Door fileproblemen en lange rijen bij het wagenverhuur, vertrokken we met twee uur vertraging uit Chicago. Daar ging onze weloverwogen planning. 😉 Vandaag zouden we drie staten doorkruisen: Illinois, Indiana en Michigan. Doel van onze tocht: Amish country en Ann Arbor.

We moesten wat geduld uitoefenen voordat we het eerste karakteristieke zwarte karretje getrokken door een paard zagen. Wat aan vriend H de volgende gevleugde uitspraak ontlokte: “Dit is zo’n beetje als op safari gaan en wachten tot je een neushoorn ziet.” Met vriend H op reis gaan, is een zegen voor de lachspieren. Gelukkig werd ons wachten niet lang daarna beloond. We zagen het ene na het andere zwarte karretje getrokken door paarden.

Onze eerste stop was Menno-hof in Shipshewana (wat een poëtische naam). We kregen een zeer goeie uitleg over het verschil tussen hutterieten, amish en mennonieten. Deze geloofsgemeenschappen zijn alledrie anabaptisten. De basisprincipes van het anabaptisme zijn een volstrekte scheiding van kerk en staat, geweldloosheid en de vrije keuze van het doopsel. Anabaptisten zijn met andere woorden tegen het dopen van baby’s. Zij vinden dat het toetreden tot de gemeenschap van gelovigen een weloverwogen keuze moet zijn.

De beweging van de anabaptisten is ontstaan in Zwitserland en verspreidde zich verder naar Duitsland, Nederland, Vlaanderen, Spanje en Rusland. Doorheen hun geschiedenis werden de anabaptisten hevig vervolgd voor hun geloofsovertuiging. Ook hun weigering om deel te nemen aan de dienstplicht was vaak problematisch. De tentoonstelling legde naar mijn gevoel iets te veel nadruk op het martelaarschap van hun geloofsgenoten. Maar ik was wel gecharmeerd door de geweldloosheid die de anabaptisten nastreven.

Door de vervolgingen in Europa zijn de anabaptisten op een zeker moment geëmigreerd naar Amerika, omdat hen beloofd werd dat ze in dit beloofde land hun geloof in alle vrijheid konden beleven. Massaal maakten ze in grote schepen de overtocht naar Amerika. Een overtocht die vaak onder de meest barre omstandigheden verliep.

Het verschil tussen mennonieten, hutterieten en amish is het volgende. Mennonieten functioneren in de gewone maatschappij zolang die maatschappij hen niets oplegt dat in strijd is met hun geloof. Dat wil zeggen dat ze de meeste beroepen uitoefenen (natuurlijk zullen ze nooit tot het leger toetreden) en dat ze gebruik maken van de moderne technologie. Amish leven meer afgezonderd van de moderne samenleving. Ze zijn afkerig van alles wat met technologische vernieuwing te maken heeft. Elke vernieuwing wordt aan een nauwkeurig geloofsonderzoek onderworpen. De geloofsgemeenschap is voor hen essentieel. Zij leven vooral in boerderijen op het land. Amish zijn te herkennen aan de typische klederdracht met mutsjes voor de vrouwen en broeken met bretellen voor de mannen. Ze rijden rond in koetsen getrokken door paarden. Hutterieten zijn het meest extreem. Zij leven in communes waar bijna alles gemeenschappelijk is. Enkel spullen als kledij en boeken kunnen privébezit zijn. Ook hutterieten houden vast aan traditionele klederdracht.

“Hoogtepunt” van het bezoek was de tornadokamer waar met wat blazers en geluidseffecten een tornado gesimuleerd werd. De oudere dames die samen met ons in de kamer zaten, vonden het alleszins geweldig. Tegelijkertijd kregen we een filmpje te zien waarin de goede daden van de anabaptisten uitgebreid in het zonnetje gezet werden.

Na ons bezoek aan Menno-hof was het etenstijd. We besloten in Shipshewana een restaurant te zoeken, bij voorkeur eentje waar de typische Amish-keuken geserveerd werd. Het Blue Gate restaurant voldeed aan al deze voorwaarden. We kozen voor het family style dinner dat aangeprezen werd als de traditionele manier van dineren. Bij het eten bestelden we appelsap, want alcohol viel er niet te bekennen. Als ik al een aandrang voelde om mij te bekeren, was deze meteen voorbij. 😉

We kregen eerst een slaatje en zelf gebakken brood met heerlijke confituur en peanut butter. Het family style dinner bestond uit twee soorten vlees en een viertal bijgerechten. Het was veel en veel te veel. Ik denk dat er nog twee mensen extra hadden kunnen eten van alles wat er bij ons op tafel werd gezet.

Met moeite vonden we nog een plaatsje voor het dessert dat bij de maaltijd inbegrepen was. Bij het kiezen uit de gerechten op de uitgebreide dessertkaart, viel mijn oog op het woord custard. Mijn tafelgenoten wisten ook niet goed wat custard was. Dus vroegen we het aan onze serveerster. Het charmante meisje kwam niet verder dan custard te vergelijken met een soort “slimey pudding”. In haar woorden: “I wouldn’t recommend it at all.” Het werd dus apple pie. 😉

Daarna reden we met een veel te volle maag in één trek door naar Ann Arbor. Rond half twaalf waren we in ons hotel. Mijn oog viel op het televisiescherm in de lobby dat het overlijden van Michael Jackson meedeelde. Alhoewel ik geen fan ben, was ik toch geschokt door het nieuws. Hij was nog maar vijftig. In onze kamer zetten we meteen de tv aan. We werden overspoeld door tributes en overzichten van zijn bijdrage aan de popcultuur. Een bijdrage die, naar mijn mening, moeilijk overschat kan worden. Iedereen heeft wel gedanst op de nummers van Michael Jackson. Hij was een tragische figuur die niemand onberoerd liet. Een icoon.

Zoveel overlijdens deze week: Karel Van Miert, Yasmine, Michael Jackson en Farah Fawcett. Allen veel te vroeg heengegaan.