Vandaag moest ik met een collega van een andere afdeling naar een externe vergadering. Na de vergadering liepen we samen terug naar het werk. Een mooie gelegenheid om mekaar wat beter te leren kennen, dus ik vraag haar waar ze woont. Zegt ze gortdroog: “Nergens. Ik heb het dit weekend uitgemaakt met mijn vriend.” Qua introductie kon dat wel tellen. 
Wat is dat toch met mijn collega’s en hun liefdesproblemen?
werk
Cultuurprijzen
Gisteren zijn mijn vriend en ik naar de uitreiking van de cultuurprijzen in de Singel geweest. Ik moet ootmoedig bekennen dat ik het merendeel van de genomineerden van haar noch pluim kende. Er zitten duidelijk nog grote gaten in mijn cultuur, maar ik vrees dat ze niet snel opgevuld zullen raken. Toch mochten enkele van mijn favorieten met een prijs naar huis: Sylvia Van Peteghem van de Gentse universiteitsbibliotheek, Open Kamp en Kunstencentrum Vooruit dat met de prijs voor algemene culturele verdienste de hoofdvogel afschoot.
Beste moment van de avond: mijn vriendje die minister Anciaux een handje geeft en dat terwijl hij op voorhand zo hard gezworen had dat hij dat zeker niet zou doen. 😉 En oja, kriekjes in brandewijn, dat is straf spul…
Receptie
De beste recepties zijn degene waarvoor je niet uitnodigd bent. Dit motto indachtig, had ik niet veel overreding nodig toen mijn collega’s van de IT-dienst me vroegen om na het einde van de Documentum-cursus met hen mee te gaan naar de receptie van onze IT-outsourcer. Vorig jaar kreeg ik nog een uitnodiging, dit jaar werd ik echter jammerlijk over het hoofd gezien. Vermoedelijk omdat ik wegens tijdsgebrek niet meer de maandelijkse oersaaie overlegmomenten bijwoon. Na drie dagen cursus zou een beetje vroeger stoppen mij beslist deugd doen.
De receptie ging door in een chic blauw gebouw vlakbij het Noordstation. Het had wat voeten in de aarde voordat we binnen geraakten. De visitorsbadge hadden we redelijk snel, maar de hostessen die ons naar de juiste plek moesten begeleiden, bleken in rook te zijn opgegaan. Dat zal ons leren te laat te komen op een receptie. 😉 Na wat heen en weer gebel door de mevrouwen aan het onthaal en net toen we aan het overwegen waren om met hangende pootjes huiswaarts te keren, kwam een reddende engel de deuren voor ons openen. Zij voerde ons door het doolholf van gangen naar de juiste verdieping.
Dat we inderdaad wat aan de late kant waren, bleek uit het feit dat de schuimwijn al bijna helemaal op was. Gelukkig waren er nog zeer veel verse oesters om van te proeven. Mét een keur aan verschillende sausjes en dressings, die ik natuurlijk allemaal uitgeprobeerd heb. 😉 Mijn favoriete oester-garnituren: de dressing met koriander en rode peper en het tequilasausje. Very jummie. Volgens mij zijn oesters echt etenswaren die je moet leren appreciëren. Ik herinner me nog mijn allereerste oester: gekocht in de delhaize, na veel wrikken met een gewoon keukenmes eindelijk open gekregen en verorberd in de keuken van onze studentenresidentie. Geen succes. Tegenwoordig bevalt de zilte smaak van oester mij veel beter.
Omdat de schuimwijn op was, heb ik mij even gewaagd aan de bierproeverij (letterlijk te nemen, je kon een keur aan Belgische bieren degusteren). Om nóg maar eens tot de conclusie te komen dat bier mijn ding niet is. Alleen de Oude Kriek kon mij enigszins bekoren. Gelukkig waren er leuke en toffe gesprekken om van de receptie een succes te maken. En oja, onze outsourcer is natuurlijk geweldig en helemaal niet zo duur als het lijkt. 😉
Tijdens de terugrit naar Leuven, bleek trouwens dat we in dezelfde wagon zaten als Kathleen. Na het uitstappen nog even een praatje gemaakt met deze goedlachse jongedame. En oja, Kathleen, ik vind je haar prima zo! Helemaal geen nood aan een kappersbezoek, wat mij betreft. 😉
Kleine wereld
Vandaag voor een vergadering even heen en weer geweest naar Gent. Langer onderweg geweest dan effectief vergaderd, maar kom. En wie zag ik daar lopen? Zo druk telefonerend dat ze mij niet eens gezien heeft en dat terwijl ik en mijn gezelschap haar toch bijna rakelings gepasseerd zijn: een lama!
Geluk moet je afdwingen
Derde keer, goeie keer. Of zoiets. Ik ben vandaag drie keer verhuisd. De eerste keer naar de door mij gewenste plaats, waar ik verdreven werd door een verkeerd vallende munt (en ik had nochtans kop gekozen omdat ik mij heb laten wijsmaken dat statistisch gezien de kans groter is dat de uitkomst kop is). Daarna zat ik werkelijk op de slechtste plaats van gans de open werkruimte. Vlakbij de gang, constant mensen die langskwamen, geen kastruimte in de buurt. Echt rottig. Totdat mij ter ore kwam dat er bij het raam nog een plekje was, normaalgezien voorbestemd voor een verdwaald lid van een ander team, maar omdat dit team uit een aantal mensen bestaat die halftijds werken, zou deze plek in de praktijk bijna altijd leeg staan. Dus mijn boeltje gepakt en alweer verhuisd. ‘t Is niet de beste plaats, maar wel een pak beter dan de vorige.
Nu kan ik met een tevreden gevoel aan het weekend beginnen.
Bah
De interne verhuis is achter de rug. En natuurlijk ben ik de loser die op de slechtste plaats is terechtgekomen. Helemaal voor niks voor dag en dauw opgestaan.
Back to the future
En vandaag bevond ik mij plots weer in het gebouw waar ik ooit nachtjes doordeed met collegastudenten, zwoegend op één of ander werkje dat af moest. Deadlines zijn er om te halen met een minuut of twee overschot, daarover waren we het allemaal roerend eens. Waarom hebben ze dat anders deadlines genoemd? Of waar we die keer met gans de richting samen een opdracht maakten voor het meest gehate vak. Een opdracht die we normaalgezien in groepjes van twee moesten maken, maar niemand die daar zin in had. Klassikaal maakten we het vervelende werkje, gingen chinees halen om op te eten tussen de pc’s en dienden één oplossing in voor gans de richting (zo’n vijfentwintig personen). We kregen allemaal een zestien. Of toen midden in de nacht het brandalarm afging, terwijl wij nog in de pc-klassen zaten te werken. Een stomme pipo bekende lijkbleek dat hij per ongeluk het glas van het alarm gebroken had. Toen na tien minuten de veiligheidsdienst nog altijd niet gearriveerd was, bliezen we de aftocht wegens verregaande concentratieproblemen door het doordringende geluid van het brandalarm.
Deze ochtend nam ik de bus naar de plek die mij zo vertrouwd was om een focusvergadering bij te wonen (don’t worry, ik weet ook niet wat een focusvergadering is). En vond een gebouw dat een totale metamorfose had ondergaan. Een extra verdieping erbij, een mooi terras, een grote ontvangstruimte. Lucht, licht en moderniteit straalden mij tegemoet. Een geslaagde metamorfose, dat zeker, een onherkenbare metamorfose, dat ook. Weg waren de pc-klassen, de ietwat benauwde gangen, het kopieerapparaat waar de eerste versie van mijn thesis uitrolde. Gelukkig vond ik verspreid over bureaus her en der in het gebouw nog wat oude studiegenootjes terug. Ik voelde mij meteen weer thuis.
Interne verhuis
Deze ochtend zat dit bijzonder beknopte mailtje in mijn mailbox en in die van mijn collega’s:
De verhuis van onze afdeling zal vrijdag doorgaan. Nadere informatie m.b.t. toegewezen werkplek volgt nog.
Mayhem ensued. Qua kort op de bal spelen en doordachte communicatie kon dit tellen. Tot nu toe werd ons voorgehouden dat de verhuis (die, toegegeven, al een half jaar aangekondigd was) zou plaatsvinden op 15 januari. Hét gespreksonderwerp van de dag stond meteen vast. U kan zich het koor van misnoegde stemmen beslist voor de geest halen.
Tegen de middag kregen we het plan van de werkvloer te zien met daarop de aangeduide plaatsen. Ik moet afscheid nemen van mijn favoriete werkplek waar ik anderhalf jaar lang mij erg goed heb gevoeld. Ik verhuis naar een nieuwe plek en kom in een gloednieuw team terecht. De fysieke verhuis vind ik niet zo erg. De vorige verhuis ligt nog fris in het geheugen dat die heb ik ook zonder kleerscheuren overleefd. Ik hou eerder mijn hart vast voor de samenwerking binnen het nieuwe team. Het heeft zijn tijd nodig voordat nieuwe mensen op mekaar ingespeeld raken en ik kan niet met iedereen van het nieuwe team even goed opschieten. Ook inhoudelijk zal er binnen mijn functie het één en ander verschuiven. Omdat ik het voorbije jaar op het werk echt mijn draai had gevonden, heb ik wel een beetje schrik dat de verandering een achteruitgang zal zijn.
Maar goed, stilstaan is óók achteruitgaan, zeker? Ik wil niet al op voorhand negatief staan ten opzichte van de veranderingen, dus probeer ik er het beste van te maken. Omdat ik morgen en overmorgen niet op het werk ben, heb ik meteen de koe bij de horens gevat. Twee kartonnen dozen volgeladen met al mijn papieren rommel en de rest weggegooid. Ik heb mij helemaal kunnen uitleven in het weggooien. Al geef ik ruiterlijk toe dat het weggooien van werkgerelateerde rommel mij iets beter ligt dan het weggooien van privérommel (vandaar de hoop nog steeds onuitgepakte dozen in onze logeerkamer).
Het worden spannende tijden.
Verloren maandag
Echt wel. Niks nuttigs gedaan op het werk. Te vaak gestoord door mensen die mij lastig kwamen vallen met pc-futiliteiten en bijna de ganse dag verprutst aan het updaten van een site waarvan ik dacht dat het updaten maar een uurtje of zo zou duren. Ik geef de schuld aan mijn kraaknieuwe versie van Dreamweaver. De helft van de pagina’s werden opeens niet meer aangepast, terwijl ik wel degelijk de templates die aan de pagina’s gekoppeld waren, had veranderd.
Maar! Om het einde van deze slechte werkdag te vieren, ga ik speciaal op Dikkie zijn ongelijk te bewijzen nu appelbollen eten!
Een laat kerstgeschenk
Deze namiddag heb ik op het werk een splinternieuwe laptop gekregen ter vervanging van mijn oude, helaas steeds meer tegensputterende laptop. Onder het motto beter laat dan nooit, want mijn laptop moest normaalgezien al in november vervangen worden. Dat maakte mijn vreugde er niet minder om. Een nieuwe supersnelle laptop, een groter scherm (met iets te hoge resolutie, want ik kan de lettertjes nog amper lezen en de resolutie verlagen maakt dat de karakters niet meer scherp zijn), een blitse zwarte muis en een hip nieuw keybord dat bijna geruisloos typt, ik ben er helemaal weg van.
Mijn vreugde werd echter getemperd doordat er iets is misgelopen tijdens het synchroniseren van de outlook en mijn treo. Al mijn contacten en afspraken staan nu dubbel in outlook en in mijn treo. Ik heb al een uurtje zitten prutsen om het weer goed te krijgen, maar omdat ik vanavond nog voor sluitingstijd bij de schoenmaker moest zijn, heb ik het al grommelend opgegeven. Mijn humeur zat even in een dipje en ik moest even de neiging onderdrukken om met iets te gaan smijten.
Maar ik laat mij niet doen door zo’n vervelend stukje software! Morgen vlieg ik er weer met volle moed in! We zullen zien wie als overwinnaar uit het strijdperk komt.