werk

Stoomwolkjes

Vandaag een absolute rotdag op het werk: ergens 5000 euro verdwenen (laat ons hopen dat die even automagically terug opduikt als dat die verdwenen is), achterstallig werk dat opstapelt, misverstanden, bergen onbeantwoorde mails en dan een absolute rotmail van mijn directe leidinggevende waardoor de stoomwolken bijna uit mijn oren kwamen. ‘t Was een fait divers, dat wel, maar door de toon waarop de mail gesteld was, echt wel de druppel. Enfin, ik ben het hem gaan zeggen, want ik blijf niet graag met zulke dingen op mijn lever zitten. Maar ik weet niet of de boodschap is aangekomen.

Enfin, morgen belooft alweer een bijzonder hectische dag te worden, vanaf 10 uur staan er aaneensluitend vier vergaderingen in mijn agenda gepland. What fun that will be!

Limburg

Altijd leuk, een uitstapje met collega’s, zeker als er ook nog eens interessante projecten te bekijken vallen. En zo belandden mijn teamgenoten en ikzelf dankzij de goede zorgen van onze bedrijfschauffeur op de e-culture fair in het verre Hasselt. Een beetje back to the roots voor mij. Al heb ik nooit ook maar één moment heimwee gehad naar mijn Limburgse heimat. ‘t Is vreemd, zelfs als kind voelde ik me niet thuis in het slaperige plattelandsdorpje waar ik ben opgegroeid. Zo lang als ik me kan herinneren heb ik een hekel gehad aan die dorpsmentaliteit: het gefluister achter de mensen hun rug, de gemaakte vriendelijkheid, het stiekeme leedvermaak als het iemand eens wat minder voor de wind ging, het gewijs wanneer iemand een nieuwe auto voor zijn deur had staan (ho! ho! waar heeft die dat geld vandaan!), de naijver, het geroddel,… Niet dat dat in een stad niet zal gebeuren, maar op de één of andere manier wordt ik daar nu minder mee geconfronteerd.

Niet dat Limburg geen mooie streek is. Al dat groen om in te wandelen, de geschiedenis van de mijnstreek, mooie steden als Hasselt, Sint-Truiden en Tongeren, dat alles is zeker de moeite. Alleen er wonen, neen dat hoeft voor mij niet meer zo nodig. Want, hoeveel moeite het mij ook kost om mijn accent te verbergen, ik voel mij al heel lang Leuvense, veel meer dan ik mij ooit Limburgse gevoeld heb.

Overwerk

Vandaag werkte ik, inwendig mopperend, keihard door tot acht uur ‘s avonds, waardoor ik alweer een Russische les miste. Het gaat dit jaar helemaal de foute kant op met mijn Russische lessen: al een paar keer te vaak gemist en te weinig tijd om me voor te bereiden waardoor ik tijdens de lessen vaak niet kan volgen. Hoog tijd om me te herpakken! Aan de andere kant ben ik stiekem ook wel blij dat we door een collectieve inspanning erin geslaagd zijn, twee belangrijke documenten nog voor het verlengde weekend buiten te krijgen. Er gaat immers niets boven een beetje gemoedsrust om onbekommerd van drie vrije dagen te genieten.

Cocktails!

Na een zware vrijdag (een dossier waaraan collectief hard gewerkt was en waarvan we dachten dat het afgerond was, keerde onverwacht en ongewenst op ons bord terug) was het vooruitzicht van cocktails des te aanlokkelijker. Met een groepje van een stuk of twaalf collega’s legden we eerst een bodem in de Klimop om vervolgens naar ons appartement af te zakken, alwaar de collega’s een moedige poging deden om onze drankvoorraad te doen slinken. En ere wie ere toekomt, ze hebben hun best gedaan!

Bovendien werd ik verwend met maar liefst drie boeken: een Capitool gids van Spanje (hierin vermoed ik de hand van mijn vriend), het allerbeste uit ‘Het Gat van de Wereld’ van Humo en een werkelijk fabuleus fotoboek van Robert Polidori met griezelig knappe foto’s van New Orleans na de doortocht van Katrina. Ik kan het niet genoeg zeggen: ik heb geweldige collega’s!

The Invader

De tweede film die ik dit jaar in het kader van het Filmfestival van Gent zag, verschilde hemelsbreed van de eerste. Waarmee ik niet gezegd heb dat ik niet van de debuutlangspeelfilm van Nicolas Provost genoten heb. De openingscène alleen al maakt deze film de moeite waard. En voor wie niet gans de film op haar wil zitten wachten: Hannelore Knuts zie je na de intro die verwijst naar ‘L’origin du monde’ niet meer terug.

The Invader valt moeilijk in hokjes te duwen. Deze cinematografische parel die Brussel op een fantastische manier in beeld brengt, meandert tussen thema’s als mensenhandel, zwartwerk, wraak, sex, ontrouw, passie, afwijzing, uitbuiting, obsessie, stalking, maar schijnt nooit zeker te weten welke weg te kiezen. Een beetje zoals het hoofdpersonage Amadou/Obama. Eén ding staat vast: hoofdrolspeler Issaka Sawadogo heeft een prachtige vertolking neergezet die hem terecht een prijs opleverde in Gent. In ‘t echt bleek Issaka trouwens een beminnelijk man te zijn, want hij wilde graag met mezelf en mijn vriend op de foto. (Zelfs mijn vriend was onder de indruk van deze gespierde brok van een vent.)

De receptie na de film was trouwens veel beter dan die na de opening. Enfin ja, kan moeilijk anders als je sushi serveert. 😉

Murphy

Moet een mens op één dag 41 dossiers jureren, blijken zowel het intra- als internet plat te liggen. Al die mooie, door de vier juryleden ingevulde fiches op ons geweldige (nuja) DMS onbereikbaar. Al een geluk dat ik nog wat documenten kon opvissen uit mijn lokale “viewed files” folder en het euvel maar een dik uur duurde.

En zelfs met dat kleine ongemak erbij was de jurering afgelopen om kwart na vier. We totally rocked!

Gedaan!

41 dossiers op vier dagen doorgeworsteld (terwijl mijn normale werk ook nog gedaan moest worden). Morgenochtend is de jurering en als dat achter de rug is, ga ik een hele grote zucht van verlichting slaken. Al moet ik zeggen dat mijn snelleeskwaliteiten er wel op vooruit gegaan zijn.

Dit weekend

Hadden mijn vriend en ik speciaal vrijgehouden om nog wat schilderwerken in ons appartement uit te voeren, maar hoe dichter de datum van de schilderwerken naderde, hoe minder zin we erin hadden. En toen bleek dat ik een ganse zondag zou moeten werken om een stapel dossiers te beoordelen, zakte de moed me compleet in de schoenen. Change of plans dan maar. Zo zwart ziet dat plafond nu ook weer niet en het meeste bezoek krijgen we toch ‘s avonds over de vloer…

Dus lunchten we zaterdagmiddag (en een flink stuk van de namiddag) voor de allereerste keer in ons leven bij Couvert Couvert. Zo vierden we mijn verjaardag alvast een beetje op voorhand, want er doemt alweer een helse werkweek aan de horizon op. Dit aten wij:

  • sint-jakobsnoten met lijnzaad, schorseneren en verse curry
  • vis volgens dagaanvoer : zwarte bessen, bieten gegaard in de grond
  • grijze garnalen, pompoen “butternut” en spek gerookt met hooi
  • jong everzwijn uit de Ardennen, kumquat en koffie
  • appel en kweepeer, citroen met zout en ras el hanout
  • chocolade, melk en hazelnoten

Enfin, ik hoef jullie niet te vertellen dat onze smaakpapillen weer enorm verwend werden.

Zaterdagnamiddag/-avond werd er wat adminstratie weggewerkt en sloten we de avond af met een filmpje, want dat komt er anders nooit meer van.

En vandaag worstel ik mij door een berg dossier die wemelen van de typfouten. Mensen, die spellingcorrectie in Word, is echt geen overbodige luxe. Gebruik het ding a.u.b. Ik dank u.

De dingen des levens

Met een heel team keihard werken en toch een hoop shit over je uitgekapt krijgen. Het is niet eerlijk, niet rechtvaardig en bovenal niet terecht. Maar goed, ook dat is leidinggeven: je medewerkers uit de wind zetten en zelf de storm trotseren.

Een goed gesprek

Vrijdagavond kreeg ik een rit aangeboden van Gent naar Leuven. Ik twijfelde: ik was sowieso te laat voor de cursus fotografie, maar met het drukke verkeer konden daar nog ettelijke minuten bijkomen en met de trein reizen bood me de mogelijkheid om mijn laptop open te klappen en nog wat te werken. Maar goed, ik zwichtte en beklaagde mij dit niet. Het werd een aangename rit waarin gesproken werd over film en cinemazalen, over Leuven en wat er leeft en over gedeelde interesses. Ik vond het zelfs niet erg dat ik meer dan een half uur later thuis arriveerde dan wanneer ik met de trein gereisd zou hebben. Een goed gesprek kan deugd doen.