Deze namiddag hadden we een gezamenlijke sessie met het management en de teamverantwoordelijken over de waarden die wij als organisatie willen uitdragen en wel… De sessie maakte helaas pijnlijk duidelijk dat er op het vlak van waarden nog veel werk aan de winkel is. Er heerste een heel vreemde sfeer en er werden uitspraken gedaan die ervoor zorgden dat sommige aanwezigen zich onveilig voelden. Zeer spijtig, want rond de tafel zaten stuk voor stuk erg capabele mensen. Ik vrees echt dat iedereen last begint te krijgen van de continue hoge werkdruk en dat frustraties en ongenoegen daarom veel sneller naar boven komen borrelen.
Erg vervelend ook dat ik de laatste twintig minuten van de sessie moest missen omdat ik om 17u een vergadering in Antwerpen had.
Ik hoop alleszins dat dit een one-off was en dat we de volgende sessie kunnen gebruiken om constructief verder te bouwen aan een organisatie waar de medewerkers trots op zijn.
Nog steeds blij dat het weer mogelijk is om samen te lunchen. Niets zo goed om de banden aan te halen met een belangrijke business partner als gezellig rond een tafel zitten onder het genot van lekker eten en een goed glas wijn. De relatie met deze partner is bij momenten nogal gespannen en zulke informele momenten zijn de ideale manier om tot meer wederzijds begrip en een betere samenwerking te komen.
Mij vandaag superhard gehaast om van de ene vergadering in gebouw X (gepland einduur: 11u) tijdig naar de andere vergadering in gebouw Y (gepland beginuur 11u) te geraken. Gebouw X en gebouw Y liggen 2,6 kilometer uit mekaar, toch een klein kwartier fietsen. Gelukkig ben ik een efficiënte voorzitter en slaagde ik erin de eerste vergadering een kwartier vroeger af te ronden dan gepland en kijk, zo was ik nog eerder dan mijn andere collega’s in de vergaderzaal in gebouw Y.
Na het einde van de vergadering gingen we met gans het gezelschap lunchen. Niet fancy, maar zo’n lunch is altijd een goeie gelegenheid om wat ongedwongen bij te praten en elkaar wat beter te leren kennen.
Een evenement in het schoonste museum van het land dat volledig in het teken stond van de kunsten van een aantal topchefs, ja, dat kon ik toch niet links laten liggen.
Mijn baas had aangeboden mij een lift naar Antwerpen te geven en dat aanbod had ik gretig aangenomen, want met het openbaar vervoer ben ik wel iets langer onderweg. Natuurlijk was mijn baas iets later dan afgesproken (hij heeft een agenda die nog drukker is dan de mijne), maar daar had ik al rekening mee gehouden. Gelukkig leidde Waze ons via een bijna filevrije route naar Antwerpen. En zo’n ramp zou het wel niet zijn als we een paar minuten later dan 19u aankwamen.
Helaas is mijn baas ook iemand die graag dicht bij zijn bestemming parkeert. Om een lang verhaal kort te maken: we deden er een half uur over om een parkeerplaats te vinden en reden ons verschillende keren vast op de wegenwerken rondom het KSMKA-gebouw. We draaiden letterlijk rondjes, terwijl onze bestemming dichtbij was, maar steeds buiten bereik bleef. Uiteindelijk parkeerden we ons op de werf zelf (waarvoor we eerst moesten telefoneren om de code vast te krijgen). Die werf lag er bijzonder modderig en nat bij. Ideaal om door te laveren op hoge hakken.
Eerst probeerden we binnen te geraken langs de bediendeningang, maar we liepen dood op een glazen deur en natuurlijk waren de bedienden die we even daarvoor nog zagen, opeen spoorloos verdwenen. Aan de andere kant van die deur zagen we een stroom mensen het museum binnen lopen, maar de mensen aan het onthaal gebaarden ons dat ze geen badge hadden om ons binnen te laten. Noodgedwongen moesten we dus helemaal terug lopen, opnieuw door de modder waden om uiteindelijk aan de hoofdingang te geraken. Ik slaakte alleszins een zucht van verluchting toen we eindelijk binnen waren.
Ik haastte me naar het toilet om de laag modder van mijn schoenen te schrapen en wil me bij deze verontschuldigen bij de kuisploeg, die zich de dag nadien ongetwijfeld zullen afgevraagd hebben welke werkman met zijn modderlaarzen in dat prachtig witte toilet was binnen geraakt.
Na deze ietwat moeilijke start, verliep de rest van de avond vlekkeloos. Ik had fijne gesprekken met mijn collega’s en liep een aantal oude bekenden tegen het lijf. Culinair was dit ook een topavond. Amai, zoveel verfijnde gerechtjes geproefd! Het ene al lekkerder dan het andere. Proficiat aan al de topchefs die speciaal voor deze gelegenheid hun beste kookkunsten boven gehaald hadden. Een speciale vermelding verdient ook de zeer aimabele heer van Wijndomein Oud Conynsbergh, die met veel passie uitleg gaf over de wijnen die hij uitschonk. En de heerlijke alcoholvrije cocktails van Bôtan Distillery mochten er ook zijn!
Het gebouw zelf was prachtig versierd met bloemen en de bijzondere verlichting gaf aan elke ruimte een heel bijzondere sfeer. Een beetje alsof je in een betoverd paleis rondliep. Continue reading →
Voor een moeilijke vergadering. Echt niet fijn om samen te zitten met een groep mensen die het duidelijk lastig hebben en hen geen enkele oplossing te kunnen aanreiken. Ik zou de sfeer tijdens de vergadering nog het best kunnen omschrijven als een regelrechte begrafenisstemming.
Het leven van een leidinggevende gaat niet altijd over rozen. Gelukkig bracht de mooie omgeving iets van troost.
Yep, het blijft topstukken regenen in september. Vandaag mocht ik in M de onthulling bijwonen van een prachtig bewaarde Maria Lactans uit de vroege 13de eeuw vervaardigd in Verona, vermoedelijk door de Veronese beeldhouwer Brioloto de Balneo. Het Mariabeeld is vervaardigd uit Marmo rosso di Verona, een soort kalksteen eigen aan de Noord-Italiaanse regio. Wereldwijd zijn er slechts zes gelijkaardige beelden bekend, waarvan er drie in Italië terug te vinden zijn. Het werk dat nu een plek krijgt in M Leuven is het best bewaarde van de reeks, met resten originele polychromie.
En amai, wat een prachtig werk. De raadselachtige uitdrukking van de Madonna zuigt de aandacht naar zich toe. Waaraan denkt ze terwijl ze het kindje Jezus de borst geeft? De details van de plooien zijn magnifiek en idd, hier en daar kon ik nog sporen van kleur ontwaren. Hoe fantastisch moet dit beeld eruit gezien hebben in kleur! Alleszins een goeie reden om nog eens bij M binnen te springen.
Helaas kon ik niet blijven plakken voor een babbel achteraf, want vlak na de onthulling kreeg ik telefoon dat over een kwartier mijn aanwezigheid gewenst was op een spoedvergadering over een zeer delicaat onderwerp. Dus repte ik me in zeven haasten naar huis om stipt op tijd de Microsoft Teams vergadering op te starten.
Veel te vroeg voor mijn doen spoorde ik deze zaterdagochtend naar Antwerpen. Bestemming het Museum Plantin-Moretus. Oorspronkelijk was ik van plan de fiets te nemen van Antwerpen-centraal naar het museum, maar aangezien de zon scheen en ik ruimschoots op tijd was, besloot ik te voet te gaan. Had ik zeker ook geen last van mogelijke versperringen of wegomleidingen om wille van het WK Wielrennen dat rond de middag startte vanaf de Grote Markt.
Een goeie beslissing, want ik genoot echt van mijn ochtendwandeling en was zelfs te voet nog te vroeg ter plekke. De reden van mijn bezoek, was de officiële onthulling van een recent opnieuw opgedoken tekening van Rubens, die aangekocht werd door de Vlaamse Gemeenschap. Om zo’n topstuk te bewonderen zak ik graag naar Antwerpen af!
Ik luisterde naar de speeches van de aanwezige hoogwaardigheidsbekleders en bewonderde de tekening gemaakt voor de publicatie ‘Opticorum libri sex’ (‘Zes boeken over optica’) van de jezuïet Franciscus Aguilonius (1567-1617), één van de allereerste publicaties van de Plantijnse uitgeverij waaraan Rubens zijn medewerking verleende. Heel interessant om een kleine inkijk in het werkproces van Rubens te krijgen. Als je goed kijkt, zie je immers dat de beentjes van de engel rechts bovenaan eerst anders getekend waren. Deze tekening diende als ontwerp voor de drukplaat.
en
Na het officiële gedeelte bleef ik nog even plakken voor een drankje en een babbel en vertrok vervolgens naar het schoonste museum van het land: het KMSKA. Het KMSKA had immers een zeer belangrijke aankondiging in petto voor de aanwezigen: Over exact één jaar zal het museum officieel geopend worden, na meer dan tien jaar gesloten te zijn voor een zeer grondige renovatie en uitbreiding. En dat werd zaterdag met de nodige luister wereldkundig gemaakt.
Bij aankomst werden we welkom geheten door figuren die rechtstreeks uit een Ensor schilderij gestapt leken. Zeer tof uitgebeeld door Theater Stap!
Daarna volgden nog wat speeches. Eén van de speechers had ik eerder op de ochtend al eens aan het werk gehoord. 😉
En hét moment waarop iedereen zat te wachten: de onthulling van de officiële openingsdatum!
Heel fijn om op deze feestelijke dag onder het genot van een glaasje cava nog wat te kunnen babbelen met mijn aanwezige collega’s en ik liep zowaar een oude bekende tegen het lijf uit een ver verleden. En toen was het tijd om naar huis terug te keren, want ik had in de namiddag een afspraak met vrienden in Heverlee. Een half uur wandelen en een sanitaire stop in Antwerpen-centraal later (te veel cava in mijn blaas) zat ik alweer op de trein naar Leuven.
Onze laatste dag in Tallinn begonnen met alweer een uitstekend ontbijt.
Na het ontbijt zagen we onze gids van de dag voordien terug. Ditmaal trokken we te voet naar de oude Hanzestad om ons verder te verdiepen in de boeiende geschiedenis van Tallinn. Eén van onze eerste haltes was het Niguliste Museum, gevestigd in de na WOII heropgebouwde Sint-Nicolaaskerk. Dit museum is het meest gekend voor het schilderij de Dodendans van Bernt Notke uit Lübeck, dat mijn vriend en ik elf jaar geleden al mochten bewonderen. Ditmaal waren we er echter om de tentoonstelling Zot van Dimpna te bezoeken. Jammer genoeg hadden we van onze gids maar een half uur de tijd gekregen, wat te weinig was om én het Dimpna-altaarstuk van Goossen Van der Weyden, kleinzoon van de beroemde Rogier én de interactieve scenografie die meer vertelt over de Sint-Dimpna verering en de Geelse psychiatrische gezinsverpleging (immaterieel cultureel erfgoed), goed in ons op te nemen.
Onze gids voerde ons verder naar het mooie gotische stadhuis op het stadhuisplein. En even verder stopten we om te genieten van een heerlijk stukje marsepein dat onze gids kocht in Cafe Maiasmokk dat blijkbaar vlak langs een marsepeinmuseum gelegen is. Continue reading →
Eerlijk: bij het opstaan voelde ik de dure wijn van de dag voordien nog rondspoken in mijn hoofd. Ik had nochtans heerlijk geslapen, zij het te kort. Gelukkig was er het bijzonder uitgebreide ontbijtbuffet van Swissôtel om mijn energieniveaus weer helemaal aan te vullen. Echt waar, er gaat niks boven een heerlijk English breakfast, gevolgd door een bord met allerlei Baltische visspecialiteiten!
Na het ontbijt brachten de bussen ons gezelschap naar Toompea, de Domburg van Tallinn. Tallinn bestond vroeger uit twee aparte steden die door een indrukwekkende omwalling met torens van elkaar gescheiden waren. Ondanks het feit dat Tallinn zwaar te lijden heeft gehad onder bombardementen in WOII, zijn grote delen van de oude stadsomwalling bewaard gebleven. Alhoewel dit al mijn derde bezoek aan Tallinn was, genoot ik opnieuw van deze prachtige stad. We hadden ook een zeer goede gids die met veel passie over de geschiedenis van Tallinn wist te vertellen. Het was trouwens al snel duidelijk wie de slechteriken in het verhaal waren: de Russen. Amai, die afkeer is diep geworteld in de harten van de inwoners van de Baltische staten.
Doordat er een stevige wind stond, was de gevoelstemperatuur tijdens de wandeling veel kouder dan verwacht. Ik was maar al te blij dat ik geïnvesteerd had in een warme jas en sjaal. Al had ik stiekem spijt dat ik geen handschoenen meegenomen had. Maar wie denkt er nu aan om handschoenen mee te nemen als de weersvoorspellingen twaalf graden geven! Continue reading →
Het voordeel van mijn (ondertussen niet meer zo) nieuwe functie als afdelingshoofd is dat ik nu aan drie teamdagen kan deelnemen in plaats van slechts aan eentje. Al moet ik toegeven: ik ben niet zeker of ik in niet-corona-omstandigheden aan alle teamdagen zou deelnemen. Nu zie ik deze dagen als een ideale opportuniteit om de banden met de collega’s wat strakker aan te halen en mijn oor te luisteren te leggen naar wat er zoal leeft.
Aangezien ik de twee eerste dagen van de week al afwezig was, hield ik het op een halve dag. De teamdag was gepland in Mechelen, makkelijk bereikbaar met de trein vanuit Leuven, dus ik moest zelfs niet al te vroeg opstaan. We startten de dag met een drankje op het terras van taverne Oase op de Grote Markt van Mechelen.
Vervolgens wandelden we naar koninklijke manufactuur van wandtapijten De Wit voor een geleid bezoek. Helaas was het niet toegestaan om binnen foto’s te maken van de prachtig gerestaureerde wandtapijten. Heel erg spijtig, want dit bijzondere ambacht verdient het in de kijker geplaatst te worden. Tijdens de weefdemonstratie kregen we zoveel details over het proces te horen dat ik deze hier onmogelijk kan reproduceren. Al weet ik nu wel hoe ik oudere wandtapijten van meer recente kan onderscheiden. Heel veel respect voor de ambachtslieden die ons gewoven erfgoed herstellen. Zij beschikken over een geduld waarop ik alleen maar jaloers kan zijn.
Voor het middagmaal trokken we naar Barbib. In het prachtig gerenoveerde Predikherenklooster kregen we een maaltijd van Tinèlle geserveerd. Heerlijk!
Heel tof: tijdens de lunch kwam een collega die in zwangerschapsverlof is haar baby tonen. Zowel mama als baby straalden. Fijn om kennis te maken met de nieuwe generatie!
Na de lunch nam ik afscheid van mijn collega’s. Er wachtten mij immers een berg ongelezen mails die schreeuwden om een antwoord.
Zelfs al was het maar een halve teamdag, het deed deugd om met de collega’s op te trekken.
