Genoten van de nieuwjaarslunch in Van de Weyer na onze eerste managementvergadering van het jaar. Gelukkig was het een lichte vergadering zonder al te veel moeilijke agendapunten en konden we ons vervolgens snel wijden aan de fijne dingen des levens: een lekkere hertenfilet met winterse groentjes!
Gisteren hebben mijn collega en ik het nieuwe jaar in stijl in gang gegegeten, gedronken en gedanst. De receptie op het werk was de moeite. Volledig vegetarische hapjes, maar allemaal even lekker en verzorgd. Ik heb mijn best gedaan om met zoveel mogelijk collega’s te babbelen, maar ik vorderde zo traag in de receptieruimte dat er al veel collega’s naar huis waren voordat ik hen gelukkig nieuwjaar kon wensen. Daardoor zijn er ook extreem weinig foto’s van de hapjes, maar geloof me vrij, ze waren lekker.
En het dansfeestje achteraf mocht er ook zijn!
Gisteren bracht ik samen met mijn collega-leidinggevenden een bezoek aan de Parkabdij. We bezochten er de Alamire Foundation en de PARCUM tentoonstelling Fragile met werk van Patrick Van Caeckenbergh. Sowieso is de Parkabdij één van mijn favoriete Leuvense plekken, dus super om deze ervaring te kunnen delen met mijn collega’s. En daarnaast was dit natuurlijk een mooie activiteit om een toch wel bewogen jaar af te sluiten.
Na de rondleiding was het tijd om de inwendige mens te versterken in de Abdijmolen. Het eten was heel lekker, maar zoals we dat ondertussen gewoon zijn, liet de bediening wat steken vallen. Bizar toch, dat zo’n grote groep bijna moet smeken om wat extra wijn te krijgen.
Uiteraard bleven de Leuvenaars het langste plakken en even werden er zelfs plannen gesmeed om nog door te zakken op café, maar de ratio overwon en na een korte fietstocht naar Leuven station besloot ik toch maar gewoon onder de wol te kruipen, kwestie van die beginnende verkoudheid de kop in te drukken.
In de voormiddag moest ik voor een vergadering in ons koude kantoor in Brussel zijn, maar in de namiddag had ik thuiswerk ingepland. Omdat de laatste managementvergadering van het jaar toch weer een stevige was, trakteerde ik mezelf op een lunch met porridge. Gewoon, omdat ik daar zin in had. Gelukkig hebben ze ook in Brussel een filiaal van Oats Day Long.
Als afsluiter van alweer een pittig werkjaar hadden mijn teamverantwoordelijken en ik deze ochtend een ontbijtje georganiseerd voor de collega’s van de afdeling. Spijtig genoeg moesten één van mijn teamverantwoordelijken en ikzelf het ontbijt missen wegens een belangrijke vergadering met de grote baas. Gelukkig bleek de ontbijtlevering zo overvloedig dat we bij terugkomst van de vergadering rond kwart na elf nog meer dan genoeg hadden om samen te brunchen én was er vervolgens nog genoeg over om een ganse bende collega’s te laten lunchen. Aan twaalf euro per persoon noem ik dat waar voor ons geld!
Deze middag had ik een business lunch ingepland om met een collega te praten over een moeilijke kwestie. Omdat we allebei erg weinig tijd hadden, stelde ik voor om iets te gaan eten bij Wolf. Dat gaat daar altijd vlot en het eten is er lekker.
En alhoewel het zeker een aangename lunch was en we een open gesprek hadden met respect voor elkaars standpunt, zijn we er niet in geslaagd om de lunch te beëindigen met een gezamenlijk gedragen oplossing voor de moeilijke kwestie.
Ik voelde mij echt als een mislukte onderhandelaar: al mijn beste argumenten op tafel gelegd en toch de tegenpartij niet over de streep kunnen trekken. Al een geluk dat de schotel met pulled lamb van My Tannour lekker was.
Volgend jaar doe ik een nieuwe poging.
Omdat hard werken beloond mag worden, nodigden we deze maandagmiddag alle collega’s uit die dit jaar meewerkten aan één van onze grootste projecten. Met vereende krachten slaagden we erin een prachtig resultaat neer te zetten en dat verdient een feestje! Work hard, play hard!
En yep, we kwamen alweer in het Victor Bozar café terecht, al zat ik er dit keer voor niets tussen. De collega’s kozen dit restaurant helemaal op eigen houtje uit. En ja, het eten was naar goede gewoonte voortreffelijk, met bonuspunten voor de heerlijk klassieke mini dame blanche waarvoor ik nog nét een gaatje kon vinden.
Fantastisch lekkere garnaalkroketjes:
Tataki van tonijn;
Mini dame blanche:
Het einde van het jaar nadert en daarmee ook het einde van een stevig traject bestaande uit een aantal deelprojecten dat een aantal collega’s en mezelf twee jaar lang bloed, zweet en tranen gekost heeft. En jawel, het is nog steeds erg druk en de laatste loodjes lijken dit jaar nóg zwaarder te wegen dan andere jaren, maar hey, successen vieren is belangrijk en deze namiddag maakten we daar graag tijd voor. We nodigden alle betrokken collega’s uit (sommigen kende ik zelfs niet eens!) om te genieten van wat lekkere hapjes en drankjes. De grote baas gaf een mooie speech waarin hij iedereen in de bloemetjes zette en we klonken samen op de laatste weken van het jaar 2022.
Benieuwd wat 2023 voor ons in petto zal hebben! Voor mij mag het alvast nét dat tikkeltje kalmer worden.
Het lijkt erop dat er zich dit jaar een nek-aan-nek race aftekent tussen Victor Bozar Café en Frank. voor de prijs van meest door mij bezochte Brusselse eetplek in 2022. Al was het voor mij de eerste keer dan ik ging dineren in plaats van lunchen bij Victor. Spoiler alert: het is er ‘s avonds even lekker als overdag.
Ik koos voor de hindefilet met gratin van bintjes en pompoen, peer, groene boontjes en Grand Veneur saus. Een gerecht dan mijn wildliefhebbershart wat sneller deed kloppen. En ja, omdat het kon, bestelde ik me een chocomousse als dessert. Al bleek die iets groter en zwaarder te zijn dan ik verwacht had. Volgende keer ga ik het toch maar op een theetje houden, zoals de twee slimme dames in mijn gezelschap.
Om de één of andere reden lijken alle events dit jaar zich te concentreren in de laatste twee maanden van het jaar, traditioneel ook de drukste maanden op ons werk. Dus spoorde ik net als twee weken geleden naar Antwerpen met een trein die vertraging had om een studiedag aan de UA over de Commons bij te wonen, georganiseerd door collega’s van een andere afdeling. Spijtig genoeg kon ik maar een halve dag blijven, want in de namiddag werd ik verwacht in Brussel voor een belangrijk netwerkevent dat één van mijn eigen teams mee organiseerde. Serieus, qua afstemming kan dat beter, collega’s!
Ik denk niet dat ik al volledig mee ben met alle mogelijkheden die de Commons bieden, maar het idee lijkt me wel potentieel te hebben.
Ik bleef tot aan de middagpauze in Antwerpen en slaagde er zowaar in twee veggie broodjes mee te grissen van het buffet, dat er bijzonder heerlijk uit zag. Spijtig dat ik niet kon blijven hangen voor de lunch. Onderweg naar het station van Antwerpen-Centraal kreeg ik gezelschap van iemand met wie mijn collega’s nauw samenwerken en zo kwam ik op de terugrit naar Brussel allerlei interessante zaken te weten.
In Brussel-Noord aangekomen haastte ik mij naar de KVS alwaar ik net op tijd was voor de keynote speech. Een boeiende Duitse dame gaf ons wat meer inzicht in het functioneren van de huidige audiovisuele sector die voor stevige uitdagingen staat, met streamingplatformen als Netflix die voor disruptie zorgen.
Het eerste panelgesprek focuste op de samenwerking met de streamingplatformen en gaf wat meer inzicht in de voor- en nadelen hiervan voor contentmakers. Het tweede panelgesprek probeerde ambities voor de komende tien jaar te formuleren, maar slaagde daar moeilijk in. Het was vooral een pleidooi om meer geld naar de sector te laten vloeien, zonder dat er vernieuwende inzichten geformuleerd werden. Heel vreemd ook dat niemand zocht naar bijvoorbeeld synergiën met de gamesector, terwijl die er zeker zijn en er een gameproducent in het panel zat.
Na het slotwoord van onze grote baas babbelde ik nog wat na met mijn collega’s op de receptie. Doordat ik de ganse dag niets gedronken had, was ik zo uitgedroogd dat ik eerste drie grote glazen water naar binnen moest kappen, alvorens ik mij aan een glaasje schuimwijn durfde wagen. Mijn lieve collega had trouwens haar fotoboek uit Malta meegenomen, zodat mijn vriend en ik wat inspiratie kunnen opdoen. Ik ben alvast benieuwd!