De gruwelijke schoonheid van verwrongen staal

Een gruwelijk ongeval: twee treinen die frontaal op elkaar botsen. Het dodental staat ondertussen al op achttien. De beelden zijn schokkend, maar fascinerend tegelijkertijd. De treinstellen zijn geplooid en door mekaar geschud als waren het speelgoedtreintjes. Door een kind achteloos op het verkeerde spoor geplaatst om een ramp na te spelen. De graffiti op het rode treinstel, het contrast met het witte landschap, het zou een kunstwerk kunnen zijn. Een kunstwerk dat de onvolmaaktheid van de mens illustreert. Wellicht zal na onderzoek blijken dat een menselijke fout aan de oorzaak van dit ongeval lag. Tragisch, want hoe hard we het ook zouden willen, menselijke fouten zijn niet te vermijden. Somebody will screw up eventually. En ja, misschien had deze fout vermeden kunnen worden, maar laten we niet vergeten dat elk veiligheidssysteem geld kost, veel geld. En dat een heel spoorwegennet én al de treinstellen met zulke systemen uitrusten niet van vandaag op morgen gebeurt.

Lees ook wat Karel heeft te zeggen.

Geluk in het spel

Gisterenavond waren we te gast bij vrienden C en M die voor ons en nog een bevriend koppel een uitmuntend feestmaal hadden bereid, bestaande uit een hapje met banaan, kaas en spek, een glaasje met scampi in curry, paprikasoep als voorgerecht, kip met paddenstoelen en rozijntjes als hoofdgerecht en applecrumble met vanillesaus als nagerecht. Het was smullen geblazen. Na de maaltijd speelden we een spelletje chapeau. Ik was zelf behoorlijk verbaasd over wat ik allemaal uit mijn hoed toverde: de ene full house, na de andere carré tot en met een poker. Niet normaal. Ik bleef maar winnen, tot chagrijn van mijn vriendje die na mij kwam. Al een geluk dat ik niet in dat spreekwoord geloof. 😉

De VRT is een versterkte burcht

Gisteren had ik een vergadering op de VRT. ‘t Was, ik geef het toe, een beetje vreemd afgesproken. Ik zou om vier uur naar de VRT gaan om daar een collega te ontmoeten die voor een andere vergadering op dat moment al op de VRT was. Men had me verzekerd dat mijn naam aan de balie zou doorgegeven worden en verder had ik er niet meer bij stilgestaan.

Tot ik natuurlijk aan de balie in kwestie stond en bleek dat mijn naam nergens in het systeem te vinden was en ook niet op de afgedrukte mails stond die de portier bij zich had liggen. Ik was redelijk nipt op de afspraak, dus belde ik naar mijn collega in het gebouw om te informeren in welke vergaderzaal het te doen was.  Mijn collega gaf me de naam en het nummer van de vergaderzaal op, maar dit bleek niet voldoende voor de portier.

“Neen, juffrouw, ik mag u niet zomaar binnen laten, ik moet de persoon waarmee u een afspraak heeft bellen.” Natuurlijk kende ik de namen van de mensen met wie mijn collega had afgesproken niet. Bij mezelf denkend: “Had die portier dat niet kunnen zeggen voordat ik mijn collega  belde, dan had ik daar meteen naar kunnen informeren?” nam ik mijn gsm opnieuw ter hand en belde mijn collega. Een beetje gegeneerd, zei ik dat ik de naam van iemand bij de VRT nodig had, want dat ik anders niet binnen geraakte. Mijn collega noemde een naam, die ik opgelucht meteen doorzegde aan de portier.

Te vroeg gejuicht, want uiteraard vond de portier die naam niet in de telefoongids van de VRT en kon hij de kerel dus ook niet opbellen om te informeren of ik wel degelijk een afspraak had met hem. Terwijl ik met de portier aan het onderhandelen was om binnen te geraken, kwam er een bekend gezicht voorbij: Jimmy Kets die duidelijk wel waardig  bevonden was om het VRT-heiligdom te betreden. Grappig om iemand die je enkel van foto’s kent opeens in het echt te zien verschijnen op een plek waar je dat helemaal niet verwacht.

Nog meer gegeneerd belde ik nogmaals naar mijn collega met de melding dat ik nog steeds niet binnen mocht, omdat de portier de naam van de VRT-contactpersoon niet in zijn systeem vond. Gelach aan de andere kant van de lijn en de melding dat de niet-in-het-systeem-te-vinden-persoon me zelf wel zou komen halen.

Terwijl ik wachtte op mijn escorte, babbelde ik wat met de portier, die vriendelijk was, maar onvermurwbaar de regels volgde. En dat al twintig jaar lang! Een paar minuten later verscheen mijn afspraak. En wat bleek? De portier had de achternaam van de VRT-persoon in het systeem opgegeven met een spatie, waardoor de zoekopdracht geen resultaten opleverde. Als de portier een beetje creatief had nagedacht en een andere schrijfwijze van de naam had geprobeerd, had hij mij één telefoontje en zeven minuten wachten uitgespaard. De jongen van de VRT verzekerde me trouwens dat mijn naam wel op voorhand was doorgegeven. Ach ja, ik ben uiteindelijk op mijn afspraak geraakt, met een dik kwartier vertraging, maar een grappige anekdote rijker.

Lesson learned: de volgende keer zorg ik ervoor dat ik de ganse lijst met namen van de VRT-aanwezigen op de vergadering bij me heb.

The past returns

Donderdagmiddag woonde ik een een netwerksessie bij voor leidinggevenden en mensen die ambitie hebben om leidinggevend te worden. Omdat ik vind dat ik als kersvers leidinggevende elke kans moet aangrijpen om mezelf te verbeteren, was ik dankbaar voor de geboden kans. Wat ik niet verwacht had, was ik dat ik daar na vele jaren mijn ex-beste vriendin zou tegenkomen. Ik weet niet hoeveel ex-beste vriendinnen jullie hebben, maar ik heb er maar eentje. We waren tijdens onze studententijd een tijd heel close, deden bijna alles samen. Tot ik me op een gegeven moment verstikt begon te voelen. Ik had nog hopen andere vrienden, zij had alleen mij. Het is moeilijk te zeggen, wanneer het juist is beginnen misgaan, maar ik hou het op een opeenstapeling van kleine ergernissen die op een gegeven moment mijn emmer deden overlopen. Wat mij tot de nogal drastische beslissing bracht om helemaal met haar te breken. En neen, ik ben daar niet bepaald trots op, maar geloof wel dat dit de juiste beslissing was voor ons allebei.

Wat niet wegneemt dat het mij een heel ongemakkelijk gevoel gaf haar daar te zien. Schuldgevoel? Wie weet. Alleszins komt er een volgend netwerkmoment waarbij we misschien samen aan tafel zullen zitten. Ik voorspel enkele bijzonder ongemakkelijke momenten.

Koud

De verwarming is kapot op ‘t werk. Een perfecte timing om zo iedereen aan te zetten om mee te doen aan dikke truiendag. Op dit moment zit ik dus met een dikke fleece al bibberend mijn mails te beantwoorden. Niet echt bevorderlijk voor mijn productiviteit, alleszins, want ik moet om de haverklap stoppen met typen om de bloeddoorstroming in mijn vingers terug op gang te brengen. Ik denk dat ik vandaag maar eens vroeg naar huis ga. Ik kan thuis ook mails beantwoorden en daar is de temperatuur draaglijker.

Statistiek

Met al die huwelijken in onze vriendenkring was het statistisch gezien bijna een zekerheid. Vroeg of laat zou iemand de twijfelachtige eer hebben om de spits af te bijten en als eerste een echtscheiding in gang te zetten. De mededeling dat het net koppel X was dat uit elkaar ging, kwam niet helemaal onverwacht. Toch blijft het een spijtige zaak. Gelukkig zijn ze zonder veel drama als vrienden uit mekaar gegaan. Ik wens hen beide het allerbeste toe.

Awoert Bank Card Company

Jawel, de VISA-kaart van mijn vriend is voor de verandering nog maar eens geblokkeerd. En denk je dat iemand de moeite neemt om dit te melden? Neen, je moet dat vaststellen wanneer je hotels zit te boeken voor je zomervakantie en je bericht terug krijgt dat de VISA-kaart geweigerd werd. Sympathiek. Al een geluk dat we ditmaal niet in het buitenland zaten. Heel betrouwbaar zo’n VISA-kaart. Om de haverklap wordt het ding achter je rug geblokkeerd. We kunnen moeilijk anders dan voor onze zomerreis een tweede VISA-kaart aanvragen, just in case.

Ditmaal werd de kaart geblokkeerd omdat de database van een site waar wij een betaling zouden uitgevoerd hebben, gehackt was. Uiteraard wil men niet vrijgeven welke site dit was. Een veiligheidsmaatregel. Ik begrijp dat men fraude met VISA-kaarten wil vermijden, maar een klein telefoontje of mailtje: hey, uw kaart is geblokkeerd, zou ik enorm appreciëren. En zelfs al kan je er totaal niks aan doen, je voelt je toch een beetje een oplichter.

Awoert Bank Card Company.