vrienden

Alweer een goed gevulde week

  • Maandag 25 november 19.00u: Ditmaal geen noemenswaardige voorvallen] tijdens de cursus columns schrijven.
  • Dinsdag 26 november 21.00u: Niet al te hard op mijn squashpartner gemept.
  • Woensdag 27 november 18.00u: Afspraak om te praten over sociale media en bloggen met iemand  uit de toeristische sector.
  • Donderdag 28 november 19.30u: Afgesproken om met een bevriend koppel uit het Leuvense de Burger Folie uit te proberen.Burger Folie stampvol. Uitgeweken naar de Wabi Sabi Sushi. Enorm genoten van de Pacific Boat. Winter of zomer, sushi smaakt altijd! De avond afgesloten met een cocktail in D’Entreprise. Een cosmopolitan mooi geserveerd recht uit de shaker. Heerlijk!
  • Vrijdag 29 november 20.00u: Openingsavond van het IKL. Erg genoten van de creativiteit van de kortfilmmakers én van de receptie met Noorse hapjes achteraf. Pluspunten voor de overheerlijke Noorse zalm.
  • Zaterdag 30 november 9.00u: Mijn zalig warme bedje in de steek gelaten om mij een paar uurtjes te concentreren op Spaans. De les lijkt wel één lange conversatie-oefening met een minuut of vijf uitleg over grammatica. Ik klaag niet, maar dat wil wel zeggen dat ik alle grammatica nog zal mogen blokken in de kerstvakantie.
  • Zaterdag 30 november 14.00u: Aan een hoog tempo Sinterklaascadeautjes ingeslagen voor de petekindjes, pasta gekocht bij La Stanza Bottega en lekkere taartjes bij Sukrée Salée. De zaterdagmarkt in de Brusselsestraat is zowat mijn favoriete shoppingplek van gans Leuven. Een poging gedaan om ons appartement een proper uitzicht te geven.
  • Zaterdag 30 november 17.00u: Twee bevriende koppels en hun kinderen (vier in totaal, mooi verdeeld over de twee koppels) verwend met de heerlijkheden die we de namiddag gekocht hadden. De pasta van La Stanza Bottega viel enorm in de smaak, dé ideale oplossing voor luie mensen met weinig tijd zoals mijn vriend en mezelf. De nagels van de meisjes gelakt en samen tekeningen gemaakt. I’m so popular! Ik moet er nu van profiteren, he. Tegen dat die kinderen tieners zijn, gaan ze mij een oude doos vinden. 😉
  • Zondag 1 december: De meet-up met Goya, Karel en gezin weer in het water gevallen. Ik zeg het jullie, die Goya zit meer in het buitenland dan in België! Naar Dendermonde afgezakt om ons te laten verwennen door de kookkunsten van Karel. Nu weten we eindelijk dat al die mooie gerechten die hij op Facebook plaatsteven lekker smaken als ze eruit zien. Boekjes voorgelezen, fijne wandeling gemaakt, gezellig gebabbeld, wat meer te horen gekregen over de ambitieuze plannen van Dendermonde, mij gerealiseerd dat ik nog altijd geen bloemencorso gezien heb.

En zo is er alweer een week voorbij gevlogen.

Een boeiende, maar vermoeiende week

  • Maandag 18 november 18.30u: Te laat op de afspraak met onze advocaat, die van de tegenpartij en onze geliefde bouwfirma, wegens dringende zaken die nog afgehandeld moesten worden op het werk. Onze advocaat had duidelijk de bovenhand in de discussie en kende het dossier door en door. Mijn vriend en ik hebben de hele affaire dan ook jarenlang gedocumenteerd. Onze verzameling aangetekende brieven aan de bouwfirma neemt ondertussen lichtjes indrukwekkende proporties aan. Buiten gelopen met het gevoel dat het eindelijk dan toch allemaal in orde zou kunnen komen.
  • Maandag 18 november 19.30: Al lopend naar ons appartement rap wat koeken binnen gepropt die mijn vriend (de lieverd) voor mij gekocht had in het station, omdat ik daar zelf geen tijd voor had. De fiets uit de garage gehaald en als een gek naar de Bruul getrapt.
  • Maandag 18 november 19.45: Puffend aangekomen in de les columns schrijven. Een raar sujet ontdekt in de toiletten. Not to worry, de politie van Leuven zit in mijn contactlijst. Gelukkig bleek een telefoontje niet nodig en kraste de dame vanzelf op.
  • Dinsdag 19 november 20.30: Squash! Niet in vorm, beetje last van mijn rechterpols. Pols proberen te ontzien = slechte opslagen. Slechte opslagen = afgemaakt worden op de return.
  • Woensdag 20 november 17.40: Mij kapot gehaast om de trein te halen, snel iets kleins gegeten op de trein. Hoera voor de Exki, die gezonde voorverpakte slaatjes aanbiedt.
  • Woensdag 20 november 19.00: Mooi op tijd op onze afspraak bij onze vrienden en hun drie kinderen. Nog een beetje honger, gelukkig waren er heel veel hapjes. Hmm, humus! Fijn gespeeld met de oudste dochter en de tweeling. Een klein smartphone-drama werd met wat onderhandelen vermeden. Mijn vriend en ik hebben jammer genoeg samen maar twéé smartphones, wat er uiteraard één te weinig is. 😉 De oudste dochter (die al kan schrijven! yikes!) in bed mogen steken en een verhaaltje voorgelezen voor het slapengaan. Daarna al de technieken herkend die ik als kind zelf toepaste om het moment van slapen gaan toch maar zo lang mogelijk te rekken. Cute. :-)
  • Woensdag 20 november 21.00: Op het gemak bijgepraat. Toch makkelijker als de kindjes in bed liggen. 😉
  • Donderdag 21 november 21.00: Afspraak met een vriend-whiskyliefhebber die we via de Spaanse les leerden kennen. De buurvrouw bleek tijdens ons vorige zomerfeestje nogal goed overeen te komen met onze vriend. Dus ja, we waren al aan het overwegen om haar ook te vragen, toen we een gelijkaardige vraag van onze vriend kregen. Jaja, bloeit daar iets moois? 😉 En je kent ons, wij geven graag de plantjes water. Het werd een gezellige avond, waarbij de whiskyflessen wat van hun inhoud moesten prijs geven in ruil voor een goed gesprek. Uiteraard lagen we te laat in bed.
  • Vrijdag 22 november 20.00: Omdat onze vorige date in De Hoorn zo leuk was geweest, gingen we voor een heruitgave met hetzelfde koppel. We waren het aan onszelf verplicht om het eenjarige bestaan van deze fantastische site mee te vieren. Het eten was lekker, de wijn was uitstekend, het gezelschap fantastisch. Het feestje achteraf viel wat tegen. De DJ was zo hip dat hij muziek draaide waar ik nog nooit van gehoord had. En dat terwijl ik toch al de hele avond naar een One Direction song snakte! Zelfs de fles overheerlijke witte wijn bracht ons gezelschap niet aan het shaken.
  • Vrijdag 22 november 1.00: (Het kan ook twee uur geweest zijn: de wijn werd tijdens het avondmaal erg gul bijgeschonken.) We namen afscheid van onze vrienden die de dag nadien weer vroeg op moesten en gingen socializen bij de oud-collega’s van mijn vriend die in De Hoorn werken. We besloten de DJ voor zichzelf te laten draaien en met z’n allen iets te gaan drinken in het café. Daar verstonden we elkaar ook beter.
  • Vrijdag 22 november 4.00: Eindelijk in bed geraakt. Nog even getwijfeld of ik de dag nadien zou opstaan voor de Spaanse les.
  • Zaterdag 23 november 9.00: Lag ik mijn roes uit te slapen in plaats van te werken aan mijn Spaanse woordenschat.
  • Zaterdag 23 november 12.00: Kropen we min of meer verfromfraaid uit bed om aan de dag te beginnen.
  • Zaterdag 23 november 14.00: Boodschappen doen in het centrum van Leuven. Voorgerechtjes bij de Walvis, hoofdgerecht bij Convento food, dessert bij De kers naast de taart. De uitspattingen van de avond voordien hadden onze kooklust enigszins getemperd.
  • Zaterdag 23 november 18.30: In het gezelschap van onze Leuvense vrienden met het chique huis genoten van andermans kookkunsten. Het rustig aan gedaan met de wijn.
  • Zondag 24 november 15.45: Op bezoek bij de oma en opa van mijn vriend, die nu echt wel hoogbejaard zijn, met alle fysieke ongemakken van dien. Opa hoort nog amper iets, wat enorm frustrerend moet zijn. En oma wordt steeds krommer en heeft het erg moeilijk met stappen.
  • Zondag 24 november 17.00: Totaal vergeten dat de eerste verjaardag van het jongste nichtje van mijn vriend tijdens de bijeenkomst bij zijn ouders gevierd zou worden. Dus ook geen cadeautje bij. Shame on me. Ter mijner verdediging: het verjaardagsfeestje is enkel vermeld geweest in een mail daterend van 1 september en dan nog zijdelings. Ik zal een cadeau gaan kopen en het met de post opsturen. Op het feestje (waarop we dus ook nog eens grandioos te laat waren), werden enkel slagroomtaart en sandwichen geserveerd. Ik lust geen slagroomtaart en sandwichen. Gelukkig waren er thuis nog taartjes over van De kers naast de taart!

Een goed gevuld weekend

Ja, alweer een overzichtspostje, ik ben mij ervan bewust, maar de dagen gaan zo snel (yikes, komt dat jaareinde nu alweer om de hoek piepen?) dat ik moeite heb om ze bij te benen.

We trapten het weekend af op donderdagavond met een gezellig etentje in De Hoorn met een bevriend koppel. Toch een fantastische plek om iets te eten. Benieuwd of het pop-up restaurant zal omgevormd worden tot een blijvend iets. Ik hoop van wel!

Ok, ok, vrijdag moest er nog een dagje gewerkt worden, maar ‘s avonds hadden we opnieuw een afspraak in onze agenda staan. Samen met onze goede vriend K spendeerden we een avond in G by Mario, wat ons een fijne culinaire trip door de Italiaanse keuken opleverde. Onze kameraad die geheelonthouder is, kreeg wel een paar afkeurende blikken van de ober te verwerken, die maar niet kon begrijpen dat hij niet van zijn lekkere wijn wilde proeven.

Zaterdagvoormiddag bracht ik zoals altijd door in de Spaanse les. Ik heb niet het gevoel dat ik veel bijleer dit jaar, maar er wordt wel veel Spaans gesproken  in de les, dus hopelijk gaan mijn conversatievaardigheden erop vooruit. In de namiddag ging ik een als windmolen uitgedoste vriendin bewonderen op het Ladeuzeplein. Onze vriendin zag er prachtig uit, het Ladeuzeplein zelf ook, alleen het volk ontbrak. Van ambiance was helaas geen sprake. Gelukkig waren er nog enkele scouts in de buurt om het Klimaatlied mee te brullen.

Mijn vriend en ik liepen ook even mee met La Parade Moderne, een fantastisch Playground kunstwerk dat zorgde voor kleur in de stad.

‘s Avonds werden we in Antwerpen verwacht voor alweer een culinaire ontdekkingstocht. Maanden geleden hadden we deze afspraak in restaurant De Godevaart vastgelegd om het behalen van het doctoraat van Lime te vieren. We klonken op de kersverse doctor die dat echt verdiende, na al dat zwoegen en zweten. Er was trouwens nog een ánder leuk nieuwtje dat een toast verdiende. We genoten van al de heerlijkheden die op ons bord belandden en de uitstekende wijn die daarbij geserveerd werd. Al moet ik toegeven dat sommige wijntjes een beetje te avontuurlijk waren voor mijn smaakpapillen.

Wat crappy iphone foto’s van een paar gangen (iemand trouwens een verklaring voor die rare strepen op de foto’s die met flits genomen zijn?):

We maakten gebruik van de gastvrijheid van Lime en haar vriend en bleven overnachten in Antwerpen. Het leek ons geen goed idee om met al die alcohol in ons bloed met de wagen naar huis te rijden en de laatste trein naar Leuven was al lang vertrokken.

Zondag ontbeten we gezellig samen en reden mijn vriend en ik vervolgens linea recta van Antwerpen naar M voor een VIP-rondleiding langs de werken van Coxcie. De gids was zeer uitvoerig in zijn uitleg, soms misschien iets té. In de namiddag pikte ik nog een stukje Playground mee, kwestie van het weekend met een streepje cultuur af te sluiten.

Allerheiligenweekend

Een verlengd weekend is altijd een goeie reden om te feesten en aangezien het al twee jaar geleden was dat ik mijn geweldige collega’s over de vloer kreeg en vol met cocktails goot, was het tijd voor een heruitgave. We legden eerst een bodempje in L’Etoile d’Or (spijtig genoeg moesten er een aantal mensen afhaken wegens ziekte) om vervolgens aan het échte werk te beginnen. Succesnummer van dit jaar: de Long Island Iced Tea. Mijn waarschuwingen dat dit wel écht straf spul was, werden fijntjes in de wind geslagen. Ook populair: de cosmopolitan en de gin tonic. Helemaal uit: de caipirinha’s en mojito’s van deze wereld. Zat ik daar met een serieus limoenenoverschot!

Het werd een vrolijke boel, al waren er toch een paar die zich lieten vangen door een ál te uitbundige alcoholconsumptie. Ik had mijn lesje echter geleerd na de vorige keer en hield het ietwat bescheidener. We sloten de avond/nacht af met een spelletje boonanza. Rond vier uur lag ik in mijn bedje. Moe, maar erg tevreden en met het vaste voornemen geen twee jaar te wachten voor een heruitgave.

1 november had ik vrijgehouden om te recupereren van een eventuele kater na de cocktailparty, maar die bleek zich koest te houden. ‘s Middags bestelden we Indisch (jummie! momo’s!) en de rest van de dag verwerkte ik aan een hoog tempo foto’s. Ooit, ooit, ooit, ga ik mijn achterstand volledig ingelopen hebben. Ik gok op de kerstvakantie 2015! 😉

2 november waren we te gast bij vrienden in Antwerpen die onlangs een nieuwe woonst gekocht hebben. We kregen een rondleiding in hun bel-etage en ik was erg onder de indruk van de hoeveelheid ruimte waarover ze beschikten. Een garage waar twee auto’s in passen, een bergruimte, nog een bergruimte, keigrote slaapkamers,… Wij zijn natuurlijk een klein appartementje gewoon, he. Niet dat ik klaag, want meer ruimte = meer kuiswerk. We werden getrakteerd op diabolische scampi (moet ik zelf ook eens klaarmaken), steengrill en heerlijke chocoladetaart met een bolletje ijs.

Zondag sliepen we uit, ruimden de laatste restanten van de cocktailparty op en maakten we alles klaar voor de lan-party! In tegenstelling tot twee jaar geleden konden de mannen mij niet verleiden om een spelletje mee te spelen. Te veel werk! Ik serveerde de gasten caipirinha’s (aja, die limoenen moesten op) en ongelooflijk lekkere brownies en tarte tatin met peer, gekocht op de zaterdagmarkt in de Brusselsestraat. Als je daar een caravan ziet staan met een vriendelijk madammeke in, vraag dan zeker eens of je de brownies mag proberen. Ze zijn goddelijk, geloof me vrij.

‘s Avonds lieten we sushi en wokgerechten aan huis leveren en de dag en daarmee het weekend was om voordat we er erg in hadden.

 

Een kinderrijk weekend

Op deze maandagavond kunnen we alweer terugblikken op een geslaagd, maar erg druk weekend.

Zaterdag stond een bezoekje aan ons petekindje in Den Haag op het programma. De datum lag al maanden vast en ik had er echt naar uitgekeken. Het was geleden van de kerstperiode vorig jaar dat we haar nog eens gezien hadden en dat vond ik, eerlijk gezegd, veel te lang. Tijdens ons bezoek in december vorig jaar wilde ze amper haar mama loslaten en ik vreesde dat het ons door de afstand en onze drukke agenda’s niet zou lukken een band met haar op te bouwen. Iets wat ik toch wel erg belangrijk vind.

En in het begin was het weer van dat: ons petekindje wilde niet van mama’s zijde wijken, maar kijk, langzaam kwam ze los. Aangespoord door grote broer en grote zus die bijzonder uitgelaten ondersteboven aan onze armen hingen te zwieren. Want wie wil er nu niet ondersteboven rondgezwierd worden? En op het einde van de dag kroop ze zonder scrupules op mijn schoot om te spelen. Mission accomplished. :-) Gelukkig zal het weerzien ditmaal niet zo lang duren, want het hele gezin komt in december naar ons appartementje om de cadeautjes van de Sint op te halen.

Op culinair vlak werden we naar goede gewoonte weer erg in de watten gelegd. Toch wel jaloers op de kookkunsten van mijn ex-studiegenootje. Een man die zo kan koken, moet zalig zijn om in huis te hebben! Hint, hint! 😉

Tijdens de rit naar huis werd ik overmand door vermoeidheid en sliep ik bijna de ganse rit. Een combinatie van om half zeven uit bed gebonkt te worden door de bouwvakkers op de werf aan de overkant van ons appartement en een veel te drukke werkweek, neem ik aan.

Zondag werden we om twee uur verwacht op het krokodillenfeestje van mijn jongste petekindje. Zes maanden is hij al en het braafste kind dat ik ooit gezien heb. Zo’n flinke, grote jongen! Er was heel wat volk (enkel volwassenen) afgezakt naar zijn feestje en hij werd dan ook bedolven onder de cadeautjes. Al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat hij meer interesse vertoonde in het inpakpapier dan in de cadeautjes zelf. Dat belooft voor zijn eerste verjaardag… We aten een stukje verjaardagstaart, chocomousse, kaastaart, zelfgebakken koekjes en bewonderden het werk van de mama, die met een bijzonder oog voor detail overal het thema krokodil in had verwerkt. De mama liep er een beetje sip bij, want ze had een ontsteking aan haar oog dat er bijzonder rood en pijnlijk uitzag. Maar toch het feestje niet willen afbellen. Moederliefde overwint alles.

We namen op tijd afscheid, want we moesten om vijf uur bij de ouders van mijn vriend zijn. Ook een afspraak die al maanden vastlag. Het derde petekindje dit weekend, ditmaal dat van mijn vriend: de oudste dochter van zijn zus. Vier jaar al en met een mond die geen minuut stil staat. Het tweede zusje moet in taalvaardigheid trouwens niet onderdoen voor haar oudste zus. En altijd: ikke ook, ikke ook. Gelukkig kan de jongste van de drie gezusters nog niet babbelen. 😉 En jawel, we konden weer menselijke schommel spelen. Het verbaast me telkens weer hoe lang zo’n kind ondersteboven kan blijven hangen zonder ergens last van te hebben. Nog, nog, en hup, daar gaan we weer. Mijn armspieren werden alleszins goed aan het werk gezet, want mijn spieren doen er nog zeer van. Kinderen zijn de beste fitnesstoestellen. 😉

Het laatste huwelijk van 2013

Tenzij iemand van onze vrienden van plan is een quickie wedding te doen, hebben we er dit weekend onze laatste trouwpartij voor 2013 opzitten. Het weer kon moeilijk slechter, maar de bruid en de bruidegom lieten het niet aan hun hart komen.

Tijdens de (zeer klassieke) viering zorgde de Afrikaanse priester met het geweldige accent en zijn leuke grapjes voor de vrolijke noot. Pastoor Innocent (met zo’n naam moet je wel pastoor worden) drukte het koppel op het hart dat hij ook zeer graag kindjes doopte en zorgde voor een onverwacht moment toen zijn Indische vriend (ook pastoor) in het Sanskriet een traditioneel lied bracht. Echt prachtig. Het stopte zelfs even met regenen!

Na de dienst werden al de aanwezigen in de kerk uitgenodigd om een glaasje te drinken op het appartement van de pasgehuwden dat zich letterlijk op twintig stappen van de kerk bevond. Het terras was gelukkig overdekt met een tent en iedereen paste er wonderwel in. Al een geluk dat de meubels al verhuisd waren naar de nieuwe woonst die de bruid en de bruidegom binnenkort zullen betrekken.

Het huwelijk en het avondfeest vonden plaats niet ver van mijn ouderlijke woonst, dus maakten we van de gelegenheid gebruik om langs te gaan voor een bezoekje. Dat was alweer veel te lang geleden. De tijd gaat zo snel tegenwoordig en onze agenda zit zo vol dat het er gewoon niet vaker van komt. Maar kijk, dan doet er zich een onverwachte opportuniteit voor om de ganse namiddag bij elkaar door te brengen. Mijn broertje en zijn vriendin waren zo lief geweest om sushi voor ons te voorzien. En óf dat smaakte na die paar glaasjes schuimwijn!

We babbelden gezellig bij en voordat we er erg in hadden was het tijd om naar het avondfeest te vertrekken voor – jaja – alweer een paar glaasjes schuimwijn. De fotograaf had mij (en dan vooral mijn toestel) al gespot in de mis en kwam een hbabbel met ons slaan. Leuk, maar voordat ik het wist, werd ik gebombardeerd tot reservefotograaf. Nu heb ik wel altijd mijn toestel bij op zulke feestelijke gelegenheden, maar ik heb het liever dat bruid en bruidegom mij op voorhand vragen om foto’s te nemen, zodat ik mij er een beetje op kan instellen. Maar goed, een goede fotograaf moet ook kunnen improviseren, nietwaar? Dus maakte ik foto’s van het buffet, de taart en de openingsdans. Hopelijk voldoen ze wat aan de verwachtingen, want de fotograaf had zelfs voorgesteld enkele foto’s van mij in het trouwalbum op te nemen (stress!).

De muziek was een pak beter dan op het vorige trouwfeest, maar de sfeer wat minder goed. Dit was duidelijk een publiek dat niet erg op dansen was gesteld en na de polonaise liep de dansvloer dan ook een beetje leeg. Jammer, deze dj verdiende beter! (En ik kan er niks aan doen, maar het seksitische Blurred Lines is toch echt wel dé hit van deze zomer!)

Enfin ja, rond drie uur sloten we het feest af (al het jong volk was toen al lang naar huis, de watjes!) met een herhaling van de prachtige gechoreografeerde openingsdans van het gelukkige koppel en namen we afscheid.

De zondag erna sliepen we tot ‘s middags en hingen we wat rond. Gelukkig besloten we ‘s avonds naar de viering ter gelegenheid van 20 jaar Cirkus in Beweging te gaan kijken. Een welgekomen afwisseling die voorkwam dat we de ganse dag achter onze pc zouden blijven suffen.

#IRC weekend

Lang, lang geleden, toen niemand kon dromen dat de wereld ooit zou overspoeld worden door tweets en facebookberichtjes, communiceerden mijn vrienden en ikzelf via IRC met elkaar. We waren een fijn clubje dat gebruik maakte van online communicatie om offline vriendschappen te onderhouden. Bijna even lang geleden ontstond een fijne traditie, toen een vriendin graag een keer wou gaan railbiken. De beslissing om er een weekendje van te maken nam slechts een paar seconden in beslag. In 2003 huurden we een huisje in Durnal en de rest is geschiedenis.

In de loop der jaren groeide de groep en veranderde de samenstelling. Onze vrienden kregen kindjes en die kindjes gingen ook mee op weekend. Er ontstonden tradities (weerwolven!) en de hoeveelheid activiteiten nam elk jaar een beetje bij beetje af. Wat rondhangen in het zwembad en de jacuzzi kan erg relaxerend zijn als een mens een druk leven heeft.

Vorig jaar had ik even een dipje. Ik zag de organisatie niet meer zitten, maar een zeer positief resultaat van onze mini-enquête maakte dat ik er met vernieuwde moed tegenaan ging. Tradities zijn er om in ere te houden! En kijk, zonder dat ik er erg in had, hebben we vorig weekend de elfde editie meegemaakt. De eerste editie waarbij mijn petekindje mee ging. En ik moet zeggen, hij heeft zich als een ware gentleman gedragen!

En ja, veel meer dan in het zwembad en in de jacuzzi liggen, weerwolven en kubb spelen (was de allereerste keer dat ik dit immens populaire spel speelde en wellicht had ik er teveel van verwacht, want ik vond er niet zo veel aan, ofwel heb ik gewoon nog niet goed genoeg door) hebben we effectief niet gedaan.

Door het grote verdriet van onze vrienden moesten we onverwacht voor vervanging zorgen. Die vonden we in een koppel goeie vrienden van ons met twee kinderen van acht en tien jaar. De kinderen waren eerst een beetje weifelachtig of ze het wel leuk zouden vinden tussen al die kleine kindjes en baby’s en volwassenen, maar toen het meisje zich vol overgave op haar rol als weerwolf stortte en de jongen als een pro zat te pokeren met de heren, wist ik dat het wel los zou lopen. De vrouwelijke helft van het koppel ontpopte zich trouwens tot een ware chefkok in de keuken. Het was duidelijk wie daar de plak zwaaide. Haar plekje is volgend jaar zeker opnieuw gereserveerd. 😉

Het weer viel zaterdag tegen, maar de zon op zondag en het voortreffelijke gezelschap maakten veel goed. Ons vertrouwde huisje is alweer geboekt voor volgend jaar!

 

Wisselweekend

En opeens liep augustus ten einde en klopte september aan de deur… Al viel daar op weerkundig vlak gelukkig weinig van te merken. Door NMBS-vertragingen (what’s new) miste ik vrijdagavond de opening van de septemberkermis, gelukkig lukte het wel om een tafeltje te bemachtigen in de nieuwste hippe eetplek in Leuven. Na het avondmaal bleven we nog even plakken aan de bar waar we enkele oud-collega’s van mijn vriend ontmoetten en herinneringen ophaalden aan de tijden dat er nog gefeest werd tot de zon op kwam.

Zaterdag stond volledig in het teken van het trouwfeest van een collega. We reden naar Zuid-Limburg (Montenaken om precies te zijn) voor een ceremonie die het koppel volledig zelf in mekaar had gestoken. De locatie was een voormalige kapel die nu dienst deed als cultuurcentrum. Een vriend van het koppel nam de honneurs waar als cerenomiemeester en een andere collega zorgde voor muziek. Het was echt prachtig. En er vloeiden heel wat traantjes (van geluk). :-)

Om de tijd tussen de ceremonie en het avondfeest te overbruggen, gingen we op zoek naar een café of brasserie waar we ons met onze laptops konden neervlijen. Helaas, Montenaken blijkt niet zoveel hippe drinkgelegenheden te hebben als Antwerpen. Uiteindelijk belandden we in Café Marignan in Landen, waar ik een glaasje cava dronk om alvast in de stemming te geraken.

Om half zeven stipt stonden we aan de ingang van de Beekhoeve (nadat we eerst door een speelstraat moesten, de enige manier om de feestzaal te bereiken, don’t worry, we hebben extra traag gereden). We werden onthaald op heerlijke schuimwijn en hapjes en babbelden met de bijzonder sympathieke nicht van de bruid die we eerder ontmoet hadden op de housewarming van het gelukkige koppel. Eén voor één sijpelden de andere collega’s binnen en niet veel later werden we aan de tafel uitgenodigd voor een avond met lekker eten, goed gezelschap en dansvloerfun. Alleen jammer dat de muziek wat tegen viel. Een grote dubstepfan zal ik wel nooit worden en toen de dj’s (die écht niet konden mixen) dan eindelijk rock begonnen te spelen, waren al de andere collega’s al naar huis en was onze pijp zo ongeveer uit. We namen zo rond kwart na drie afscheid van de bruid en bruidegom die eruit zagen alsof ze nog wel een paar uurtjes konden doorgaan. Ach, to be young again!

Mijn vriend had net de motor gestart toen ik in een @reply op twitter las dat mijn collega, die ondertussen al thuis was, haar handtas (met daarin gsm, portemonnée en zo) was vergeten en natuurlijk kon ze zonder de contactgegevens in haar gsm niemand bereiken (nope, geen sync of backup). De @reply dateerde al van een dikke twintig minuten geleden, maar ik belde toch maar het nummer van haar vriend. Al een geluk dat mijn iphone nog niet plat was. Veel heeft het alleszins niet gescheeld. Terug naar binnen en de handtas ergens van achter een gordijn gevist en beloofd de tas maandag mee naar het werk te nemen. Mijn goeie daad weer gedaan!

Zondag was een luie dag. Het enige wat op het programma stond, was een bezoek aan Zuki Sushi om een groupon bon te verzilveren die we cadeau hadden gekregen op ons feestje. Ik moet eerlijk toegeven, ik ben niet echt een groupon fan, maar zoals ze zeggen, een gegeven paard moet je nooit in de bek krijgen. Enfin ja, veel woorden moet ik er niet aan vuil maken: de sushi trok op niet veel. Spijtig dat we daarvoor helemaal naar Antwerpen moesten rijden. En nog spijtiger voor mensen die zo’n groupon bon gebruiken om een eerste keer sushi te gaan proeven. Wat een teleurstellende ervaring. Een boot van zogezegd 73 euro waarop niet eens 1 stukje sashimi viel te bespeuren. Een schande, toch wel.

Party weekend!

Het laatste weekend van augustus stond volledig in het teken van ons jaarlijkse zomerfeestje. Een gelegenheid om onze vrienden vol bier en cocktails te kappen. :-) Ter voorbereiding werd er vrijdagavond en zaterdag druk gekuist. Waarna de 56 mensen en twee baby’s die we over de vloer kregen er opnieuw een flink boeltje van maakten en we zondag het kuisen nog eens dubbel en dik konden overdoen (en ‘t waren niet de baby’s die de grootste smossers waren).

De schoonbroer van mijn vriend speelde zijn rol als barman van dienst voortreffelijk. Iemand met wat ervaring in het horecamilieu achter de cocktailshaker, dat maakt een wereld van verschil. En waren wij daar getuige van het ontkiemen van een nieuwe romance? Spannend!

Zondag bevochten we de al dan niet grote kater (niet slim schatje om al die cocktails van je schoonbroer zonder nadenken binnen te kappen) met een stevig ontbijt op ons terras in gezelschap van het koppel dat was blijven overnachten en genoot ik na het kuisen van een wandeling door het autovrij Leuven terwijl mijn vriend zijn kater probeerde te temmen.

Hilarische afsluiter van het weekend: toen we allebei zondagavond een beetje zaten te suffen achter onze pc, ging opeens de bel. Ik was helemaal niet ingesteld op bezoek, want ik had mijn lenzen al uitgedaan. Bleek dat iemand de uitnodiging niet grondig genoeg had gelezen en een dag te laat op ons feestje was. Al een geluk dat we de boel al min of meer opgeruimd hadden. Onze kameraad vond het erg gênant, wij vonden het vooral heel erg grappig. 😉

Volgend jaar weer!