Wat mij het meeste angst aanjaagt

Is de onvermijdelijke aftakeling die ouder worden met zich meebrengt. Ik kan het mij momenteel nog niet voorstellen, maar het lijkt me verschrikkelijk te moeten vaststellen dat je lichaam niet meer doet wat je ervan verlangt. Dat je merkt dat er gaten in je geheugen beginnen te vallen. Dat er rimpels en plooien ontstaan op plaatsen die eerst glad waren. Dat de zwaartekracht zijn werk begint te doen. Dat de grijze haren niet meer op één hand te tellen vallen (of in mijn geval, de witte haren). Dat er ouderdomsvlekken op je handen verschijnen, zonder dat er een crème bestaat om dit proces af te remmen, laat staan te stoppen.

Iedereen wordt oud. Het is onvermijdelijk en het hoort bij het leven. Maar ik ben er als de dood voor. Ik wil jeugdig blijven ronddartelen tot mijn dood, een dood die liefst snel en pijnloos plaatsvindt in mijn slaap. Lange aftakelingsprocessen, kan ik moeilijk een plaats geven. Ik loop er bij voorkeur heel hard van weg. Ziekenhuizen, rusthuizen, het zijn plekken die ik het liefst links zou laten liggen in mijn leven. Het rusthuis waar mijn oma haar laatste levensjaren slijt, het is mijn ergste nachtmerrie. De dementerende mensen in hun rolstoelen die de ganse dag in het niets staren, het is de ultieme gruwel. De personen die ze eens waren zijn onherroepelijk opgelost in het niets.

Ik kan alleen maar hopen dat zulk een einde mij bespaard blijft en voorzie alvast, mocht het ooit zover komen, gebruik te maken van de mogelijkheden die de euthanasiewetgeving me biedt.

A beautiful day for a wedding

Zon en Beierse romantiek, het bleek een ideale combinatie. Zelden een mooiere locatie gezien om een huwelijk te voltrekken dan de Vexierkapel. Spijtig dat ik vanuit het dal geen foto’s genomen heb van de kapel om jullie een idee te geven van de heuvel waarop de kapel lag. Na de huwelijksviering werden onder een stralende zon honderden ballonnen de lucht in gelaten. Een prachtig gezicht. Na een korte receptie aan de kapel vertrokken we in colonne naar de feestzaal Schwarzer Adler, waar chefkok Wadija Salik (piepjong en al voor prins Charles gekookt hebben, dat kunnen er niet veel zeggen) ervoor zorgde dat we van een overheerlijk buffet konden smullen. Aangezien we een kamer geboekt hadden in de Schwarzer Adler, konden we zolang feesten als we wilden, zonder ons zorgen te maken over wie er bob zou zijn. Ideaal!

Oja, de taarten op de foto’s zijn (volgens de Beierse traditie) gemaakt door familieleden van de bruid en werden als vieruurtje geserveerd. En die Klosterfrau Melissengeist is een soort wondermiddel dat tegen alles helpt. (Zolang je er maar in gelooft, zeker. ;-))

Afscheid van een trouwe metgezel

Vier jaar lang heeft onze rode Opel Astra ons trouw gediend. Enkele krassen in het lakwerk en een deuk in de nummerplaat zijn hiervan getuige. Aan onze zeer succesvolle partnership is gisteren echter een einde gekomen. Een passender afscheid dan onze vierdaagse roadtrip door Duitsland konden we moeilijk bedenken. En nu is het wachten op zijn grote broer om ons de komende jaren van A naar B naar C te brengen en omgekeerd. Laat ons hopen dat onze samenwerking even vlekkeloos zal verlopen.

Terug van een fantastische vierdaagse in Duitsland

De zon liet zich eindelijk nog eens van haar beste kant zien, onze vrienden gaven elkaar het jawoord op één van de meest romantische locaties ooit en we maakten kennis met een boel toffe mensen.

Een uitgebreid verslag volgt nog, nu verdient mijn cursus Spaans voor een dag of twee mijn volledige aandacht. Mijn Duits is er de voorbije dagen beslist op vooruit gegaan, jammer genoeg kan dat niet van mijn Spaans gezegd worden.

Een gemakkelijke beslissing

‘t Moet gezegd: het vet was al een tijdje van de soep. Het kostte me steeds meer moeite om me op vrijdagavond na een zware werkweek op te laden voor de cursus fotografie. In de cursus zelf werd er ook te vaak naar mijn goesting tijd verspild aan gebabbel, terwijl ik echt liever gefotografeerd had in mijn sowieso al schaarse vrije tijd. Net doordat mijn vrije tijd zo schaars is, slaag ik er ook niet in voldoende tijd vrij te maken om tot een deftige foto te komen. De deadline voor het indienen van het eindwerk is over twee weken en ik heb nog quasi niks waar ik tevreden over ben. Ik hoop op een moment van inspiratie.

Enfin, ik was al een tijd aan het twijfelen of ik die fotografie 2 nog wel zag zitten. En nu is de beslissing voor mij genomen. De enige cursus die ‘s avonds georganiseerd wordt, vindt plaats op woensdagavond, gelijktijdig met mijn cursus Russisch. En ‘t is waar, ik voelde een zekere opluchting toen ik dit vernam. Ik ben aan dit traject begonnen met de ambitie om een diploma te halen, maar misschien is het tijd om toe te geven dat het grote fotografietalent niet in mij verscholen ligt. Een tentoonstelling met mijn werk zal er nooit komen, maar kijk, ik kan maar plezier beleven aan mijn hobby. En die opgelegde werkjes, die deed ik toch al nooit met veel enthousiasme. Russisch, it is!

Al zal ik wel mijn best doen om iets aanvaardbaar in te dienen om het jaar af te ronden. Zoveel trots heb ik dan nog wel.

And so I failed, again.

PS: Het hoeven niet altijd beslissingen te zijn waar een mens ‘s nachts van wakker ligt.