Teamlunch

Dit moet ongetwijfeld de meest uitgestelde teamlunch ooit geweest zijn. De eerste poging om samen met mijn team te lunchen, dateert van ergens in november. Helaas kwam er altijd iets dringends tussen en werd de vergadering steeds verplaatst. Gelukkig kwam in dit geval van uitstel, geen afstel. Wel spijtig dat we door de afwezigheid van één van mijn medewerkers niet voltallig waren. Ik zal al maar beginnen aan het inplannen van de volgende lunch. 😉

Om maar te zeggen dat de lunch bij Pré De Chez Nous een echt succes was. Bijna waren we het restaurant voorbij gelopen, maar eens binnen mochten we ons aan een grote houten tafel voor tien personen neervlijen, op de bovenste verdieping van het restaurant. We hadden de verdieping helemaal voor ons alleen, dus we moesten ons niet bepaald inhouden. 😉

Voor 21 euro genoten we van een heerlijke driegangenlunch. Doordat een paar collega’s wat later aansloten, konden we pas om 12.50u bestellen, wat maakte dat we op het einde van de maaltijd in tijdsnood kwamen. Gelukkig was het restaurant zo sympathiek om ons dessert in kartonnen potjes mee te geven. Zo konden we tijdens de teamvergadering nog van een heerlijk dessertje genieten. Dat noem ik nog eens service!

filet de plie meunière, riz sauvage

rillettes de poisson et pickles

Business meeting in Seoul – 6 maart 2017

Een redelijk goede eerste nacht gehad in het fantastische Lotte Hotel. Doordat ik bijna niets geslapen had tijdens de vlucht van Fiumincino naar Seoul, was ik zondagavond zo uitgeput dat de slaap me vanzelf overmande. In het midden van de nacht vond mijn lichaam dat het tijd was om op te staan, maar het lukte me om na een uur of zo opnieuw in slaap te vallen.

Ik ontbeet in de lounge op de éénendertigste verdieping met uitzicht over de grootstad Seoul. Het ontbijt was dik in orde. Ik was dolblij mijn dag te kunnen beginnen met een kom misosoep, gevolgd door een rijstporridge. Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik bij mijn eerste kennismaking niet zo echt dol was op rijstporridge. Op zich heeft dit gerecht ook weinig smaak, maar geleidelijk aan heb ik dit gerecht weten te appreciëren, zeker in combinatie met wat gedroogde sardientjes of pikante inktvis. Aangevuld met een omelet was dit ontbijt de perfect start van mijn eerste dag in Seoul.

IMG_2922

IMG_2925

De eerste dag was meteen ook de zwaartste. De jetlag had mijn lichaam volbaar in zijn greep, dus ik zag wat op tegen een ganse dag vergaderen. Een busje haalde mij en enkele collega’s uit verschillende Europese lidstaten op aan het hotel en bracht ons naar het Content Korea Lab aan de Hongik University, een coworking space voor creatieve ondernemers. Het was lastig om de ganse tijd geconcentreerd te blijven tijdens de vergadering (zeker na de behoorlijk uitgebreide lunch), maar uiteindelijk is alles goed verlopen. Ondanks de cultuurverschillen en de taalbarrière konden we de vergadering naar tevredenheid van beide partijen afsluiten. Al moet ik toegeven dat de meeste Koreanen pakken beter Engels spraken dan ik Koreaans. Alle Koreanen die ik ontmoette, vonden het echter geweldig dat ik een mondje Koreaans sprak en ik kreeg veel complimentjes over mijn goede uitspraak (waarvan ik vermoed dat dit gewoon vriendelijke smalltalk was).

De lunch verdient een aparte paragraaf in dit verhaal. De Koreanen hadden een traiteur uitgenodigd die zoveel verschillende fusion (mengeling tussen Oosterse en Westerse keuken) gerechten had klaargemaakt dat drie keer zoveel mensen als aanwezig waren er royaal mee gegeten zouden hebben. Alles was even heerlijk en het speet me dat ik niet van alles iets kon proeven. Het aanbod was gewoon te groot.

IMG_2929

IMG_2930

Als afsluiter van de vergadering gingen we allemaal samen op de groepsfoto. Kwestie van een officieel aandenken te hebben aan deze bijeenkomst. Hopelijk krijg ik het resultaat van die foto ooit een keertje te zien.

Daarna volgde een korte rondleiding doorheen de creative spaces van het Content Korea Lab. We kregen de audiovisuele apparatuur te zien die gratis ter beschikking stond voor wie wilde en we liepen ook even binnen in de studio waar een twintigtal 3D-printers lustig stonden te snorren. Knap.

IMG_2937

IMG_2940

IMG_2941

IMG_2945

IMG_2947

Rond 17.30u zat het officiële gedeelte van de dag erop en waren we terug in het hotel. De Franse collega’s nodigden ons uit voor nog een bijkomend informeel ontmoetingsmoment met een Italiaanse vertegenwoordiger van de creatieve sector. Ik twijfelde even, want ik voelde dat ik nood had om wat te bekomen, maar goed, een kans om te netwerken, mag je niet laten liggen en om 18u was ik paraat in de lounge op het 31ste voor de bijeenkomst met de Italiaan. De Italiaan woonde al een tijdje in Seoul en het was interessant om zijn perspectief op het land te horen. Uiteraard was de komst van het Amerikaanse THAAD (Terminal High Altitude Area Defense) ook een belangrijk gespreksonderwerp.

Ik liet me verleiden door de gratis drank van de Club Lounge en bleef na de vergadering met de Italiaan plakken met een zeer sympathieke, Litouwse collega die in Beijing werkte. We hadden echt een heel fijn gesprek, dat ik helaas door de combinatie van een paar glazen schuimwijn en zware vermoeidheid niet volledig meer kan reproduceren. Ik was alleszins blij dat ik haar kon zeggen dat ik al een keer in Vilnius geweest was. Een zeer boeiende dame waarvan ik echt hoop dat onze paden zich in de toekomst nog zullen kruisen.

Dankzij de snacks in de lounge was mijn maag voldoende gevuld. Op de kamer maakte ik nog een paar nachtfoto’s van Seoul om vervolgens overmand door vermoeidheid in bed te kruipen.

IMG_2955

Een boeiende eerste dag.

Van Leuven naar Seoul – 4 en 5 maart 2017

Een beetje zenuwachtig voor de allereerste transcontinentale reis die ik in mijn eentje zou ondernemen, was ik al een uur voordat mijn wekker zou afgaan wakker. Na mij op mijn gemak gedoucht te hebben, pakte ik mijn laatste spullen bijeen in mijn (veel te zware) koffer. Doordat ik veel te vroeg klaar was, had ik zeeën van tijd om op mijn gemak ontbijten en nog een stukje Korean Drama kijken, ter voorbereiding van mijn trip.

Deze business trip voor een internationale bijeenkomst in Seoul heb ik te danken aan mijn voormalige baas. Na zijn pensionering werd ik immers aangeduid als officiële afgevaardigde voor ons bedrijf. Op voorhand had ik getwijfeld of ik wel zou gaan, want momenteel is het een enorm drukke (en stresserende) periode op het werk en dan laat ik mijn collega’s niet graag voor een week in de steek. Maar mijn lieve collega’s wisten me te overtuigen dat ik deze opportuniteit niet mocht laten voorbij gaan. En eigenlijk kon ik hen geen ongelijk geven. Ik heb niet voor niets anderhalf jaar op de Koreaanse taal gezwoegd!

Terwijl ik tien minuten op voorhand in Leuven station arriveerde om de trein naar Brussels Airport te nemen, realiseerde ik mij dat ik slechts één externe batterij bij me had, de tweede zat nog in de rugzak van mijn werk. Aangezien de batterij van mijn iphone het tegenwoordig slechts enkele uren uithoudt, is zo’n tweede batterij echt geen overbodige luxe. Snel stuurde ik een berichtje naar mijn vriend, die ‘ridder op het witte paard’-gewijs mij in het station nog snel de tweede batterij kwam brengen. Niet dat ik op de luchthaven niet zo’n ding kon kopen, maar we hebben thuis ondertussen al een hele collectie. En zo kon ik nog eens extra afscheid nemen van mijn vriend. 😉

De rit naar de luchthaven verliep vlekkeloos, mijn koffer werd nét niet te zwaar bevonden bij het inchecken en ook de security verliep behoorlijk vlotjes. Een ideale start! Restte mij nog te wachten tot ik aan boord kon gaan van de vlucht naar Rome.

De vlucht naar Rome was voorbij in een zucht. Ik probeerde nog een oogje dicht te knijpen om wat van mijn slaapachterstand weg te werken, maar dit lukte helaas niet. Gelukkig waren er voldoende elektronische toestellen om mij te entertainen tijdens de vlucht.

Ik had me op voorhand een beetje zorgen gemaakt over de overstap op Fiumicino, omdat ik maar 1 uur en 25 minuten had. Zelf zou ik dat wel halen, maar een voorgaande ervaring leerde dat de koffers in zulke gevallen helaas niet altijd mee zijn. Gelukkig (!) had mijn vlucht een uur vertraging, waardoor er meer dan genoeg tijd was om mijn koffers op het juiste vliegtuig te krijgen en ikzelf op mijn gemak kon lunchen. Ik deed lekker tegendraads en at in plaats van een typisch Italiaans gerecht, spicy ramen met rundsvlees. Toegegeven, niet meteen de beste ramen die ik al ooit gegeten heb, maar toch smaakte het me. Vooral de pittige soep was een echte opkikker.

IMG_2905

Doordat ik nog een treintje moest nemen, was ik maar een tiental minuten voor boarding aan de juiste gate. Erg blij met dat uurtje vertraging. De vlucht zat stampvol Koreanen, met een occasionele westerling voor de afwisseling. Om niet te zeggen dat ik nogal opviel tussen al die zwartharige mensen.

Tot een paar minuten voor opstijgen, zag het ernaar uit dat ik een stoel voor mij alleen zou hebben. Op het laatste nippertje nestelde zich echter een Koreaanse jongedame aan het raam naast mij (ik neem, indien mogelijk, altijd een zitje aan het gangpad omdat ik tijdens een lange vlucht frequent naar het toilet moet en niet graag over slapende mensen heen kruip). Een dame met een grote blaas, want ze is de hele vlucht geen enkele keer naar het toilet gemoeten. Gemakkelijk voor mij!

Veel sliep ik niet tijdens de vlucht, maar zo had ik de gelegenheid om eens een serie te binge watchen, dat komt er normaalgezien nooit van. Bij aankomst in Seoul voelde ik mij dus behoorlijk verkreukeld. Het land binnenkomen bleek a piece of cake. De security check (ik liet een foto van mijn dikke wallen en een paar vingerafdrukken achter) verliep supervlot en ook de douane stelde niet veel voor (je moest enkel een zeer beperkt formulier invullen om af te geven). Wellicht zal het feit dat het nog geen hoogseizoen was, wel een verklaring zijn voor de vlotte afhandeling.

Volgende halte: mijn op voorhand gereserveerde SIM-kaart afhalen. Kwestie van mij niet te moeten inhouden op het vlak van dataverkeer. 😉 Ook dat was gefikst op vijf minuten. Ik was er zelf van onder de indruk hoe vlot het ging. Omdat het ondertussen middag was in Seoul en ik, ondanks het feit dat het vliegtuigontbijt nog niet zó lang geleden was, mijn maag hoorde rommelen, besloot ik iets te eten op de luchthaven. De busrit naar het hotel zou immers minstens anderhalf uur duren. En is er een betere manier om een verblijf in Korea te starten dan met het meest bekende Koreaanse gerecht: bibimbap? Ik dacht het niet. Het aanschuiven aan de besteltoog duurde effectief langer dan de tijd die ik moest wachten tot mijn eten geserveerd werd. Spijtig genoeg was de bibimbap eerder aan de lauwe kant, en zoals ik al meermaals gezegd heb: ik heb mijn eten liever goed warm! Verder was het wel lekker én uiteraard werd de bibimbap vergezeld door een portie kimchi!

Na een bijzonder snelle en efficiënte lunch, ging ik op zoek naar de KAL limousinebus. Ticketje gekocht, tien minuutjes wachten en ik zat op een behoorlijk luxueuze bus richting Lotte Hotel. Daar aangekomen, mocht ik meteen naar het 31ste verdiep om in te checken in de lounge. Blijkbaar was dit inbegrepen in mijn reservatie. Een prettige verrassing.

Na de check-in had ik een dipje. Ik twijfelde om even op bed te gaan liggen, maar vreesde dat ik dan niet meer wakker zou worden en dat zou nefast zijn om direct in het juiste ritme te komen. Ik prutste dus wat op de kamer en moest mezelf na een tijdje echt streng toespreken om de wijde wereld (zijnde Seoul) te gaan verkennen.

Ik beperkte me tot het stadhuis van Seoul en het Deoksugung paleis. Het stadhuis was niet geheel mijn ding, maar het paleis was zeer mooi, al zal deze plek nog veel indrukwekkender zijn met bladeren aan de bomen. Nu oogde het park een beetje kaal. Eigenlijk had ik gerust nog een beetje langer op de hotelkamer kunnen suffen, want bij valavond werd de verlichting aangestoken en kwamen de verschillende gebouwen in het park pas echt goed tot hun recht. Alleen jammer dat ik mijn statief niet had meegenomen. Nuja de komende dagen kan ik alsnog voor de herkansing gaan.

IMG_5579

IMG_5580

IMG_5584

IMG_5609

IMG_5613

Rond 19u werd het me echt te koud buiten (momenteel vriest het ‘s nachts nog in Seoul) en besloot ik terug te keren naar het hotel om nog een uur te profiteren van Cocktail Hour in de Club Lounge: drank en eten à volonté. Misschien niet verstandig om drie glazen wijn te drinken na een bijna slapeloze nacht, maar mijn eerste avond in Seoul wilde ik graag in stijl vieren.

Couscous bij deBuren

Yep, deze week bracht ik twee keer mijn lunchpauze door bij deBuren. De vertoning van een reportage over de geheimen van de authentieke Marokkaanse couscous in combinatie met een couscous buffet, verzorgd door tante Bahija, waren voldoende om mij over de streep te trekken. Mijn vriend is geen echte fan van couscous, daarom we trekken, tot mijn grote spijt, zelden naar restaurants waar ze dit gerecht serveren. Deze kans mocht ik dus niet laten schieten.

En jawel, ik werd niet teleurgesteld. De reportage van schrijver Abdelkader Benali en zijn vrouw Saida Nadi-Benali bood mij de gelegenheid om meer te leren over de tradities van de Marokkaanse keuken, een keuken waar ik minder goed bekend mee ben. Hét interessantste onderdeel van de reportage, was het bezoek aan een traditioneel Marokkaans gezin in de bergen (drie generaties onder één dak), waar de vrouwen van het huis toonden hoe de couscous bereid werd. Het werk dat kruipt in het met de hand malen van de tarwe en vervolgens het draaien van de couscousballetjes is behoorlijk indrukwekkend. Ik zou het geduld niet kunnen opbrengen om een dag lang bezig te zijn aan de bereiding van slechts één gerecht. Na de reportage volgde nog een interview met de makers en daarna liet mijn collega haar kookboek signeren door de auteurs. Ze straalde helemaal, want ze is een grote fan van het programma Chez Benali én de Marokkaanse keuken.

En oja, ik overat mij een beetje aan de heerlijke couscous! Hieronder een foto van mijn eerste bord (van de drie).

IMG_2788[1]

Because I needed it

Na een lastige dag waarop ik samen met twee andere collega’s tijdens twee opeenvolgende infosessies aan een spervuur van vragen werd blootgesteld. Vragen waarvan we een groot deel helaas onbeantwoord moesten laten, wegens nog geen intern afgestemd standpunt. Bijzonder frustrerend allemaal en een beetje het gevoel alsof ik ongewapend voor een vuurpeloton moest plaatsnemen.

En dan kan een klassieker meebrullen al eens deugd doen.

Valentijn bij deBuren

Deze middag liet ik op mijn werk even de boel de boel (het is momenteel ongelooflijk hectisch) om bij deBuren te genieten van een Valentijnslunch met poëzie afgewisseld met een streepje muziek. Wim Vanseveren, directeur van deBuren, droeg een selectie liefdesverzen voor van o.a. Elen Warmond, Like Marsman, Johan de Boose, Paul Snoek, Judith Herzberg, Hans Dorrestijn, Ester Naomi Perquin en nog vele anderen. Bart Voet en Esmé Bos zorgden voor de muzikale omkadering. Ik moet zeggen dat dit gestolen uurtje een perfectie antigif was voor de stress die momenteel heerst op het werk. De gedichten waren afwisselend grappig, beklijvend of gewoon romantisch. De prachtige stem van Esmé Bos begeleid door het precieze gitaarspel van Bart Voet riep een romantisch sfeertje op dat helemaal in het thema Valentijn paste. Ideaal om op weg te dromen.

Een inspirerende lunchpauze.

Opnieuw…

Gisteren kreeg ik van mijn collega het bericht dat ik verwachtte, maar waarvan ik tegen beter weten in hoopte dat het niet zou komen: de baby van mijn collega is geboren en tegelijkertijd gestorven. Het scenario komt me ondertussen al veel te bekend voor. Toepassing van embryoselectie om een erfelijke aandoening uit te sluiten, na een veel te lange lijdensweg eindelijk zwanger, de ouders dolgelukkig en dan, door een gruwelijke speling van het lot blijkt de baby een andere afwijking te hebben dan de erfelijke afwijking waarop geselecteerd werd. Bij elk berichtje dat ik kreeg van mijn collega, zag ik de kansen op een goede afloop slinken. En toch blijf je hopen, hopen dat de testen verkeerd zijn, dat de baby wel nog eens kans heeft, dat misschien de afwijking nog meevalt, dat de ouders die éne verschrikkelijke keuze niet moeten maken. Helaas, het mocht niet zijn.

Hoe verschrikkelijk moet het zijn om mama te worden en geen baby mee naar thuis te kunnen nemen? Ik ben er oprecht niet goed van.

Party like it’s 1955!

Ondanks de reorganisatie die momenteel aan de gang is op mijn werk, besloten mijn collega’s en ik dat niet aan ons hart te laten komen en eens goed de benen los te schudden op ons jaarlijkse nieuwjaarsfeest. Dit jaar stond het feest in het teken van de jaren fifties. Veel collega’s hadden de moeite gedaan om zich uit te dossen in fifties kledij, inclusief zwierige pettycoats. Zelf zag ik het niet zitten om mij speciaal voor deze gelegenheid een nieuwe jurk aan te schaffen, dus trok ik een glinsterend jurkje met een diepe decolleté uit de kast en verkocht ik dat als iets wat Marilyn Monroe nog gedragen zou kunnen hebben.

Na een te lange nieuwjaarsspeech tijdens dewelke een toenemend aantal magen begon te rommelen, werden we eindelijk losgelaten op het warme en koude buffet. Spijtig genoeg waren er slechts vier standjes voorzien waar je kon aanschuiven om je eten te krijgen. Aangezien we met zo’n 200 feestvierders waren, ontstonden er al snel heel lange wachtrijen. Geen erg, samen honger lijden, schept een band en ik had heel leuke gesprekken met collega’s terwijl we op ons eten stonden te wachten. Het eten (Aziatisch, Italiaans en Marokkaans) was best lekker, alleen jammer dat door de koude temperatuur in de zaal in combinatie met de ijskoude borden het eten koud was op het moment het ons bord raakte. Gelukkig is honger de beste saus en waren de nagerechtjes om duimen en vingers af te likken.

IMG_2637

Na het eten was het tijd om de dansvloer te betreden, of voor de dames en heren met veel geduld: plaats te nemen aan de kappersspiegel om zich van een fifties kapsel en make-up te laten voorzien. Ik verkoos de swing dansinitiatie van Radio Modern en griste een vrouwelijke collega mee om samen een danskoppel te vormen. Na de initiatie was het tijd voor free style en kwam ik niet meer van de dansvloer af. Het viel wel op dat er twee soorten collega’s waren: zij die dansten en uit de bol gingen en zij die genoten van het aan de toog hangen met een glas alcohol (de wijn trok op niks, naar mijn bescheiden mening) in de hand. Ondanks moedige pogingen van mijn kant om de niet-dansers over te halen ons te vervoegen op de dansvloer, boekte ik weinig tot geen succes. Wel extra punten voor de collega die als Elvis Presley verkleed kwam. Rock on, baby!

Na lang twijfelen besloot ik vlak voor het einde van het feest mij toch te wagen aan zo’n fifties kapsel. Bij al mijn vrouwelijke collega’s zag dat er geweldig uit, dus wat kon er misgaan? Veel, blijkbaar. Het kapsel stond mij echt niet, ondanks het feit dat sommige collega’s mij van het tegendeel probeerden te overtuigen. Al een geluk dat ik niet in de fifties geleefd heb! Het enige voordeel is dat ik er veel extra haarspeldjes aan over hield. De rare blikken van de mensen op de trein naar Leuven nam ik er dan maar bij. 😉

IMG_2642

De hele namiddag werd opgeluisterd door Radio Modern. Heel tof gedaan en tot in de puntjes verzorgd. Ik keerde huiswaarts met een stuk of vijf polaroid foto’s. Een souvenir om te koesteren.

Nieuwjaarsreceptie nummer zoveel

Kan een mens naar té veel nieuwjaarsrecepties gaan? Ik ben persoonlijk van mening van niet, maar ik moet helaas ruiterlijk toegeven dat de receptie die ik deze avond bijwoonde niet meteen een laaiend succes was. Niet al te veel volk, geen lekkere hapjes en een vrij podium waarvan één act ronduit slecht was, een tweede een ietwat naïef idee over een blockchain implementatie uit de doeken deed en eigenlijk enkel de derde act, een Engelstalige dame, iet of wat te pruimen viel. Dat de hapjes niet lekker waren, bleek uit het feit dat de overvloedig gevulde schotels slechts met moeite leeg geraakten. Niet bepaald een feestelijk gezicht: al die hapjes die niemand wilde opeten.

Nuja, can’t win ’em all en ik heb toch mijn gezicht laten zien.