6 jaar geleden

Zat ik op dit moment in een ziekenhuis in Hasselt. Te luisteren naar een doktersassistente die duidelijk niet wist waar ze het over had. Enkele uren voordien had ik telefoon van thuis gekregen. Er was iets ernstigs gebeurd met mijn moeder. Ze had plots hoofdpijn gekregen en was bewusteloos geraakt. De dag erna had ik examen, het laatste van de reeks. Ik mailde naar de ombuds dat ik het examen niet kon meedoen en mijn vriend en ik reden zo snel wel konden naar Limburg.

Het gevoel van ontreddering toen mijn moeder op een brancard voorbij gereden werd. Ze was nog even bij bewustzijn geweest, nu lag ze in coma. Ik luisterde naar de assistente die wat onzin over een epilepsieaanval uitkraamde. En ik dacht: een hersenbloeding. Mijn voorgevoel bleek juist te zijn. Na maar liefst twee foute diagnoses kwam de medische wereld dan toch tot de conclusie dat mijn moeder een hersenbloeding gehad had. Waarschijnlijk vlakbij de hersenstam. Op de foto’s was het niet goed zichtbaar.

Vier dagen heeft ze in coma gelegen. Daarna werd ze wakker. Ze herkende ons, kon een beetje praten, zelfs lezen lukte nog. We hoopten op het beste. Dachten aan een lange revalidatie. Die revalidatie heeft ze doorlopen: ze leerde weer lopen en min of meer zelfstandig eten, maar haar geest was gekraakt. Ze ging achteruit. Herkende ons niet meer, dacht dat ze terug een klein meisje was. Vermagerde zienderogen tot er alleen nog maar vel en botten over waren. Ze gaf het op.

Ze woont nu thuis.  Vreemde mensen komen haar ‘s ochtends wassen, helpen haar naar het toilet te gaan. Ze spreekt niet meer en herkent ons zelden. Haar leven speelt zich af tussen de vier muren van haar huis, het huis waar ik geboren ben. Er komen vreemde mensen kuisen en koken. Zij zit in de zetel, kijkt tv. Krijgt een woedeaanval en gilt de hele buurt bijeen. Ze zit vol medicijnen: bloedverdunners, spierverslappers, antidepressiva om de woedeaanvallen te bedaren. Zo’n leven moet een hel zijn. Ik kan mij niets ergers voorstellen op deze wereld.

Zes jaar geleden knapte er ergens een bloedvat in haar hersenen. Ze had één kans op drie om te sterven, één kans op drie om verlamd te zijn, één kans op drie om in de huidige toestand achter te blijven. Mijn moeder heeft nooit veel geluk gehad.

Trouwreceptie aan de Schelde

Jaja, alweer een koppel in onze vriendenkring dat elkaar eeuwige trouw beloofd heeft. Noem mij een cynicus, maar soms vraag ik mij af wanneer de statistieken al deze trouwers zullen inhalen. Maar goed, aan de trouwers om de statistieken ongelijk te bewijzen. 😉

Het was een beetje een alternatief feest. De bruid en bruidegom hadden niet voor een klassiek avondfeest (je kent dat wel: veel eten, dessertenbuffet, openingsdans) gekozen, maar een uitgebreide receptie op één van de mooiste locaties waar ik ooit gefeest heb: het Zuiderterras. We smulden van werkelijk uitstekende hapjes (sushi, tartaar van zalm, overheerlijke scampi,…) terwijl we genoten van een verbluffend uitzicht over Antwerpen en de Schelde. Het was aangenaam warm, de zon scheen en sommige schouders van de dames begonnen een beetje rood te zien. Niet de mijne, want ik heb mijn momenten in de zon verstandig afgewisseld met schaduw.

Ik had heel leuke gesprekken met het Syrische meisje dat ik vorige week heb leren kennen en haar Hollandse prins op het witte paard, met de getuige van de bruid, met een heuse Japanse (plots kon ik me geen enkel Japans woordje meer voor de geest halen) en onze gemeenschappelijke vrienden. Ik voelde mij heel relax en de gesprekken liepen supervlotjes. En aangezien ik bob zou spelen, lag dat niet aan de drank. 😉

Na de receptie namen we afscheid van de kersverse bruid en bruidegom. Ze vertrokken voor een intiem dineetje met de familie en daarna een nachtje Hilton. We waren net onderweg naar onze wagen, toen mijn vriend zei: kijk eens wie daar lopen. Ik keek en wie zagen we daar? (Suspens, suspens.) De ouders van mijn vriend, zijn zus en haar vriendje. Een ongelooflijk toeval dat ze net vandaag met z’n vieren in Antwerpen waren. De ouders van mijn vriendje gingen iets eten bij zijn zus en haar vriend en hadden een kleine omweg gemaakt langs het Zuiderterras. Mijn vriend en ik hebben onszelf dan maar een beetje uitgenodigd. Gelukkig was er genoeg lasagne voor zes personen. 😉

Een fijne dag. Ik heb ervan genoten.

Zwangerschapspact

Wat een mens tegenwoordig al niet in de kranten leest:

Op een middelbare school in het Amerikaanse Gloucester zijn vier keer zoveel meisjes zwanger dan normaal. Volgens de directeur komt dat door een pact dat de leerlingen sloten om samen hun kinderen op te voeden.
Dat schrijft het Amerikaanse Time Magazine donderdag. Zeventien meisjes, allen niet ouder dan zestien, zijn in verwachting. Een van de toekomstige moeders is zwanger van een 24-jarige dakloze man uit de stad. De school ontdekte de overeenkomst toen een meisje bij de schoolzuster in tranen uitbarstte toen zij niet zwanger bleek.

Een oud-leerlinge vertelde tegen Time dat de meisjes dit doen omdat ze ‘iemand willen die onvoorwaardelijk van hen houdt’.

Hoe zielig is dat? Arme meisjes.

What a ride!

Ik heb geweldig genoten van Indy’s avonturen. Niet te veel nadenken en je gewoon laten meeslepen door de actie. De ene actiescène was al ongeloofwaardiger dan de andere, maar hey, we hebben het hier wel over Indiana Jones, he! En ik heb verschillende keren moeten lachen, zij het niet op dezelfde momenten als de andere personen in de zaal, maar dat zal mij worst wezen. Alleen het einde vond ik tegenvallen. Net Close Encounters of the Third Kind. Ik dacht even dat ik in een andere film terecht was gekomen.

Indiana

Straks ga ik naar de cinema, voor lekker ouderwets vertier. Misschien doe ik lekker decadent en koop ik zelfs ijspralines of zo (waar zijn de tijden dat er meisjes rondkwamen tijdens de pauzes om ijspralines te verkopen). Ik heb geweldig goeie herinneringen aan Indiana Jones and the last crusade, hopelijk stelt zijn opvolger niet teleur. ‘t Is ondertussen alweer eeuwen geleden dat ik mijn gat nog eens neervlijde in één van de zachte zetels van een Kinepolis-bioscoopzaal. Zelfs al valt de film tegen, genieten zal ik! Mister Jones, here I come.

PEBKAC

Dat is het elke keer weer. En ik blijf vriendelijk, beleefd en behulpzaam. Maar, goh, zou het niet aangenaam zijn als de mensen effectief eens wat moeite zouden doen om _na te denken_. Die hersens, die dienen ergens voor, gebruik ze dan ook aub.

Ik word verwend

Deze avond kwam mijn vriendje thuis met een rode roos. Voor mij. Om mij een hart onder de riem te steken voor de laatste loodjes. Laatste loodjes die door mijn eigen schuld zwaar wegen. Niet dat ik ze verdiend heb, die rode roos, want ik ben niet echt vriendelijk geweest de laatste week. Stress uitwerken op de verkeerde personen, je kent dat wel, of misschien niet. Gelukkig heb ik een vriendje met engelengeduld.

Thanks, schatje!