Race for the Cure en Water-rAnt in Antwerpen

Deze zondag spoorde ik (te vroeg naar mijn goesting, een ochtendmens zal ik wel nooit worden) naar Antwerpen-Centraal, biddend dat de weergoden zich iet of wat zouden gedragen, want ik had afgesproken om samen met mijn collega’s deel te nemen aan de Race for the Cure om de strijd tegen borstkanker te ondersteunen. Met de blue-bike was ik verrassend snel op Linkeroever, met als bonus een ritje door de voetgangerstunnel onder de Schelde. Voor mij de eerste keer dat ik met de fiets door deze tunnel reed.

Ik was jammer genoeg net te laat om de collega’s te zien vertrekken die deelnamen aan de 6 km Run. Aangezien ik niet zo hou van lopen, beperkte ik mij tot een miezerige 3 km wandelen in de motregen. Niet dat het ertoe doet hoe lang de wandeling duurde, het gaat om het gebaar van solidariteit en ik was blij om op die manier mijn collega die zelf genezen is van borstkanker een hart onder de riem te steken. De wandeling was voorbij in een zucht en we hielden het redelijk droog. Ik was al lang blij dat we niet in de gietende regen moesten wandelen. Al had ik ditmaal mijn voorzorgen genomen met twee regenjassen (waarvan één exemplaar helemaal niet meer waterdicht) én een paraplu.

Het is jammer, maar nadat we onze drie kilometer gewandeld hadden, viel ons gezelschap uiteen. Té slecht weer om te blijven plakken op een drassig grasveld met fastfoodkraampjes. Samen met mijn collega-teamverantwoordelijke wandelde ik via de Voetgangerstunnel naar het Eilandje. Ik met mijn blue-bike aan de hand, want mijn collega was ‘s ochtends met de tram van Berchem naar Linkeroever gekomen. Ik wilde graag naar het varend erfgoed van Water-rAnt gaan kijken en het was niet zo moeilijk om mijn collega te overtuigen samen te gaan lunchen. 😉 We belandden in Italiaans restaurant Cucina 48 en lieten ons verleiden om de maaltijd te starten met een groot bord antipasti vergezeld van een lekker glaasje prosecco. Dat in combinatie met een heerlijke pasta met truffels, maakte dat die paar calorieën die we verbrand hadden tijdens de wandeling ruimschoots terug aangevuld werden. 😉

Na de maaltijd nam ik afscheid van mijn collega en ging ik naar de bootjes aan het MAS kijken. Fijn om dit varend erfgoed van dichtbij te kunnen bekijken. Jammer genoeg verslechterde het weer (mijn twee regenjassen kwamen goed van pas en op sommige momenten werd ik bijna omver geblazen door de wind). Ik bezocht een paar boten en hield het toen voor bekeken. Weggejaagd door het rotweer. Nog even naar het MAS om van het uitzicht te genieten (helaas, het dakterras was afgesloten) en gebruik te maken van het sanitair en dan was het tijd om naar huis te gaan!

Een gevarieerd dagje in Antwerpen, dat in mineur eindigde omdat ik mijn doorzichtige paraplu met blauwe stippen (een souvenir uit Zuid-Korea) vergat op de trein.

Lunch bij Sakagura

Als een bentobox bij de Samouraï te duur is, is er een straat verder een goedkoop alternatief: Sakagura. Dat dit een goedkoop fastfood restaurant is, merk je aan alles: het minimalistische interieur, het feit dat de bentobox van de dag in een plastieken meeneembakje wordt gepresenteerd, idem voor de edamame. En alhoewel de bediening erg vriendelijk is en bovendien echte Japanners zijn, is het vooral al dat plastiek waar ik een beetje op afknap. Gelukkig wordt de misosoep in een kartonnen beker (zonder lepel) geserveerd. Maar, de unagi bento was echt lekker en we hadden ons eten supersnel.

En jawel, zoals ik al vermoedde, was mijn lunchmaatje geïnteresseerd in de vacature binnen mijn team. Dat wordt nog een moeilijke knoop om door te hakken, eens het zover is.

Graffiti in Brussel

Na een fietstocht van 50 km vorig jaar, deden mijn team en ik het dit jaar een beetje rustiger aan. Een wandeling van 12 km, fluitje van een cent! Dit jaar stond de wandeling in het teken van street art. De vijf personen die deze blog lezen, weten ongetwijfeld dat ik een boontje heb voor kunstige graffiti in de straten. Bovendien scheen de zon volop. Ideaal weer voor een fikse wandeling.

Dat Brussel meer street art heeft dan verwacht, bleek uit het bijzonder lage tempo dat onze groep van meer dan tien personen er de eerste kilometers op nahield. We stond meer stil dan dat we wandelden, want ja, we moesten toch tijd nemen om al die kunstwerken in ons op te nemen. Tot we beseften dat we aan dat tempo onmogelijk onze lunchreservatie konden halen. En meteen schakelden we een versnelling hoger. Niemand lijdt graag honger. 😉

Na een tijdje volle gas geven, kwamen we mooi op tijd aan in restaurant Volle Gas (haha). Het restaurant ademde de sfeer van een klassieke brasserie uit, maar het personeel was echt onvriendelijk. Heel bizar, voor een groep van 13 personen kan je toch een beetje moeite doen, nietwaar? Helaas waren er, naar slechte gewoonte, weer twee personen die een kwartier langer op hun eten moesten wachten dan de rest. Het lijkt wel een traditie op dit soort van teambuilding momenten. Er gaat altijd iets mis met de lunch. Eén ding is zeker: ze zullen mij niet gauw terug zien in restaurant Volle Gas.

Het laatste stuk van de wandeling was in een wip voorbij. Genoten van de mooie kunst en het fabuleuze gezelschap, matig enthousiast over de mosselen ‘s middags.

Een werk van barmhartigheid

Gisterenavond spoorde ik na een behoorlijk zotte werkdag (non-stop vergaderd van 9.30u tot 17u en een vertraging van twintig minuten opgelopen in de eerste vergadering van de dag die zich in de vier opeenvolgende vergaderingen doorzette) met zes andere collega’s naar Leuven. Om een werk werk barmhartigheid uit te voeren: de zieken bezoeken. Eén van onze collega’s is namelijk al bijna twee maanden afwezig wegens een geknelde zenuw in haar nek. Ondertussen heeft ze een eerste epidurale infiltratie achter de rug (of nek beter gezegd), maar deze ingreep heeft helaas niet het verhoopte resultaat opgeleverd. Op 10 oktober volgt een nieuwe poging. Hopelijk brengt die tweede ingreep wel verlossing van de pijn waar ze nu voortdurend door geplaagd wordt.

Het was niet moeilijk om volk opgetrommeld te krijgen voor een bezoekje. Mijn collega is een harde werker en erg geliefd binnen het team. Ze heeft er bovendien een moeilijk jaar opzitten. Begin dit jaar gingen zij en haar men uit mekaar en verhuisde ze van Brugge naar Leuven. Toch een grote verandering voor iemand die al een dochter heeft die aan de unief studeert. We waren eerlijk gezegd allemaal verbaasd (maar ook opgelucht) dat de transitie naar haar nieuwe leven zo vlot ging, maar ik stel me wel de vraag of de fysieke pijnen die ze nu ondervindt niet ergens gerelateerd zijn a dane stress van begin dit jaar.

Anyway, hoewel ik duidelijk had aangegeven dat ze niet te veel moeite moest doen, stond haar salontafeltje vol met hapjes. We kregen meteen een rondleiding in haar nieuwe appartement, een mooie en lichte woonst met witte muren en heel veel plantjes. Erg fijn ook dat de leefruimte uitkijkt op het Westen, waardoor we de eerste uurtjes van ons bezoek volop konden genieten van een gezellig avondzonnetje. We dronken een glaasje schuimwijn, brachten haar op de hoogte van de laatste gebeurtenissen op het werk en wisselden vakantie-ervaringen uit.

Wat ik alleszins onthoud van dit bezoek is dat Turkije dé place to be is voor haartransplantaties en andere plastische chirurgische ingrepen. Als ik ooit een Botox-behandeling overweeg, weet ik nu dat ik mijn Turkse collega moet inschakelen. 😉

Friday evening

Na een (alweer) een dagje ontwikkelen (de voorlaatste keer van het traject, nog even doorbijten), sloten we de dag onder collega’s af met een glas crémant op het terras van Le Pain Quotidien. De zon brak iet of wat aarzelend door de wolken en wij hadden naar goede gewoonte meer dan stof genoeg om over te praten, want er komt weer een herschikking binnen onze organisatie. De naweeën van de reorganisatie blijven voortduren.

Omdat het zo gezellig was, bleef ik wat langer op het terrasje hangen dan gepland. Terwijl de collega’s één voor één huiswaarts vertrokken, bleef ik uiteindelijk achter met nog één collega. Nog twee glazen crémant, ober! Ik heb het al vaak gezegd: ik heb echt het geluk dat ik zoveel collega’s heb met wie het uitstekend klikt. En dit terras bood de ideale gelegenheid om mijn collega beter te leren kennen en te praten over zijn wilde plannen voor het weekend. (Ligt dat aan mij of hebben holebi’s werkelijk een spannender uitgaansleven dan hetero’s?)

Return to Horia

Ik geef toe, er begint zich een zeker patroon af te tekenen onder mijn favoriete lunchplekjes in Brussel. Want het is beslist niet de eerste keer dat ik bij Horia uitkom. Ik heb nu eenmaal een zwak voor mediterrane mezze en hummus in het bijzonder. Voor mijn peer coach daarentegen was dit het eerste bezoekje aan Horia. Het was de eerste keer dan mijn peer coach en ik samen lunchten, dus kende ik zijn smaak nog niet echt. Horia was bijgevolg een beetje een gok, maar het bleek een goede te zijn.

Mijn peer coach vond het heel lekker en we hadden een echt fijne babbel samen. Hoewel we al een tijd elkaars peer coach zijn, wijden we onze gesprekken voornamelijk aan het werk (logisch natuurlijk als je elkaar moet coachen). Privé-onderwerpen kwamen tot nu toe maar vluchtig aan bod, dus was het leuk om hem ook eens de andere kant van deze hardwerkende en nauwgezette teamverantwoordelijke te leren kennen: een atleet en liefhebbende vader van twee met een zwak voor Spanje. Misschien moeten we tijdens onze volgende lunch Spaans tegen elkaar babbelen!

Drie maal is scheepsrecht

Jawadde, drie keer na mekaar in dezelfde week gaan lunchen op restaurant, weet niet of ik dat al ooit in mijn carrière heb klaargespeeld en om duidelijk te zijn, dat is absoluut niet van mijn gewoonte. Meestal heb ik het te druk om uitgebreid te lunchen en steek ik snel een broodje of een slaatje binnen op het werk zelf. Ik was ook niet van plan om drie keer na mekaar te eten, maar een collega uit een ander team wilde mij graag spreken en zag dat er op de middag nog een gaatje in mijn agenda zat en tja, dan is een lunchafspraak snel gemaakt, niet?

Bij gebrek aan inspiratie kwamen we opnieuw bij Jour de Fête terecht (eigenlijk omdat Horia gesloten was), maar hey, niet dat ik klaag. Het is daar lekker, je hebt er snel je eten en de prijs-kwaliteitsverhouding is er voortreffelijk. Ditmaal was het iets te koud om buiten op het terras te zitten, maar binnen was het ook gezellig.

Ik had uiteraard al een vermoeden waarover het gesprek ging. De collega in kwestie kwam polsen naar de vacature binnen mijn team. Op zich denk ik dat zij een zeer goede kandidate zou zijn voor deze job, maar ik wilde haar ook open en eerlijk op de hoogte brengen van de mindere aspecten van de functie.

We hadden een heel boeiend en open gesprek over onze organisatie en onze hoop voor de toekomst. Ondanks de minpunten ben ik er nog altijd trots op voor onze organisatie te werken. En ben ik superblij met mijn collega’s, die gewoonweg geweldig zijn. Ondanks de mindere periode die onze organisatie doormaakt, geven zij elke dag weer het beste van zichzelf. Mooi, toch?

Lunch bij Le Comptoir des Galeries

Het was lang geleden dat ik nog eens was gaan lunchen met de drie andere leidinggevenden van mijn afdeling. Daarom had ik een tijd geleden een lunchafspraak ingepland, in de hoop dat er geen onverwachte kink in de kabel zou komen. En kijk, geen last minute crisis die roet in het eten kwam strooien. We vertrokken mooi op tijd en waren zelfs één van de eerste klanten in het restaurant.

Onze keuze was op Le Comptoir des Galeries gevallen, een mij tot dan toe onbekend restaurant. Een leuke, lichte plek met een boeiende geschiedenis en zelfs een kleine binnentuin. Toen we er aankwamen, stonden alle deuren en ramen open. Een beetje frisjes, maar gelukkig deden ze die snel dicht zodat we konden opwarmen. Opvallend: het personeel sprak enkel Frans. Dat op zich kan ik nog begrijpen, Nederlands is geen makkelijke taal, maar zelfs wanneer we traag Nederlands spraken, verstonden ze ons niet. Ik verwacht verre van tweetaligheid, maar dit is toch onbegrijpelijk in de hoofdstad van België.

Enfin ja, het eten was lekker en erg verzorgd en zo kon ik mijn Frans nog eens oefenen. Al liep het grondig mis bij het afrekenen. Er stond vanalles op de rekening dat we niet besteld hadden en onze dienster moest tot twee keer toe de rekening corrigeren. Zullen we maar klasseren onder schoonheidsfoutjes, zeker?

Ramen en een luisterend oor

Deze middag had ik afgesproken om te lunchen met een collega die al sinds het voorjaar op ziekteverlof is. Een burnout, de ziekte van onze moderne tijd. Niet dat ik het in haar geval niet had zien aankomen. Sinds het vertrek van haar naaste collega had ze zijn job er integraal bij genomen. Dat in combinatie met een gezin met drie kleine kinderen, dat houdt uiteraard niemand vol.

Bedoeling van de lunch was om wat bij te praten, maar ze wilde ook graag weten hoe het er tegenwoordig aan toe ging op het werk. En daar moest ik eerlijk in zijn, de grote pijnpunten waarmee zij zo worstelde in haar team waren helaas nog altijd niet weggewerkt. Ik gaf haar informatie over de vacature die er momenteel in mijn team is, door het vertrek van mijn lieve collega, maar ik had niet direct de indruk dat deze functie haar interesseerde.

Haar uitspraak dat ze al hoofdpijn kreeg als ze nog maar aan ons kantoorgebouw dacht, baarde me wel zorgen. En ik probeerde haar voorzichtig duidelijk te maken, dat het voor haarzelf wellicht beter was een ander carrièrepad te bewandelen. Ze gaf toe dat ze zelf ook worstelde met haar terugkeer en ondertussen al een aantal keer gesolliciteerd had. Ze was zelfs al een keer tweede geëindigd.

Ik vond het eerlijk gezegd moeilijk om echt goed advies te geven, maar soms is een luisterend oor op zich al voldoende. Ik kan moeilijk in haar plaats beslissen wat de juiste keuze is, maar één ding weet ik zeker: zo’n slimme dame verdient een topjob!

Afscheidsfeestje

Na de lunch in beperkte kring eergisteren, vond gisteren het officiële afscheidsfeestje van mijn lieve collega C plaats. Omdat ik zelf pas in de vroege voormiddag terug zou zijn van een werkbezoek in Gent, moest ik de voorbereidingen van het feest noodgedwongen outsourcen. Maar hey, mijn team deed superprofessioneel en bijzonder economisch boodschappen (de dure kaas van kaaswinkel Catherine niet meegerekend), zodat alles mooi op tijd klaar was voor het feest.

In totaal kwam er zo’n vijftig man langs om afscheid te nemen, die er met zijn allen in slaagden om al de flessen schuimwijn die we voorzien hadden soldaat te maken! Indrukwekkend! Gelukkig hadden we nog een paar flessen rode en witte wijn achter de hand. 😉

Het was alleszins duidelijk dat mijn collega van haar feestje genoten heeft. Hopelijk koopt ze leuke boeken voor haar en haar gezin met de boekenbons die we haar cadeau deden en kan ze nog eventjes nagenieten van de bloemetjes en de mooie woorden.

Yet Another Blog

Life on my side

werk