50 km fietsen

Na een jaartje niet deelgenomen te hebben wegens verhuis naar Zwitserland, deed het dubbel zoveel deugd om dit jaar met mijn gloednieuwe team de uitdaging aan te gaan om 50 kilometer te fietsen. De weergoden waren ons gunstig gezien en het parcours in de omgeving van Hofstade was vlakker dan vlak, peanuts in vergelijking met 35 kilometer fietsen doorheen het heuvelachtige Brussel.

Met ons groepje van elf maalden we probleemloos kilometer na kilometer af, ondertussen genieten van het zonnige weer en de mooie omgeving. Een klein deel van de route had ik al gedaan toen ik van Antwerpen naar Mechelen fietste, maar dat deerde niet. De omgeving van het kanaal is zo mooi dat ik daar gerust nog een derde keer wil gaan fietsen.

‘s Middags stopten we voor de lunch bij ‘t Steencaycken in Boom, geen onverdeeld succes. De kibbeling (nochtans een suggestie) viel wat tegen. En daarnaast had de bediening de fout gemaakt ons gezelschap te veel verschillende gerechten te laten bestellen. De ober die de kassa bediende werd prompt tot de orde geroepen door de chefkok. Wat vervolgens een heel drama opleverde om de initiële bestelling in de witte kassa gecorrigeerd te krijgen. Maar we zaten buiten in de zon en eigenlijk kon het ons allemaal niet deren.

Na de lunch reden we vrolijk verder, staken we het kanaal over met en veerpondje en passeerden we de beroemde brug van Willebroek. Rond vier uur zat onze rit er bijna op, maar voordat we de huurfietsen inleverden, dronken we nog een afsluitend drankje op het terras van een echt volkscafé.

Een meer dan geslaagde dag.

Doorweekt

Yep, aan alle mooie liedjes komt een einde, ook aan die eindeloos warme en zonnige zomer van 2018. Na een mislukte poging om de bus te nemen en min of meer droog in het station van Berchem te geraken, kwam ik om de één of ander onverklaarbare reden terug uit bij dezelfde halte als waar ik oorspronkelijk opgestapt was. Noodgedwongen moest ik dus alsnog met een velofiets door de regen naar het station van Berchem fietsen. De regenbui was zo heftig dat ik mijn kleren op de trein kon uitwringen. En dat ondanks het feit dat ik een regenjas aan had. Ik had trouwens geluk dat de trein vertraging had, want anders had ik hem zeker gemist.

De rest van de dag met natte voeten op het werk gezeten in laarzen die zo nat waren dat ze zwarte schoensmeersporen op mijn benen achterlieten.

Ik mis je nu al, zomer van 2018!

Jobstudenten

Deze vakantie zijn er drie jobstudenten in mijn team gepasseerd. Ze hadden amper meer verschillend kunnen zijn.

De eerste was een donker meisje van Afrikaanse herkomst met lange nepnagels die amper een woord zei. Haar taak was het archief van ons team op orde te zetten en daarvoor hadden we speciaal een cockpit ingericht met al de dossiers die opgeschoond en geklasseerd moesten worden. In het begin heb ik moeite gedaan om een gesprek met haar aan te knopen en haar aan te moedigen eens een babbeltje te komen doen op de werkvloer. Ze vond het duidelijk niet nodig zich sociaal op te stellen en bleef liever in haar eentje tussen de dossiers zitten, alwaar ze ettelijke keren betrapt werd op slapen op de werkvloer. Tja, het leven van een student kan zwaar zijn, zeker?

De tweede was een rechtenstudente van Russische afkomst waarvan ik hoge verwachtingen had, want haar CV zag er veelbelovend uit. Helaas, een CV dat er op papier goed uit ziet, is nog geen garantie op een goede werkkracht. Ze had nochtans een interessante achtergrond: op haar twaalfde naar België verhuisd met haar gezin na in Rusland en Oekraïne gewoond te hebben. En van een rechtenstudente in het voorlaatste masterjaar verwacht ik toch een zekere nauwkeurigheid en daadkracht. Dat viel tegen. Sociaal was ze genoeg, maar werken was duidelijk niet haar sterkste punt.

Ze kwam ‘s ochtends systematisch te laat, zat voortdurend op haar smartphone naar Zalando te surfen (heb haar de volle dertig dagen nooit twee keer in dezelfde outfit gezien) en de kwaliteit van het werk dat ze afleverde was ondermaats. Helaas signaleerde mijn collega die haar moest opvolgen mij dit pas toen de maand er bijna op zat. Anders had ik de jobstudente kunnen aanspreken op haar ondermaatse prestaties. Voor amper twee dagen vond ik het de energie niet waard. Ze zal nog hard moeten veranderen om te kunnen meedraaien in internationale context, zoals haar droom is. Trouwens nog nooit iemand tegen gekomen die zo shopverslaafd was. Ofwel ging ze ‘s middags in Brussel winkelen (niet in de Nieuwstraat, want dat was niet exclusief genoeg) ofwel plaatste ze bestellingen op Zalando. Ze vertelde dat ze elke week (!) wel iets kocht op Zalando. En blijkbaar was het de papa die al die kleren betaalde. Russische maffia, ik zeg het jullie!

Derde keer, goeie keer. En dat geldt duidelijk ook voor jobstudenten. De laatste jobstudent die bij ons aan de slag is gegaan en zich momenteel vol overgave op onze archief heeft gestort, is duidelijk uit het juiste hout gesneden. Een slimme kerel van Turkse afkomst met een sterk Hollands accent doordat hij in Nederland is opgegroeid. Eindelijk een jobstudent die zich met enthousiasme van zijn job kwijt, werk ziet en zelf voorstellen formuleert. Mocht ik nog een vacature in mijn team hebben, ik zou hem zo een job aanbieden. En hij is nog knap om naar te kijken ook. 😉

Afscheidsdiner in Het Pomphuis

Omdat mijn dagen in Antwerpen letterlijk op twee handen te tellen zijn, nodigde mijn lieve collega uit Berchem mij uit voor een ‘afscheidsetentje’ in het Pomphuis, zodat ik ook ineens het Havenhuis, een geslaagde combinatie van oude en nieuwe architectuur van dichterbij kon bewonderen.

Het Pomphuis zelf is nochtans ook een pareltje. Een beetje research leert dat de 3 reusachtige gietijzeren installaties van Het Pomphuis (ja die naam mag je letterlijk nemen) het naast gelegen droogdok n°7 in twee uur tijd leeg pompten. Eens het droogdok leeggepompt kon een schip onderhouden, geladen en gelost worden. De rederij “Red Star Line” maakte er regelmatig gebruik van. Het droogdok is ondertussen verdwenen. Opgeofferd om de verbreding van het Albertkanaal mogelijk te maken en het scheelde niet veel of dit prachtig stukje erfgoed ging eveneens onder de sloophamer. Gelukkig stak monumentenzorg daar een stokje voor en kreeg dit prachtige gebouw een nieuw leven als restaurant.

Spijtig genoeg had ik de fietsafstand van mijn studio in Borgerhout tot dit restaurant een beetje onderschat. Ik was al wat te laat vertrokken omdat ik nog even met de huisbazin gebabbeld had en toen bleek ik ook nog eens mijn velokaart vergeten te zijn. Dat in combinatie met een lastig parcours her en der versperd door wegenwerken, maakte dat ik zowat twintig minuten te laat op de afspraak was. Ik arriveerde dus met het schaamrood op de wangen. Gelukkig is mijn collega vergevingsgezind. 😉

Na deze ietwat valse start, verliep de rest van de avond vlekkeloos: schitterende omgeving, heerlijk eten en fijn gezelschap. Yep, we genoten zo hard dat we als allerlaatste klanten de deur van het Pomphuis achter ons dichttrokken.

Dit aten wij:

Ceviche van zeebaars, gazpacho van bio tomaten, salade van quinoia, limoen, chili, munt, steurgarnaal, avocado en cumbava olie:

Corvina “bouillabaisse styl”, venkel, selder, jonge wortel, zongedroogde tomaat,lente-uitjes, mosseltjes, kleine Sint-Jacobsvruchten, zee-algen en krieltjes:

Presa Iberico gegrild, wortelen geroosterde courgette zoete aardappecrème, piquillo peper, pruim en chili compote en jus natuur met rozemarijn:

Carpaccio van ananas, piña colada panna cotta, infusie van tapioca parels, in bruine rum gecarameliseerde ananas, geroosterde mandelschaafsel, gelei van mango en sorbet van roze pompelmoes:

En op de terugweg fietsen we langs de Schelde, misschien een kleine omweg, maar een veel fijnere route dan degene die ik voordien had genomen.

Een lastige lunch

Deze middag had ik samen met iemand van HR afgesproken met een collega die al een tijd afwezig is door een burn-out. Bedoeling van het gesprek was na te gaan of een terugkeer op korte termijn erin zat en te polsen hoe ze zich in de toekomst zag functioneren binnen ons team. Na vijf minuten wist ik het al: die terugkeer zal nog niet voor morgen zijn. Zelden iemand ontmoet die zo hopeloos in de knoop zit met zichzelf. Want het is duidelijk dat haar probleem niet enkel werkgerelateerd is, ook in haar privécontext ervaart ze heel veel problemen. En ze worstelt heel erg met een negatief zelfbeeld.

Lastig, want ik snap dat ze aan de ene kant graag wil terugkeren naar het werk, al is het maar om aan de isolatie van het thuis zitten te ontsnappen, maar ik weet tegelijkertijd dat van zodra ze weer aan de slag gaat, ze twee weken later terug zal uitvallen. Komt daar nog eens bij dat haar aanwezigheid weegt op het team in het algemeen, want de collega’s moeten voortdurend de steken oprapen die zij laat vallen. Ik kon dus moeilijk anders dan haar aanraden nog wat langer thuis te blijven en de tijd nemen om aan zichzelf te werken.

Ik hoop van harte dat het haar lukt om dat zelfbeeld weer op te krikken

PS: De falafel salade van het Dagelijks Brood was geweldig lekker!

IMG_9182[1]

In de reeks: waar was yab vandaag?

In Alden Biesen!

Drie uur en één kwartier

Zo lang duurde de vergadering die ik deze avond bijwoonde. Een vergadering die nota bene startte om vijf uur in de namiddag. Een tijdstip waarop de meeste mensen de deur van hun kantoor achter zich dicht trekken. Nu heb ik er beslist niets tegen om een keertje op een later tijdstip te vergaderen, integendeel, ik werk meestal toch tot een uur of zeven. Maar van een vergadering op locatie die om vijf uur start, verwacht ik dat deze toch zo rond een uur of half zeven afgerond is. Kwestie dat iedereen nog op een deftig tijdstip thuis geraakt.

Helaas. Ondanks mijn duidelijke hints over het steeds later wordende tijdstip bleef de vergadering maar duren. De voorzitter van de vergadering van de vergadering leek er zich bovendien totaal niet van bewust dat er vooral veel gepalaverd en weinig beslist werd. Dat die voorzitter tevens projectleider is, gaf me weinig vertrouwen voor het toekomstige verloop van dit traject. Toch een project van in totaal vijf en een half miljoen euro. Dan mag je toch wel verwachten dat de projectleider iet of wat time management skills bezit.

Enfin ja, bottom line is dat ik uiteindelijk pas om 22u thuis was. Met een humeur zo ver onder het vriespunt dat ik bijna ijsklontjes met mijn speeksel kon maken. Er zijn weinig zaken die zo op mijn gemoed werken als inefficiënte vergaderingen.

Yet another Afterwork

Yep, na de ramenlunch ‘s middags, diezelfde dag alweer op stap met de collega’s. Al moest ik het noodgedwongen bij één cocktail en één glaasje cava houden, want ik vloog ‘s avonds naar Genève (ja, alweer, niet goed voor mijn ecologische voetafdruk).

De locatie was nochtans top: in de binnentuin van het BELvue museum met drankjes en hapjes verzorgd door Les Filles. Al moet ik eerlijk toegeven dat de cocktails mij wat tegen vielen. Te veel suikersiroop naar mijn goesting. En die suikersiroop maakte dat wij een bijzonder aantrekkelijk doelwit waren voor de tientallen wespen in de binnentuin. En sinds mijn wespensteek ben ik niet meer zo happig op die beestjes…

Gelukkig maakte het gezelschap veel goed!

Ramen met de collega’s

Ettelijke maanden geleden ontstond het idee om met een bende collega’s samen ramen te gaan eten. Veel van mijn collega’s hebben immers nog nooit van deze heerlijkheid geproefd. Er viel dus nog wat missionariswerk te doen!

Ik prikte een datum ergens ver weg in de zomervakantie en nodigde een hele hoop potentiële ramenliefhebbers uit. Uiteindelijk bleken we met een groep van maar liefst twaalf personen te zijn! Twaalf! Wat een overdonderend succes. De ideale testgroep om het nieuwe Brusselse ramenrestaurant Memna uit te proberen.

Het verdict: lekker, maar de Samourai is beter.

Cocktails met de collega’s

Omdat niet alle collega’s van mijn team aanwezig konden zijn op de vorige drink, had ik op basis van de doodle meteen een tweede datum geprikt. Helaas, één na één regende het afzeggingen: wegens verlof, de zoektocht naar een huis, een spierscheur, last minute boodschappen,… Uiteindelijk waren we maar met vijf personen.

We lieten de geringe opkomst echter niet aan ons hart komen en trokken op voorstel van mijn hippe Brusselse collega’s naar cocktailbar Arthur Orlans. Een cocktailbar zo fancy dat je moet aanbellen om binnen gelaten te worden. Dat in combinatie met de boudoir-achtige inrichting maakte dat we het gevoel hadden een geheime wereld binnen te stappen. Dat vertaalde zich uiteraard in de prijs van de cocktails: veertien euro voor de goedkoopste cocktails op de kaart. Niet bepaald goedkoop, maar de kwaliteit was uitstekend en de gedroogde bananenschijfjes die erbij geserveerd werden, waren heel lekker.

Gezien de prijs hielden we het op één cocktail als aperitief en verkasten we daarna naar restaurant Publico voor een pasta gevolgd door een bijzonder calorierijk dessert. De pasta vond ik eerder gewoontjes, maar de tarte tatin was helemaal mijn ding. Wel handig, zo een aantal Brusselkenners in je team. Zo komt een mens nog eens ergens. Al blijkt bij nader inzien dat ik restaurant Publico al eens eerder bezocht had.

Ondanks dat we maar met vijf waren, vond ik het een heel geslaagde avond. In grote groepen blijven de gesprekken vaak op de oppervlakte en is het moeilijk om met iedereen te spreken. In een kleinere groep is er meer ruimte voor diepgaande gesprekken en ik sloot de avond dan ook af met het gevoel mijn collega’s weer wat beter te kennen.

Yet Another Blog

Life on my side

werk