900 gram

Gisterenavond waren we te gast bij Joke en Vincent. Daardoor had ik niet gemerkt dat tijdens het diner mijn gsm was afgegaan. Na de lange rit van Aalter naar Leuven waren we linea recta in bed gekropen en zo kwam het dat ik het berichtje op mijn voicemail pas beluisterde ‘s ochtends vroeg, met de slaap nog in mijn ogen. Vriend C, dezelfde van het diner van vorige week, had een bericht achtergelaten. Hun dochter was geboren. Op 26 weken en 5 dagen. 900 gram, 34 cm. Het haar op mijn armen ging tijdens het beluisteren van de boodschap recht overeind staan. Vorige week was vriendin M nog stralend zwanger. Een zwangerschap die  niet makkelijk tot stand gekomen was. Waardoor we extra blij voor hen waren toen we vernamen dat hun droom eindelijk in vervulling zou gaan. En nu dit.

Gebeld met vriend C, gevraagd of we op bezoek mochten in het ziekenhuis. Dat mocht. Ik had me op het allerergste voorbereid en moest op weg naar het ziekenhuis menig krop in mijn keel doorslikken. Maar het bezoek in het ziekenhuis heeft me opgefleurd. C en M waren optimistisch. Hun dochter stelde het naar omstandigheden goed. De eerste 24 uur waren achter de rug. De eerste horde was genomen. Natuurlijk zullen de volgende dagen en weken niet de gemakkelijkste worden, maar we geloven en hopen dat dit kleine baby’tje binnen enkele maanden naar huis mag. En dan is het feest! Groot feest!

Stereoptiep

Deze week zat ik ‘s middags bij drie jonge vrouwelijke collega’s aan tafel. Alle drie hadden ze nog niet zo lang de schoolbanken achter zich gelaten. En ik schrok er eerlijk gezegd van hoe stereotiep ze in hun denken waren. De klassieke rollenpatronen blijven de bovenhand halen. Ik had gehoopt dat dit rollenpatroon langzaam zou verdwijnen in de jongere generaties, maar neen, mannen moeten vooral stoer en macho zijn en goed zorgen voor hun vrouwtje. En het huisje, boompje, kindje-ideaal is onuitroeibaar. Natuurlijk weet ik wel dat er in sé niets mis is met huisje, boompje, kindje, en het is niet dat ik zo’n spannend leven heb of zo. Maar zo’n jonge meisjes, die moeten toch nog eerst wilde plannen maken? Van het leven genieten? De wereld willen veranderen? Grootse dromen hebben? Het lijkt soms alsof ik jonger van geest ben dan zij.

I LOVE YOU!!!

Liefdesverklaringen misbruiken om argeloze gebruikers met een virus op te zadelen. Not cool. Wees dus gewaarschuwd voor mailtjes met als onderwerp “I LOVE YOU!!!”. Deze zijn niet afkomstig van geheime aanbidders, maar wel van mensen met slechte bedoelingen.

Kaas en wijn

Waaraan herken je een geslaagde kaas en wijn-avond? Aan de houten kop de dag nadien en de overweldigende kaaswalm die je ‘s ochtends overrompelt als je de koelkast open trekt. De collega’s van mijn vriend hebben hun best gedaan, maar zijn er niet in geslaagd alle kaas weg te werken. Door een ongelooflijk toeval bleek bovendien dat we voor ons feestje net de dag hadden uitgekozen dat het bedrijfje van mijn vriend en zijn collega’s tien jaar bestond. Het staatsblad werd erbij gehaald als bewijs. Een extra reden om de glazen nog eens vol te doen.

Tegen de stroom in

Ik had deze middag een afspraak in de gebouwen van de KULeuven, klokslag 13.00u, het moment waarop alle lessen eindigen en de aula’s leegstromen. Ik moest me een weg banen tegen een stroom vrolijk kwebbelende studenten in. En ja, die steek van jaloezie is nog steeds aanwezig, zij het minder heftig dan vroeger. Wat ik het allermeest mis van mijn studententijd is de vrijheid om te doen en laten wat je wil. Hoe anders is mijn leven nu, geregisseerd door een strakke agenda en hopen werk. Zucht.

De gruwelijke schoonheid van verwrongen staal

Een gruwelijk ongeval: twee treinen die frontaal op elkaar botsen. Het dodental staat ondertussen al op achttien. De beelden zijn schokkend, maar fascinerend tegelijkertijd. De treinstellen zijn geplooid en door mekaar geschud als waren het speelgoedtreintjes. Door een kind achteloos op het verkeerde spoor geplaatst om een ramp na te spelen. De graffiti op het rode treinstel, het contrast met het witte landschap, het zou een kunstwerk kunnen zijn. Een kunstwerk dat de onvolmaaktheid van de mens illustreert. Wellicht zal na onderzoek blijken dat een menselijke fout aan de oorzaak van dit ongeval lag. Tragisch, want hoe hard we het ook zouden willen, menselijke fouten zijn niet te vermijden. Somebody will screw up eventually. En ja, misschien had deze fout vermeden kunnen worden, maar laten we niet vergeten dat elk veiligheidssysteem geld kost, veel geld. En dat een heel spoorwegennet én al de treinstellen met zulke systemen uitrusten niet van vandaag op morgen gebeurt.

Lees ook wat Karel heeft te zeggen.

Geluk in het spel

Gisterenavond waren we te gast bij vrienden C en M die voor ons en nog een bevriend koppel een uitmuntend feestmaal hadden bereid, bestaande uit een hapje met banaan, kaas en spek, een glaasje met scampi in curry, paprikasoep als voorgerecht, kip met paddenstoelen en rozijntjes als hoofdgerecht en applecrumble met vanillesaus als nagerecht. Het was smullen geblazen. Na de maaltijd speelden we een spelletje chapeau. Ik was zelf behoorlijk verbaasd over wat ik allemaal uit mijn hoed toverde: de ene full house, na de andere carré tot en met een poker. Niet normaal. Ik bleef maar winnen, tot chagrijn van mijn vriendje die na mij kwam. Al een geluk dat ik niet in dat spreekwoord geloof. 😉