Stereoptiep

Deze week zat ik ‘s middags bij drie jonge vrouwelijke collega’s aan tafel. Alle drie hadden ze nog niet zo lang de schoolbanken achter zich gelaten. En ik schrok er eerlijk gezegd van hoe stereotiep ze in hun denken waren. De klassieke rollenpatronen blijven de bovenhand halen. Ik had gehoopt dat dit rollenpatroon langzaam zou verdwijnen in de jongere generaties, maar neen, mannen moeten vooral stoer en macho zijn en goed zorgen voor hun vrouwtje. En het huisje, boompje, kindje-ideaal is onuitroeibaar. Natuurlijk weet ik wel dat er in sé niets mis is met huisje, boompje, kindje, en het is niet dat ik zo’n spannend leven heb of zo. Maar zo’n jonge meisjes, die moeten toch nog eerst wilde plannen maken? Van het leven genieten? De wereld willen veranderen? Grootse dromen hebben? Het lijkt soms alsof ik jonger van geest ben dan zij.

I LOVE YOU!!!

Liefdesverklaringen misbruiken om argeloze gebruikers met een virus op te zadelen. Not cool. Wees dus gewaarschuwd voor mailtjes met als onderwerp “I LOVE YOU!!!”. Deze zijn niet afkomstig van geheime aanbidders, maar wel van mensen met slechte bedoelingen.

Kaas en wijn

Waaraan herken je een geslaagde kaas en wijn-avond? Aan de houten kop de dag nadien en de overweldigende kaaswalm die je ‘s ochtends overrompelt als je de koelkast open trekt. De collega’s van mijn vriend hebben hun best gedaan, maar zijn er niet in geslaagd alle kaas weg te werken. Door een ongelooflijk toeval bleek bovendien dat we voor ons feestje net de dag hadden uitgekozen dat het bedrijfje van mijn vriend en zijn collega’s tien jaar bestond. Het staatsblad werd erbij gehaald als bewijs. Een extra reden om de glazen nog eens vol te doen.

Tegen de stroom in

Ik had deze middag een afspraak in de gebouwen van de KULeuven, klokslag 13.00u, het moment waarop alle lessen eindigen en de aula’s leegstromen. Ik moest me een weg banen tegen een stroom vrolijk kwebbelende studenten in. En ja, die steek van jaloezie is nog steeds aanwezig, zij het minder heftig dan vroeger. Wat ik het allermeest mis van mijn studententijd is de vrijheid om te doen en laten wat je wil. Hoe anders is mijn leven nu, geregisseerd door een strakke agenda en hopen werk. Zucht.

De gruwelijke schoonheid van verwrongen staal

Een gruwelijk ongeval: twee treinen die frontaal op elkaar botsen. Het dodental staat ondertussen al op achttien. De beelden zijn schokkend, maar fascinerend tegelijkertijd. De treinstellen zijn geplooid en door mekaar geschud als waren het speelgoedtreintjes. Door een kind achteloos op het verkeerde spoor geplaatst om een ramp na te spelen. De graffiti op het rode treinstel, het contrast met het witte landschap, het zou een kunstwerk kunnen zijn. Een kunstwerk dat de onvolmaaktheid van de mens illustreert. Wellicht zal na onderzoek blijken dat een menselijke fout aan de oorzaak van dit ongeval lag. Tragisch, want hoe hard we het ook zouden willen, menselijke fouten zijn niet te vermijden. Somebody will screw up eventually. En ja, misschien had deze fout vermeden kunnen worden, maar laten we niet vergeten dat elk veiligheidssysteem geld kost, veel geld. En dat een heel spoorwegennet én al de treinstellen met zulke systemen uitrusten niet van vandaag op morgen gebeurt.

Lees ook wat Karel heeft te zeggen.

Geluk in het spel

Gisterenavond waren we te gast bij vrienden C en M die voor ons en nog een bevriend koppel een uitmuntend feestmaal hadden bereid, bestaande uit een hapje met banaan, kaas en spek, een glaasje met scampi in curry, paprikasoep als voorgerecht, kip met paddenstoelen en rozijntjes als hoofdgerecht en applecrumble met vanillesaus als nagerecht. Het was smullen geblazen. Na de maaltijd speelden we een spelletje chapeau. Ik was zelf behoorlijk verbaasd over wat ik allemaal uit mijn hoed toverde: de ene full house, na de andere carré tot en met een poker. Niet normaal. Ik bleef maar winnen, tot chagrijn van mijn vriendje die na mij kwam. Al een geluk dat ik niet in dat spreekwoord geloof. 😉

De VRT is een versterkte burcht

Gisteren had ik een vergadering op de VRT. ‘t Was, ik geef het toe, een beetje vreemd afgesproken. Ik zou om vier uur naar de VRT gaan om daar een collega te ontmoeten die voor een andere vergadering op dat moment al op de VRT was. Men had me verzekerd dat mijn naam aan de balie zou doorgegeven worden en verder had ik er niet meer bij stilgestaan.

Tot ik natuurlijk aan de balie in kwestie stond en bleek dat mijn naam nergens in het systeem te vinden was en ook niet op de afgedrukte mails stond die de portier bij zich had liggen. Ik was redelijk nipt op de afspraak, dus belde ik naar mijn collega in het gebouw om te informeren in welke vergaderzaal het te doen was.  Mijn collega gaf me de naam en het nummer van de vergaderzaal op, maar dit bleek niet voldoende voor de portier.

“Neen, juffrouw, ik mag u niet zomaar binnen laten, ik moet de persoon waarmee u een afspraak heeft bellen.” Natuurlijk kende ik de namen van de mensen met wie mijn collega had afgesproken niet. Bij mezelf denkend: “Had die portier dat niet kunnen zeggen voordat ik mijn collega  belde, dan had ik daar meteen naar kunnen informeren?” nam ik mijn gsm opnieuw ter hand en belde mijn collega. Een beetje gegeneerd, zei ik dat ik de naam van iemand bij de VRT nodig had, want dat ik anders niet binnen geraakte. Mijn collega noemde een naam, die ik opgelucht meteen doorzegde aan de portier.

Te vroeg gejuicht, want uiteraard vond de portier die naam niet in de telefoongids van de VRT en kon hij de kerel dus ook niet opbellen om te informeren of ik wel degelijk een afspraak had met hem. Terwijl ik met de portier aan het onderhandelen was om binnen te geraken, kwam er een bekend gezicht voorbij: Jimmy Kets die duidelijk wel waardig  bevonden was om het VRT-heiligdom te betreden. Grappig om iemand die je enkel van foto’s kent opeens in het echt te zien verschijnen op een plek waar je dat helemaal niet verwacht.

Nog meer gegeneerd belde ik nogmaals naar mijn collega met de melding dat ik nog steeds niet binnen mocht, omdat de portier de naam van de VRT-contactpersoon niet in zijn systeem vond. Gelach aan de andere kant van de lijn en de melding dat de niet-in-het-systeem-te-vinden-persoon me zelf wel zou komen halen.

Terwijl ik wachtte op mijn escorte, babbelde ik wat met de portier, die vriendelijk was, maar onvermurwbaar de regels volgde. En dat al twintig jaar lang! Een paar minuten later verscheen mijn afspraak. En wat bleek? De portier had de achternaam van de VRT-persoon in het systeem opgegeven met een spatie, waardoor de zoekopdracht geen resultaten opleverde. Als de portier een beetje creatief had nagedacht en een andere schrijfwijze van de naam had geprobeerd, had hij mij één telefoontje en zeven minuten wachten uitgespaard. De jongen van de VRT verzekerde me trouwens dat mijn naam wel op voorhand was doorgegeven. Ach ja, ik ben uiteindelijk op mijn afspraak geraakt, met een dik kwartier vertraging, maar een grappige anekdote rijker.

Lesson learned: de volgende keer zorg ik ervoor dat ik de ganse lijst met namen van de VRT-aanwezigen op de vergadering bij me heb.