Gisteren en vandaag naar de pilootaflevering van Twin Peaks gekeken. Ongelooflijk dat die aflevering dateert van 1990. Het lijkt nochtans niet zo lang geleden: een hoop jaren die in een zucht vervlogen zijn. Ach, mooie tijden waren dat. Tijden waarin ik nog het grootste goed van allemaal bezat: tijd. En geloof in mezelf. Dat ook. De oneindigheid was mijn deel. Ik kon alles. De wereld lag voor mij open. Ik was de ster aan mijn eigen firmament. Broze dromen die kapotvielen. Volwassenheid, het is een gruwelijke teleurstelling.
Rare jongens, die Japanners
Konden ze het nu niet gewoon bij één alfabet houden ipv eerst leentjebuur te spelen bij de Chinezen, daarna nog twee fonetische alfabetten uit hun mouw te schudden en dan vervolgens alles door mekaar te gebruiken. Zucht.
L’Etoile d’Or
Geweldig nieuws!
Ons kaarsje heeft geholpen! Vandaag is baby O geboren: een gezond meisje. Het is nog een beetje spannend geweest, want de moeder had net zoals bij haar eerste zwangerschap last van te hoge bloeddruk. Gelukkig werd ze nu heel nauwgezet opgevolgd. Mijn vriend en ik zijn erg blij voor de ouders. Nu nog een plekje in onze agenda vinden om op babybezoek te gaan…
“Ik heb aan u gedacht dit weekend”
Zegt mijn collega en hij haalt de hele dvd-collectie van Twin Peaks van achter zijn rug tevoorschijn. Mijn dag kan niet meer stuk. 😉
Schoonouders…
Hebben de onhebbelijke gewoonte om altijd veel te veel eten op tafel te zetten. Er was vandaag genoeg eten om een heel leger te voeden, waardoor ik mij een beetje overeten heb. A ja, ‘t is belangrijk om op een goed blaadje bij de schoonfamilie te staan. 😉 De meeste aandacht ging natuurlijk uit naar de jarige, die verwend werd met een berg strips, een fles jenever en een supergevoelige gaming muis. Iets zegt me dat ik aan die strips ook nog wat plezier zal beleven. 😉
Trouwfeest
Gisteren ben ik wat vroeger weggegaan uit de Russische les om de trouwviering van mijn oudstudiegenootje en vroegere thesispartner F bij te wonen. F en zijn vriendin kozen voor een alternatieve viering. Ondanks de vele trouwfeesten die ik al heb bijgewoond, was dit mijn eerste alternatieve viering. Misschien heb ik gewoon erg traditionele vrienden. 😉 De viering werd geleid door een katholieke priester, maar van de klassieke opbouw van een kerkelijke mis was geen enkel spoor. Geen hosties, geen evangelie en geen saaie homilie. Een heel relaxt gebeuren, gewoon bij hen thuis in de woonkamer. Al vonden ik en vooral mijn vriendje dat de teksten soms een beetje te zweverig en te klef waren. Normaal zijn F en L helemaal niet zo romantisch aangelegd, dus het kwam een beetje gemaakt over.
Voor de receptie ‘s namiddags heb ik een beetje valsgespeeld. We waren uitgenodigd voor het avondfeest, maar omdat F niet alleen een oudstudiegenootje, maar ook mijn collega is, waren heel veel collega’s met hun gezin gevraagd op de receptie. Met mijn liefste blik heb ik aan de bruidegom gevraagd of we toch niet nog een half uurtje receptie mochten meepikken voor het avondfeest begon. Kwestie van wat met de collega’s te socializen en hun wederhelft en schattige kindjes te kunnen bewonderen.
Het feest zelf was een groot succes tot aan de openingsdans. Het eten was superlekker, het dessertbuffet was to die for en we zaten met leuke mensen aan tafel. Altijd fijn als blijkt dat het klikt met mensen die je nog nooit gezien hebt. Heel toffe gesprekken gehad. Met de openingsdans liep het echter een beetje mis. Door een technisch probleem werden de tonen van het openingsnummer verstoord door een luid gekraak uit één van de boxen. Erg, erg spijtig. Want iedereen zat meer te kijken naar de boxen dan naar het koppel.
De dj was mijn vriend niet, hij mixte enorm slecht en voelde totaal niet aan wat aansloeg bij het publiek. Het eerste uur was de dansvloer dan ook meer leeg dan vol. Voor een deel zal dit ook wel aan het sedimentaire publiek gelegen hebben. Enfin, mijn vriend en ik hebben het niet aan ons hart laten komen en hebben toch enkele keren de dansvloer onveilig gemaakt. Er was echter een totaal gebrek aan sfeer en als je vrienden dan één voor één naar huis vertrekken, tja, dan is er niet veel reden meer om te blijven. We zijn dan ook vertrokken rond twee uur. Volgens mij het vroegste tijdstip dat ik ooit een trouwfeest verlaten heb.
Misschien is de romantiek van de dag toch ergens blijven hangen, want bij thuiskomst hebben mijn vriend ik geweldige seks gehad. Waar vroeg naar huis gaan al niet goed voor is. 😉
Lachen met the Lunatics
Gisteren ging ik in het uitmuntende gezelschap van Lime, Bart en een jongen die geen blog heeft (jaja, die bestaan nog) naar the Lunatics in de Minnepoort. Er was wat overredingskracht voor nodig om mijn vriendje te overtuigen om mee te gaan, want hij stond een beetje sceptisch ten opzichte van het concept improvisatie. Gelukkig kan Lime zeer overtuigend overkomen. 😉 Gelukkig hebben we ons dit avondje uit zeker niet beklaagd. De spelers van The Lunatics en de Neveneffecten waren in grote doen. Echt smakelijk gelachen, zelfs als ze soms de clichématige toer op gingen (jaja, CD&V-ers zijn een gemakkelijk doelwit, we weten het). Het speelplezier van de jongens op het podium droop ervan af. Ik wist niet dat improvisatie zo fysiek kon zijn. Deze eerste kennismaking met improvisatie smaakte zeker naar meer. Jammer genoeg heb ik mij laten vertellen dat dit het laatste optreden van The Lunatics in Leuven was. Ze zijn alvast geëindigd in schoonheid.
Na het optreden trokken we naar Villa Ernesto, waar het een beetje te warm, te druk en te lawaaierig was naar mijn goesting. Pas op, dat is ideaal als je lekker wil fuiven, maar minder als je op je gemak met een drankje in de hand wil babbelen. “Wablieft” is niet mijn favoriete woordje. En oja, de mojito’s smaakten te veel naar water. Tss. Gelukkig maakte het gezelschap veel goed. 😉 Bedankt voor de uitnodiging, Lime!
Verbouwen
Woensdag waren we op bezoek bij een vriend in het Mechelse. Vier jaar geleden kocht hij zijn huisje. En in de daaropvolgende jaren heeft hij enkel de muren laten staan. Alles vervangen: gas, elektriciteit, waterleiding, de vloeren, de keuken, de badkamer, de ramen, de voordeur. The works. En hij dat (bijna) allemaal zelf gedaan. Twee jaar sparen en vervolgens twee jaar elk vrij moment in zijn huis gestoken. Chapeau, zeg ik dan, ik zou het niet kunnen. Het zag er trouwens piekfijn uit, zijn huis. Hij mag er terecht trots op zijn. En nu ging hij toch wat vakantie nemen. Groot gelijk!
Een klein maar fijn verjaardagsfeestje
Gisteren zijn we ter gelegenheid van de verjaardag van mijn vriendje gaan dineren in restaurant Trente. Omdat het een speciale dag was, kozen we voor de vijfgangenmenu met aangepaste wijnen. Ik ga hier geen poging doen om al de gangen te beschrijven, maar laat me jullie vertellen dat elke gang weer een kunststukje op zichzelf was en de ene wijn al tongstrelender dan de andere. We kregen bij elke gang een zeer professionele uitleg over de afkomst van de wijn, het soort druiven en het productieproces. Misschien moet ik toch eens werk maken van dat reeds lang geleden uitgesproken voornemen om een wijnproefcursus te volgen. ‘k Zal eens wat tijd moeten vrijmaken in mijn agenda.
Van het etentje onthoud ik vooral het supermalse konijn, het hapje met oester, viseieren, appel en appelmoes, de komkommer met yoghurt en wasabi, de zachte oosterse garnalen op een stokje en de eend met sinaasappel, koffie en zoethout (nooit gedacht dat ik dat lekker zou vinden). Het was exquis. Het was een beetje decadent. En het was vooral heel erg gezellig om met zijn tweetjes van het eten en elkaar te genieten.