Het eerste weekend na de IJslandreis

Terwijl wij in het koude en natte IJsland zaten, werden we om de oren geslagen met berichten over het mooie weer thuis en kregen we sms-gewijs de ene na de andere barbecue-uitnodiging. We slikten onze teleurstelling in en zeiden tegen mekaar, ach de zomer is nog lang niet gedaan, er zullen nog barbecues genoeg volgen wanneer we terug in België zijn. Een beetje anticiperend op het mooie weer dat ons ongetwijfeld als beloning zou wachten aan het thuisfront, spraken we af om vrijdag 9 augustus te barbecueën bij mijn broertje en zijn vriendin, die over een mooie grote tuin beschikken waarin de konijntjes vrolijk rondhuppelen (‘t is eens iets anders als duiven).

Enfin ja, hoe het verder verliep, kunnen jullie wel raden zeker. Welgeteld één dag konden mijn vriend en ik bij onze thuiskomst nog genieten van mooi weer, waarna deze zomer besloot definitief de kwakkeltoer op te gaan. De barbecue op vrijdagavond diende door het absolute snertweer ingeruild te worden voor een stoofpotje met kip. Terwijl we binnen ons beklag deden over het IJslandse rotweer goot het buiten pijpenstelen.

De voorspellingen voor de rest van het weekend zagen er niet veel beter uit. Dus na crisisoverleg met Karel en Eveline werd besloten de zondagse uitstap naar Pairi Daiza om te wisselen voor een uitstapje naar Technopolis waar we geen last zouden hebben van nukkige weergoden. Heel erg spijtig, want ik had me echt verheugd om de panda’s in ‘t echt te kunnen bewonderen. En ja, ik weet dat panda’s slome beesten zijn die niet veel doen, maar het zijn wel schattige slome beesten!

Zaterdagavond kwam de zus van mijn vriend zijn petekindje afzetten bij ons. We aten samen en babbelden bij over hun splinternieuwe huis dat bijna klaar is. Zoals het er nu naar uit ziet, zal de grote verhuis voor september zijn. Altijd leuk om in een nieuwe woonst te trekken, zeker als je weet dat de zus en schoonbroer van mijn vriend al een tijd geleden hun oude huis verkocht hebben en momenteel met hun drie dochters bij de ouders van mijn vriend inwonen. Doet me terugdenken aan de maanden dat wij zelf noodgedwongen bij nonkel K ingewoond hebben.

Het was de allereerste keer dat het petekindje van mijn vriend bij ons kwam logeren, dus wel een beetje spannend. Eerst een heel drama dat ze haar mama zou missen en dan een heel gedoe dat er te veel licht in de kamer was, maar uiteindelijk kregen we haar (veel later dan haar normale bedtijd) toch in bed. De nacht verliep verder zonder incidenten. En de volgende ochtend stond ze al fris en monter om zeven uur (wat voor kinderloze koppels op een zondagochtend echt wel heel vroeg is) langs ons bed. Ik kon haar nog even overtuigen om bij ons in bed te komen liggen, maar lang duurde dat niet.

Na een gezellig ontbijt samen vertrokken we naar Technopolis waar we Karel, Eveline, Kobe en Lore ontmoetten. Het werd een gezellige dag waar de kinderen duidelijk van genoten. Mijn kritiek van een tijdje geleden blijft nog gedeeltelijk overeind. Er waren nog altijd heel veel opstellingen die niet werkten, maar er waren duidelijk nieuwe opstellingen bijgekomen (spijtig genoeg wel gericht op een wat ouder publiek, een vijfjarige is niet echt bezig met welk beroep ze later wil uitoefenen). Alleen vond ik heel het concept met die rfid-armband echt niet goed werken. In het begin geef je mooi je leeftijd in, maar verder wordt daar totaal geen rekening mee gehouden. Wat heeft een kind van vijf jaar aan een vraag over de hoogte van de Sint-Romboutstoren? Kan er geen aangepaste puzzel of iets dergelijks verschijnen? En waarom zijn er geen wc’s en wasbakken op kindermaat? Dat is toch niet zo moeilijk om dit te voorzien? Technopolis heeft nog ruimte voor verbetering, wat mij betreft.

Enfin ja, op het einde van de dag waren de kinderen allemaal bekaf. We namen afscheid en brachten het petekindje van mijn vriend terug naar haar ouders. Logeerpartij succesvol afgerond. Voor herhaling vatbaar!

Leuven in Scène 2014

Deze Leuven in Scène zal de geschiedenis ingaan als de eerste Leuven in Scène waarbij wegens het slechte weer voorstellingen afgelast moesten worden. Tot nu toe heeft elke editie het geluk gehad stralend zomerweer te hebben. Regen en openlucht theater zijn nu eenmaal geen goeie combinatie.

En helaas was dit ook de eerste editie die mij niet wist te betoveren. Ok, het miezerig grijze weer was hierbij zeker een factor en ik had me natuurlijk al veel te lang op voorhand zitten verheugen op deze editie, maar toch, dat gevoel van verwondering dat ik bij andere edities wel had, bleef dit jaar uit.

Niet dat ik geen goeie acts gezien heb, maar zelfs de meest spectaculaire act op het Ladeuzeplein (met de koorddansact op de bus) bezorgde me geen echt waw-gevoel. Al te veel koorddansacts gezien, denk ik. En zoveel voegde die bus nu ook weer niet toe aan de act. Het probleem is natuurlijk dat Leuven in Scène al een paar echte topacts getoond heeft en dan wordt het moeilijk om dat bij een volgende editie te overtreffen. Ergens stopt dat en ik denk dat deze editie van Leuven in scène die grens bereikt heeft.

Was Leuven in Scène dan een tegenvaller? Neen, ik heb wel degelijk heel fijne acts gezien. De absolute topact (of eerder topervaring) was voor mij The Styx van het Leuvense collectief Skull Mapping. Ik had echt het gevoel dat ik even in een andere wereld vertoefde. Een andere favoriet was Circus Katoen, met een orginele en poëtische act bewezen zij dat spektakel niet altijd nodig is om een publiek te boeien. Ook onder de indruk van de jonge leeftijd van dit duo. Daar gaan we beslist nog van horen.

Ook Les Triplettes en Le Cirque du Platzak wisten me te bekoren. De trapezeact ‘De geur van Zaagsel’ had voor mij dan weer een te hoog déjà-vu gehalte. En de inleiding op de modeshow op de Grote Markt duurde zo lang, dat ik al verveeld was nog voordat het eerste model de catwalk betrad. Wel jammer dat ik de dansact op de Vismarkt miste, want ik heb van veel mensen gehoord dat deze echt fantastisch was. En ik ben nog wel zo’n fan van dans. ☹

Maar wat deze Leuven in Scène voor mij écht de moeite waard maakte, waren de toevallige ontmoetingen met bekenden. Het terrasje dat we samen met Goya, Lies, Ella en Lotta deden op het De Laeyensplein. Het diner samen met mijn oud-studiegenootje en haar gezin bij Il Peperoncino. De cocktail op het terrasje van Les Parisiennes met onze vriend de schaker. En al die andere gesprekken met mensen die we zomaar tegen het lijf liepen.

Leuven in Scène als ontmoetingsplaats, een ander perspectief.

Vooruit plannen

Bij deze ligt ons eerste weekendje weg voor 2015 ook alweer vast, zie. Vanavond iets gaan drinken bij de vrienden met wie we tijdens het paasweekend naar de Westhoek getrokken zijn. Geheel spontaan ontstond tijdens het drinken van het glaasje wijn het idee om samen op weekend te gaan naar Zeeland. De agenda’s werden boven gehaald en het verlengde weekend van 1 mei leek bijzonder geschikt voor dit uitstapje. Et voilà, een paar minuten later lag de afspraak vast.

Ik kijk er al naar uit!

Een wervelend weekend

Vrijdag 4 juli: afhaalsushi gegeten in het Antwerpse samen met Lime en haar boyfriend en het schattige product van hun liefde bewonderd. Blij dat ik erin geslaagd ben de eerste glimlach van deze flinke brok baby op camera vast te leggen.

Zaterdag 5 juli: uitstapje naar het provinciedomein gepland met mijn petekindje en zijn ouders, helaas letterlijk in het water gevallen. Het lijkt wel alsof de zomer er de brui aan gegeven heeft en we rechtstreeks in de herfst beland zijn. De geplande barbecue bij de ouders van mijn petekindje werd dan ook wegens aanhoudende regenval geschrapt en vervangen door do-it-youself pizza’s. Ook lekker! De zelfgemaakte tiramisu was er echter te veel aan. Ik kon echt geen pap meer zeggen!

Zondag 6 juli: Verjaardagsfeestje van het petekindje van mijn vriend. Vijf jaar al, niet te geloven hoe snel de tijd vliegt. Ook hier strooide de regen roet in het eten. Gelukkig stond er een weersonafhankelijk gerecht op het menu: balletjes met kriekjes. Omdat ik de kriebels krijg van al verschrikkelijk genderbevestigende roze speelgoed, kochten we een coole legoset. Waar ze uiteraard niet naar heeft omgekeken want de andere cadeaus waren wel roze. Gelukkig vielen onze andere cadeaus, een gloednieuwe outfit en een bellenblaasspul, wel in de smaak. Ik blijf het toch moeilijk hebben met heel die prinsessentrend. Lang leve de stoere meisjes!

Het rijk opnieuw voor ons alleen!

‘t Is altijd leuk om een vriend uit de nood te helpen en onze logeerkamer lag er toch nog helemaal opgeruimd bij na de doortocht van M, dus toen vriend T ons vroeg of hij een weekje mocht komen logeren voor zijn MBA, heetten we hem met open armen welkom. Niet dat we hem veel gezien hebben, want hij was de hele week opgeslorpt door een soort van business-spel. Hij vertrok altijd ‘s ochtends vroeg en kwam pas laat weer terug en ik denk dat hij elke nacht hoop en al een uur of vier geslapen heeft. De jongen draaide puur op adrenaline, denk ik, en buiten een paar biertjes heeft hij onze voorraden niet eens aangeraakt. Zelfs geen boterham gegeten! De makkelijkste gast ooit!

Maar het blijft toch een vreemde in je huis: iemand die ‘s nachts naar het toilet gaat (wat mijn vriend nooit doet), op goddeloos vroege uren (5.20u!) het huis verlaat en de voordeur wat harder laat dichtvallen dan je gewoon bent. En ja, mijn slaap heeft er toch ietwat onder geleden, om nog maar te zwijgen over het feit dat we niet meer naakt in ons huis konden rondlopen. 😉

Dus hoera: we hebben het huis opnieuw voor onszelf en onze vriend zijn team heeft het business game gewonnen. Iedereen tevreden!

Doctor++

Korte werkdag vandaag. Nochtans was het één van mijn favoriete dagen op het werk: trash day! Altijd leuk om overbodige rommel weg te smijten, al hoop ik van harte dat er niet opnieuw een verborgen archief van mijn oud-collega opduikt, want wat mij betreft heb ik nu écht wel het allerlaatste van haar erfenis doorploegd en uitgemest.

Omdat ik al om 17u in bij de bio-ingenieurs moest zijn voor het doctoraat van een vriendin, vertrok ik uitzonderlijk iets vóór 16u op het werk. Ik was zo slim om de trein naar Heverlee te nemen, wat me de kosten voor een taxi uitspaarde, want met de bus was ik er nooit op tijd geraakt. Het was een prachtige zomerse dag, beetje jammer om te moeten binnen zitten in een aula zonder ramen, maar ik was erg trots op mijn vriendin voor het afronden van haar werkstuk. En zelf heb ik weer wat bijgeleerd over gestresste bananen (musa)!

Na de uitreiking van het doctoraatsdiploma was het tijd voor de receptie. Ik had beloofd om wat fotootjes te maken tijdens de receptie, maar slaagde er toch in meer dan voldoende hapjes binnen te krijgen. Echt een superverzorgde receptie met erg originele hapjes. Mocht ik ooit zelf voor één of andere gelegenheid een receptie willen geven, weet ik meteen welke cateraar aan te schrijven. Het was erg gezellig en we bleven langer plakken dan oorspronkelijk gepland. Nochtans hadden we aan andere vrienden beloofd dat we rond negen uur bij hen zouden zijn voor een zomers drankje in hun tuin.

De uitgespaarde kosten voor de taxi kwamen dus van pas en de taxi bracht ons in een klein kwartiertje van Heverlee naar Kessel-Lo. Daar hadden we te voet zelfs niet aan moeten beginnen. 😉 Aangezien ik al redelijk wat schuimwijn had binnengekregen, hield ik het voor de rest van de avond op water en thee. Het koelde meer af dan verwacht, maar gelukkig waren daar fleece dekentjes en fijn gezelschap om ons warm te houden. <3

Een weekendje in Libin

16 volwassenen, 13 kinderen, 2 huizen, 1 zwembad, 1 jacuzzi en 1 trol = recept voor een geslaagd weekend in Libin. Zelfs al waren de weergoden ons dit jaar alweer niet goed gezind (moet zelfs één van de slechtste edities ooit geweest zijn), toch hebben we ons fantastisch goed geamuseerd in het zwembad. Fijn om te zien dat al die kinderen zo goed met elkaar opschieten. Ze zijn nu ook allemaal een beetje ouder en kunnen al veel meer hun plan trekken. Sommigen waren zelfs zo verknocht aan het zwembad dat ze de ganse dag in hun badpak bleven rondlopen.

En oja, natuurlijk werd naar aloude gewoonte het spel weerwolven boven gehaald en overleefde ik het naar even aloude gewoonte de nacht weer niet. Ik was nochtans een brave burger (of misschien ook niet). En ons quizteam werd in de laatste ronde jammerlijk van de eerste plaats gestoten.

Met dank aan de mensen die de quiz in mekaar gestoken hebben en aan de dappere heren die de regen trotseerden om ons van heerlijk barbecuevlees te voorzien (noot aan mezelf: volgend jaar niet vergeten het vlees op voorhand te ontdooien).

Een dagje op stap met een Japanse – vrijdag 20 juni

We hadden deze vrijdag helemaal niet goed voorbereid en het resultaat was dan ook een dag die met haken en ogen aan mekaar hing. Eerste foute beslissing: met M naar Espace Chimay rijden. Een rit van 1 uur en 45 minuten om niet eens de abdij zelf te zien. En het ergste is dat ik dit op voorhand wist, want ik bezocht dit bezoekerscentrum reeds eerder. Enfin ja, ik voelde mij in het algemeen niet zo fabuleus (hoofdpijn, keelpijn), dus dat zal er ook wel wat mee te maken gehad hebben. En het weer zag er ook maar belabberd uit, waardoor we aarzelden om een grote wandeling te maken.

Omdat we pas tegen de middag in Espace Chimay waren, besloten we eerst iets te eten in de Auberge de Poteaupré. Uiteraard ging onze vriendin voor de proevertjes van Chimay (4 glaasjes van 15 cl met de drie verschillende kleuren en de Dorée) vergezeld van de Chimay kazen. Ik maakte echter een foute keuze: ik bestelde tapas, maar kreeg enkel charcuterie (worst en gerookte ham) op mijn bord, terwijl ik quiche en ander lekkers verwacht had. Nu kan ik dat wel eten, maar een hele schotel is me echt van het goede te veel, gelukkig kon ik wat uitwisselen met mijn tafelgenoten en kreeg ik een stukje croque en wat kazen in ruil voor mijn worst.

De tentoonstelling in Espace Chimay vond ik wel goed, maar nog nooit in mijn leven heeft er mij iemand zo tegen haar goesting toegangstickets verkocht. Ok, toegegeven de dame in kwestie stond bij de souvenirwinkel, maar hoeveel moeite kan het zijn om drie tickets te verkopen aan mensen die daar al een tijd staan te draaien? Triestig.

Na de tentoonstelling volgde er uiteraard nog een proevertje. Ik stond met graagte mijn glas Chimay Dorée af aan mijn gezelschap, waardoor ik mij wel genoodzaakt zag zelf achter te stuur te kruipen om naar Chimay te rijden. Ditt maakt dat ik dit jaar al oneindig veel keer meer gereden heb dan vorig jaar. 😉

Bedoeling was om het Château de Chimay te bezoeken, maar blijkbaar kon je slechts op twee tijdstippen per dag een geleid bezoek aan het kasteel brengen. Iets wat wij niet zo hadden begrepen toen we de website bezochten, daar was immers sprake van twee voorstellingen per dag, iets wat mij eerder deed denken aan een filmvoorstelling of zoiets. Heel erg spijtig, want van een vorige bezoek herinnerde ik me dat dit kasteel echt de moeite was. Slecht geplande dag, ik zei het al.

Dus trokken we naar de toeristische dienst om een wandelkaart. De gratis kaarten trokken op niet veel, gelukkig konden we voor vijftig cent een blaadje kopen met een specifieke wandeling op. We hadden beter een andere wandeling gekozen, want het eerste deel van de wandeling liep gewoon door een woonwijk. Gelukkig was het tweede deel landelijker. Echt een gemiste kans om M te laten kennismaken met al het moois dat het zuiden van ons land te bieden had. Zonde, want ik wilde oorspronkelijk de Fondry des Chiens in de Fagne-Famennestreek bezoeken. Ook niet bij de deur, maar wellicht een pak interessanter dan Chimay.

Enfin ja, we sloten de dag af met een avondmaal op het terras van het Grand Café op de Grand’Place van Chimay. Het koelde echter snel af, dus besloten we maar weer huiswaarts te keren, want M moest haar was nog doen om met proper gewassen kleren de volgende dag naar Wenen te vertrekken.

Een dagje op stap met een Japanse – donderdag 19 juni

Omdat wij het ’s avonds meestal nogal druk hebben, hadden we nog niet veel tijd gehad om met onze Japanse vriendin M op te trekken. Al moet ik eerlijk zeggen dat we niet echt de indruk hadden dat ze het erg vond overdag alleen in ons appartement te moeten achterblijven. In tegendeel, ik denk dat ze zelfs genoot van de rust en de ruimte (en al het bier in onze frigo, laten we vooral het bier niet vergeten). En ze maakte zelfs een daguitstapje naar Gent. Al was ze naar mijn mening wel heel erg vroeg terug. (Ben al vaak in Gent geweest en kan me niet voorstellen dat je na een uur of zeven denkt: wel, nu heb ik het hier wel gezien. Maar goed, niet iedereen is zo’n fanatieke reiziger als ik, natuurlijk.)

Ik had niet zo heel veel tijd gehad om een programma uit te werken om haar te entertainen tijdens haar bezoek. Gelukkig hadden we een tijd geleden van vrienden een bon gekregen om te gaan ontbijten in het T-huisje. Dat leek ons wel een fijn begin van deze vrije dag. Het T-huisje bleek wat verder van de toeristische plekken gelegen, wat ons de gelegenheid gaf om ook een ander gedeelte van Leuven aan M te laten zien. Het ontbijt was alvast een schot in de roos. Heel verzorgd, superveel keuze en een dag die begint met een zachtgekookt eitje kan voor mij al niet meer stuk!

Na het ontbijt reden we nog even terug naar Leuven, waar we een eerste steenlegging bijwoonden waarvoor mijn vriend en ik uitgenodigd waren. Meteen goed voor een glas schuimwijn in de voormiddag. Ik weet eerlijk gezegd niet goed wat M er van vond, maar zo vaak zal ze toch nog niet de gelegenheid gehad hebben een authentieke Belgische bouwwerf te bezoeken en aan authentieke Belgische eerste steenlegging mee te maken. 😉

Nadat de eerste steen gelegd was, vertrokken we richting Wezemaal om haar de plek te laten zien waar de Hagelandse wijndruiven groeien. Ooit, lang geleden, toen mijn vriend en ik nog dachten dat we superveel tijd zouden hebben om in de weekends lange wandelingen te maken, kochten we een hoop wandelgidsen die vervolgens onaangeroerd in de kast bleven staan. Nu kwamen deze eindelijk van pas en stippelden we een route uit die twee knooppuntenwandelingen in de gids combineerden.

De zon liet het wat afweten, maar verder geen klagen. De streek was nog even mooi als ik me herinnerde, alleen jammer dat het bezoekerscentrum van de Hagelandse wijn nog niet open was toen wij er langskwamen. Rode draad van de dag: het gebrul van de vele opstijgende en dalende vliegtuigen dat zich mengde met het geluid van de zingende vogels. We spotten ook wildlife: een muis, een konijn en twee parende eekhoorns. Plus we toonden M de beroemde oude wijnmuur die precies toch iets minder oud was dan ik mij herinnerde.

Ons middagmaal (nuja, wat heet middag, ondertussen was het al twee uur gepasseerd) nuttigden we in de Moedermeule, een heel mooi gelegen brasserie vlakbij (surprise) een mooi opgeknapte windmolen. Onverwachte ontmoeting van de dag: mijn zopas gepensioneerde collega die met zijn vriendin en zijn zus ook even kwam verpozen op het mooie terras van de Moedermeule. Hij zag er gebruind en ontspannen uit. Duidelijk aan het genieten van zijn pensioen! M en mijn vriend waagden zich aan de Breugelschotel, een overvloedige vleesspecialiteit van het huis. Ik hield het bij een bescheiden boekweitpannenkoek, want het ontbijt was al erg uitgebreid geweest en we hadden een reservatie om ’s avonds samen te dineren.

De wandeling was heel erg leuk, maar de gesprekken met M verliepen moeizaam. Het was echt zoeken naar raakvlakken om een gesprek over te voeren (buiten het culinaire dan). Ik probeerde haar wat achtergrond te geven bij de geologische ontstaansgeschiedenis van de plek waar we aan het wandelen waren. De glooiende heuvels waar nu de wijnranken op groeiden, waren miljoenen jaren geleden immers zandbanken in de zee, maar al te vaak had ik het gevoel dat dit soort weetjes haar niet echt interesseerden. Of was het toch de taalbarrière?

Toen de wandeling erop zat, was het nog geen etenstijd, dus besloten we M nog even één van de Leuvense kroonjuwelen te tonen: de Parkabdij. Ik probeerde uit te leggen dat deze abdij uniek was voor gans Europa omdat de originele configuratie van de abdij met haar bijgebouwen bewaard gebleven was, maar alweer had ik het gevoel dat mijn uitleg over haar hoofd heen ging. Best wel frustrerend eigenlijk.

Gelukkig was daar de prachtig gerestaureerde abdijmolen alwaar we een plekje aan de toog konden bemachtigen om een biertje (en in mijn geval een cava) te drinken. Het was voor mij de eerste keer dat ik er kwam nadat de restauratie voltooid was en ik was enorm onder de indruk van het resultaat. Echt een magnifieke plek om iets te eten of te drinken mét een opnieuw functionerende watermolen. Geweldig!

We keerden terug naar ons appartement om onze wandelschoenen om te ruilen voor iets deftigere schonen, want we werden om 20u in de Zarza verwacht. Ik had speciaal in dit restaurant gereserveerd omdat ik wist dat hun menu ook met aangepaste bieren geserveerd werd. Het werd een lekkere avond, waarbij M zonder moeite mijn vriend onder tafel dronk. De bieroverschotjes maakte ze met graagte soldaat. Respect!

Een dag met ups en downs

Deze 26ste juni begon alvast niet veelbelovend: de dubbeldekkertrein die tegenwoordig om 8.37 naar Brussel vertrekt, was voor de gelegenheid weer maar eens vervangen door een gewone trein. Gevolg=rechtstaan. Nu moet ik eerlijk zeggen dat mijn tolerantiegraad voor rechtstaan in de trein tegenwoordig toegenomen is. Hoogstens haal ik even mijn schouders op en speel ik al rechtstaand verder Duolingo.

Omdat we nog cash geld nodig hadden om de waarborg voor ons weekendje in Libin te betalen, lastte ik in Brussel een korte tussenstop in bij een bankautomaat om enkele briefjes van 50 euro bij te tanken. Helaas, de automaat in kwestie besloot zo vriendelijk te zijn om mijn bankkaart in te slikken en het bijhorende bankkantoor (typisch) was op donderdag pas open om 10.30u. Ok, geen probleem, ik zou er tijdens mijn middagpauze wel even snel langs gaan om mijn kaart te recupereren.

Mijn humeur was ondertussen al een beetje de dieperik ingegaan, niet in het minst omdat de verkoudheid die ik al een week meesleurde, begon te verergeren in plaats van te verbeteren. En dat net vóór een weekendje weg, uiteraard. Dus klaagde en zaagde ik wat tegen de collega’s, onder het motto, gedeelde smart is halve smart.

Jammer genoeg bleek het Volstrekt Onmogelijk te zijn voor het bankkantoor om mijn bankkaart te recupereren. De automaat werd namelijk beheerd door Group 4 en die verzamelden slechts één keer per maand alle achtergebleven bankkaarten. Alweer een veiligheidsmaatregel die het leven van de gewone mens moeilijker maakt. Er zat niets anders op dan naar Card Stop te bellen en een nieuwe bankkaart aan te vragen, zodat ik geld kan afhalen als ik in IJsland een duur glas wijn wil drinken.

Toen na de middag mijn telefoon overging en ik vervolgens een Bijzonder Verontwaardigde Mevrouw aan de lijn kreeg, was mijn eerste gedacht: ook dat nog. Maar kijk, het kan verkeren. Na een bijzondere verwarde uitleg over chakra’s en geboycot worden van iemand die duidelijk last had van conspiracy theories, aangevuld met mijn pogingen om orde in de chaos te scheppen, legde ik de telefoon neer en kon ik opeens de absurditeit van dit alles inzien. Vanaf dat moment ging de dag in stijgende lijn.

Van mijn vriend kreeg ik het bericht dat de installatie van onze gloednieuwe Telenetverbinding vlekkeloos was verlopen (weg met het steeds slechter werkende Dommel) en ik stopte wat vroeger met werken om samen met enkele collega’s de bloemetjes buiten te zetten in Leuven. Een lang geplande date die bijna het onderspit had moeten delven omdat de Rode Duivels speelden. Gelukkig vonden we een voor iedereen aanvaardbaar compromis.

We belandden met z’n vieren op het gezellige terras van de Meat City en hadden zoveel bij te praten dat het in een zucht negen uur was. Tijd om afscheid te nemen van de twee dames die met hun wederhelften naar de voetbal gingen kijk. Met mijn naamgenote en ex-collega zakte ik af naar Les Parisiennes alwaar nog een andere collega ons vervoegde voor een afsluitend glaasje wijn.

Slecht begonnen, fantastisch geëindigd! All’s well that ends well.

Yet Another Blog

Life on my side

vrienden