen geven en dan de mensen dit laten proberen? Ter plekke, onder begeleiding.

Enfin, geen kwaad woord over de mensen van Foto gamma, een bende enthousiaste amateurfotografen die echt hun best gedaan hebben om er iets van te maken. Misschien verwachtte ik gewoon te veel. Misschien heb ik al te veel over fotografie gelezen om iets uit een basiscursus te kunnen halen. De tips en tricks die ze meegaven over portretfotografie, landschapsfotografie, architectuurfotografie, enzovoort kende ik al. En vaak zijn de beste en origineelste foto’s degene die de conventies aan hun laars lappen. De als voorbeeld getoonde foto’s vond ik vaak ook maar gewoontjes. Klassieke landschappen, portretten die photshopgewijs wazig gemaakt zijn en waarvan alleen de ogen scherp zijn, tja, echt aanspreken doen zulke foto’s mij niet. Maar hier speelt natuurlijk het aspect persoonlijke smaak.

Waarmee ik totaal niet gezegd heb dat ik vind dat ik goeie of originele foto’s maak. Ik vind van mijn eigen foto’s dat ze maar al te vaak blijven steken in clichébeelden. Ik mis een originele invalshoek, die sprankel die een gewoon onderwerp kan optillen tot een geweldige foto. Mankeer ik talent? Moet ik gewoon blijven oefenen? Ik weet het niet. Dit alles zal mij echter niet tegenhouden een keuze te maken uit de lijst van activiteiten die foto gamma het komende jaar nog organiseert, maar ik zal enkel aanwezig zijn als ik er zeker van ben dat het programma mij aanspreekt.

"Uwe man"

Beste mensen, laat het voor eens en voor altijd geweten zijn: mijn vriendje is níet mijn man en zal ook nooit mijn man worden. Ik hecht geen enkel belang aan een ouderwetse en (naar mijn mening) achterhaalde instelling als het huwelijk. Als andere koppels wel graag zo’n boterbriefje willen, geen enkel probleem mee. Meer nog, ik kom zelfs graag dansen op jullie trouwfeest, maar mij zal u nooit geringd zien rondlopen. Spreek mij dus alstublieft niet aan met mevrouw “vriend van yab”, want daar krijg ik het van op mijn heupen. Ik heb een (zeer fijne, dankuwel) relatie, maar getrouwd, neen dat ben ik niet.

Unicum

Vandaag heb ik iets heel bijzonders meegemaakt. Zo bijzonder dat ik mezelf even moest knijpen om er zeker van te zijn dat ik niet droomde. We zaten in vergadering (niks nieuws tot zover) met een externe consultant. Een consultant waarvan we veel verwachtten (en die we ook genoeg betaalden voor zijn expertise). We zetten ons probleem uiteen. Toonden hem welke voorbereidingen we reeds getrofen hadden en waar we vastgelopen waren. Zegt die consultant doodserieus: “Ik denk niet dat ik de juiste persoon ben om jullie problemen op te lossen”.

Jullie hadden de gezichten van de mensen rond de tafel moeten zien tijdens de doodse stilte die toen viel. Openhangende monden, ongeloof, ja zelfs schok. Een consultant die zijn eigen onkunde toegeeft. Nog nooit meegemaakt. Hij stelde voor iemand anders van zijn bedrijf te sturen die beter onderlegd was in de materie, verontschuldigde zich en klapte zijn laptop dicht. En daarmee was de vergadering afgelopen. Een eerlijke consultant, maak dat mee!

Hey!

Is het al iemand opgevallen dat we NOG STEEDS geen (federale, met dank aan Peter) regering hebben? Sorry, meneer Leterme, ik wil iedereen een kans geven, maar ik moet mij helaas aansluiten bij het koor dat zingt: “U kan het niet.”