Spookstad Brussel

Bizar sfeertje in onze zo verguisde hoofdstad vandaag. Alsof ik door een filmdecor wandelde waar de figuranten het massaal hadden laten afweten. Alleen het leger en een massa zendwagens tekenden present aan de uitgang van Brussel Centraal.

Gisterenavond laat kwam de boodschap dat mijn collega’s en ikzelf op maandag thuis mochten werken wegens terreurdreigingsniveau 4. Ik had een belangrijke vergadering en zakte toch af naar Brussel. Bang was ik niet terwijl ik door de lege straten liep. Daarvoor was de ervaring te surreëel. Ik had bijna spijt dat ik mijn fototoestel niet had meegenomen om deze bijzondere dag vast te leggen.

Verder ben ik van mening dat het geen enkele zin heeft het leven lam te leggen en alles af te gelasten. Een terrorist zal altijd toeslaan op het moment dat je het minst verwacht, wanneer de zon aan een stralend blauwe hemel staat en blinkend ijzeren vogels zich in twee trotse torens boren of mensen samen zijn om te genieten van een concert van hun favoriete rockgroep. Het lege Brussel met de gesloten winkels en restaurants gaf me het gevoel dat de terroristen gewonnen hebben. Het zaad van de angst is gezaaid in onze geesten en kan daar naar hartenlust woekeren.

Laat ons hopen dat het leven snel zijn gewone gang weer herneemt.

Woesten – Kris van Steenberge

Dankzij de Verborgen Parels app van de Bib kon ik gratis en voor niets genieten van dit prachtige boek. Top initiatief om mensen aan het lezen te krijgen! Aangezien ik geen iPad heb, las ik Woesten op mijn iPhone en ik moet zeggen, dat ging verrassend vlot. Het voordeel is natuurlijk dat je je smartphone elke seconde op zak hebt en elke verloren moment besteed kan worden aan een paar pagina’s. Pagina’s op en smartphone zijn trouwens erg klein, waardoor je het aantal gelezen pagina’s razend snel ziet optellen.

Ik was danig onder de indruk van Woesten. Niet te geloven dat dit een debuutroman is, geen wonder dat het boek overal prijzen wegkaapte. Woesten vertelt het tragische verhaal van een gezin in een klein dorp in West-Vlaanderen. Het verhaal start op het einde van de negentiende eeuw en loopt ten einde enkele jaren na de eerste wereldoorlog. Het boek voelt aan als een ouderwetse familiesaga met hier een daar een streepje vreugde, maar vooral veel kommer en kwel. Prachtig mooi beschreven kwel, dat wel. Let wel, hoewel de Eerste Wereldoorlog een erg belangrijke rol speelt in dit verhaal is Woesten geen oorlogsroman. Woesten gaat over het mooie en het lelijke in de mens en toont aan dat we, hoe nauw we ook bij elkaar staan, de diepste gedachten van de andere nooit echt kennen.

Het boek slorpte me meteen al van de eerste pagina’s op door de bijzondere, ietwat archaïsche schrijfstijl. De roman lijkt uit een andere eeuw afkomstig. Prachtig dat de roman achtereenvolgens de verschillende personages aan bod laat komen en je de ganse geschiedenis telkens vanuit een ander standpunt te lezen krijgt en zo meer begrip krijgt voor de handelingen van de verschillende personages. Samen met de karakterontwikkelingen brengt Kris van Steenberg langzaam alle puzzelstukjes samen van de whodunnit die ook nog eens in dit boek verscholen gaat. Knap schrijfwerk.

Ik vond het prachtig. Alleen het einde, dat hoefde voor mij niet echt. De roman had gerust een paar pagina’s eerder mogen stoppen.

Een West-Vlaams weekend

Onze vrienden uit West-Vlaanderen hadden ons en een ander bevriend koppel (met vier jongens) uitgenodigd om op zaterdagnamiddag samen pannenkoeken (met warme appelmoes!) te eten. Omdat helemaal naar West-Vlaanderen rijden voor pannenkoeken er een beetje over is, waren we uiteraard ook uitgenodigd voor het avondmaal. Zes enthousiaste kinderen in één huis, dat betekent veel plezier, maar ook weinig gelegenheid tot een goed gesprek.

IMG_8864

IMG_8868

Na het avondmaal met de overheerlijke home made spaghettisaus namen we afscheid van het bevriende koppel met de vier zonen. Zij hadden nog een hele rit naar het Leuvense voor de boeg. Nadat ook de andere twee kinderen in bed gestopt waren, kwam er eindelijk ruimte vrij voor een gesprek dat niet om de haverklap onderbroken werd. Het was lang geleden dat we daartoe nog de gelegenheid hadden, dus stof genoeg om over te praten. Van zulke momenten kan ik oprecht genieten. Gewoon een lekker glas wijn en fijn gezelschap. Dat we mochten blijven logeren en daardoor de lange terugrit naar Leuven met een dagje konden uitstellen, was mooi meegenomen.

‘s Ochtends slaagden we er zelfs in om min of meer uit te slapen. We genoten van een gezamenlijk ontbijt met koffiekoeken en lieten de zondag genoegzaam verder kabbelen. Het overschot van de spaghettisaus vormde een perfecte lunch en we namen pas afscheid in de late namiddag.

Echt enorm genoten van de extra tijd die we met onze vrienden doorbrachten. Zalig om je ergens oprecht welkom te voelen.

Vergaderen met broodjes

Drie keer een lunchvergadering achter de rug deze week en in het algemeen de ganse week van de ene naar de andere vergadering gehold. Toch wat van het goede te veel. Gelukkig raakte vanavond dat laatste belangrijke document tijdig afgewerkt en kon ik met een gerust gemoed naar huis trekken. Laat ons zeggen dat ik mijn weekend wel verdiend heb!

Ladies night out!

Trouwe lezers van deze blog weten dat ik regelmatig een stapje in het Leuvense zet in het uitstekende gezelschap van vijf vrouwelijke collega’s. De data voor deze uitstapjes worden meestal maanden op voorhand ingepland en wie had toen kunnen voorspellen dat één collega verplicht op ziekteverlof moest wegens voortijdige weeën, een tweede zou afhaken wegens een recente nog niet verwerkte miskraam en een derde de dag zelf ziek zou worden. De vierde collega had nog even overwogen af te haken omdat haar oma de dag voordien overleden was, maar had besloten dat ze wel een avondje uit kon gebruiken om haar gedachten te verzetten. Het leven, het is niet altijd rozengeur en maneschijn.

Met ons behoorlijk uitgedunde groepje van drie besloten we toch het op voorhand vastgelegde programma af te werken. We hadden immers afgesproken om onze zwangere collega’s haar verplichte rust wat op te vrolijken. Alsof het afhaken van bijna de helft van ons groepje al niet erg genoeg was, kregen we er ook nog eens een ferme wolkbreuk bovenop. De weg van het werk naar het station van Brussel Centraal moesten we door bijna enkeldiepe plassen waden. Het vooruitzicht om van Wijgmaal station een kwartier door deze regen te moeten wandelen naar het huis van onze zwangere collega stemde ons niet bepaald tot enthousiasme. Gelukkig beschik ik over een fantastische hulplijn, aka mijn vriend, die zo vriendelijk was om aan te bieden ons met de auto van Leuven naar Wijgmaal te voeren zodat wij ongestoord van het aperitief aldaar konden genieten. ‘t Is toch een schatje.

Dankzij de lift van mijn vriend geraakten we min of meer droog bij onze vriendin. Omdat mijn vriend er nu toch was, kon hij ook een aperitiefje meedrinken. Ik zou, denk ik, gek worden als ik enkele weken verplicht op de sofa zou moeten blijven zitten, maar onze zwangere vriendin was (zoals we dat van haar gewoon zijn) helemaal haar vrolijke zelve. Ze had zich niet verveeld en rustig van de tijd gebruik gemaakt om de nodige voorbereidingen voor de nakende geboorte te doen. Blij voor haar!

Na het aperitief namen we afscheid van onze zwangere collega en bracht mijn vriend ons naar het stadscentrum. Gelukkig was het zo rond 20.30u eindelijk opgehouden met regenen. We hadden een tafeltje gereserveerd in de nieuwe culinaire sensatie van Leuven: Baracca. Het zat er stampvol met hipsters, maar het lekkere eten en de toffe plek die wij toegewezen kregen aan het raam maakten dat ik dit detail snel vergat. We probeerden verschillende van de gerechtjes uit die op de kaart stonden. Leuk concept, dat delen met je tafelgenoten. Zo kan je van alles een beetje proeven. Ik ben zelf niet echt een pizzaliefhebber, maar de pizza die mijn collega besteld had, smaakte mij enorm. Eén van de beste pizza’s die ik in mijn leven gegeten heb (wat wellicht niet veel wil zeggen, want ik eet zelden pizza).

Het werd nog een hele fijne avond met grappig momenten, emotionele ontboezemingen en wat weggepinkte traantjes. Het leven zoals het is.

IMG_8850[1]

Dal Pesce Innamorato

Als dat geen mooie naam voor een restaurant is! Al was Dal Pesce Innamorato wel onze tweede keuze nadat ik een telefoontje kreeg van Bistro Lust om onze reservatie af te zeggen. Over het restaurant zelf kan ik kort zijn, aanvaardbaar eten opgediend met charmante knulligheid. Gelukkig maakte het gezelschap van onze vriend veel goed. Het is altijd een plezier om met S af te spreken. Hij loopt over van de interessante theorieën en boeiende ideeën. Een intellectuele reddingsboei in tijden waarin de platte commercie maar al te vaak het voortouw neemt.

De avond sloten we af met een theetje in de Savoye, al waren we bij het afscheid nemen nog lang niet uitgepraat.

Chocolade en porto – a match made in heaven

Ik moet eerlijk toegeven dat ik het programma van Muntstraat goes chocolate een beetje chaotisch vond. Er leken zoveel dingen tegelijkertijd te doen te zijn dat ik het overzicht wat kwijt raakte. Gelukkig belandde er een mailtje in mijn inbox dat er voor mij meteen uitsprong. Een workshop rond porto en chocolade. Dat leek mij een hemelse combinatie dus ik schreef mijn vriend en mezelf als de weerlicht in.

Voor tien euro per persoon kregen we beslist waar voor ons geld: heerlijke porto die bijzonder gul ingeschonken werd in combinatie met zeer verfijnde chocolade. De smaakcombinaties vormende een echter meerwaarde. Heel bijzonder ook om te merken dat na de hele donkere chocolade op het einde ons smakenpalet helemaal veranderd was. De droge witte porto die we in het begin zo lekker vonden, had nu opeens een heel andere smaak die ons veel minder wist te bekoren.

Alleen jammer dat we zo weinig informatie gekregen over porto zelf. Het proces, de rijping, enz. ‘t Is niet dat ik een kenner ben en ik leer altijd graag iets bij. Maar een succes was het zeker! (En ja, we lieten ons verleiden tot de aanschaf van een fles Tawny reserva.)

IMG_8811[1]

IMG_8812[1]

Kliederen met zoutdeeg

Zaterdag 14 november vormde ons appartement het strijdtoneel voor een heuse virtuele strijd, aka lan-party. Mijn vriend en zijn makkers stortten zich vanaf de vroege namiddag tot de late avond op het gamen. Een ideaal moment om af te spreken met mijn petekindje!

Het oorspronkelijke plan om naar het provinciedomein van Diest te gaan, werd doorkruist door het slechte weer. Gelukkig had de creatieve mama van mijn petekindje een plan B achter de hand. Zoutdeegfiguurtjes maken voor in de kerstboom!

Jullie zullen mij er misschien raar op aankijken, maar dit was de allereerste keer in mijn leven dat ik met zoutdeeg aan de slag ging. Erg eenvoudig te maken, trouwens, dat deeg, zeker als je over een keukenrobot beschikt. En zo zat ik samen met mijn petekindje aan tafel en rolde ik het deeg terwijl hij de figuurtjes uitstak en van een gaatje voorzag. Met een beetje hulp lukte dat prima. En zo kwamen we tot een mooie collectie om de kerstboom te versieren.

IMG_8810[1]

Het was de eerste keer dat mijn petekindje en ik echt samen speelden. Mijn petekindje is van nature erg timide en het is niet zo makkelijk om een band met hem op te bouwen. Ik was dus ontzettend blij dat hij op voorstel van zijn mama bij mij op schoot kroop om samen sinterklaasliedjes te zingen. En jawel, de Sint moet ons gezang mooi gevonden hebben, want opeens regende het chocolaatjes en nicnacjes. 😉 Leuk om de verrassing te zien in de ogen van mijn petekindje. Hij kon niet snel genoeg van mijn schoot af zijn om de snoepjes op te rapen. Het is de eerste keer dat hij het Sint-gebeuren bewust meemaakt. Een magische tijd die me stiekem deed terug verlangen naar mijn eigen kindertijd. Al wist ik al in het eerste studiejaar dat de Sint een fabeltje was. Mij maakte je als kind niks wijs. 😉 Gelukkig kon ik dankzij mijn broertje dat zes jaar jonger was nog jaren genieten van de komst van de Sint.

Ik bleef gezellig plakken bij de ouders van mijn petekindje voor het avondmaal (hmm, pasta!) en werd na een laatste limoncello aan het station van Aarschot afgezet voor de treinrit naar Leuven.

Hopelijk is het ijs bij mijn petekindje nu definitief gebroken en volgen er nog vele fijne momenten samen.

Een beknopt weekoverzicht

Ik blijf maar gigantisch achter de feiten aanhollen op deze blog, dus bij deze een klein inhaalmanoeuvre in de vorm van een puntsgewijs weekoverzicht.

  • maandag 9 november: salsa time!
  • dinsdag 10 november: openingsavond van het holebifilmfestival in de stadsschouwburg. Ik moet eerlijk toegeven dat ik liever wat meer film en minder gepraat had aanschouwd. De roze bubbels na de openingsavond vielen daarentegen bijzonder in de smaak en werden rijkelijk bijgevuld. Hips!
  • woensdag 11 november: vrij dagje voor mij, helaas niet voor mijn vriend. Ik bracht de dag door met het wegwerken van mijn onwegwerkbare fotoachterstand. ‘s Avonds aten we met een vriend tapas in De 3 Tonghen. Heel fijne, ontspannen avond met goede gesprekken!
  • donderdag 12 november: genoot ik ‘s middags van een heerlijke gelaatsverzorging en liet ik mij één of andere ongetwijfeld veel te dure oogcrème aansmeren. ‘s Avonds ging ik voor het eerst sinds lang nog eens squashen met een goede vriend die helaas onlangs zijn relatie op de klippen zag lopen.
  • vrijdag 13 november: klonken we op de zwangerschap van onze vrienden in restaurant Trente en genoten we van het heerlijk verfijnde eten aldaar.