Op een terrasje onder een luifel. Genieten van de warmte van de middag, maar vermijden dat je verbrandt door de te felle zonnestralen. Samen met een collega besluiten decadent te doen en de lunchmenu in drie gangen te bestellen met een glaasje wijn erbij. Bijgevolg iets te laat terugkomen uit middagpauze en denken, ach wat, misschien ben ik morgen dood, ik moet er vandaag van genieten.
Yikes!
Het is al augustus! Om het (nog maar eens) met een huizenhoog cliché te zeggen: de tijd vliegt!
Chaos op het werk
Ons ganse secretariaat was afwezig vandaag. Een jammerlijke samenloop van ziektes (nog altijd geen Mexicaanse griep binnen onze muren gesignaleerd, dat komt natuurlijk doordat iedereen zo goed zijn of haar handen wast) en verloven. Gevolg: binnengekomen en uitgaande post dieonbehandeld bleef. En een licht paniekgevoel dat zich meester maakte van de medewerkers.
Gelukkig hebben enkele noodmaatregelen de kalmte hersteld. 😉
Dank aan de weergoden
Zaterdag was het stralend weer tijdens het kajakken en hebben we het droog gehouden tot het laatste stukje bbqvlees op was. Binnen weerwolven spelen, als het buiten giet, is er iets gezelligers? En tegen dat we zondagmiddag goed en wel ons ontbijt achter de kiezen hadden, waren de ergste regenbuien achter de drug. Over die paar druppeltjes die er vielen tijdens ons bezoek aan het château-fort de Bouillon, spreken we niet.
Jaja, het was een geslaagd weekendje, daar in onze watermolen aan de oever van de Semois.
De zijdehandelaar door Tash Aw
Nog een boek dat ik oppikte op het boekenfestijn. Het is jammer dat de tijd die ik aan lezen kan spenderen tegenwoordig beperkt blijft tot enkele minuten voor het slapengaan en gestolen tussendoortjes in de auto. En sinds ik begonnen ben met het herhalen van Italiaans op de trein, moet ook dat dagelijkse leesmoment eraan geloven. Waar is de tijd dat ik het mij kon permitteren om van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat mij in een boek te verdiepen?
De zijdehandelaar, dus. Ik kocht het boek op goed geluk. Van de schrijver had ik nog nooit gehoord. Het rood op de kaft en het exotisme dat het boek beloofde, trokken me over de streep. Het bleek een onverwachte voltreffer.
Het boek is opgebouwd uit drie delen. Elk deel vertelt het verhaal van Johnny Lim vanuit het standpunt van een andere verteller. Het verhaal speelt zich af in Malakka (nu Maleisië) ten tijde van de Tweede Wereldoorlog en de bezetting door de Japanners. De eerste verteller is zijn zoon die een heel zwart en negatief beeld schetst van de man die zijn vader was. Toch krijg je als lezer al bij het eerste deel het gevoel dat het oordeel van de zoon te zwaar is, te eenzijdig negatief. De twee volgende delen nuanceren het beeld van Johnny Lim. Het wordt van zwart steeds grijzer en soms zelfs wit.
Het boek is bijzonder vlot geschreven en je blijft lezen, want je wil zo graag het raadsel van de mens Johnny Lim doorgronden. Wat ging er nu echt in hem om? Was hij een vuile collaborateur? Een moordenaar? Een idealist die het communistische ideaal wilde verwezenlijken? Maar zelfs na het lezen van de laatste bladzijde blijft het raadsel overeind. Het beeld dat we krijgen van Johnny Lim is fragmentarisch, zoals het beeld van een andere mens steeds fragmentarisch is, hoe goed je iemand ook denkt te kennen.
Het exotische kader waarin het verhaal zich afspeelt, vond ik een extra pluspunt. Maleisië is een onbekend land voor mij. De beschrijvingen in het boek deden me dromen van palmbomen, witte stranden, oerwouden en moessonregens. Iemand die mijn reis naar daar wil sponsoren?
Stoffig
Sinds vorige week probeer ik tijdens de dagelijkse treinritten van en naar het werk mijn Italiaans wat op te frissen. In september trekken we namelijk naar Noord-Italië om het huwelijksfeest van vriendin C met haar Italiaanse lover te vieren. En ‘t zou fijn zijn, mocht ik tegen dan weer in staat zijn een conversatie met de locals te voeren.
Twee jaar een taal niet spreken of lezen, zijn echter nefast voor kennis van woordenschat en grammatica. Verstaan lukt nog wel, maar spreken, da’s een ander paar mouwen. Vandaar dat ik besloten heb door te bijten en weer helemaal vanaf nul te beginnen. Mi chiamo yab. Di dove sei? Sono belga di Lovagno.
Gentse Feesten
Een fijne jaarlijkse traditie, die Gentse Feesten. Ook dit jaar konden we weer beroep doen op de gastvrijheid van Peter en Lynn en het uitmuntende gezelschap van Joke en Vincent.
We kozen voor een sportief programma: een bierwandeling in de namiddag en een nachtelijke wandeling met als hoogtepunt een bezoek aan de Sint-Baafsabdij. Tijdens de bierwandeling verkenden we op wetenschappelijk verantwoorde wijze enkele cafés om de bieren aldaar aan een vergelijkend onderzoek te onderwerpen. Of dat was althans het idee, want – nu komt het – ik lust helemaal geen bier. Gelukkig vond ik in ons gezelschap bereidwillige mannen genoeg die mij verlosten van mijn overtollige bier. 😉 Ik denk dat ik als niet-bierdrinker na een stuk of tien brouwerijbezoeken meer over het bierbrouwen weet dan de gemiddelde bierliefhebber. Bij de laatste halte op onze bierwandeling was ik dan ook behoorlijk opgelucht om naast een ganse rij bieren, ergens verdrukt in een hoekje een caipirinha op de kaart te zien staan. Die ik, tot groot jolijt van mijn gezelschap, meteen bestelde.
Tussen de wandelingen door gingen we op zoek naar voedsel bij één van de vele kraampjes op de Gentse Feesten. We brachten ook even en blitzbezoek aan Bataclan, maar veel vond ik er niet aan. Misschien was de tijd om één pintje op te drinken gewoon niet lang genoeg om de absurditeiten te laten inwerken.
De nocturne bracht ons terug naar de tijd dat Gent nog met enkele schaarse gaslantaarns verlicht werd en fakkeldrager een beroep was. We wierpen zelfs even een blik op het beruchte Glazen Straatje. Hoogtepunt en orgelpunt van de nocturne was het bezoek aan de Sint-Baafsabdij. De refter is werkelijk adembenemend. De rest van de ruïnes bezochten we in het pikkedonker, omdat de gids door een communicatiefoutje met de stad er niet in slaagde het licht aan te steken. Lekker spooky, zo in het duister tussen eeuwenoude graven staan.
De avond sloten we af in het centrum met wat fastfood en toen sloeg de vermoeidheid toe. We waren nog net op tijd om op de laatste tram die richting stelplaats reed te springen, alwaar we bijna midden in de maaginhoud van een zatte feestvierder trapten. Yak.
Slapen deden we in een éénpersoonsbedje onder het dak van Peter en Lynn. Ik moet zeggen dat mijn vriend en ik de éénpersoonsbedjes ontgroeid zijn. Goed heb ik niet geslapen. En dan te bedenken dat we jaren met z’n tweeën in zo’n bedje geslapen hebben. Waar is de tijd?
Zondag deden we het rustigaan met een ontbijt in het SMAK, wat racen op de Wii en een boottochtje in het centrum.
Op naar de volgende editie!
What I want, what I really, really want
Een Canon fototoestel met ingebouwde GPS. De geografische coördinaten rechtstreeks in de Exif-data, how cool would that be?
Public Enemies
Toen we in Amerika waren, werden we letterlijk platgebombardeerd met reclame voor Public Enemies. We spraken af dat we, zodra we weer thuis waren, deze film zeker gingen zien. We moesten iets langer wachten dan gedacht, want bij onze thuiskomst speelde de film nog niet in de Belgische zalen. Het was het wachten echter meer dan waard. Public Enemies is een boeiende verfilming van het (hier en daar wat geromantiseerde) leven van John Dillinger. Michael Mann heeft weer maar eens een visueel verbluffende film afgeleverd.
Het verhaal op zich is natuurlijk gefundenes fressen voor een verfilming. De beruchte bankrover van tijdens de depressie had een iets spannender leven dan de doorsnee mens. Johnny Depp speelt de sympathieke schurk op een zeer geloofwaardige en menselijke manier en er is zelfs plaats voor een streepje romantiek. Ondanks al de moorden die hij op zijn geweten heeft, blijf je tot het laatste moment toe hopen dat hij zijn noodlot zal ontspringen. Quod non. In de film krijg je ook een goed zicht op de methodes van een steeds machtiger wordende FBI onder J. Edgar Hoover. Methodes die het boekje vaak te buiten gaan en dan blijf ik beleefd.
Een echte aanrader.
Hoe was ik mijn handen?
Dat is de titel van de nieuwe handleiding in twaalf stappen die vandaag in de toiletten op het werk is verschenen. Jaja, de gevolgen van de Mexicaanse griep, je komt ze overal tegen.